جمع بندی گرایش به مذهب که اخیرا در من به وجود آمده واقعیت است یا توهم؟

سلام. من هنوز خودم را خیلی خوب نمیشناسم و نمیدانم اورمزدی ام یا اهرمنی. کاملا هم به این موضوع واقفم که کسی به جز خودم نمیتواند به این سوال پاسخ دهد. (باید توضیح بدهم که این سوال گرایش زردشتی ندارد. منظورم این است که جوهر وجودی ام را نمیشناسم.) من کمی گیج شده ام. از کارهای خودم سر در نمی آورم. من در محیطی غیرمذهبی بزرگ شده ام، و طبیعتا خود من هم با افکاری ضد دین زندگی میکردم. البته پدر و مادر عزیزم نقش زیادی در باور های من نداشتند بیشتر تحت تاثیر دوستانم و هم سن و سالانم بودم. یادم می آید در دبستان که نماز اجباری بود با نفرت به نمازخانه میرفتم. (لطفا با انصاف باشید و مرا محکوم یا قضاوت نکنید! ببخشید اگر کمی رک میگویم ترس از متعصبین است.) در راهنمایی هم اکثر اوقات درس دینی و صحبت های معلمین دینی را به تمسخر میگرفتم. در دبیرستان کارم به جایی رسیده بود (و آنقدر کور باطن شده بودم) که تنها وجود خدا را قبول داشتم. (آن هم به این دلیل که از نظر عقلانی هر چه فکر میکردم نمیتوانستم منکر واجب الوجود شوم. دنیا را همچون ساعتی میدیدم که ساعت ساز رهایش کرده.) وارد محافل گناه شدم و روز به روز بیشتر گرفتار نفس اماره و کمتر قائل به نفس لوامه میشدم. تا اینکه تابستان سال 91 خداوند استادی را سر راهم قرار داد (خداوند سایه ایشان را از سرم کم نفرماید و افضل الفضائل را برای ایشان در نظر گیرد ان شاء الله) که رفته رفته مسیر زندگی ام را تغییر داد. ایشان آنقدر بی ریا هستند که اوائل من حتی احتمال نمیدادم که ایشان دارد از اسلام صحبت میکند. رفتار ایشان به تقلید از امام صادق (علیه السلام) است که در نزدشان سوال کافر و مومن یکسان بود و با خوشرویی تمام همه را به طور یکسان از نور وجودشان بهره مند میساختند. اوائل فقط به دلیل اینکه جذب صحبت های پر محتوای ایشان شده بودم و اینکه صحبت های ایشان بسیار از نظر علمی پر بار بودند به کلاس ایشان میرفتم. کمی هم البته کنجکاوی بود راجع به اینکه ایشان چگونه به این همه علم رسیده اند. و البته رفتار جذابشان هم تاثیر داشت. ایشان سعی میکنند با دلایل عقلی شاگردانشان را از خشم و رفتارهای حیوانی باز دارند. اولویت اولشان همین است. و اولویت بعدیشان سوق دادن ما به سمت دانش های بالا است. مدتی گذشت تا اینکه تا حدودی توانستم ایشان را بشناسم و بفهمم که بشر بدون راهنمایی خالقش هیچ است و زمین خالی از حجت نیست و اینکه بر خلاف تصور قبلی ای که تحت تاثیر "راز" پیدا کرده بودم که میگوید اراده انسان غیرممکن را هم ممکن میسازد، فهمیدم که کوچکترین تصمیمی را نمیتوانم در مورد زندگی خودم بگیرم و عملی اش کنم چه رسد به اینکه جهان را تغییر دهم. فهمیدم که کل زندگی ام در خواب بوده ام و هستم و باید تمام تلاشم را بکنم تا بیدار شوم. فهمیدم که میتوان با خدا زندگی کرد در تمام لحظات حضورش را حس کرد. فهمیدم زیر نظر هستم و هیچ کارم و هیچ فکرم پنهان نیست. فهمیدم که خداوند جلاد نیست (نعوذ بالله) که بیافریند تا در جهنمش بسوزاند. در یک کلام میتوان گفت اسلام آورده ام. شاید بگویید خوب فبها پس مشکلت چیست؟!
