امام زمان(علیه السلام)، امان اهل زمین

سلام آقا رضا
میخوام ازت تشکر کنم و بگم که قدر این نوشته ها رو بدون چون داری برای قطب عالم امکان ، انیس دل و جان ، پدر و مولایی مهربان حضرت صاحب الزمان علیه السلام مطلب مینویسی
ارزش اینجور کارا وقتی معلوم میشه که چشمانمون بروی غیب باز بشه ، میگن تو لحطه ای که انسان داره جون میده چشمش به غیب زمین و آسمانها باز میشه و اونموقع هست که اربابان دو عالم رو زیارت میکنه ، که با توجه به اعمالش از دیدن اونها خوشحال یا ناراحت میشه ، امیدوارم اگه تو عمر کوتاهمون ، حضرت رو با معرفت زیارت نکردیم حداقل توی اون ساعت جون دادن چشممون به اون جمال زیبا روشن بشه و سختی ها برامون آسون .

درسته همونطوری که شما اشاره کردی امام علیه السلام امان اهل زمین است ، چه تو غیبت ، چه ظهور ، ولی الان من میخوام در مورد یه چیز دیگه با شما صحبت کنم ، اونم اینه که چرا ما خودمون رو از ارتباط های عمیق با امام عصرمون محروم کنیم اونم فقط و فقط بخاطر اینکه حضرت در غیبت هستن ،
مگه نه اینکه غیبت یعنی پوشیده بودن هویت حضرت از ماها ؟
مگه نه اینکه ما ایشون رو میبینیم ولی نمی شناسیم ؟
مگه نه اینکه حضرت حضور دارن ؟
چرا ما حضور و ظهور رو با هم اشتباه گرفتیم ؟
باور کن ما میتونیم هر روز صبح که از خواب بلند میشیم اول به حضرت سلام بدیم !
باور کن ما میتونیم همونطوری که برای سلامتی اعضای خونوادمون صدقه میندازیم برای سلامتی حضرت هم صدقه بندازیم !
باور کن ما میتونیم تو برنامه ریزی هامون از مشورت های حضرت استفاده کنیم !
مگه نه اینکه ما شیعه ها موجب غربت حضرت هستیم ؟
مگه نه اینکه دل حضرت از دست بدی های شیعیانش خونه ؟
مگه نه اینکه فقط و فقط ما شیعیان مثل فرزندان حضرت میمونیم ؟
چرا با حضرت رابطه پدر و پسری نداشته باشیم ؟

اگه تا امروز نسبت به این مسائل اهمیت میدادیم که امیدوارم خدا توفیقاتمونو بیشتر کنه و اگه نه مثل خیلی از شیعیان از این قضیه غافل بودیم از همین الان بسم الله

اللهم کن لولیک الحجة بن الحسن . . .