مهارت استفاده از حرکات دست:ما با دستهایمان هم فکر می کنیم!

اين بار که خواستيد به کسي آدرس بدهيد، سعي کنيد بدون کمک گرفتن از دست ها آدرس بدهيد. کار مشکلي است، نه؟!

دست ها هم مانند زبان و دندان ها در هنگام مکالمه يکي از مهمترين و اصلي ترين نقش ها را به عهده دارند. يک تحقيق جديد در اين زمينه نشان مي دهد استفاده از حرکات و زبان علايم و اشارات بدن، قبل از آن که براي کمک به فهماندن منظورمان به ديگران باشد، جهت کمک به خودمان صورت مي گيرد!

جانا ايورسون (1) از دانشگاه اينديانا و سوزان گلدين مدو (2) از دانشگاه شيکاگو، براي روشن شدن اين موضوع دست به آزمايشاتي زدند. آنها مي خواستند بدانند که اگر افراد هنگام سخن گفتن از اشارات و علايم خاصي استفاده مي کنند، آيا به خاطر سعي در فهماندن منظورشان به مخاطبي است که به آنها نگاه مي کند يا... ؟

به اين منظور آنان 29 فيلم از پاسخ 29 کودک را به موضوعات استدلالي که جهت پاسخگويي نياز به استفاده از اشارات دست ها داشتند، مورد بررسي قرار دادند. نتيجه جالب اين بود که همه پاسخ ها مشابه يکديگر بود و جالب تر آن که 12 نفر از اين کودکان، نابيناي مادرزاد بودند! اين آزمايش نشان داد که حرکات و اشارات بدن تنها براي افراد بينا کارايي ندارد.

بعد از اين، فرضيه ديگري که مطرح شد اين بود که اشخاص به اين دليل از حرکات دست خود استفاده مي کنند که مي خواهند به شکلي مطلوب تر و کامل تر منظورشان را به طرف مقابل شان برسانند، اما اين نظريه با آزمايش ساده ديگري رد شد. در اين آزمايش از چهار کودک نابينا خواسته شد تا در مورد همان موضوعات براي روانشناساني که آنان نيز نابينا بودند، توضيحاتي بدهند. در ضمن از قبل به آنان گفته شد که هر دو طرف گفت وگو نابينا هستند.

نتيجه تکرار شد. کودکان نابينا با وجود اطلاع از نابينايي طرف مقابلشان باز هم از حرکات دستشان استفاده مي کردند.

محققان و دانشمندان در اين رابطه نظريه اي ارايه دادند، مبني بر اين که افراد به همان خوبي که از علايم دست ها براي سخن گفتن استفاده مي کنند، جهت فکر کردن هم از دست ها کمک مي گيرند!

اين نظريه با تحقيقات گسترده ديگري تاييد و پشتيباني شد. محققان دريافتند که کودکان، حوادث و رويدادها را از زماني که اجازه استفاده از دست هايشان را داشتند، بسيار شفاف تر، کامل تر و با جزئيات بيشتري به خاطر مي آورند تا وقتي که امکان استفاده از دست هايشان را براي صحبت نداشتند.

گلدين مدو مي گويد: در استفاده از حرکات دست احتمالا فکر کردن و روند انديشيدن در افراد با غلبه بر موانع گفتاري و محدوديت هاي موجود کلامي افزايش مي يابد و امکان انديشيدن آسان تر و روان تر را برايشان فراهم مي آورد.

البته بايد ديد که متفکران حرفه اي که بر انواع روش هاي تفکري مسلط هستند نيز با نتايج اين تحقيق موافقند و مهمتر اينکه متفکران باطن گرا نظرشان در اين باره چيست؟

پي نوشت:
1-iverson jana
2-meabow -golben susan
منبع:psychologytobay.www

اين بار که خواستيد به کسي آدرس بدهيد، سعي کنيد بدون کمک گرفتن از دست ها آدرس بدهيد. کار مشکلي است، نه؟!

دست ها هم مانند زبان و دندان ها در هنگام مکالمه يکي از مهمترين و اصلي ترين نقش ها را به عهده دارند. يک تحقيق جديد در اين زمينه نشان مي دهد استفاده از حرکات و زبان علايم و اشارات بدن، قبل از آن که براي کمک به فهماندن منظورمان به ديگران باشد، جهت کمک به خودمان صورت مي گيرد!

جانا ايورسون (1) از دانشگاه اينديانا و سوزان گلدين مدو (2) از دانشگاه شيکاگو، براي روشن شدن اين موضوع دست به آزمايشاتي زدند. آنها مي خواستند بدانند که اگر افراد هنگام سخن گفتن از اشارات و علايم خاصي استفاده مي کنند، آيا به خاطر سعي در فهماندن منظورشان به مخاطبي است که به آنها نگاه مي کند يا... ؟

به اين منظور آنان 29 فيلم از پاسخ 29 کودک را به موضوعات استدلالي که جهت پاسخگويي نياز به استفاده از اشارات دست ها داشتند، مورد بررسي قرار دادند. نتيجه جالب اين بود که همه پاسخ ها مشابه يکديگر بود و جالب تر آن که 12 نفر از اين کودکان، نابيناي مادرزاد بودند! اين آزمايش نشان داد که حرکات و اشارات بدن تنها براي افراد بينا کارايي ندارد.

بعد از اين، فرضيه ديگري که مطرح شد اين بود که اشخاص به اين دليل از حرکات دست خود استفاده مي کنند که مي خواهند به شکلي مطلوب تر و کامل تر منظورشان را به طرف مقابل شان برسانند، اما اين نظريه با آزمايش ساده ديگري رد شد. در اين آزمايش از چهار کودک نابينا خواسته شد تا در مورد همان موضوعات براي روانشناساني که آنان نيز نابينا بودند، توضيحاتي بدهند. در ضمن از قبل به آنان گفته شد که هر دو طرف گفت وگو نابينا هستند.

نتيجه تکرار شد. کودکان نابينا با وجود اطلاع از نابينايي طرف مقابلشان باز هم از حرکات دستشان استفاده مي کردند.

محققان و دانشمندان در اين رابطه نظريه اي ارايه دادند، مبني بر اين که افراد به همان خوبي که از علايم دست ها براي سخن گفتن استفاده مي کنند، جهت فکر کردن هم از دست ها کمک مي گيرند!

اين نظريه با تحقيقات گسترده ديگري تاييد و پشتيباني شد. محققان دريافتند که کودکان، حوادث و رويدادها را از زماني که اجازه استفاده از دست هايشان را داشتند، بسيار شفاف تر، کامل تر و با جزئيات بيشتري به خاطر مي آورند تا وقتي که امکان استفاده از دست هايشان را براي صحبت نداشتند.

گلدين مدو مي گويد: در استفاده از حرکات دست احتمالا فکر کردن و روند انديشيدن در افراد با غلبه بر موانع گفتاري و محدوديت هاي موجود کلامي افزايش مي يابد و امکان انديشيدن آسان تر و روان تر را برايشان فراهم مي آورد.

البته بايد ديد که متفکران حرفه اي که بر انواع روش هاي تفکري مسلط هستند نيز با نتايج اين تحقيق موافقند و مهمتر اينکه متفکران باطن گرا نظرشان در اين باره چيست؟

پي نوشت:
1-iverson jana
2-meabow -golben susan
منبع:psychologytobay.www