مشکلات من بسیارند:
بزرگ ترین مشکل من این است که در دل ایمان دارم اما در عمل منافقم! گاهی فکر میکنم که همۀ اینها توهمی بیش نیستند و من دارم به خودم دروغ میگویم. گاهی آنچنان احساساتی میشوم و اشک میریزم که کسی نداند فکر میکند چه مومن دل پاکی هستم اما حتی نماز واجبم را هم دریغ میکنم. من بسیار تنبل و پرخور و پرخوابم. (به خوک بی شباهت نیستم!) از عادات کثیف قبلی ام چند تایی را به من قدرت داده شد که کنار بگذارم اما قدرت این را ندارم که از زندگی حیوانی دربیایم. (یعنی خداوند متعال قدرت ترک محرمات را من عطا فرمود اما هنوز از قدرت انجام واجبات بی بهره ام.) میگویند اراده نمیکنی واگرنه خواستن توانستن است. اما درد من این است که میخواهم، قسم میخورم که میخواهم، بسیار توبه کردم و از خدا طلب قدرت توانستن کردم، اما پای عمل که میرسد آنقدر ضعیفم که اصلا نمیتوانم. اولا خواب من بسیار زیاد است و بد موقع. یعنی شبها خوابم نمیبرد و دقیقا چند دقیقه مانده به اذان صبح بیهوش میشوم تا بعد از اذان ظهر. بیدار که میشوم آنقدر گیجم که چند ساعتی بیهوده مینشینم تا بفهمم اصلا برنامۀ آنروزم چیست. بعد هم که سراغ اعتیادم یعنی لپ تاپ و اینترنت میروم و آنقدر پایش مینشنم و مستند و سخنرانی دانلود میکنم تا آفتاب غروب کند. دم اذان که میرسد بسیار گرسنه میشوم. همین که اذان میگویند استادم را دعا میکنم و میگویم میروم چیز کوچکی میخورم و بعد میروم نماز میخوانم، ولی سرغذا (خواهشا مسخره یا قضاوت نکنید!) عقل از من دریغ میشود و به یک حیوان تبدیل میشوم و تازه بعدش میفهمم چکار کردم! بعد هم که کمی پیش خانواده مینشینم و حرف میزنم و اصلا نمیفهمم چطور وقت گذشت و نیمه شب شرعی رسید. امشب که مثلا خواستم نماز شب بخوانم، آمدم در اینترنت که ببینم اصلا چگونه باید خواند اما از ساعت 12 تا همین الان که 4 صبح است مثل یک معتاد مشغول بودم و الان به خود آمدم. وقتی که میبینم باز نمازهایم را نرسیدم بخوانم دوباره ناامید میشوم و میگویم ان شاء الله از فردا درست بیدار میشوم و دقیق همۀ نمازهایم را به اضافۀ یک نماز قضا میخوانم. اما باز روز از نو روزی از نو. مشکلم فقط انجام واجبات و در بند عادات بودن نیست، انقدر که بلندپروازی میکنم و در ذهنم زندگی میکنم در واقعیت و در عمل ذره ای جلو نمیروم و پیشرفت نمیکنم. عالمکی بی عملم. ذهن کثیفی هم دارم که به این راحتی ها پاک نمیشود. علاوه بر اینها هر از گاهی گذشته ام گریبانگیرم میشود. خدایا خسته ام، مضطر هستم، از خودم از تنبلی ام همیشه بدم می آمده ولی در بند عاداتم زندانی ام. پروردگارا چه کنم؟ خودت به من بگو. مومنان این محفل را وسیله قرار بده. بارالها عاجزم به من همت بده و راهنمایی هایی نیک از طرف صالحان را از طریق این سایت به من برسان. آمین.

