جمع بندی در عدالت خدا به تردید افتاده ام

با سلام به شما دوست عزیز

ثانیا
گناه هیچ کس به گردن کس دیگری نیست، قرآن کریم می فرماید:
وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‏ وَ إِنْ تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلى‏ حِمْلِها لا يُحْمَلْ مِنْهُ شَيْ‏ءٌ وَ لَوْ كانَ ذا قُرْبى‏، هيچ گنهكارى بار گناه ديگرى را بر دوش نمى‏كشد و اگر شخص سنگين‏بارى ديگرى را براى حمل گناه خود بخواند، چيزى از آن را بر دوش نخواهد گرفت، هر چند از نزديكان او باشد!(1)

پس نزدیک ترین نزدیکان نمی تواند دیگری را در گناه خود شریک سازد،‌ به همین مناسبت پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند: زنازاده هیچ گناهی از والدینش را به دوش نمی کشد(2)

ثالثا
یکسان بودن شئون اجتماعی زنازادگان با سائر مردم امری مسلّم است مانند، حرمت جان و مال و آبروی او همچنین مسائلی مانند محرمیت و مالکیت و غیره(3)

رابعا
مردم برای تصدی مناصب اجتماعیشان (مانند امام جماعت و قاضی) تعصب و حساسیت خاصی دارند لذا شارع مقدس این حساسیت مردم را درک و شروطی را برای احراز آن منصب مقرر کرده تا هرگونه بی اعتمادی و نا خرسندی اجتماعی برطرف گردد، و این هیچ ربطی به عاقبت و سرانجام نیک و بد شخص زنازاده نخواهد داشت، بلکه او در گرو اعمال خویش است و با اختیار و انتخاب خود می تواند راه سعادت یا شقاوت را بپیماید.

موفق باشید.
ـــــــــــــــ
1.فاطر/18.
2. ليس على ولد الزنا من وزر أبويه شئ، میزان الحکمة ج 2 ص 1163 به نقل از کنزالعمال ح 13091.
3. حتی آزاد کردن بنده زنازاده نیز مورد تأکید قرار گرفته است، عن أبي عبد الله علیه السلام قال: لا بأس بأن يعتق ولد الزنا.کافی ج 6 ص 182.

[="Teal"]

اون بچه گناهی نکرده و بایدی هم در کار نیست و شیطان هم بیشتر سراغش بیاید یا نیاید باز به خود شخص ربط دارد نه به زنازادگی!
خداوند مثالهایی را در قران گذاشته تا بهانه ها را در روز قیامت از بین ببرد! مثلا اگر کسی بگوید گناهان من به خاطر محیط آلوده ای که بزرگ شدم بوده است خداوند همسر فرعون (آسیه) را میاورد که همسر شقی ترین انسانها بود و در قصر فساد زندگی میکرد اما با تقواترین مردم بود و برعکس!

فکر کنم جناب کارشناس لپ مطلب رو بیان کرد! فرمود سعادت و شقاوت انسانها فقط به دست خود انسانها است نه چیز دیگه!

شما که روایات رو میخونید همه رو بخونید! من هم روایاتی رو شنیدم که زنازادگانی بودن که به بهترین درجه انسانی رسیدن و با تقواتریین افراد در زمان خودشون بودن! و اگر بخواییم صرف به یک حدیث عدالت خدا رو زیر سوال ببریم که باید همه چیز رو کم کم زیر سوال ببریم! چون احادیث در کنار هم تفسیر میشوند! شما نباید فقط به یک حدیث نگاه کنید![/]

یا علی

اینکه زنازاده از نظر وجودی دچار کمبود و میل او به معصیت افزونتر می باشد ناشی از نظام علّی و معلولی عالم است ؛ یعنی ساختار و قوانین تکوینی عالم به گونه ای است که موجب می شود فرزند حاصل از پیوند نامشروع از کمال وجودی و روحی پایین تری نسبت به انسانهای عادی برخوردار باشد. لذا تولّد چنین نوزادی نتیجه ی بی توجّهی برخی افراد به قوانین تغییرناپذیر عالم است. « ظَهَرَ الْفَسادُ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذيقَهُمْ بَعْضَ الَّذي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ. ـــــــ فساد، در خشكى و دريا آشكار شد به سبب آنچه دست مردم حاصل نمود ؛ تا بچشانیم به آنها بعضی از نتایج عملکردشان ؛ باشد که بازگردند.» (الروم:41)

بر این اساس ، اینکه خداوند متعال زنا یا هر عمل حرام دیگری را توسّط انبیاء و کتب آسمانی منع نموده صرفاً قراردادی نیست ؛ بلکه این احکام بر اساس قوانین حاکم بر نظام خلقت تنظیم شده و پشتوانه ی تکوینی دارند. پس همانگونه که در نظام خلقت ، آتش علّت سوزاندن و سمّ موجب هلاکت است ، زنا هم موجب پدید آمدن بشری است با روح ضعیف و متمایل به گناه . معصوم (ع) فرمود: زن و مرد هنگام همبستری حرف نزنند چون ممکن است فرزندشان لال شود ، یا فرمودند: زیر نور ماه همبستر نشوید که احتمال جنون در فرزند افزون خواهد بود. اینگونه احکام صرفاً حکم دینی نیستند بلکه بیانگر حقیقتی عینی و قانونی تکوینی می باشند.

حکم تحریم زنا نیز دقیقاً از همین سنخ است ؛ یعنی زنا نیز موجب می شود نقصی روحی در فرزند حاصل شود و فرزند به دنیا آمده دارای کششهای حیوانی و شیطانی قویتری باشد. لذا زنا زاده اوّلاً کمتر ممکن است میل به دین داشته باشد. ثانیاً اگر هم بر تمایلات حیوانی و شیطانی خود غالب گشته مومن و متّقی گردد باز رتبه ی وجودی او به حدّ مومنین حلال زاده نخواهد رسید ؛ همان گونه که افراد عقب مانده ی ذهنی یا معلولین مادرزاد هر اندازه هم که خود را توانا نمایند باز از جهت جسمانی با یک شخص سالم برابری نخواهند داشت.

لذا زنازاده ـ هر چند مومن باشد ـ باز هیچگاه وارد بهشت انسانهای مومن حلال زاده نمی شود ، ولی این بدان معنا نیست که حتماً وارد جهنّم شود ؛ بلکه اگر زنا زاده به اختیار خود عامل به احکام دین بوده و اهل عبادت باشد ، طبق آیات متعدّد و روایات فراوان شکّی در این نیست که وارد جهنّم نمی شود ؛ چون جهنّم نتیجه ی اعتقاد و عمل خلاف حقّ است ؛ امّا لازمه ی عدم ورود در جهنّم ، دخول در بهشت انسانهای حلال زاده ی مومن نیست بلکه خدا می تواند زنازادگان مطیع را در جایگاه دیگری از نتیجه ی اعمالشان برخوردار نماید ؛ کما اینکه خدا حیوانات مطیع را در جایگاه ویژه ای نعمت می بخشد مانند سگ اصحاب کهف یا الاغ بلعم باعور یا هدد حضرت سلیمان که حیواناتی مطیع فرمان حقّ بودند ولی به هر حال حیوان بودند نه انسان. پس زنازادگان مومن نیز به جای بهشت معروف ، جایگاه خاصّ خود را خواهند داشت ؛ که این جایگاه طبق برخی روایات ، بالاتر از جهنّم و پایین تر از بهشت حلال زادگان مومن است.

امام صادق (ع) فرمودند: « إِنَّ وَلَدَ الزِّنَا يُسْتَعْمَلُ إِنْ عَمِلَ خَيْراً جُزِيَ بِهِ وَ إِنْ عَمِلَ شَرّاً جُزِيَ بِهِ . ــــــ زنازاده به كار گماشته مى‏شود (مورد تكليف قرار مى‏گيرد) ، پس اگر كار نيك انجام دهد پاداش مى‏يابد و اگر كار بد كند كيفر مى‏بيند.» (الكافي، ج‏8، ص: 238) . حضرت زین العابدین (ع) نیز فرمودند: « لَا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ خَلَصَ مِنْ آدَمَ . ــــ داخل بهشت نمی شود مگر آنکه خالص از بنی آدم باشد.» یعنی شیطان در تولّد او دخالت نکرده باشد. « عَنْ أَبِي بَكْرٍ قَالَ كُنَّا عِنْدَهُ وَ مَعَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَجْلَانَ فَقَالَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَجْلَانَ مَعَنَا رَجُلٌ يَعْرِفُ مَا نَعْرِفُ وَ يُقَالُ إِنَّهُ وَلَدُ زِنَاءٍ فَقَالَ مَا تَقُولُ فَقُلْتُ إِنَّ ذَلِكَ لَيُقَالُ لَهُ فَقَالَ إِنْ كَانَ ذَلِكَ كَذَلِكَ بُنِيَ لَهُ بَيْتٌ فِي النَّارِ مِنْ صَدْرٍ يَرُدُّ عَنْهُ وَهَجَ جَهَنَّمَ وَ يُؤْتَى بِرِزْقِهِ . ـــــ یکی از اصحاب امام صادق (ع) به نام ابوبکر گوید نزد امام بودیم و عبدالله بن عجلان نیز با ما بود ، وی عرض کرد: مردی با ماست (آشنا با ماست) که هر چه ما آن را حقّ می شناسیم او نیز آن را حقّ می داند (شیعه است) ؛ امّا گفته می شود که فرزند زناست. امام به من (ابوبکر) فرمود: تو چه می گویی؟ گفتم : درباره ی او چنین گفته می شود. پس امام فرمودند: اگر این شخص چنان باشد که گفتید در جهنّم خانه ای از صَدر برای او ساخته می شود که آتش جهنّم را از او بر می گرداند و روزی اش را به وی عطا می کنند.» (بحارالأنوار ج 5 ، ص 287)
علّامه مجلسی در توضیح این حدیث فرموده اند: مراد از « فِي النَّارِ مِنْ صَدْرٍ» این است که « خانه ای برای او در بالای جهنّم ساخته می شود» همچنین فرموده است: ظاهراً کلمه ی « صَدر» در اصل « صبَر» به بوده به معنی برف که در نگارش اشتباه شده است ؛ در این صورت معنی روایت چنین می شود: « خانه ای در آتش برای او ساخته می شود از برف که ...». امّا به نظر می رسد که همان احتمال اوّل درست باشد ؛ یعنی « برای او خانه ای ساخته می شود در جهنّم از بالای آن که آتش را دفع می کند.»

