ازدواج و تنهایی

بسم الله الرحمن الرحیم.
سلام.
الان که دارم این سوال رو میپرسم حال خوبی ندارم و چنانچه موردی ناجور در سوال دیدید به بزرگی خودتون ببخشید.

من یه دخترم که تازه 27 سالم تموم شده.
اول مشکلم رو مطرح می کنم:
من از ابتدای بچگی تا الان به نوعی تنها بودم. پدرم اعتیاد داره و خیلی پیر شده و برادرم هم متاسفانه چند ماهی است که اعتیاد پیدا کرده. ما 4 نفریم. سالهاست تو خونه طلاق عاطفی بوده و عملا ما یک خانواده تکه پاره ایم که دو به دو اعضای اون هیچ سنخیتی از نظر فرهنگی و اعتقادی و اخلاقی با هم ندارند.
من خودم حجاب دارم و واجبات رو انجام میدم و محرمات رو ترک میکنم.
الان حدود یکسال که تحت فشار عصبی ناشی از تنهایی زیادم. شبها اکثرا دو سه نیمه شب از خواب پا میشم میبینم که پدر و برادرم بیرون از خونه اند و من و مادرم تنهاییم . میگم خدایا اگه مادرم هم نبود و من تنها بودم نمیتونستم شبها بخوابم از ترس اینکه نکنه یکی که میدونه من تو خونه تنهام شب بیاد سراغم از ترس این که نکنه پدر و مادرم به رحمت خدا برن و من بخوام با برادرم زندگی کنم و اون بخواد شبها رفیق هاشو بیاره خونه. این افکار معمولا تا صبح طول میکشه و من عملا زجر میکشم.

حدود سه تا 4 سال پیش خواستگارای خیلی خوبی داشتم که بدلیل مخالفت های شدید پدرم مبنی بر این که دخترم باید درس بخونه و ... نگذاشت من سر و سامون بگیرم. از طرفی از اون موقع به بعد هم چون اذیت و آزارهای فراوان پدر و برادرم رو در حق خودم مادرم و میدیدم با خودم میگفتم آخه می خوای ازدواج کنی که بیفتی زیر دست یکی مثل اینا. چند تا خواستگار خیلی خوب دیگه داشتم که بدلیل رفتارهای نامناسب خانواده ( خونواده تکه پاره ) رفتند و پشت سرشون رو نگاه نکردن. چنذ تا خواستگار هم داشتم که خودم رد کردم چون بهیچ عنوان با روحیات من سازگاری نداشتند.

حالا که phd رو گرفتم و عملا بیکارم و حرف مردم هم درباره این که سنت بالا رفته داره خیلی اذیتم میکنه و از تنهایی هم میترسم باعث شده که شبها خواب اون خواستگارایی که رد کردمو ببینم و تو خواب پشیمون بشم. من ویژگی های شخصیتی خوب و خیلی هنرها دارم اما انگار هیچ کدومشو نمیبینم و فقط به این فکر میکنم که از بین این همه دوستام فقط من بودم که عرضه و لیاقت ازدواج کردن رو نداشتم. تو این سالها تمام صبر و عاطفه ام رو خرج سروکله زدن با پدر و برادر نامربوط و مادر عصبی ام کردم و الان حس میکنم واقعا ته کشیده ام.

تو یه سایتی دیدم که ضررهای ازدواج در سن بالا رو اینطوری لیست کرده بود:
1) از دست دادن شور و شوق زندگی
2) سخت شدن هماهنگی و هم دلی زن و شوهر، چون شخصیت هریک تا آن سن شکل گرفته و تثبیت شده است.
3) بالا رفتن توقعات و مشکل پسندی
4) کم شدن احتمال پیدا کردن همسر مورد نظر
5) زود رنجی و ضعف اعصاب
که بنظرم کاملا درسته و در مورد من صدق میکنه. از کارشناس میخوام از تمام اون چه بلدن استفاده کنن و منو راهنمایی کنن.

یه چیز دیگه هم که توی گلوم گیر گرده و باید بگم اینه که از بین دخترای دهه شصت اونایی تو بجث ازدواج سرشون بی کلاه موند که زیادی بچه های خوبی بودن: با پدر و مادرشون تو این زمینه مخالفت نمیکردن، عرضه دو کلام حرف زدن با جنس مخالف رو تو دانشگاه و ... نداشتن و ازین کار حیا میکردن، از این که خودشون برن برای خودشون دستی بالا بزنن شرم داشتن و منتظر نشستن تا کسی اونا رو معرفی کنه. اجازه دادن که افراد جامعه هر جور بود حقشون رو در تمام زمینه ها خوردن اما به خاطر حیا و کمرویی شون چیزی نگفتن.

من هنرها و توانایی های خیلی زیادی دارم و مطمئنم که اگه زود ازدواج میکردم و بچه دار میشدم میتونستم یه بچه خوب تربیت کنم اما الان دیگه همه چیز رنگ باخته و حقیقت اینه که دخترهای همسن من اکثرا یا به دلیل فرار از تنهایی ازدواج میکنن و یا به دلیل فرار از حرف مردم و فشار جامعه. دیگه نه عشق و علاقه ایی در کاره نه هدف خاصی. اگر هم ازدواج کنند با کسی ازداج میکنند که عملا 34 سال به بالا داره و اون هم شور و شوق زندگیش رو تا حدود زیادی از دست داده و اصلا معلوم نیست برای چی میخواد زن بگیره.

الان عملا از این که یه تابلوی نقاشی خوب بکشم، قرآن حفظ کنم، زبانم رو تقویت کنم ، خیاطی کنم و ... بیشتر لذت می برم تا فکر کردن به سرو کله زدن با یه همسر 34 الی 35 ساله و مادر و پدر و خواهر و برادراش. دیروز یکی زنگ زد خونمون برای خواستگاری. یکی از پسراش هم روحانی بود و ازدواج کرده بود. از خانوادشون خیلی خیلی تعریف کرد که همه قبیله من عالمان دین بودند و ما فلانیم. بعدش خیلی راحت یکساعت تمام پشت سر عروس کوچکش هر چی خواست غیبت کرد و تمام اخلاق های دختر بیچاره رو ریخت رو دایره طوری که مادرم سردرد گرفته بود . این عروس بیچاره دختر خواهر خودش بود و باهاشون غریبه نبود. حالا شما انصاف بدین که من بعد از این همه سال تحمل کردن نیاز عاطفی و غریزی و درس خوندن و بالا کشیدن خودم تو جامعه و تغییر سطح فکر و نگرشم با مطالعه، عروس چنین خانواده ایی بشم که بعدا حتما تو زندگیم اینطوری بگن و اونو بهم بزنن.

ممنون که به حرفهام توجه کردید. اینجا سایت خوبیه و برای کسایی که به مشاوره ( دینی و غیر دینی) خوب دسترسی ندارن مثل آب حیاته.