جمع بندی شده توسط انجمن مشاوره و تربیت

سلام. دوستم خیلی به حیوانات وابسته میشود و وقتی از دست میدهد اون حیوان و خیلی گریه می کند، گوشه گیر میشود،اصلا حوصله ندارد، وغذاهم خیلی کم میخورد این رفتاراش تایک ماه ادامه دارد.به نظرتون چیکارکنم این رفتارش تغییرکند؟

سلام و عرض ادب.بنده دو تا مشکل دارم.جوانی هستم آرمان گرا و بلند پرواز و در عین حال شدیدا خیال پرداز و متوهم!!!!مشکل اول اینه که الان حدود یک ماهه بد جور خود درگیری دارم.یعنی هر چند ماه یکبار این حالت برای من پیش میاد که دچار خیال و توهم میشم و این مدتی که این خیال و توهم سراغم میاد باعث میشه خیلی ضررها رو متحمل بشم حتی این مساله یکبار منجر به مشروطی ترم دانشگاهم شده.حالا عقب موندن از برنامه های زندگیم و کور شدن انگیزه م و ... از تبعات همیشگی این قضیه ست.و از زمان کودکی همینطور خیال پرداز بودم.مثلا یادمه بازی هایی که با اسباب بازی هام هم که انجام میدادم همیشه مدل داستانی و خیالی و دنباله دار بود!!!!مثل یک فیلم!!!!!عواملی که باعث میشه وارد دنیای خیال و وهم بشم مختلفه ،ممکنه دیدن یک فیلم باشه یا گوش کردن به یک موسیقی یا خواندن یک کتاب و یا روبرو شدن با یک مشکل در زندگیم و چندین عوامل دیگه که شاید خاطرم نباشه.یعنی اگر بهتون بگم که من از زمان حضرت آدم تا الان با همه مردم عصر های مختلف و البته امروزه بودم گزافه نگفتم!!!!!!!!گاهی اوقات این قدر خیال پردازیم شدید میشه که مثلا تو خیابون دارم راه میرم دیگه متوجه دور برم نیستم بلکه دارم تو خیابون خیالی خودم و فضایی رویایی راه میرم !!!!!!!واقعا نمیدونم باید چی کار کنم.شده مواقعی که این خیال پردازی ها آرمان هام رو محکم کرده و من رو به سمت جلو پیش برده ولی خیلی کم بوده!!!!یه مشکل دیگه ای که وجود داره ضعف همتم در پیشبرد برنامه های زندگیم هست!!!!یعنی من برای زندگیم هم هدف دارم و هم برنامه و هم خیلی ازون ها رو اراده کردم و شروع کردم ولی نصفه راه رهاشون کردم!!!نمیدونم شاید هم یکی از دلایل دیگه یا شاید هم اصلی در وارد شدن به دنیای خیالم همین ضعف همت و پشتکارم باشه!!!!!بازم نمیدونم ولی اگر من رو راهنمایی کنید بی نهایت سپاسگزار میشم!!!

با سلام من دختر دوم خانواده هستم. خواهر بزرگترم ازدواج کرده.
خواهری دارم که شش سال از خودم کوچکتر است. او تازه به سن بلوغ رسیده و رفتارهای ناپخته ای دارد و من اصلا نمی توانم تحملش کنم. با وجودی که نسبتا آرام هستم و در حالت عادی با کسی دعوا نمی کنم اما بی دلیل و با دلیل با خواهر کوچکترم بحث می کنم و بر سر کوچکترین مسائلی او را سرزنش می کنم. اصلا دلیل رفتارم را نمی فهمم ولی یک عصبیت نسبت به او در درونم وجود دارد که قابل کنترل نیست. نمی دانم چه باید بکنم که کمی ملایم تر باشم. لطفا اگر مورد مشابه و یا دلیل یا راهکاری دارید مرا مطلع کنید.
با تشکر.

سلام:Gol:

افزودن اطلاعات همیشه مورد تاکید و تایید است، انسان نیز با فراگیری مسائل جدید یا تکمیل اطلاعات قبلی حال خوشی پیدا خواهد کرد.

ولی بعضی مطالب و یا بهتر بگویم بعضیا با خواندن و پی بردن به اموری که در جامعه پیش میآید ، دچار شک و تردید شده و به همه کس و همه موارد تعمیم می دهند.