ـ حال جای این سوال است که: آیا ضعف وجودی زنازاده که نتیجه ی قوانین حاکم بر عالم هستی و عملکرد غلط برخی انسانهاست ، ظلم به زنازاده نیست؟ و آیا خدا نمی توانست بر خلاف قوانین علّی و معلولی حاکم بر عالم هستی او را در رتبه ی انسانی بالاتری خلق نماید؟ و آیا خدا نمی توانست زناکار مومن را هم به بهشت حلال زاده های مومن ببرد؟
برای پاسخ گویی به این پرسش لازم است دوباره به بحث نظام علّی و معلولی حاکم بر عالم خلقت بازگشته این حقیقت اساسی را دقیقتر بررسی کنیم تا معلوم شود که اوّلاً ظلمی در حقّ زنازاده واقع نشده و ثانیاً ورود او در بهشت حلال زاده های مومن ذاتاً محال است نه اینکه ذاتاً ممکن است ولی خدا چنین نمی کند. الف. قانون عامّ علّیّت اساس وجود عالم خلقت.

شکی نیست که قانون علیّت یک قانون جهان شمول بوده هیچ مخلوقی از حکم این قانون خارج نیست ؛ لذا موجودات و فعل و انفعالات مادّی هم ، دارای علل خاصّ خودند ؛ به قول شاعر همواره « گندم از گندم بروید جو ز جو » و « از کوزه همان برون تراود که در اوست.» بر این اساس از زمین خوب و حاصلخیز گیاه خوب می روید و در زمین نامرغوب گیاه نامرغوب رشد می کند. « وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذي خَبُثَ لا يَخْرُجُ إِلاَّ نَكِدا ـــ سرزمين پاكيزه گياهش به فرمان پروردگار مى‏رويد؛ امّا سرزمينهاى بد طينت ، جز گياه ناچيز و بى‏ارزش، از آن نمى‏رويد. » ( الأعراف/58 )

اگر دو درخت مثل هم ، در دو زمین متفاوت از نظر مرغوبیت خاک کاشته شوند ، یقینا دو نتیجه ی متفاوت خواهیم داشت ؛ همچنین اگر دو درخت مثل هم ، در دو زمین مثل هم کاشته شده ولی با دو آب متفاوت ــ مثلا یکی با آب شور و دیگری با آب شیرین ــ آبیاری شود باز دو نتیجه ی متفاوت مشاهده خواهیم نمود. یعنی در این عالم ، هر علّتی ، معلول مخصوص به خود را دارد و محال است از یک علّت خاصّ ، غیر معلول خودش پدیدار شود کما اینکه هر معلولی نیز علّت ویژه ی خود را دارد و محال است یک معلول خاصّ از علّتی غیر از علّت خاصّ خود به وجود آید. این همان قانون کلّی علیّت است که عالم بر اساس آن سامان یافته و اساساً همین قانون است که عالم هستی را عالم کرده است. لذا اگر قانون علیّت در هستی حاکم نبود اساساً چیزی به نام عالم خلقت نیز وجود نداشت ؛ چون عالم بودن عالم نتیجه ی تفاوت موجودات آن است و تفاوتها نتیجه ی قانون علیّت هستند.

پس آنچه در گیتی حاکم است قانون عامّ علیّت است که وجود انسان نیز نتیجه ی آن است ؛ چون از هر تخمک و اسپرم خاصّی تنها و تنها یک انسان خاصّ پدید می آید ؛ و محال است یک شخص خاصّ از غیر این تخمک و اسپرم موجود شود. بنا بر این آن جنینی که از راه زنا حاصل می شود جز از همین راه ، محال بود حاصل شود. اگر مادر همین نوزاد حرامزاده دقیقاً در همان لحظه ی زنا ، به جای زنا ، با شوهر خود همبستر می شد یقیناً نوزادی که به دنیا می آمد غیر از آن نوزادی بود که از راه زنا حاصل گشته است. پس پدید آمدن آن شخصی که به خاطر نحوه ی عملکرد والدینش عنوان حرامزاده به او اطلاق می شود ، جز از همان راه که پدید آمده امکان پیدایش نداشته است و فرض اینکه خدا همان شخص را از راه حلال از پدر یا والدین دیگری به دنیا بیاورد فرض محال و مستلزم تناقض است.

چون فرض پیدایش یک معلول از غیرعلّت خودش به این معناست که چیزی که علّت این معلول نیست علّت این معلول باشد. یعنی یک چیز ، هم علّت این معلول خاصّ باشد و هم علّت آن نباشد که این تناقضی آشکار می باشد که ذاتاً محال است. افراد نا آشنا با تفکّر فلسفی و غیر ورزیده در امور عقلی ناب ، خیلی راحت می توانند فرض کنند که شخص الف که فرزند آقای ب و خانم ج می باشد از آقای ش و خانم س به دنیا بیاید ؛ در حالی که افراد ورزیده در تفکّرات عقلی و آشنا به قانون عمیق علّیّت واقفند که چنین پنداری باطل بوده ذاتاً محال است ؛ چون منجر به تناقض می شود. اگر ب و ج علّت الف هستند پس ش و س علّت الف نیستند ؛ حال اگر فرض کنیم که ش و س علّت الف هستند به این معنا خواهد بود که س و ش هم علّت الف هستند هم علّت الف نیستند که تناقض بودن این پندار واضح است.

ب. خدا چه چیزی می آفریند؟
باید توجّه داشت که خدا کسی را حرمزاده یا حلال زاده نمی کند ؛ خدا فقط به هر موجودی که امکان وجود داشته باشد وجود را افاضه می کند. کار خدا تنها و تنها وجود دادن است ؛ همانگونه که کار خورشید نور دادن است. نور خورشید وقتی از شیشه ی قرمز عبور می نماید قرمز می شود و هنگامی که از شیشه ی آبی عبور می کند آبی می شود. در این مثال ، اصل نور آبی و قرمز (نور بودن آنها ) هر دو کار خورشید است و شیشه به هیچ وجه ایجاد نور نمی کند ؛ ولی آبی و قرمز شدن آن نور ، منتسب به شیشه است نه خورشید. نور سفید خورشید یک نور تمام و کمال است که همه ی نورها را در خود دارد ، ولی شیشه ی قرمز و آبی تنها بخشی از آن را از خود عبور می دهند. به همین نحو کار خدا هم تنها وجود دادن است ؛ وقتی تخمک زن و اسپرم مرد به هم رسیدند خدا وجود بشری را افاضه می کند چه آن تخمک و اسپرم از راه حرام گرد هم آمده باشند یا از راه حلال. وجود دهنده در هر دو فرض ، فقط و فقط وجود دهنده است و آنچه عنوان حرامزاده و حلال زاده بودن را موجب می شود والدین هستند نه خدا که وجود دهنده است. همینطور وقتی کسی دیگری را بی دلیل می کشد ، میراننده خداست کما اینکه اگر همان فرد کشنده ، همان شخص کشته شده را از باب قصاص می کشت باز میراننده خدا بود ؛ یعنی نسبت هر دو کار برای خدا یکسان است ؛ امّا در فرض اوّل ، شخص کشنده ، قاتل نامیده و در فرض دوم قصاص کننده گفته می شود ولی هیچکدام از این عناوین به خدا نسبت داده نمی شوند و خدا در هر دو فرض ، فقط میراننده و قبض کننده ی روح است. کما اینکه وقتی فرزندی به دنیا می آید ، مرد ، پدر می شود و زن مادر ؛ امّا خدا نه پدر است و نه مادر بلکه خدا تنها خالق (وجود دهنده) است. همچنین مادر ، فرزند را می زاید ولی کار خدا زاییدن نیست بلکه تنها وجود دادن است. لذا خدا نه کسی را حرامزاده می کند نه حلال زاده ، نه مسلمان زاده می کند و نه کافر زاده ؛ بلکه هر چه امکان وجود داشته باشد خدا به او وجود می دهد و وجود دادن در هر حال خیر و خوب است اگر چه آن وجود نسبت به امثال خود ضعیف باشد.

