اختلال اضطراب اجتماعی

سلام
دوست عزیز
در دل خود دوست دارید در جامعه به راحتی با دیگران صحبت کنید و با آنها معاشرت نمایید؛ اما ترس از اینکه مورد قضاوت قرار گیرید و به خاطر اشتباهی ناخواسته سرزنش شوید، شما را از تعامل با دیگران باز می دارد. علائم مشکلتان را از کتاب «آسیب شناسی روانی» نوشته «ریچارد هالجین و سوزان کراس ویتبورن»، جلد یک، صفحه 261 ذکر می کنم:

A. ترس یا اضطراب محسوس در مورد یک یا چند موقعیت اجتماعی که در آنها فرد با احتمال بررسیِ دقیق دیگران مواجه شود. از جمله نمونه های آن عبارتند از تعامل های اجتماعی (مثل گفتگوکردن، ملاقات کردن با افراد ناآشنا)، مورد مشاهده قرارگرفتن (مثل خوردن یا نوشیدن) و عمل کردن جلوی دیگران (مثل سخنرانی کردن)
B. فرد می ترسد که طوری عمل کند یا نشانه های اضطراب بروز دهد که به صورت منفی ارزیابی شود (یعنی کارهایش خجالت آور یا تحقیرآمیز باشند؛ به طرد یا دلخوریِ دیگران منجر شوند).
C. موقعیت های اجتماعی تقریبا همیشه ترس یا اضطراب را برانگیخته می کنند.

D. از موقعیت های اجتماعی اجتناب می شود یا این موقعیت ها با ترس یا اضطراب شدید تحمل می شوند.
E. ترس یا اضطراب با تهدید واقعی که توسط موقعیت اجتماعی ایجاد می شود و با زمینه اجتماعی- فرهنگی بی تناسب است.
F. ترس، اضطراب یا اجتناب مداوم است، معمولا 6 ماه یا بیشتر ادامه می یابد.
G. ترس، اضطراب یا اجتناب، ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه های مهم عملکرد ایجاد می کند.

اینها همه علائم «اختلال اضطراب اجتماعی»⁽¹⁾ می باشند. میزان شیوع این مشکل روانشناختی در جامعه تا حدودی بالاست. در آمریکا میزان شیوع این مشکل، بیش از 12 درصد است.

ادامه دارد...

پی نوشت:
1: social anxiety disorder

برای درمان اختلال اضطراب اجتماعی، «رویکرد شناختی- رفتاری» نتیجه بخش است. روانشناسی که در «شناخت درمانیِ رفتاری(CBT)» تخصّص دارد، سعی می کند افکار فرد درمانجو را تغییر دهد و دیدگاه واقع بینانه تری را جایگزین افکار ناکارآمد سازد. اگر شما تمایل داشته باشید که خود را همیشه منزوی کنید و به توصیه های روانشناس و تمرین هایی که به شما توصیه می نماید عمل نکنید، نمی توان امید داشت که این مشکل حلّ شود. افرادی که با روانشناس همکاری می کنند و به توصیه ها و تمرین هایی که توصیه می کند عمل می نمایند، بعد از مدتی شاهد پیشرفت های خوبی در حلّ مشکلِ خود هستند.

برخی از داروها برای درمان اختلال اضطراب اجتماعی مؤثر هستند؛ اما وقتی دارو مصرف نشود، دوباره علائمِ مشکل باز می گردند. شناخت درمانی رفتاری(CBT) به درمانجو یاد می دهد که در موقعیت های سخت چگونه رفتارکند تا بتواند بر اضطرابش غلبه نماید و از این نظر اثرات بسیار پایدارتری نسبت به دارودرمانی دارد.

