زیارت

نیاز ما به زیارت ائمه ع چیست؟!

با سلام خدمت اساتید
در مورد زیارت آل یاسین علیهم السلام دو سوال دارم که لطفا جواب بدید:
1- قبل از شروع و انشای زیارت آل یاسین توسط حضرت حجت علیه السلام ، حضرت فرازی را ذکر میکنند به این صورت:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ لا لِأَمْرِهِ تَعْقِلُونَ وَ لا مِنْ أَوْلِيَائِهِ تَقْبَلُوَن حِكْمَةٌ بَالِغَةٌ فَمَا تُغْنِي النُّذُرُ [عَنْ قَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ ] السَّلامُ عَلَيْنَا وَ عَلَى عِبَادِ اللَّهِ الصَّالِحِينَ به نام خدا كه رحمتش بسيار و هميشگى است، نه فرمانش را تعقل می كنيد، و نه از اوليايش مى پذيريد، حكمتى است رسا، ولى بيم دادن ها سودشان ندهد، سلام بر ما و بر بندگان شايسته خدا.
منظور از از این جملات چیست؟ چه چیزی حکمت رساست؟ منظور کدام بیم و به چه کسانی است ؟مناسبت این جملات در ابتدای زیارت آل یاسین چه چیزی میتواند باشد؟

2- منظور از این فراز زیارت که می فرماید: أَنْتُمْ الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ چیست؟ منظور از اول و آخر بودن ائمه اطهار چیست و در چه زمینه ای اول و آخر هستند در حالی که در قرآن داریم " هو الاول و الآخر"

با سپاس فراولن

سلام آیا علماء گذشته ام به زیارت اربعین می رفتند؟

سلام علیکم

خدمت برادران و خواهران بزرگوار اسک دین عرض ادب و احترام دارم، با توجّه به اینکه اربعین حسینی نزدیک است بالطبع خیل عظیمی از مردم راهی کربلا خواهند شد تا عهد و پیمانی دوباره با حضرت اباعبد الله الحسین علیه السلام داشته باشند ... چه بهتر که این زیارت توأم با شناخت و معرفت باشد تا از عنایات خاصّه ابا عبد الله الحسین (علیه السلام) بی نصیب نشویم ...

در روایات زیادی از معصومان (علیهم السلام) آمده است که:

«مَن زَار الحُسَین علیه السلام عارفَا بحَقِّه، غَفَرَ الله لَهُ ما تَقَدَّمَ مِن ذَنبّه وَ مَا تَأَخَّر» [1] هر کس امام حسین علیه السلام را با شناخت حقّ او زیارت کند، خداوند گناهان گذشته و آینده اش را می آمرزد.

با مطالعه این روایت شریف پرسشی به ذهن انسان می رسد و آن اینکه:
«مغرفت ما تقدّم و ما تأخّر» چیست؟ مغفرت ما تقدّم به قرینه روایات [2] بخشیده شدن گناهان گذشته فرد می‌باشد اما مغفرت و بخشیدن گناهان آینده به چه معنی است آیا مغفرت به معنی مغفرت از گناه است؟

پاسخی که حقیر برای این پرسش از منابع اخذ کردم این است:
به قرینه آیات قرآن کریم که به مغفرت در بهشت اشاره فرموده اند [3] منظور از مغرفت «ماتأخّر» در این روایت شریف، مغفرتِ از گناه نیست زیرا گناهکار را در بهشت جایی نیست تا مغفرت، شامل حال او گردد.
بنابراین باید مغفرت در این آیات شریفه، معنای دیگری داشته باشد. ممکن است مراد، همان برداشته شدن حجاب های میان بنده و خداوند است که در این عالم و عالم آخرت، مانع از مشاهده جمال و جلال حقّ سبحانه بوده است.

به این ترتیب:
هر کس سید‌الشهدا علیه السلام را با شناخت مقام و منزلت ایشان (عارفا بحقّه) زیارت کند خداوند، نه تنها مغفرت خود را شامل حال گناهان گذشته‌ی آن زائر می‌کند و آثار آن ها را بر می‌دارد؛ بلکه مغفرتی را که در بهشت به بندگانش عطا می‌نماید، در این عالم به زائر آن حضرت عنایت می‌فرماید و در نتیجه، حجاب های میان او و پروردگار برداشته می‌شود و به قرب و وصل خدای سبحان نائل می‌گردد و حضرت حق را با دیده‌ی دل، مشاهده می‌کند.

شاهد بر این معنی روایات زیادی است که از معصومین علیهم‌السلام رسیده است که برای نمونه به یکی روایت بسنده می‌شود:

از امام صادق علیه السلام نقل شده است که فرمود:
«انَّ اللهَ تَبَارک وَ تعالی یَتَجَلّی لِزُوّار الحُسَین عَلیه السَّلام قَبلَ اَهلِ العَرَفات و...» خداوند تبارک و تعالی برای زائران مزار امام حسین علیه السلام پیش از اهل عرفات تجلّی می‌نماید . [4]

برای مطالعه بیشتر در این زمینه ر.ک: «فروغ شهادت آیت الله سعادت پرور»

پی‌نوشت:

[1]. کامل الزیارات، ص138،باب54
[2]. «انَّّ الرَجُلَ لَیَخرُجُ الی قَبرِ الحُسَینِ علیه السلام فَلَهُ اِذا خَرَجَ من اهلِهِ بِاوَّلِ خُطوَه مَغفِرَهُ ذُنُوبِه ...» هنگامی که شخص از بین خانواده اش، به سوی مزار امام حسین علیه السلام خارج شد، در برابر اولین قدم آمرزش گناهانش می باشد ...
[3]. «اُولئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ کَريمٌ» (انفال/4) اینانند مؤمنان راستین که در حدّ ایمانشان درجاتى نزد پروردگارشان دارند و براى آنان آمرزش و رزقى نیکوست که در بهشت نصیبشان خواهد شد.
[4]. کامل الزیارات،ص 170،باب 70 روایت4

توجّه پیامبران به سیّد الشهدا (علیه السلام)
در روایات بسیاری است که سیّد الشهدا (علیه السلام) از اول خلقت آدم علیه السلام تا خاتم انبیا (صلی الله علیه و آله) مورد توجّه خداوند، انبیا و اوصیا علیهم السلام قرار گرفته و آنان از وی یاد نموده اند (ر.ک: بحار الانوار ج 44 ص 223، باب 30)
این چه خصیصه ای است که نه تنها پیش از ولادتش، که پس از ولادت و شهادت او، معصومان علیهم السلام که بعد از شهادت او، همه موجودات مادّی و مجرّد؛ جنّ، انس و ملائکه؛ زمین و زمان و ... بر او گریسته و او را به تعظیم یاد می کنند؟
در زیارات و روایاتی که درباره سیّد الشهدا علیه السلام وارد شده است، جریان تأثّر موجودات عالم از واقعه شهادت آن حضرت، از جایگاه خاصّی برخوردار است، به گونه ای که در کمتر زیارتی از سیّد الشهدا علیه السلام است که به این مسأله اشاره نشده باشد، مثلا در زیارت عاشورا می خوانیم:
«يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ وَ جَلَّتِ الْمُصِيبَةُ بِكَ عَلَيْنَا وَ عَلَى جَمِيعِ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض‏»
یا ابا عبد الله، سوگ و مصیبت تو بر ما و بر همه اهل آسمان ها و زمین، عظیم و سنگین است.

از فرهیختگان اسک دین تقاضامندم نظر شریف خودشان را در این رابطه مطرح بفرمایند ...
التماس دعا