اگر بنا بود که خدا به قابلیّتهای ضعیف وجود ندهد در آن صورت این امر منحصر در زنازاده نمی شد بلکه هیچ جمادی وجود نمی یافت ؛ چون هر جمادی ضعیفتر از گیاهان است. همچنین گیاه نیز نباید تحقّق می یافت چون ضعیفتر از حیوان است ؛ حیوان نیز نباید وجود می یافت چون پایین تر از انسان است. همچنین جز رسول اکرم (ص) هیچ انسان دیگری نباید خلق می شد چون رتبه ی وجودی هیچ موجودی به پای رتبه ی وجودی آن قلّه نشین عالم هستی نمی رسد.

اینکه انگاشته می شود پایین بودن رتبه ی وجودی زنازاده نوعی ظلم در حقّ آنان است مبتنی بر این پندار مشهور ولی نادرست است که خدا همه را برابر آفریده است. لذا پرسیده می شود: چرا خدا این افراد را در رتبه ی پایین تری آفرید؟! در حالی که اصل این پندار مخدوش است و موجودات در اصل خلقتشان برابر آفریده نمی شوند ؛ بلی فیض خدا بر همگان یکسان می تابد همانگونه که آفتاب بر موجودات واقع در یک محوّطه ، یکنواخت می تابد ، امّا فیض یابی و فیض گیری موجودات یکسان نیست ، بلکه هر موجودی به اندازه ی خود فیض می گیرد.