سلام. من هنوز خودم را خیلی خوب نمیشناسم و نمیدانم اورمزدی ام یا اهرمنی. کاملا هم به این موضوع واقفم که کسی به جز خودم نمیتواند به این سوال پاسخ دهد. (باید توضیح بدهم که این سوال گرایش زردشتی ندارد. منظورم این است که جوهر وجودی ام را نمیشناسم.) من کمی گیج شده ام. از کارهای خودم سر در نمی آورم. من در محیطی غیرمذهبی بزرگ شده ام، و طبیعتا خود من هم با افکاری ضد دین زندگی میکردم. البته پدر و مادر عزیزم نقش زیادی در باور های من نداشتند بیشتر تحت تاثیر دوستانم و هم سن و سالانم بودم. یادم می آید در دبستان که نماز اجباری بود با نفرت به نمازخانه میرفتم. (لطفا با انصاف باشید و مرا محکوم یا قضاوت نکنید! ببخشید اگر کمی رک میگویم ترس از متعصبین است.) در راهنمایی هم اکثر اوقات درس دینی و صحبت های معلمین دینی را به تمسخر میگرفتم. در دبیرستان کارم به جایی رسیده بود (و آنقدر کور باطن شده بودم) که تنها وجود خدا را قبول داشتم. (آن هم به این دلیل که از نظر عقلانی هر چه فکر میکردم نمیتوانستم منکر واجب الوجود شوم. دنیا را همچون ساعتی میدیدم که ساعت ساز رهایش کرده.) وارد محافل گناه شدم و روز به روز بیشتر گرفتار نفس اماره و کمتر قائل به نفس لوامه میشدم. تا اینکه تابستان سال 91 خداوند استادی را سر راهم قرار داد (خداوند سایه ایشان را از سرم کم نفرماید و افضل الفضائل را برای ایشان در نظر گیرد ان شاء الله) که رفته رفته مسیر زندگی ام را تغییر داد. ایشان آنقدر بی ریا هستند که اوائل من حتی احتمال نمیدادم که ایشان دارد از اسلام صحبت میکند. رفتار ایشان به تقلید از امام صادق (علیه السلام) است که در نزدشان سوال کافر و مومن یکسان بود و با خوشرویی تمام همه را به طور یکسان از نور وجودشان بهره مند میساختند. اوائل فقط به دلیل اینکه جذب صحبت های پر محتوای ایشان شده بودم و اینکه صحبت های ایشان بسیار از نظر علمی پر بار بودند به کلاس ایشان میرفتم. کمی هم البته کنجکاوی بود راجع به اینکه ایشان چگونه به این همه علم رسیده اند. و البته رفتار جذابشان هم تاثیر داشت. ایشان سعی میکنند با دلایل عقلی شاگردانشان را از خشم و رفتارهای حیوانی باز دارند. اولویت اولشان همین است. و اولویت بعدیشان سوق دادن ما به سمت دانش های بالا است. مدتی گذشت تا اینکه تا حدودی توانستم ایشان را بشناسم و بفهمم که بشر بدون راهنمایی خالقش هیچ است و زمین خالی از حجت نیست و اینکه بر خلاف تصور قبلی ای که تحت تاثیر "راز" پیدا کرده بودم که میگوید اراده انسان غیرممکن را هم ممکن میسازد، فهمیدم که کوچکترین تصمیمی را نمیتوانم در مورد زندگی خودم بگیرم و عملی اش کنم چه رسد به اینکه جهان را تغییر دهم. فهمیدم که کل زندگی ام در خواب بوده ام و هستم و باید تمام تلاشم را بکنم تا بیدار شوم. فهمیدم که میتوان با خدا زندگی کرد در تمام لحظات حضورش را حس کرد. فهمیدم زیر نظر هستم و هیچ کارم و هیچ فکرم پنهان نیست. فهمیدم که خداوند جلاد نیست (نعوذ بالله) که بیافریند تا در جهنمش بسوزاند. در یک کلام میتوان گفت اسلام آورده ام. شاید بگویید خوب فبها پس مشکلت چیست؟!