دوست گرامی
برای حلّ مشکل تان به یک روانشناس متعهّد و باتجربه در شهر خود مراجعه نمایید. باید تحقیق کنید و چنین روانشناسی پیدا کنید. کار روانشناس با کار روانپزشک و کار رمّال و دعانویس تفاوت دارد. روانپزشک برای حلّ مشکلات روانشناختی دارو تجویز می کند. فرد مراجعه کننده به روانپزشک فقط کافی است داروها را طبق تجویز روانپزشک سر ساعت و به مقدار کافی بخورد. رمّال و دعانویس برای حلّ مشکلات مراجعانِ شان از طلسم و جادو جنبل بهره می گیرند. فرد مراجعه کننده به رمال و دعانویس تنها باید طلسم را طبق دستور تخصّصیِ رمال و دعانویس (!!) به کار ببرد. در حقیقت افراد مراجعه کننده به روانپزشک و رمّال و دعانویس لازم نیست چندان فعالیتی انجام دهند. اما در مشاوره با روانشناس، فرد مراجعه کننده نمی تواند مُنفعل بماند تا مشکلش حلّ شود. مُراجعِ یک روانشناس باید طبق توصیه های روانشناس فعالیت کند، زحمت بکشد، تغییر نماید، مطالب جدید بیاموزد تا بتواند مشکل را از پیش رو بردارد. این باعث می شود که انجام توصیه های روانشناس کمی سخت به نظر برسد. چون ما انسان ها در هنگام وقوع مشکلات دوست نداریم تلاش زیادی به خرج دهیم و شاید دوست داریم مشکلات به سرعت و خود به خود حلّ شوند و دست از سر ما بردارند. اما همه می دانیم که چنین چیزی محال است.

پس شما نیز اگر می خواهید این مشکل را به خوبی حلّ کنید و بتوانید بدون اضطراب به زندگی و کار در این جامعه بپردازید، باید به یک روانشناس خبره مراجعه کنید و توصیه هایش را به دقت انجام دهید. این مشکل یک شبه به وجود نیامده است. یک شبه هم حلّ نمی شود. همین که شروع به انجام توصیه ها نمایید، به تدریج آثارش را در زندگی به وضوح می بینید.

پی نوشت:
1: cognitive behavioral therapy: شناخت درمانی رفتاری

پرسش:

مردی حدودا 30 ساله هستم که به سختی می توانم با مردم ارتباط برقرار کنم. اگر وارد شغلی شوم، نمی توانم زیاد دوام بیاورم. زیرا می ترسم در حضور دیگران کار اشتباهی انجام دهم و به خاطر آن تحقیر و سرزنش شوم. همیشه نگران قضاوت دیگران هستم. به همین خاطر از رفتن به مهمانی خودداری می کنم و فقط به خانه خواهر و برادرم می روم. از کودکی خجالتی بودم و مورد تحقیر و سرزنش و بی توجهی قرار می گرفتم. مشکل من چیست و برای حلّ آن چه کار کنم؟

پاسخ:

در دل خود دوست دارید در جامعه به راحتی با دیگران صحبت کنید و با آنها معاشرت نمایید؛ اما ترس از اینکه مورد قضاوت قرار گیرید و به خاطر اشتباهی ناخواسته سرزنش شوید، شما را از تعامل با دیگران باز می دارد. علائم مشکلتان را از کتاب «آسیب شناسی روانی» نوشته «ریچارد هالجین و سوزان کراس ویتبورن»⁽¹⁾ ذکر می کنم:

A. ترس یا اضطراب محسوس در مورد یک یا چند موقعیت اجتماعی که در آنها فرد با احتمال بررسیِ دقیق دیگران مواجه شود. از جمله نمونه های آن عبارتند از تعامل های اجتماعی (مثل گفتگوکردن، ملاقات کردن با افراد ناآشنا)، مورد مشاهده قرارگرفتن (مثل خوردن یا نوشیدن) و عمل کردن جلوی دیگران (مثل سخنرانی کردن)
B. فرد می ترسد که طوری عمل کند یا نشانه های اضطراب بروز دهد که به صورت منفی ارزیابی شود (یعنی کارهایش خجالت آور یا تحقیرآمیز باشند؛ به طرد یا دلخوریِ دیگران منجر شوند).
C. موقعیت های اجتماعی تقریبا همیشه ترس یا اضطراب را برانگیخته می کنند.

D. از موقعیت های اجتماعی اجتناب می شود یا این موقعیت ها با ترس یا اضطراب شدید تحمل می شوند.
E. ترس یا اضطراب با تهدید واقعی که توسط موقعیت اجتماعی ایجاد می شود و با زمینه اجتماعی- فرهنگی بی تناسب است.
F. ترس، اضطراب یا اجتناب مداوم است، معمولا 6 ماه یا بیشتر ادامه می یابد.
G. ترس، اضطراب یا اجتناب، ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه های مهم عملکرد ایجاد می کند.