برخی موجودات فیض وجود را تنها در حدّ جمادی می گیرند ، برخی دیگر در حدّ نباتی و برخی در حدّ حیوانی و عدّه ای نیز در حدّ انسانی. البته هر کدام از این طیفها نیز در درون خود شدّتهای متفاوتی از وجود را دریافت می کنند لذا انسانها و حیوانات و گیاهان نیز رتبه های مختلفی دارند. در این میان افراد زنازاده نیز رتبه های خاصّی را به خود اختصاص می دهند که پایین تر از حدّ حلال زاده هاست ؛ کما اینکه افراد عقب مانده ی عقلی و فاقد عقل نیز بنا به قانون علّیّت و تحت تأثیر عوامل گوناگون ، فیض وجودی کمتری دریافت نموده اند. لذا اگر پایین بودن رتبه ی وجودی زنازاده ظلم تلقی شود در آن صورت حیوانات و گیاهان و جمادات نیز باید مظلوم تلقّی شوند ؛ چون پایین بودن رتبه ی وجودی آنها نیز دقیقاً نتیجه ی قانون عمومی علّیّت است. بلکه جز رسول اکرم (ص) ، همه ی مخلوقات باید مظلوم تلقّی شوند چون همگان نسبت به او در رتبه ی وجودی پایین تری هستند ، حتّی انبیاء (ع) نیز در مقایسه با آن حضرت ناقصترند. امّا هیچگاه نمی توان چنین حکمی را پذیرا شده این مخلوقات را مظلوم نامید ، چرا که اگر خدا می خواست همه را در رتبه ی وجودی نبی اکرم (ص) خلق نماید ، در آن صورت جز یک موجود خلق نمی شد ؛ که آن هم وجود اقدس خلیفة الله اعظم حضرت رسول اکرم (ص) است. چون اگر همه در رتبه ی او بودند همه یکی می شدند نه چند تا ؛ چرا که هر مرتبه از وجود تنها اختصاص به یک مخلوق دارد و هیچ موجودی در عالم هم رتبه با موجود دیگر نیست ؛ و اگر ما دو انسان یا دو حیوان یا دو سنگ را هم رتبه می پنداریم ناشی از توهّم ما و نزدیکی بسیار نزدیک این موجودات به همدیگر است ؛ و الّا در سطوح عالی فلسفه ی صدرایی با براهین عقلی اثبات شده که هر مرتبه از وجود تنها و تنها برای یک موجود است. پس لازمه ی برابری همه ی موجودات ، خلقت یک مخلوق بود و بس . در این صورت جای این سوال بود که چرا خدا به دیگر موجودات که امکان وجود داشتند وجود نداد؟ لذا خدا هر چه را که امکان وجود دارد موجود می کند از ضعیفترین ذرّه ی گرفته تا اشرف مخلوقات ؛ و وجود در هر حال و در مرتبه خیر ، و عدم عین شرّ است و اگر برخی از موجودات شرّ نامیده می شوند در مقایسه با موجودات کاملتر از خودشان می باشد و الّا هر موجودی در ذات خود خیر است ؛ حتّی جهنّم نیز در ذات خود وجود بوده خیر است ولی در مقایسه با بهشت که مرتبه ی بالاتری از وجود است شرّ نامیده می شود.
ج. آیا زنازادگان مومن از اینکه در جایی پایینتر از بهشت حلال زادگان پاداش داده می شوند ، معذّب و ناراحت نخواهند بود؟
در حکمت و عرفان اثبات شده که ادراک و علم از سنخ وجود است لذا درک و معرفت هر موجودی متناسب با رتبه ی وجودی اوست و هیچ موجودی حقیقتاً قادر نیست برتر از حیطه ی وجودی خود را ادراک نماید. لذا اهل حکمت گفته اند آنچه افراد عادی از مقامات باطنی انبیاء و اهل بیت (ع) ادراک می کنند ، حقیقت وجودی خودشان است که آیینه ی وجود انسان کامل جلوه نموده است. لذا معصوم (ع) در روایات متعدّدی خبر دادند که حقیقت وجودشان از تیررس ادراک افراد عادی خارج است. « ... يَنْحَدِرُ عَنِّي السَّيْلُ وَ لَا يَرْقَى إِلَيَّ الطَّيْرُ . ـــــ چون کوهم که سیلها از من جاری است و پرندگان را بر بلندای من توان پرواز نیست.» (نهج البلاغة ، خطبه 3). همچنین فرمودند: ادراک هر کسی از خدا تنها به اندازه ی آن مرتبه از ظهور اسمائی حق تعالی است که خود آن شخص در حقیقت مظهر آن مرتبه از ظهور است.
بر این اساس ، آنکه در مرتبه ی پایین وجود است هیچگاه قادر نیست مرتبه ی بالاتر را به حقیقت ادراک نماید. لذا نه زنازاده ی مومن آرزوی بهشت حلال زاده های مومن را دارد و نه مومنان عادی آرزوی مقام مومنان برتر از خود را دارند و نه مومنان خاصّ در حسرت مقام انبیاء هستند و نه انبیاء تمنّای مقام چهارده معصوم را دارند. امّا اهل جهنّم آرزومند مقام زنازاده ی مومن و بلکه بهشت حیوانات هستند و البته برخی هم در حسرت بهشت معروفند ؛ چرا که اینان به آنچه اقتضای رتبه ی وجودی آنها بود نرسیده اند ؛ از اینرو در حسرت آن می سوزند ؛ امّا زنازاده ی مومنی که به اوج مرتبه ی وجودی خود رسیده خود را بهشت می بیند ؛ کما اینکه موجودات جهنّم که جزء عذابهای جهنّم می باشند هیچگاه تمنّای غیر جهنّم را نمی کنند ، چون رتبه ی وجودی آنها متناسب با جهنّم است. لذا جهنّم برای موذیّات جهنّم عین بهشت است. درلطیفه ی حکیمانه ای گفته اند: دو مگس تصادم نمودند ، یکی بی هوش شده در میان زباله ها افتاد ؛ چون به هوش آمد خیال کرد وارد بهشت شده ، لذا گفت: خدایا تو که با گناهکاری چون من چنین کرم کنی با اهل کرم چه ها کنی؟! از همین روست که برخی از اولیای الهی مراتب عادی بهشت را هم برای خود جهنّم یافته از آن به خدا پناهنده می شوند.
د. قاعده کلّی در قضاوت اخروی خداوند متعال
مطلب دیگر اینکه عنواینی چون پدر ، مادر ، فرزند ، احکام خاصّ همین دنیا می باشند و عناوینی چون حرامزاده و حلال زاده ، نه تنها احکام این دنیا بلکه احکام خاصّ انسان مکلّف هستند و در خارج از نظام تشریع معنا ندارند. لذا در آخرت نیز ، که دار تشریع و تکلیف نیست ، این عناوین برداشته می شوند و بر اساس این عناوین کسی مورد مؤاخذه قرار نمی گیرد. « فَإِذا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَ لا يَتَساءَلُونَ ـ فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازينُهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ـ وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازينُهُ فَأُولئِكَ الَّذينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ في‏ جَهَنَّمَ خالِدُونَ. ــــــ پس آن‏گاه كه در صور دميده شود، ديگر آن روز ميانشان نسبت خويشاوندى وجود ندارد و از حال يكديگر نمى‏پرسند. پس هر كه ميزان اعمالش سنگين باشد، آنها حقّاً رستگاران‏اند و هر كه ميزان اعمالش سبك باشد، آنان كسانى‏اند كه به خويشتن زيان زده‏اند و هميشه در جهنم مى‏مانند.» ( مومنون : 101 ـ 103)
بنا بر این حرامزاده یا حلال زاده بودن و امثال آن برای خدا و قضاوت او معنی ندارند ؛ خدا در قضاوت اخروی خود ، تنها چیزی را که ملاک قرار می دهد حاصل دست خود افراد است نسبت به توان و رتبه ی وجودی آنها. لذا فرمود: « لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها لَها ما كَسَبَتْ وَ عَلَيْها مَا اكْتَسَبَت‏. ــــــ خداوند هيچ كس را، جز به اندازه ی توانايي وجودیش ، تكليف نمى‏كند. (انسان،) هر كار(نيكى) را انجام دهد، براى خود انجام داده؛ و هر كار(بدى) كند، به زيان خود كرده است‏ »(البقرة:286). در قضاوت اخروی خداوند متعال اصل کلّی و قاعده ی شک ناپذیر و محکم همان است که خداوند متعال در آیات 39 تا 41 سوره مبارکه النّجم بیان فرمود که: « أَلاَّ تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‏ ـ وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى‏ ـ وَ أَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرى‏ ـ ثُمَّ يُجْزاهُ الْجَزاءَ الْأَوْفى ــــــ كه هيچ كس بار گناه ديگرى را بر دوش نمى‏گيرد ؛ و اينكه براى انسان بهره‏اى جز سعى و كوشش او نيست ؛ و اينكه تلاش او به زودى ديده مى‏شود. سپس به او جزاى تامّ و تمام داده خواهد شد.»
طبق براهین قاطع عقلی شکی در این نیست که خداوند متعال عادل است و ظلم که امر عدمی و صفت نقص است به ساحت کمال مطلق او راه ندارد ؛ پس محال است کسی را به خاطر کاری که نکرده است مجازات کند ؛ لذا عذاب فقط در مقابل گناه اختیاری است و بس ؛ و در این حسابرسی خدا ذرّه ای در حقّ کسی اجحاف نمی کند. حساب خداوند علیم و خبیر در روز قیامت چنان دقیق است که تمام عوامل را در انجام عمل خوب و بد یک فرد در نظر می گیرد و هیچ عاملی را فروگذار نمی کند ؛ و تأثیر کارهای گذشتگان را تا هزاران نسل نیز محاسبه می کند ؛ و زمینه های بروز یک رفتار را از خود شخص تا حضرت آدم (ع) لحاظ می نماید و آنگاه قضاوت عادلانه می کند ؛ و البته فضل و رحمت او بر عدلش غالب است ؛ لذا از بسیاری از آنچه به ضرر بنده است چشم پوشی می کند و با بندگان به رحمت رفتار می نماید . بر این اساس مثلا اگر کسی هزار سال پیش کاری کرده است که الان باعث گمراهی یک عدّه شده است ؛ او در گناه اینها شریک است ؛ یا اگر کسی در اثر تأثیر اعمال دیگران ، به صورت ناخودآگاه گرایش بیشتری به گناه پیدا کرده است ؛ خداوند متعال به هنگام حسابرسی اثر این عامل را در نظر گرفته در مجازات او تخفیف می دهد.
بنا بر این ، اوّلاً خدا کسی را به خاطر زنازاده بودن مجازات نمی کند و ثانیاً اگر زنازاده بودن شخص ، در ارتکاب معاصی حقیقتاً نقش داشته باشد یقیناً خداوند عادل این تأثیر را در مجازات خود لحاظ می نماید ، « وَ لا يُظْلَمُونَ فَتيلاً ــــ و به قدر رشته ی شكاف هسته ی خرمايى به آنان ستم نمى‏شود.» (الإسراء:71)
امّا اینکه زنازاده وارد بهشت حلال زاده ها نمی شود ، همان گونه که پیشتر گفته شد ، به عنوان مجازات برای زنازاده نیست بلکه به خاطر پایین بودن رتبه ی وجودی او در نظام خلقت است ؛ همانگونه که وارد نشدن حیوانات در بهشت انسانها از باب مجازات نیست ؛ کما اینکه راه نداشتن مومنان در بهشت خاصّ انبیاء نیز از باب مجازات نمی باشد. اساساً جایگاه اخروی هر موجودی در عالم آخرت متناسب با رتبه ی وجودی خود اوست و فراتر از آن راه ندارد. لذا بعید نیست که حتّی بهشت جنّها نیز جدا از بهشت انسانها باشد ؛ چرا که رتبه ی وجودی این دو نوع نیز یکسان نیست.
تأثیر حرامزادگی در عمل اختیاری انسان.
شکّی در این نیست که حرامزاده بودن موجب سلب اختیار انسان نشده و علّت تامّه ی ارتکاب گناه نمی شود ؛ لذا فرزند زنا نیز مثل دیگر افراد بشر مختار بوده سرنوشت خود را در دست اختیار خود دارد ؛ کما اینکه طبق ادلّه ی نقلی جنّها و حیوانات نیز حاکم بر سرنوشت خویش می باشند ؛ و هیچ دلیل عقلی یا نقلی وجود ندارد که اثبات کند زنازاده لزوماً اهل جهنّم می شوند ؛ کما اینکه هیچ دلیلی نیست که اثبات کند هر حلال زاده و مسلمان زاده ای وارد بهشت می شود. پسر نوح از شریفترین نطفه ها پدید آمده بود ولی اهل جهنّم شد و در مقابل ، کافر زاده هایی بودند که از اولیاء الهی گردیدند. « يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ مُخْرِجُ الْمَيِّتِ مِنَ الْحَيِّ ذلِكُمُ اللَّهُ فَأَنَّى تُؤْفَكُون‏. ـــــ زنده را از مرده خارج مى‏سازد، و مرده را از زنده بيرون مى‏آورد؛ اين است خداى شما ، پس چگونه از حقّ منحرف مى‏شويد؟! » (الأنعام:95) امام حسن عسکری (ع) در تفسیر آیه فرمودند: « يَعْنِي الْمُؤْمِنَ مِنَ الْكَافِرِ وَ الْكَافِرَ مِنَ الْمُؤْمِن». پس اگر زنازاده دارای اعتقاد درست و اهل عمل صالح باشد اجر خود را در بهشت مخصوص زنازادگان خواهد داشت که بهشتی است پایینتر از بهشت مومنان حلال زاده ؛ کما اینکه حیوانات و جنّها نیز بهشت مخصوص خود را دارند.
امّا اگر گفته شود که در برخی روایات گفته شده که دشمن اهل بیت نمی شود مگر ولدالزّنا و ولدالحیض ؛ و دشمن اهل بیت همواره در جهنّم می باشند ؛ پاسخ داده می شود که اوّلاً در روایات دیگری که در مباحث پیشین به آنها اشاره شد وارد شده که برخی از زنازاده ها ممکن است محبّ اهل بیت باشند ؛ که اگر چنین شدند بهشت خاصّ خود را خواهند داشت. لذا روایاتی که می گویند ولدالزّنا دشمن اهل بیت می شود ظاهراً حکمی غالبی را بیان می کنند نه حکمی کلّی را ؛ یعنی اغلب چنین است که زنازاده دشمن اهل بیت می شود نه همیشه. ثانیاً اکثر روایات که می گویند دشمن اهل بیت نمی شود مگر ولدالزّنا و ... ؛ نمی گویند ولدالزّنا وارد جهنّم می شود بلکه می گویند وارد بهشت نمی شود ؛ یعنی وارد بهشت خاصّ مومنان حلال زاده نمی شوند. ثالثاً در برخی موارد مراد از ولدالزّنا و ولدالحیض ممکن است غیر از معنی عرفی آنها باشد. طبق روایات ، علی (ع) پدر امّت اسلام است ؛ لذا هر کس منکر ولایت و پدری او بر خود باشد او پدری نامشروع را برای خود برگزیده است لذا از این حیث ولدالزّنا است و هر که ولایت او را پذیرفته و در کنار آن ولایت غیر او را هم ـ از غیر معصومین ــ پذیرفته است ، او از این جهت ولدالحیض است ؛ چون نطفه ی ولدالحیض مرکّب از اسپرم پدر و خون حیض است. امیر المومنین (ع) فرمودند:«... اى اصبغ ، روزى رسول خدا (ص) مرا فرا خواند و فرمود: اى على به مسجد من برو ، سپس بر منبر بالا مى‏روى و مردم را سوى خود فرا مى‏خوانى، پس حمد و ثناى خدای ـ عزّ و جلّ ـ بجاى مى‏آورى و درود فراوان بر من مى‏فرستى ، آنگاه مى‏گویى: اى مردم، من فرستاده ی رسول خدا به سوى شما هستم، و ايشان به شما مى‏فرمايد: «آگاه باشيد، لعنت خدا و لعنت فرشتگان مقرّب و پيامبران مرسل خداوند و لعنت من بر هر كس كه خود را به غير پدر خودش منتسب كند ، يا خود را از آنِ غير صاحبان خود بداند ، يا مزد كارگرى را كم گذارد و به او ستم روا دارد». من به مسجد آن حضرت رفتم، حمد و ثناى الهى بجاى آوردم و درود فراوانى بر رسول خدا (ص) فرستادم، سپس گفتم: «اى مردم من فرستاده رسول خدا (ص) به سوى شما هستم، و ايشان به شما مى‏فرمايد: آگاه باشيد لعنت خدا و لعنت‏ فرشتگان مقرّب و پيامبران مرسل خدا و لعنت من بر هر كس كه خود را به غير پدر خودش منتسب كند، يا خود را از آنِ غير صاحبان خود بداند، يا مزد مزدبرى را كم گذارد.» پس هيچ يك از مردم سخنى نگفت جز عمر بن خطّاب كه گفت: اى ابا الحسن پيام را رساندى ولى سخنى سربسته و بدون شرح و تفسير آوردى، گفتم: به رسول خدا (ص) مى‏گويم. پس خدمت پيامبر (ص) بازگشتم و داستان را به آن حضرت گزارش دادم. فرمود: به مسجدم باز گرد، و بر منبر رو و حمد و ثناى الهى بجاى آر و بر من درود فرست، سپس بگو: اى مردم ما چيزى براى شما نياوريم جز اينكه تأويل و تفسير آن را به نزد خود داريم. آگاه باشيد ، منم پدر شما ، آگاه باشيد منم مولا و صاحب اختيار شما ، آگاه باشيد منم اجير و مزدبر شما.» ( أمالي المفيد ،ص353 ،المجلس الثاني و الأربعون‏ )

