نجات بخشترين شفيع روز قيامت
تب‌های اولیه
وجود مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام مىفرمايد: در ميان تمام شفيعانى كه براى انسان قررا داده شدهاند، قوىترين و نجات بخشترين آنها توبه است:
توبه در معارف اهل بيت عليهم السلام و قرآن كريم از أهمّ واجبات و فرائض است؛ يعنى حقيقتى كه بالاتر از همه واجبات است و بر هر گناهكارى اين فريضه ثبت شده است. اگر گناهكار علاقه داشته باشد كه از چارچوب گناهان نجات پيدا كند، مىتواند به توبه متوسّل شود تا يقيناً گناهان او بخشيده شود.
اما اين كه توبه فريضه و بالاتر از واجب است، در قرآن مجيد آمده است:
يعنى اگر كسى به مال حرام آلوده است، رابطهاش را از مال حرام قطع كند و تا روز مرگ خود، با مال حرام رابطه برقرار نكند. يا اگر كسى ظالم است، رابطهاش را با ظلم قطع كند و ديگر به ظلم برنگردد. اگر كسى بىنماز و روزه است، حقوق واجب عبادتى و مالى پروردگار و حق خدا را نمىپردازد، رابطهاش را با اين گناهان قطع كند و ديگر به آن برنگردد، اين توبه نصوح است.
اگر چنين توبهاى اتفاق بيافتد، كه امكان اتفاق افتادنش براى همه هست، تمام گناهان او بخشيده مىشود:
(2)- تحريم (66): 8؛ «اى مؤمنان! به پيشگاه خدا توبه كنيد، توبهاى خالص [كه شما را از بازگشت به گناه بازدارد].»
3-تحف العقول: 210؛ بحار الانوار: 75/ 48، باب 16، حديث 66؛ «وَ قِيلَ لَهُ مَا التَّوْبَةُ النَّصُوحُ فَقَالَ عليه السلام نَدَمٌ بِالْقَلْبِ وَ اسْتِغْفَارٌ بِاللِّسَانِ وَ الْقَصْدُ عَلَى أَنْ لَايَعُودَ.»
4-تحريم (66): 8؛ «اميد است پروردگارتان گناهانتان را از شما محو كند.»
سلام علیکم جمیعا
سپاسگذارم سرکار سادات.
حقیقتا مطالب بسیار مفید و عالی ای را میگذارید.
اگر کسی در طول زندگی اش توبه نصوحی را در کوله بارش نداشته باشد همانند موجودی است که اختیار و امکان تعالی در این عالم برایش نبوده. که العیاذ بالله این مشخصات حیوان است.
یاحق
ممنون از مطلبي كه گذاشتيد
مشخصا همه اميد به بخشش خداوند رو دارند اما به اين كه بتونند توبه نصوح(منظور بادوام است)را بكنند ،ندارند
با عرض سلام و ادب خدمت همه عزیزان و با تقدیم احترام و تشکر خدمت سادات محترم به جهت مطلب مفیدشون
در تایید کلام جناب سادات محترم باید بگم بر خلاف پندار عامه مردم که شفاعت را كأنّ يك نوع پارتىبازى می دانند و تصور میکنند شفاعت بدون هيچ مسامحه منجى بشر از عذاب إلهى است، پنداری مردود و باطله، بلکه حقیقت اینه که سبب واقعی شفاعت چیزی جز اعمال و رفتار خود فرد در طول حیاتش در دار دنیا نیست كه «الدنيا مزرعة الآخرة» درحقیقت انسان با نوع اعمال و رفتار نیکی که از خودش در این عالم به جا میذاره شفاعت را از همین عالم با خود به ماورای این عالم میبره، و انسان شايستگى لازم و استحقاق شفاعت را بايد با سعى و تلاش خودش به كف بیاره، به تعبیر شریف امام صادق علیه السلام به نقل از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم «إِنَّمَا هِيَ أَعْمَالُكُمْ تُرَدُّ إِلَيْكُم» نه آنكه
بد بسى كردى نكو پنداشتى هيچ جاى آشتى نگذاشتى
در حقیقت انسان در این عالم به همان قدر كه با امام عصرش عجل اللّه تعالى فرجه الشريف سنخيت داره به همان اندازه از شفاعت بهرهمند میشه و به همون اندازه با قرآن و عترت پيوسته است.
پس شفاعت در حقيقت رسيدن به نتيجه اطاعت از فرمان قرآن، و تمسك به ذيل ولايت اهل بيت عصمت و وحى است، نه اين كه به پندار عاميانه گمان شود شفاعت يك نحو پارتى بازى در ماوراى طبيعت است.