اینها همه علائم «اختلال اضطراب اجتماعی»⁽²⁾ می باشند. میزان شیوع این مشکل روانشناختی در جامعه تا حدودی بالاست. در آمریکا میزان شیوع این مشکل، بیش از 12 درصد است.

برای درمان اختلال اضطراب اجتماعی، «رویکرد شناختی- رفتاری» نتیجه بخش است. روانشناسی که در «شناخت درمانیِ رفتاری(CBT)» تخصّص دارد، سعی می کند افکار فرد درمانجو را تغییر دهد و دیدگاه واقع بینانه تری را جایگزین افکار ناکارآمد سازد. اگر شما تمایل داشته باشید که خود را همیشه منزوی کنید و به توصیه های روانشناس و تمرین هایی که به شما توصیه می نماید عمل نکنید، نمی توان امید داشت که این مشکل حلّ شود. افرادی که با روانشناس همکاری می کنند و به توصیه ها و تمرین هایی که توصیه می کند عمل می نمایند، بعد از مدتی شاهد پیشرفت های زیادی در حلّ مشکلِ خود هستند.

برخی از داروها برای درمان اختلال اضطراب اجتماعی مؤثر هستند؛ اما وقتی دارو مصرف نشود، دوباره علائمِ مشکل باز می گردند. شناخت درمانی رفتاری(CBT) به درمانجو یاد می دهد که در موقعیت های سخت چگونه رفتارکند تا بتواند بر اضطرابش غلبه نماید و از این نظر اثرات بسیار پایدارتری نسبت به دارودرمانی دارد.

دوست گرامی
برای حلّ مشکل تان به یک روانشناس متعهّد و باتجربه در شهر خود مراجعه نمایید. باید تحقیق کنید و چنین روانشناسی پیدا کنید. کار روانشناس با کار روانپزشک و کار رمّال و دعانویس تفاوت دارد. روانپزشک برای حلّ مشکلات روانشناختی دارو تجویز می کند. فرد مراجعه کننده به روانپزشک فقط کافی است داروها را طبق تجویز روانپزشک سر ساعت و به مقدار کافی بخورد. رمّال و دعانویس برای حلّ مشکلات مراجعانِ شان از طلسم و جادو جنبل بهره می گیرند. فرد مراجعه کننده به رمال و دعانویس تنها باید طلسم را طبق دستور تخصّصیِ رمال و دعانویس (!!) به کار ببرد. در حقیقت افراد مراجعه کننده به روانپزشک و رمّال و دعانویس لازم نیست چندان فعالیتی انجام دهند. اما در مشاوره با روانشناس، فرد مراجعه کننده نمی تواند مُنفعل بماند تا مشکلش حلّ شود. مُراجعِ یک روانشناس باید طبق توصیه های روانشناس فعالیت کند، زحمت بکشد، تغییر نماید، مطالب جدید بیاموزد تا بتواند مشکل را از پیش رو بردارد. این باعث می شود که انجام توصیه های روانشناس کمی سخت به نظر برسد. چون ما انسان ها در هنگام وقوع مشکلات دوست نداریم تلاش زیادی به خرج دهیم و شاید دوست داریم مشکلات به سرعت و خود به خود حلّ شوند و دست از سر ما بردارند. اما همه می دانیم که چنین چیزی محال است.

پس شما نیز اگر می خواهید این مشکل را به خوبی حلّ کنید و بتوانید بدون اضطراب به زندگی و کار در این جامعه بپردازید، باید به یک روانشناس خبره مراجعه کنید و توصیه هایش را به دقت انجام دهید. این مشکل یک شبه به وجود نیامده است. یک شبه هم حلّ نمی شود. همین که شروع به انجام توصیه ها نمایید، به تدریج آثارش را در زندگی به وضوح می بینید.

پی نوشت:
1: هالجین. ریچارد پی، کراس ویتبورن. سوزان، آسیب شناسی روانی، ج یک، ص 261، (2014)، ترجمه یحیی سیدمحمدی، نشر روان، 1394.
2: social anxiety disorder