برگرفته از این سایت

کاملا واضح و مشخص است که متن را کامل نخوانده ای برادر من! شایدم اصلا نخوانده ای ! چون جواب همه ی سوالات داخل همون متن است!
شما که به تردید افتاده ای چطور حوصله ی یافتن جوابت را به اندازه ی خواندن یک متن دو صفحه ای ندارید؟

ج. آیا زنازادگان مومن از اینکه در جایی پایینتر از بهشت حلال زادگان پاداش داده می شوند ، معذّب و ناراحت نخواهند بود؟
در حکمت و عرفان اثبات شده که ادراک و علم از سنخ وجود است لذا درک و معرفت هر موجودی متناسب با رتبه ی وجودی اوست و هیچ موجودی حقیقتاً قادر نیست برتر از حیطه ی وجودی خود را ادراک نماید. لذا اهل حکمت گفته اند آنچه افراد عادی از مقامات باطنی انبیاء و اهل بیت (ع) ادراک می کنند ، حقیقت وجودی خودشان است که آیینه ی وجود انسان کامل جلوه نموده است. لذا معصوم (ع) در روایات متعدّدی خبر دادند که حقیقت وجودشان از تیررس ادراک افراد عادی خارج است. « ... يَنْحَدِرُ عَنِّي السَّيْلُ وَ لَا يَرْقَى إِلَيَّ الطَّيْرُ . ـــــ چون کوهم که سیلها از من جاری است و پرندگان را بر بلندای من توان پرواز نیست.» (نهج البلاغة ، خطبه 3). همچنین فرمودند: ادراک هر کسی از خدا تنها به اندازه ی آن مرتبه از ظهور اسمائی حق تعالی است که خود آن شخص در حقیقت مظهر آن مرتبه از ظهور است.
بر این اساس ، آنکه در مرتبه ی پایین وجود است هیچگاه قادر نیست مرتبه ی بالاتر را به حقیقت ادراک نماید. لذا نه زنازاده ی مومن آرزوی بهشت حلال زاده های مومن را دارد و نه مومنان عادی آرزوی مقام مومنان برتر از خود را دارند و نه مومنان خاصّ در حسرت مقام انبیاء هستند و نه انبیاء تمنّای مقام چهارده معصوم را دارند. امّا اهل جهنّم آرزومند مقام زنازاده ی مومن و بلکه بهشت حیوانات هستند و البته برخی هم در حسرت بهشت معروفند ؛ چرا که اینان به آنچه اقتضای رتبه ی وجودی آنها بود نرسیده اند ؛ از اینرو در حسرت آن می سوزند ؛ امّا زنازاده ی مومنی که به اوج مرتبه ی وجودی خود رسیده خود را بهشت می بیند ؛ کما اینکه موجودات جهنّم که جزء عذابهای جهنّم می باشند هیچگاه تمنّای غیر جهنّم را نمی کنند ، چون رتبه ی وجودی آنها متناسب با جهنّم است. لذا جهنّم برای موذیّات جهنّم عین بهشت است. درلطیفه ی حکیمانه ای گفته اند: دو مگس تصادم نمودند ، یکی بی هوش شده در میان زباله ها افتاد ؛ چون به هوش آمد خیال کرد وارد بهشت شده ، لذا گفت: خدایا تو که با گناهکاری چون من چنین کرم کنی با اهل کرم چه ها کنی؟! از همین روست که برخی از اولیای الهی مراتب عادی بهشت را هم برای خود جهنّم یافته از آن به خدا پناهنده می شوند.

باید توجّه داشت که خدا کسی را حرمزاده یا حلال زاده نمی کند ؛ خدا فقط به هر موجودی که امکان وجود داشته باشد وجود را افاضه می کند. کار خدا تنها و تنها وجود دادن است ؛ همانگونه که کار خورشید نور دادن است. نور خورشید وقتی از شیشه ی قرمز عبور می نماید قرمز می شود و هنگامی که از شیشه ی آبی عبور می کند آبی می شود. در این مثال ، اصل نور آبی و قرمز (نور بودن آنها ) هر دو کار خورشید است و شیشه به هیچ وجه ایجاد نور نمی کند ؛ ولی آبی و قرمز شدن آن نور ، منتسب به شیشه است نه خورشید. نور سفید خورشید یک نور تمام و کمال است که همه ی نورها را در خود دارد ، ولی شیشه ی قرمز و آبی تنها بخشی از آن را از خود عبور می دهند. به همین نحو کار خدا هم تنها وجود دادن است ؛ وقتی تخمک زن و اسپرم مرد به هم رسیدند خدا وجود بشری را افاضه می کند چه آن تخمک و اسپرم از راه حرام گرد هم آمده باشند یا از راه حلال. وجود دهنده در هر دو فرض ، فقط و فقط وجود دهنده است و آنچه عنوان حرامزاده و حلال زاده بودن را موجب می شود والدین هستند نه خدا که وجود دهنده است. همینطور وقتی کسی دیگری را بی دلیل می کشد ، میراننده خداست کما اینکه اگر همان فرد کشنده ، همان شخص کشته شده را از باب قصاص می کشت باز میراننده خدا بود ؛ یعنی نسبت هر دو کار برای خدا یکسان است ؛ امّا در فرض اوّل ، شخص کشنده ، قاتل نامیده و در فرض دوم قصاص کننده گفته می شود ولی هیچکدام از این عناوین به خدا نسبت داده نمی شوند و خدا در هر دو فرض ، فقط میراننده و قبض کننده ی روح است. کما اینکه وقتی فرزندی به دنیا می آید ، مرد ، پدر می شود و زن مادر ؛ امّا خدا نه پدر است و نه مادر بلکه خدا تنها خالق (وجود دهنده) است. همچنین مادر ، فرزند را می زاید ولی کار خدا زاییدن نیست بلکه تنها وجود دادن است. لذا خدا نه کسی را حرامزاده می کند نه حلال زاده ، نه مسلمان زاده می کند و نه کافر زاده ؛ بلکه هر چه امکان وجود داشته باشد خدا به او وجود می دهد و وجود دادن در هر حال خیر و خوب است اگر چه آن وجود نسبت به امثال خود ضعیف باشد.

اگر بنا بود که خدا به قابلیّتهای ضعیف وجود ندهد در آن صورت این امر منحصر در زنازاده نمی شد بلکه هیچ جمادی وجود نمی یافت ؛ چون هر جمادی ضعیفتر از گیاهان است. همچنین گیاه نیز نباید تحقّق می یافت چون ضعیفتر از حیوان است ؛ حیوان نیز نباید وجود می یافت چون پایین تر از انسان است. همچنین جز رسول اکرم (ص) هیچ انسان دیگری نباید خلق می شد چون رتبه ی وجودی هیچ موجودی به پای رتبه ی وجودی آن قلّه نشین عالم هستی نمی رسد.

اینکه انگاشته می شود پایین بودن رتبه ی وجودی زنازاده نوعی ظلم در حقّ آنان است مبتنی بر این پندار مشهور ولی نادرست است که خدا همه را برابر آفریده است. لذا پرسیده می شود: چرا خدا این افراد را در رتبه ی پایین تری آفرید؟! در حالی که اصل این پندار مخدوش است و موجودات در اصل خلقتشان برابر آفریده نمی شوند ؛ بلی فیض خدا بر همگان یکسان می تابد همانگونه که آفتاب بر موجودات واقع در یک محوّطه ، یکنواخت می تابد ، امّا فیض یابی و فیض گیری موجودات یکسان نیست ، بلکه هر موجودی به اندازه ی خود فیض می گیرد.