مشکلات من بسیارند:
بزرگ ترین مشکل من این است که در دل ایمان دارم اما در عمل منافقم! گاهی فکر میکنم که همۀ اینها توهمی بیش نیستند و من دارم به خودم دروغ میگویم. گاهی آنچنان احساساتی میشوم و اشک میریزم که کسی نداند فکر میکند چه مومن دل پاکی هستم اما حتی نماز واجبم را هم دریغ میکنم. من بسیار تنبل و پرخور و پرخوابم. (به خوک بی شباهت نیستم!) از عادات کثیف قبلی ام چند تایی را به من قدرت داده شد که کنار بگذارم اما قدرت این را ندارم که از زندگی حیوانی دربیایم. (یعنی خداوند متعال قدرت ترک محرمات را من عطا فرمود اما هنوز از قدرت انجام واجبات بی بهره ام.) میگویند اراده نمیکنی واگرنه خواستن توانستن است. اما درد من این است که میخواهم، قسم میخورم که میخواهم، بسیار توبه کردم و از خدا طلب قدرت توانستن کردم، اما پای عمل که میرسد آنقدر ضعیفم که اصلا نمیتوانم. اولا خواب من بسیار زیاد است و بد موقع. یعنی شبها خوابم نمیبرد و دقیقا چند دقیقه مانده به اذان صبح بیهوش میشوم تا بعد از اذان ظهر. بیدار که میشوم آنقدر گیجم که چند ساعتی بیهوده مینشینم تا بفهمم اصلا برنامۀ آنروزم چیست. بعد هم که سراغ اعتیادم یعنی لپ تاپ و اینترنت میروم و آنقدر پایش مینشنم و مستند و سخنرانی دانلود میکنم تا آفتاب غروب کند. دم اذان که میرسد بسیار گرسنه میشوم. همین که اذان میگویند استادم را دعا میکنم و میگویم میروم چیز کوچکی میخورم و بعد میروم نماز میخوانم، ولی سرغذا (خواهشا مسخره یا قضاوت نکنید!) عقل از من دریغ میشود و به یک حیوان تبدیل میشوم و تازه بعدش میفهمم چکار کردم! بعد هم که کمی پیش خانواده مینشینم و حرف میزنم و اصلا نمیفهمم چطور وقت گذشت و نیمه شب شرعی رسید. امشب که مثلا خواستم نماز شب بخوانم، آمدم در اینترنت که ببینم اصلا چگونه باید خواند اما از ساعت 12 تا همین الان که 4 صبح است مثل یک معتاد مشغول بودم و الان به خود آمدم. وقتی که میبینم باز نمازهایم را نرسیدم بخوانم دوباره ناامید میشوم و میگویم ان شاء الله از فردا درست بیدار میشوم و دقیق همۀ نمازهایم را به اضافۀ یک نماز قضا میخوانم. اما باز روز از نو روزی از نو. مشکلم فقط انجام واجبات و در بند عادات بودن نیست، انقدر که بلندپروازی میکنم و در ذهنم زندگی میکنم در واقعیت و در عمل ذره ای جلو نمیروم و پیشرفت نمیکنم. عالمکی بی عملم. ذهن کثیفی هم دارم که به این راحتی ها پاک نمیشود. علاوه بر اینها هر از گاهی گذشته ام گریبانگیرم میشود. خدایا خسته ام، مضطر هستم، از خودم از تنبلی ام همیشه بدم می آمده ولی در بند عاداتم زندانی ام. پروردگارا چه کنم؟ خودت به من بگو. مومنان این محفل را وسیله قرار بده. بارالها عاجزم به من همت بده و راهنمایی هایی نیک از طرف صالحان را از طریق این سایت به من برسان. آمین.

