کمرویی

سلام
دخترم کلاس پنجم دبستان است. مشکلی که داریم این است که سرویس مدرسه او ، یک مینی بوس است. دخترم با گریه به من اصرار میکند که برایش سرویس سواری بگیرم زیرا در مینی بوس همه اش سرپا می ایستد و هر وقت هم که صندلی خالی باشد و بنشیند ، سایر دانش آموزان او را از جایش بلند میکنند و خودشان می نشینند. دخترم میگوید: حتی اگر موقع سوار شدن به مینی بوس ، صندلی خالی وجود داشته باشد ، من آنجا نمی نشینم و سر پا می ایستم. چون میدانم چند کوچه جلوتر وقتی بچه های دیگری سوار شدند ، مرا از جایم بلند می کنند و می گویند: ما اول سال اینجا نشستیم و این صندلی همیشه مال ماست.

دخترم سال اول دبستان که بود ، این مشکل سرویس مدرسه بروز کرد. من فکر کردم که او کوچک است ( کلاس اولی) و اکثر دانش آموزان مدرسه از او بزرگتر هستند. لذا سرویس سواری برایش گرفتم. تا پایان سال چهارم سرویسش سواری بود. اما موقعی که به کلاس پنجم رفت ، با خودم فکر کردم که او الان جزء دانش آموزان ارشد مدرسه است و موقع مناسبی است که سرویس مینی بوس استفاده کند تا با محیط اجتماعی و دفاع از حق خود و ... بیشتر آشنا شود. زیرا اگر او را در حالت ایزوله قرار می دادم (سواری) او با این شرایط روبرو نمیشد و طبیعتاً مشکلش حل نمی شود... اما حالا که میخواهم با محیط بزرگتر و شرایط فغوق روبرو شود ، باز هم می بینم مشکل فوق وجود دارد.

بله. دخترم شدیداً کمرو است. البته این ویژگی را از خودم به ارث برده. من تا پایان دوره کارشناسی در دانشگاه همینطور بودم اگر سرویس دانشگاهمان که از خوابگاه حرکت می کرد ، و در مسیر از چند دانشکده می گذشت ، اگر کسی از همدانشکده ای های من در سرویس بود تا موقع رسیدن به دانشکده بگوید" آقا نگهدار" ، منم با او پیاده میشدم. اگر نبود ، راننده از دانشکده ما می گذشت و من تا دو یا سه دانشکده بالاتر که کسی پیاده شود ، باید صبر می کردم... اصلاً صدایم در نمیامد که بگویم "آقا نگهدار". یکبار امتحان کردم و کنار راننده ایستادم و موقعی که به دانشکده رسیدیم به راننده گفتم "آقا نگهدار". با وجودیکه فاصله سرم با سر راننده شاید سی سانت هم نبود ، اما صدایم آنقدر لرزان و ضعیف بود که احساس می کردم به گوش راننده نمیرسد.... اگر هم کسی صدایم را می شنید ، شاید از شدت مظلومیت و ضعف من ، متعجب میشد و باعث تمسخر خودم می شدم....

با یک پزشک اعصاب و روان درباره دخترم صحبت کردم. گفتند: سرویس سواری برایش بگیر. زیرا اضطراب مینی بوس مانع درسش می شود. گفتم: اگر ایزوله باشد و با شرایط اجتماعی روبرو نشود مشکلش حل نمی شود. گفتند: تو کمکش نکرده ای که حالا ازش انتظار داشته باشی که مشکلش را حل کند. گفتم پس چه کار کنم؟ گفتند: دارودرمانی لازم ندارد. باید مشاوره بدهیم و از نوروفیدبک و روش tdcs هم استفاده کنیم.

خود پزشک متخصص روانپزشکی هم که مرا از نزدیک میشناخت ، می دانست که منم این مشکل را دارم و گفت که مشکل دخترم سرشتی است و روشهای فوق برای آن مفیدند.

میخواستم نظر اساتید روانشناسی این سایت را بدانم. آیا برای حل این مشکل دخترم ، نوروفیدبک و tdcs مناسبند؟ من فکر میکنم راه مشاوره به تنهایی هم جواب میدهد ( با انجام دستورهای مشاور)