به رنگ هایی که جفت کردم خیلی دقت کن!
وقتی میری با یک دختر ازدواج کنی اول میری آزمایش میدی درسته؟
اگر جواب آزمایشتون با هم جور در نیاد یعنی بچتون صد درصد معلول میشه درسته؟
وقتی دکتر با دلایل علمی بهت اطمینان میده که بچتون معلول میشه تو توی ذهنت نسبت به خدا دچار تردید میشی و به عدالت خدا شک میکنی؟؟؟؟

برادر من پیامبر مثل همین دکتر داره بهت میگه اگر این کار رو بکنید بچتون اینجوری میشه! این به خاطر نظم و نظام این جهان است و به عدالت خدا ربطی نداره!
نوی اون متن این همه توضیح داده که همش علت داره !
خواهش میکنم برگرد کامل بخون برادر!
خدافظ!

(در ضمن اون متن نوشته های من نیست که از من تشکر کردی! من فقط برات سرچ کردم و کپی کردم لینکش رو هم گذاشتم)

سوال ؟
این فرزند که الان بی گناه داره چیزی مشاهده می کنه و.... تو ذهنش همچین چیزهایی شکل می گیره و حدیث پیامبر هم هست زناکار میشه
بعد این گناه زناکاری چطوری میشه ؟؟؟ فرقش با آن کسی که همچین شرایطی نداشته و زناکارشده چیه ؟؟؟ مجازات جفتشون که مثل هم هست !!!!!!!پس چیزی بینشون فرقی نمی کنه ؟؟؟؟

متن جالبیه نمیدونم چرا هیچکی حوصله نداره بخونش!

جواب شما هم در متن هست:

د. قاعده کلّی در قضاوت اخروی خداوند متعال
مطلب دیگر اینکه عنواینی چون پدر ، مادر ، فرزند ، احکام خاصّ همین دنیا می باشند و عناوینی چون حرامزاده و حلال زاده ، نه تنها احکام این دنیا بلکه احکام خاصّ انسان مکلّف هستند و در خارج از نظام تشریع معنا ندارند. لذا در آخرت نیز ، که دار تشریع و تکلیف نیست ، این عناوین برداشته می شوند و بر اساس این عناوین کسی مورد مؤاخذه قرار نمی گیرد. « فَإِذا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَ لا يَتَساءَلُونَ ـ فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازينُهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ـ وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازينُهُ فَأُولئِكَ الَّذينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ في‏ جَهَنَّمَ خالِدُونَ. ــــــ پس آن‏گاه كه در صور دميده شود، ديگر آن روز ميانشان نسبت خويشاوندى وجود ندارد و از حال يكديگر نمى‏پرسند. پس هر كه ميزان اعمالش سنگين باشد، آنها حقّاً رستگاران‏اند و هر كه ميزان اعمالش سبك باشد، آنان كسانى‏اند كه به خويشتن زيان زده‏اند و هميشه در جهنم مى‏مانند.» ( مومنون : 101 ـ 103)

بنا بر این حرامزاده یا حلال زاده بودن و امثال آن برای خدا و قضاوت او معنی ندارند ؛ خدا در قضاوت اخروی خود ، تنها چیزی را که ملاک قرار می دهد حاصل دست خود افراد است نسبت به توان و رتبه ی وجودی آنها.

لذا فرمود: « لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها لَها ما كَسَبَتْ وَ عَلَيْها مَا اكْتَسَبَت‏. ــــــ خداوند هيچ كس را، جز به اندازه ی توانايي وجودیش ، تكليف نمى‏كند. (انسان،) هر كار(نيكى) را انجام دهد، براى خود انجام داده؛ و هر كار(بدى) كند، به زيان خود كرده است‏ »(البقرة:286).

در قضاوت اخروی خداوند متعال اصل کلّی و قاعده ی شک ناپذیر و محکم همان است که خداوند متعال در آیات 39 تا 41 سوره مبارکه النّجم بیان فرمود که: « أَلاَّ تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‏ ـ وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى‏ ـ وَ أَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرى‏ ـ ثُمَّ يُجْزاهُ الْجَزاءَ الْأَوْفى ــــــ كه هيچ كس بار گناه ديگرى را بر دوش نمى‏گيرد ؛ و اينكه براى انسان بهره‏اى جز سعى و كوشش او نيست ؛ و اينكه تلاش او به زودى ديده مى‏شود. سپس به او جزاى تامّ و تمام داده خواهد شد.»

طبق براهین قاطع عقلی شکی در این نیست که خداوند متعال عادل است و ظلم که امر عدمی و صفت نقص است به ساحت کمال مطلق او راه ندارد ؛ پس محال است کسی را به خاطر کاری که نکرده است مجازات کند ؛ لذا عذاب فقط در مقابل گناه اختیاری است و بس ؛ و در این حسابرسی خدا ذرّه ای در حقّ کسی اجحاف نمی کند. حساب خداوند علیم و خبیر در روز قیامت چنان دقیق است که تمام عوامل را در انجام عمل خوب و بد یک فرد در نظر می گیرد و هیچ عاملی را فروگذار نمی کند ؛ و تأثیر کارهای گذشتگان را تا هزاران نسل نیز محاسبه می کند ؛ و زمینه های بروز یک رفتار را از خود شخص تا حضرت آدم (ع) لحاظ می نماید و آنگاه قضاوت عادلانه می کند ؛ و البته فضل و رحمت او بر عدلش غالب است ؛ لذا از بسیاری از آنچه به ضرر بنده است چشم پوشی می کند و با بندگان به رحمت رفتار می نماید . بر این اساس مثلا اگر کسی هزار سال پیش کاری کرده است که الان باعث گمراهی یک عدّه شده است ؛ او در گناه اینها شریک است ؛ یا اگر کسی در اثر تأثیر اعمال دیگران ، به صورت ناخودآگاه گرایش بیشتری به گناه پیدا کرده است ؛ خداوند متعال به هنگام حسابرسی اثر این عامل را در نظر گرفته در مجازات او تخفیف می دهد.
بنا بر این ، اوّلاً خدا کسی را به خاطر زنازاده بودن مجازات نمی کند و ثانیاً اگر زنازاده بودن شخص ، در ارتکاب معاصی حقیقتاً نقش داشته باشد یقیناً خداوند عادل این تأثیر را در مجازات خود لحاظ می نماید ، « وَ لا يُظْلَمُونَ فَتيلاً ــــ و به قدر رشته ی شكاف هسته ی خرمايى به آنان ستم نمى‏شود.» (الإسراء:71)

سلام خدمت شما و سایر دوستان ...
این مساله عدل خدا تقریبا یه 6 ... سالی ذهن منو به خودش درگیر کرده ... پیشنهاد بهتون میکنم سراغ این مساله نرین و خیلی زود خودتون رو از یه پرتگاه نجات بدین ... اگر بخواین به این مساله عدل الهی فکر کنین ... اتفاقی که بدون تردید براتون میوفته ... فرصت ها ... امکانات ... خودتون رو نمیبینید ... و فقط مال دیگران رو میبینید ... و کم کم اون ها رو هم از دست میدین ... این مساله عدل خدا به ناکجا آباد ختم میشه ... از من گفتن بود ...

آدما چند جور باهاش برخورد میکنن ...
1- بی خیالش میشن و قبول میکنن خدا عادل هست و از کنارش رد میشن ...
2- اعتقاد دارن که خدا میتونه تو اون دنیا عدالت رو اجرا کنه ... حالا شرایط هر چی میخواد باشه ...
3- به خدا اعتماد میکنن و از دنده عشق به خدا وارد میشن و میگن ... هر چه از او رسد نیکوست ...
4- صبح تا شب مغزشون درگیر عدل خدا میمونه و هی با خودشون میگن چرا فلانی چرا بهمانی ...

تجربه من ...
زودتر یه جوری حلش کن و مساله رو ختم به خیرش کن ... و گرنه اجنه ای تو روحت ساکن میشه که هی فکرت رو درگیر موضوع میکنه ...

سلام خدمت شما بزرگوار ...
من مدت زمان زیادی رو صرف اثبات عدالت خدا کردم و نهایت چیزی که بهش رسیدم این هست که ... قابل اثبات برای ما نیست ... این تجربه شخصی من بوده ...

چرا خدا یکی رو کور میافریند و یکی را بینا ...
جرا خدا موجودی را شیر خلق میکند و موجودی را حمار ...

نتیجه ای که پس از خواندن چندین کتاب بهش رسیدم این بود که خدا دوست داره ... دوست داره شیر داته باشه و دوست داره حمار داشته باشه ...
باید یکی رفتگر باشه ... و یکی دکتر ....
باید موجودیتی زمین باشد و موجودیتی هوا ...
باید موجودیتی آب باشد و موجودیتی آتش ...
وا اگر اینگونه نبود دنیایی بوجود نمی آمد ...