سلام. من هنوز خودم را خیلی خوب نمیشناسم و نمیدانم اورمزدی ام یا اهرمنی. کاملا هم به این موضوع واقفم که کسی به جز خودم نمیتواند به این سوال پاسخ دهد. (باید توضیح بدهم که این سوال گرایش زردشتی ندارد. منظورم این است که جوهر وجودی ام را نمیشناسم.) من کمی گیج شده ام. از کارهای خودم سر در نمی آورم. من در محیطی غیرمذهبی بزرگ شده ام، و طبیعتا خود من هم با افکاری ضد دین زندگی میکردم. البته پدر و مادر عزیزم نقش زیادی در باور های من نداشتند بیشتر تحت تاثیر دوستانم و هم سن و سالانم بودم. یادم می آید در دبستان که نماز اجباری بود با نفرت به نمازخانه میرفتم. (لطفا با انصاف باشید و مرا محکوم یا قضاوت نکنید! ببخشید اگر کمی رک میگویم ترس از متعصبین است.) در راهنمایی هم اکثر اوقات درس دینی و صحبت های معلمین دینی را به تمسخر میگرفتم. در دبیرستان کارم به جایی رسیده بود (و آنقدر کور باطن شده بودم) که تنها وجود خدا را قبول داشتم. (آن هم به این دلیل که از نظر عقلانی هر چه فکر میکردم نمیتوانستم منکر واجب الوجود شوم. دنیا را همچون ساعتی میدیدم که ساعت ساز رهایش کرده.) وارد محافل گناه شدم و روز به روز بیشتر گرفتار نفس اماره و کمتر قائل به نفس لوامه میشدم. تا اینکه تابستان سال 91 خداوند استادی را سر راهم قرار داد (خداوند سایه ایشان را از سرم کم نفرماید و افضل الفضائل را برای ایشان در نظر گیرد ان شاء الله) که رفته رفته مسیر زندگی ام را تغییر داد. ایشان آنقدر بی ریا هستند که اوائل من حتی احتمال نمیدادم که ایشان دارد از اسلام صحبت میکند. رفتار ایشان به تقلید از امام صادق (علیه السلام) است که در نزدشان سوال کافر و مومن یکسان بود و با خوشرویی تمام همه را به طور یکسان از نور وجودشان بهره مند میساختند. اوائل فقط به دلیل اینکه جذب صحبت های پر محتوای ایشان شده بودم و اینکه صحبت های ایشان بسیار از نظر علمی پر بار بودند به کلاس ایشان میرفتم. کمی هم البته کنجکاوی بود راجع به اینکه ایشان چگونه به این همه علم رسیده اند. و البته رفتار جذابشان هم تاثیر داشت. ایشان سعی میکنند با دلایل عقلی شاگردانشان را از خشم و رفتارهای حیوانی باز دارند. اولویت اولشان همین است. و اولویت بعدیشان سوق دادن ما به سمت دانش های بالا است. مدتی گذشت تا اینکه تا حدودی توانستم ایشان را بشناسم و بفهمم که بشر بدون راهنمایی خالقش هیچ است و زمین خالی از حجت نیست و اینکه بر خلاف تصور قبلی ای که تحت تاثیر "راز" پیدا کرده بودم که میگوید اراده انسان غیرممکن را هم ممکن میسازد، فهمیدم که کوچکترین تصمیمی را نمیتوانم در مورد زندگی خودم بگیرم و عملی اش کنم چه رسد به اینکه جهان را تغییر دهم. فهمیدم که کل زندگی ام در خواب بوده ام و هستم و باید تمام تلاشم را بکنم تا بیدار شوم. فهمیدم که میتوان با خدا زندگی کرد در تمام لحظات حضورش را حس کرد. فهمیدم زیر نظر هستم و هیچ کارم و هیچ فکرم پنهان نیست. فهمیدم که خداوند جلاد نیست (نعوذ بالله) که بیافریند تا در جهنمش بسوزاند. در یک کلام میتوان گفت اسلام آورده ام. شاید بگویید خوب فبها پس مشکلت چیست؟!
مشکلات من بسیارند:
