خاطراتی از شهید علی چیت سازیان (4 آذر سالروز شهادت شهید)

بسم رب الشهدا و الصدیقین

از عملیات والفجر پنج بر می گشتیم.

همه می دانستند که سنت علی و بچه ها دیدار با خانواده شهدای عملیات است

قبل از دیدن خانواده خودشان...

گفت:اول دیدار با خانواده ی شهدایی که متاهل بودند.

رفتیم ملایر،منزل شهید احمدی پور...

به محض اینکه رسیدیم،قنداقه فرزند شهید احمدی پور را آوردند...

علی آرام صورتش را گذاشت روی قنداقه،دم گوش دختر شهید نجوا کرد

آرام و بی صدا یک باره بغضش ترکید.

صورتش را از پارچه سفید قنداقه جدا کرد...

پارچه سفید خیس شده بود...

منبع:رهرو شهدا

بسم رب الشهدا و الصدیقین

اسیر عراقی را نشانده بودند پشت تویوتا...

هم مجروح بود و هم از سرما مثل بید می لرزید...

چشمِ علی که به او افتاد، سنگر و کار و بچه را ول کرد، رفت سروقت او...

اورکت نو و تازه ای را که به عنوان جیره لباس سالانه از تدارکات گرفته بود رو از تن کند

و پوشاند تن اسیر عراقی...

ما هم مثل اون اسیر از این حرکت علی آقا گرم شدیم!

با صدای هق هق گریه اش از خواب پریدم.بعد از نماز شب، سر به سجده گذاشته بود و زار زار می گریست.

نماز شب او و گریه شبانه اش برایم تازگی نداشت، اما صدای گریه بلند او نه!

بدون هیچ سؤالی،وقتی حضور من را حس کرد گفت:

«شرمنده ام. از روی فرزندان شهدا شرمنده ام.از پدران پیر و مادران قد خمیده شهدای واحد خجالت می کشم.بعد از هشت سال جنگ از خودم هم شرمنده ام!»

گفتم: «حتماً خواست خداست. ما باید تسلیم رضای او باشیم.»خواستم به او آرامش بدهم، ولی به دلم برات شد که دیگر نمی آید...