حال سوال این است که این تفاوت ها آیا با اصل عدالت خدا در تناقض است یا خیر ...

چیزی که من بهش رسیدم این هست که باید موجودیت خودم رو قبول کنم ... اگر شیر هستم یا حمار ... این موجودیت من است و نباید دنبال دلیلش باشم و هیچ دلیلی هم برای این مساله وجود ندارد . خداوند دوست دارد آب داشته باشد و آتش ...

و نیز قایل به این مطلب هستم که اگر من شیر هستم یا حمار ... نهایتش میتوانم به اوج امکان وجودی خودم برسم ... من نهایتا میتوانم شیر خوبی باشم یا حمار خوبی ولی نمیتوانم خودم را تبدیل به چیزی بکنم که خدا آن امکان را برای من قرار نداده است .

مثلا اگر من حمار باشم نهایتا میتوانم جمار خوبی باشم ... هیچگاه به درجه شیر بودن نمیرسم ...

اگر شما به جای دیگری رسیدید خوشحال میشوم نظر شما را بدانم .

بر اساس روایات و بحث دوستان دعا تنها می تواند قضای الهی را برگرداند نه تقدیر او را. دعا نهایتاً انسان را به بالاترین حد کمال خودش می رساند در حالی که بحث صفحات قبل در مورد این نبود. بلکه سؤال از عدالت خدا در مورد مراتب وجودی انسان ها بود و این که یک حرامزاده بر طبق روایات نمی تواند به مقامات بالای معنوی برسد.

پاسخ دوستان برای رفع این ابهام به طور خلاصه این بود که حرامزاده درآخرت اصلاً به مقامات بالاتر بهشتی غبطه نمی خورد که بخواهد حقی بر خداوند داشته باشد. در عین حال از مطالب شما هم استفاده کردیم.

موفق باشید.:Gol:

به این سؤال به نظرم دو پاسخ می توان داد:

1- این که بسیاری از آن گناهان کبیره در قیامت برای این فرد محسوب نمی شوند و به عبارت دیگر گناهی برای او نوشته نمی شود هرچند در دنیا این اعمال به طور کلی به عنوان گناه معرفی می شدند.

2- این که بگوییم خدا عده ای از موجودات را برای عذاب کشیدن خلق کرده است و ذاتاً قابلیت سعادت معنوی را ندارند.

پاسخ اول پاسخ مناسب تری است.
پاسخ دوم هم با عدالت خدا منافاتی ندارد (اگر عدالت را طبق مفاهیم دینی و فلسفی تعریف کنید). اما با رحمت خدا تناقض دارد.

موفق باشید.:Gol:

شاید قاتلی اون دنیا مجازات نشه که چرا یه آدم کشتی. اما اگه زیاده روی کنه و کشورگشایی کنه بهش نمی گن اشکالی نداره. بلکه می گن ما طبق قوانین خدا محاسبه کردیم دیدیم تو بچه طلاق بودی قرار بود فقط یه نفرو بکشی اما یه عالمه آدم کشتی. بجز نفر اول باید تقاص بقیه رو پس بدی. البته بخاطر رحمت خدا یه درصدی بهت تخفیف می دیم! ولی عذاب رو شاخته!
و این با عدالت خدا در تضاد نیست.

شما تعریف خودتون از عدالت رو بفرمایید تا بتونیم دقیق تر بحث کنیم.

موفق باشید.:Gol:

بله زود قضاوت کردم! شرمنده ام! ببخشید!

اره! خداوند از هرکس به اندازه ی توانایی خودش تکلیف میخواهد! بنابراین همونطور که آیه و روایتشو گذاشتم به اندازه ی شکاف خرمایی در حق کسی ظلم نمیشه!
پس اگر برای این افراد مبارزه با شیطان سخت تر است مطمئن باشید آن دنیا خدا به آنها آسان تر میگیرد!
همانطور که برای من و شما از پیامبران آسان تر تکلیف میخواهد!
مثلا اگر ما نماز شب نخونیم خدا بازخواستمون نمیکنه اما اگر پیامبر یا ائمه نخونند بازخواست میشن!

خب تو این دو قسمت هنوز مشکلی هست؟

خب آقای دکتر هم سوگند خورده وقتی پدر و مادر فلان کار را بکنند بچه معلول میشود و هرگز سالم به دنیا نمی آید و دارای بدترین اعضای بدن میشود!

اشتباهی که شما کردید این بود که مثال رو قاطی کردید!
ببینید دذ واقع این دنیا برای حرام زاده میشه همون رحم مادر برای یک بچه معلول!
پس نتیجه ای که گرفته میشود درست است! هردو وقتی به جهان دیگر بروند عذاب میکشند!
یعنی هم اون بچه مورد اشاره در روایت وقتی به جهان دیگر برود عذاب میکشد
هم بچه ای که من مثال زدم وقتی از رحم مادر به جهان دیگر برود عذاب میکشد
بنابراین باید به حرف دکتر گوش دهیم و موجبات عذاب کشیدن یک بچه رو فراهم نکنیم!

متوجه شدی؟ اشتباهی که شما کردی این بود که بچه ی معلول رو نباید به آخرت ربط میدادی !

[="Teal"]

خب بله! گیرم به هیچ عنوان عاقبتش به خیر نشه! چرا نمیتونی هضم کنی؟و چرا ربطش میدی به عدالت خدا؟
مثل این میمونه که من بگم:

من نمیتونم سخن دکتر رو هضم کنم چون دکتر میگه اگه فلان کار رو بکنید به هیچ عنوان این بچه سالم به دنیا نمیاد

خب این قابل هضم نیست؟ دکتر داره میگه فلان کار را نکنید تا بچتون سالم به دنیا بیاد و اگر فلان کار را بکنید بچتون صددرصد معلول به دنیا میاد!
پیامبر هم میگه فلان کار را نکنید تا بچتون عاقبت به خیر بشه و اگر فلان کار را بکنید بچتون صددرصد عاقبتش به شر میشه!

سوال من از شما اینه که چرا جمله ی سبز را هضم میکنید اما جمله ی قرمز را هضم نمیکنید![/]

وشارب خمر ملعون حضرت حق است.

[=Simplified Arabic]عدة من أصحابنا، عن أحمد بن أبي عبدالله، عن أبيه، عن أبي الجهم، عن أبي خديجة قال: سمعت أبا عبدالله (ع) يقول: لايطيب ولدالزنا ولا يطيب ثمنه أبدا والممراز لايطيب إلى [=Simplified Arabic]سبعة آباء وقيل له: وأي شئ الممراز؟ فقال الرجل يكتسب مالا من غير حله فيتزوج به أو يتسرى به فيولد له فذاك الولد هو الممراز.کافی

و قال عليه السلام: إن الله ليصلح بصلاح الرجل المؤمن ولده و ولد ولده و أهل دويرته و دويرات حوله، فلا يزالون في حفظ الله لكرامته على الله.

اما ذکر این نکته کمی مشکل زاست.همان طور که قبلاً عرض شد این اعتقاد با عدالت خدا منافاتی ندارد.

با این تعریف فرمایش بالای شما منافاتی با عدل الهی ندارد. حرامزاده هم به شقاوت می رسد چون از اول برای شقاوت خلق شده بود.

اگر این سرنوشت در قیامت موجب تألم و عذاب مخلوق نمی شد ظاهراً بحث دیگری نبود. اما وقتی شقاوت معادل عذاب و درد و رنج ابدی است نمی توان این جمله را با رحمت خداوند متعال جمع کرد.

ضمن این که فرمایش شما با آموزه های قرآن کریم مبنی بر اختیار بشر منافات دارد. این طور نیست؟

با سلام

اصل مطلب در لینک داخل پست بود یعنی این :

http://sites.google.com/site/hojjah/tinat.doc

بعد از مطالعه نتیجه را هم به ما بگویید !

این جمله از بنده نبود. در اصل فرمایش جناب خیر البریه بود.
البته بنده دو پاسخ به نظرم رسید که پاسخ دوم این بود ولی اینجا عرض کردم که زیاد پاسخ مناسبی نیست.

موفق باشید.:Hedye:

قتلی که خود فرد هم کنترلی بر اعمالش نداشته است چه مجازاتی دارد؟ مجازات دیوانه ای که نمی فهمد دارد چه کار می کند عادلانه است؟

زیاد مطمئن نباشید.

از قول ابوذر نقل شده است که «خدمت پيامبر (ص) بوديم كه پيش روى ما دو بز به يكديگر شاخ زدند. پيامبر (ص) فرمود: مى‏ دانيد چرا اين ها به يكديگر شاخ زدند؟ حاضران عرض كردند: خیر. ایشان فرمودند: ولى خدا مى‏ داند و به زودى در ميان آن ها داورى خواهد كرد». [1-3]

همچنین پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «خداوند تمام این جنبندگان را در روز قیامت بر می انگیزاند و قصاص بعضی را از بعضی دیگر می گیرد. حتی قصاص حیوانی که شاخ نداشته و دیگری بی جهت به او شاخ زده است را از او خواهد گرفت» [4-6].