بزرگ ترین مشکل من این است که در دل ایمان دارم اما در عمل منافقم! گاهی فکر میکنم که همۀ اینها توهمی بیش نیستند و من دارم به خودم دروغ میگویم. گاهی آنچنان احساساتی میشوم و اشک میریزم که کسی نداند فکر میکند چه مومن دل پاکی هستم اما حتی نماز واجبم را هم دریغ میکنم. من بسیار تنبل و پرخور و پرخوابم. (به خوک بی شباهت نیستم!) از عادات کثیف قبلی ام چند تایی را به من قدرت داده شد که کنار بگذارم اما قدرت این را ندارم که از زندگی حیوانی دربیایم. (یعنی خداوند متعال قدرت ترک محرمات را من عطا فرمود اما هنوز از قدرت انجام واجبات بی بهره ام.) میگویند اراده نمیکنی واگرنه خواستن توانستن است. اما درد من این است که میخواهم، قسم میخورم که میخواهم، بسیار توبه کردم و از خدا طلب قدرت توانستن کردم، اما پای عمل که میرسد آنقدر ضعیفم که اصلا نمیتوانم. اولا خواب من بسیار زیاد است و بد موقع. یعنی شبها خوابم نمیبرد و دقیقا چند دقیقه مانده به اذان صبح بیهوش میشوم تا بعد از اذان ظهر. بیدار که میشوم آنقدر گیجم که چند ساعتی بیهوده مینشینم تا بفهمم اصلا برنامۀ آنروزم چیست. بعد هم که سراغ اعتیادم یعنی لپ تاپ و اینترنت میروم و آنقدر پایش مینشنم و مستند و سخنرانی دانلود میکنم تا آفتاب غروب کند. دم اذان که میرسد بسیار گرسنه میشوم. همین که اذان میگویند استادم را دعا میکنم و میگویم میروم چیز کوچکی میخورم و بعد میروم نماز میخوانم، ولی سرغذا (خواهشا مسخره یا قضاوت نکنید!) عقل از من دریغ میشود و به یک حیوان تبدیل میشوم و تازه بعدش میفهمم چکار کردم! بعد هم که کمی پیش خانواده مینشینم و حرف میزنم و اصلا نمیفهمم چطور وقت گذشت و نیمه شب شرعی رسید. امشب که مثلا خواستم نماز شب بخوانم، آمدم در اینترنت که ببینم اصلا چگونه باید خواند اما از ساعت 12 تا همین الان که 4 صبح است مثل یک معتاد مشغول بودم و الان به خود آمدم. وقتی که میبینم باز نمازهایم را نرسیدم بخوانم دوباره ناامید میشوم و میگویم ان شاء الله از فردا درست بیدار میشوم و دقیق همۀ نمازهایم را به اضافۀ یک نماز قضا میخوانم. اما باز روز از نو روزی از نو. مشکلم فقط انجام واجبات و در بند عادات بودن نیست، انقدر که بلندپروازی میکنم و در ذهنم زندگی میکنم در واقعیت و در عمل ذره ای جلو نمیروم و پیشرفت نمیکنم. عالمکی بی عملم. ذهن کثیفی هم دارم که به این راحتی ها پاک نمیشود. علاوه بر اینها هر از گاهی گذشته ام گریبانگیرم میشود. خدایا خسته ام، مضطر هستم، از خودم از تنبلی ام همیشه بدم می آمده ولی در بند عاداتم زندانی ام. پروردگارا چه کنم؟ خودت به من بگو. مومنان این محفل را وسیله قرار بده. بارالها عاجزم به من همت بده و راهنمایی هایی نیک از طرف صالحان را از طریق این سایت به من برسان. آمین.

صحبت من هم همینه دیگه. آخه من چجور مومنی هستم که عادات گذشته ام رو به نماز ترجیح میدم؟ به قول حجت الاسلام پناهیان کسی که لذت عشق خدا رو چشید دیگه سراغ لذات ناچیز دیگه نمیره. اما من مشکلم اینه که دو دقیقه ای که خودم هستم عاشقم بعد دوباره که عاداتم میان میشینن تو وجودم دیگه همه چی تموم میشه و اون حسه از بین میره و عاداتمن که دارن منو کنترل میکنن. من اگه بتونم اون دو دقیقه رو بکنم 24 ساعت دیگه از خدا چی میخوام آخه؟ البته باید خودشون بندازن تو دلم دیگه. من چکاره ام این وسط؟ خدایا بگردان ما را آنچه باید باشیم و بچرخان روی ما را از آنچه نشاید باشم. آمین یا رب العالمین.

باید جوانان عزیز این هشدار امام علی(علیه السلام) را جدی بگیرند که می فرمایند: «غالب الشهوة قبل قوة ضراوتها فانها ان قویت ملکتک واستفادتک ولم تقدر علی مقاومتها»10 پیش از آن که تمایلات نفسانی به تجری و تندروی عادت کنند با آن ها مقابله کن، زیرا اگر تمایلات در تجاوز و خودسری نیرومند شوند، فرمانروای تو خواهند شد و تو را به هرسو که بخواهند می برند و قدرت مقاومت در برابر آن ها را از دست خواهی داد.

این دقیقا توصیف الان منه. منو به هر سو که میخوان میبرن و قدرت مقاومت در برابر اونها رو ندارم! خدایـــــــــــــــا تو که حقانیت اسلام رو خودت نشونم دادی در این موردم خودت کمکم کن. نذار بیچاره بشم. آمین یا رب العالمین.