پی نوشت ها
--------------------------------------------------------------------------------------------
[1] علامه مجلسى، بحار الأنوار، مؤسسة الوفاء بيروت، 1404 هجری قمری، جلد 61، صفحه 6.
[2] بدایة المعارف، جلد دوم، تألیف سید محسن خرازی، صفحه 285.
[3] تفسیر مجمع البیان و نورالثقلین ذیل آیه 38 سوره انعام.
[4] تفسیر نمونه، ج‏5، صفحه 224 تا 226.
[5] محمد رشید رضا، تفسیر المنار، همان، جلد 7، صفحه 326.
[6] بحارالانوار، جلد 7، صفحه 353 تا 377.

[="Teal"]

حرف من حرف آقای مومن نبود!

من میگم ابن نابرابری علت دارد! علتش به خدا برنمیگردد! به ما انسانها برمیگردد! خدا راه و چاه را نشان داده و این ماییم که بچه را اینگونه خلق میکنیم!
دوست عزیز!
شما انگار متوجه نیستید که علت این عاقبت به خیر نشدن چیست!
اگر علت را بررسی کنید متوجه میشوید که به عدالت خدا ربطی ندارد!

خداوند میفرماید اگر درست رابطه بر قرار کنید بچتون هم درست میشود!
واگر اشتباهی کنید بچتون عاقبتش به خیر نمیشود!

بعد شما میفرمایید که چرا باید یک بچه عاقبت به خیر نشه؟
خب پاسخ روشن است: چون پدر و مادرش رعایت نکرده اند!

و اگر بپرسید چرا یک بچه باید معلول شود باز پاسخ همین است
چون پدر و مادرش بر خلاف حرف دکتر عمل کرده اند و رعایت نکرده اند!

شما انتظار بی جایی دارید! میدانید چرا؟ چون هم خدارا میخواهید هم خرما را!
هم میخواهید خلاف کنید هم نتیجه ی مثبت بگیرید! و این عین بی عدالتیست!

شما میخواهید بچه ی زن و شوهری که به پاکترین شیوه ی ممکن رابطه برقرار کرده اند با بچه ی دختر و پسری که زنا کرده اند مساوی و یکسان باشند! و این عین بی عدالتیست!

شما میخواهید بچه ای که پدر و مادرش در جلوی چشمانش عمل جنسی کرده اند با بچه ی پدر و مادری که تمام مدت رعایت کرده اند نتیجه ی یکسانی دهد و این بی منطقیست!

شما میخواهید به دستورات پیامبر خدا عمل نکنید اما نتیجه ای که میگیرید نتیجه ی کسی باشد که به دستورات پیامبر عمل کرده است! من از شما میپرسم آیا این عدالت است؟

آیا عدالت است کسی که به حرف طبیبش کرده است درمان شود و کسی که از توصیه های او سرباز زده هم درمان شود؟
این چه جور عدالتی است که شما دنبالش رفته اید؟[/]

با سلام

متون احاديث اولاد زنا علت تامه بر شقاوت ايشان نيست وناظر به اغلب است مثل آيات : ان الانسان لظلوم كفار : ويا در باره زنان : ان كيدكن عظيم و.....

و اخبار ديگري مثل :


امام صادق(ع) فرمودند:

"زنازاده اگر اعمال خوب انجام بدهد، به او پاداش داده می‌شود .

امام صادق (ع) فرمودند: « إِنَّ وَلَدَ الزِّنَا يُسْتَعْمَلُ إِنْ عَمِلَ خَيْراً جُزِيَ بِهِ وَ إِنْ عَمِلَ شَرّاً جُزِيَ بِهِ . ــــــ زنازاده به كار گماشته مى‏شود (مورد تكليف قرار مى‏گيرد) ، پس اگر كار نيك انجام دهد پاداش مى‏يابد و اگر كار بد كند كيفر مى‏بيند.» (الكافي، ج‏8، ص: 238) .

وقبلا هم گفتيم كه اولاد زنا و شركاي شيطان بايستي بيشتر از ديگران زحمت بكشند .و در تاريخ هم مواردي داشته ايم كه نواصب وحرامزادگان حتي در ركاب امام (ع) شهيد شده اند !

با نام و یاد دوست

سلام

ضمن تشکر از کاربران محترم به اطلاع می رساند که با توجه به اینکه به اندازه کافی در این زمینه بحث و گفتگو در تاپیک صورت گرفته

لذا موضوع جهت پاسخگویی و جمع بندی و نتیجه گیری به کارشناس مربوطه ارجاع داده شد.

تا زمان پاسخگویی کارشناس محترم، موضوع بسته می باشد.

در پناه قرآن و عترت پیروز و موفق باشید

سؤال
اگر خداوند عادل هست پس چرا به فرزندانی که به صورت حرام زاده به دنیا می ایند میگوید فرزندان شیطان ؟
بچه چه گناهی دارد که حرام زاده است؟
پاسخ

اول
خدای عادل

يکي از اوصاف خداي بزرگ احکم الحاکمين است، به مقتضای این صفت، خدا باید عادل باشد،‌ و لازمه صفت عدالت، تساوی همه انسانهاست، پس زنازاده در اصل انسانیت با همگان مساوی بوده و نباید در حق او کوچکترین ظلمی روا داشت.

یکسان بودن شئون اجتماعی زنازادگان با سائر مردم امری مسلّم است مانند، حرمت جان و مال و آبروی او همچنین مسائلی مانند محرمیت و مالکیت و غیره(1)

دوم
ملاک برتری
زنازادگان را فرزند شیطان خطاب کردن هیچ تناسبی با آموزه های دینی ندارد، چراکه ان اکرمکم عند الله اتقاکم(2) پس ملاک همه ارزشگزاریهای دینی فقط تقواست و بس!
و جایگاه متقین نیز بهشت است، إِنَّ الْمُتَّقينَ في‏ جَنَّاتٍ وَ عُيُون‏(3)

سوم
معنای حرام زاده
خیلی از اوقات حرامزادگی به معنای شراکت شیطان در نطفه است، از این جهت شیطان مأمور خداست:
وَ شارِكْهُمْ فِي الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلادِ وَ عِدْهُمْ، و در ثروت و فرزندانشان شركت جوى‏(4)

مرحوم کلینی بابی باز کرده تحت عنوان بَابُ الْقَوْلِ عِنْدَ الْبَاهِ وَ مَا يَعْصِمُ مِنْ مُشَارَكَةِ الشَّيْطَان‏، دعاهای هنگام آمیزش و جلوگیری از شراکت شیطان(5) تحت این باب، روایات و دعاهای فراوانی برای جلوگیری از شیطانی شدن و شراکت او ذکر کرده است.

پس حرام زادگی عنوان عامی است که شامل حرام زادگی معنوی و زنازادگی اصطلاحی می شود، روایت زیر به همین نکته اشاره دارد:

كَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ وُلِدَ مِنْ‏ حَلَالٍ‏ وَ هُوَ يَأْكُلُ لُحُومَ النَّاسِ بِالْغِيبَةِ وَ كَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ وُلِدَ مِنْ‏ حَلَالٍ‏ وَ هُوَ يُبْغِضُنِي وَ يُبْغِضُ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِي وَ كَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ وُلِدَ مِنْ‏ حَلَالٍ‏ وَ هُوَ يُحِبُّ الزِّنَا، دروغ می گوید کسی که گمان می کند از حلال است اما گوشت مردم را با غیبت کردن می خورد، و دروغ می گوید کسی که گمان می کند از حلال است در حالیکه من و سائر امامان معصوم را دشمن می دارد، و دروغ می گوید کسی که گمان می کند از حلال است اما زنا را دوست می دارد.(6)

اگر حرامزداگی در روایت فوق به معنای شرعی آن باشد، پس حلال زاده اندکی می ماند!! زیرا اکثر مردم غیبت می کنند، پس همه آنها حرام زاده شرعی هستند؟! قطعا پاسخ منفی است، لذا حرامزادگی معنوی مراد است.

بنابراین اگر شیطان شریک نطفه کسی گردد، در واقع حرامزادگی معنوی بوجود آمده است نه زنازادگی اصطلاحی (دقت کنید)

چهارم
هر كس مسئول كار خويش است‏

گناه هیچ کس به گردن کس دیگری نیست، قرآن کریم می فرماید:

وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‏ وَ إِنْ تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلى‏ حِمْلِها لا يُحْمَلْ مِنْهُ شَيْ‏ءٌ وَ لَوْ كانَ ذا قُرْبى‏، هيچ گنهكارى بار گناه ديگرى را بر دوش نمى‏كشد و اگر شخص سنگين‏بارى ديگرى را براى حمل گناه خود بخواند، چيزى از آن را بر دوش نخواهد گرفت، هر چند از نزديكان او باشد!(7)

پس خداوند هیچ کسی را به خاطر زنازادگی مجازات نمی کند و نزدیک ترین نزدیکان نمی تواند دیگری را در گناه خود شریک سازد،‌ به همین مناسبت پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند: زنازاده هیچ گناهی از والدینش را به دوش نمی کشد(8)