مثلا در مشاوره خانمی میگوید بنا به دلائلی مجبور به روابط نامشروع شده، خواستگاری با ویژگیهایهای مناسب دارد چیکار کند؟

یا آقایی از چندین روابط نامشروع خود ابراز پشیمانی کرده کمک میخواهد و معمولا کارشناسان بهترین راه حلها را پیشنهاد میکنن(این سایت یا سایتهای دیگر)،

سوال: افرادی که با خواندن این مسائل به زمین و زمان مشکوک می شوند را چگونه میتوان از این حالت شکاک بودن درآورد؟ بخصوص آنهایی که در شرف ازدواج هستند؟ اصلا چگونه به آنها بفهمانیم که اینهمه

تجسس لازم نیست و آنها را متقاعد کنیم؟

با تشکر از کارشناسان و دوستان محترم:Gol:

با نام و یاد دوست

سلام

سوال یکی از کاربران که تمایل نداشتند با مشخصات و آیدی خودشون مطرح بشه

با حفظ امانت در این تاپیک طرح می شود و جهت پاسخگویی به کارشناس محترم ارجاع داده می شود:

سلام
من دختر جوانی هستم و در چند سال اخیر به علت اختلاف سنی زیاد و اختلاف عقیدتی و مشکلات روحی(مادرم) با مادرم بحث و جدل زیاد داشتم و به او بی احترامی کردم و البته متاسفانه هنوز هم ادامه داره! در کل اصلا آدم بد و بی اخلاقی نیستم و خیلی خیلی هم حساس و زودرنجم، خیلی هم سعی و توبه می کنم و هر بار هم به شدت ناراحت می شم! کلا با تمام بشریت خوش رفتارم به جز او! در حالی که بیشتر از همه دوستش دارم و همیشه به خاطر سن زیاد و بیماری نگران از دست دادنش هستم! بارها از خدا خواستم بهم صبر و شکیبایی بده حتی نذر کردم، قرآن خواندم.... ولی روز از نو... روزی از نو
دوست ندارم به دکتر و داروهای آرامبخش رو بیارم چون مادرم از همین کارها به شدت بیمار شده!
انقدر از این رفتارم ضربه خوردم که هیچ انگیزه ای برای زندگی ندارم؛ چون مطمئنم در آینده هم تا آخر عمر بابتش خودم رو سرزنش خواهم کرد! بخصوص از وقتی مادرم دچار مریضی روحی بدی شده بیشتر هم عصبی می شم و در واقع حالش رو بدتر می کنم! واقعا آرزوی مرگ دارم!
باید چیکار کنم؟! چرا خدا کمکم نمی کنه؟! چرا نمی تونم خشمم رو کنترل کنم؟!!! اونم در برابر مادرم؟!! هروقت هم خشمم رو نشون نمی دم انقدر اذیت می شم که ترجیح می دم خودم رو خالی کنم!
از عذاب وجدان و خشم و عذاب خدا خیلی می ترسم و به شدت هم به دعای مادرم معتقد و محتاجم!
لطفا راهنماییم کنین
ممنون

به نام خدا و با عرض سلام و خداقوت به راهنمایان گرامی.

من به عقیده ی خودم دچار آشفتگی ذهنی و در پی آن افسردگی هستم (به مدت طولانی .شاید دود یک سال و چندماهیه) (سن بنده:16سال)(علت :اکثرا مسائل خانوادگی)

من همیشه بابت علتی که ذکر کردم یعنی بابت خانواده ای که دارم خداوند رو شکر میکنم .اما وقتی افسرده میشم نمیتونم (نمیخوام)با کسی صحبت کنم و مشکلاتم یا احساساتم رو بگم چون همیشه فکر میکنم این کار یعنی کمک خواستن از غیر خالق و ناشکری چیزی که خدا به من عطا کرده.

و این تفکر واقعا درگیرم کرده لذا بابت هیچ مشکلی نمیتونم از اطرافیان یا هرکس دیگه کمک بگیرم.

میشه راهنمایی کنید من باید چی کار کنم ؟؟

سلام و عرض ادب
چند وقته شاید بهتره بگم چند ساله، به خاطر تقصیراتم و گناهایی که مرتکب شدم، و همچنین عواملی که شاید دست من نبودند و مشیت الهی برای امتحان من هستند، تو خانواده دچار اختلافات شدیدی شدم، که آرامش و سلامت «روحی و جسمی» و امنیت رو که زیر بنای پیشرفت هستند از من گرفته، و راه چاره ای برام باقی نذاشته. اگر از کودکی اجتماعی بودم، دوستان فراوان داشتم، کار و حرفه ای بلد بودم، و یا حداقل درسمو خوب یاد می گرفتم، الآن شاید این مشکلات رو نداشتم.
وقتی چند ساعت بیرون میرم، و با مردم ارتباط دارم، بعد چند ساعت به حالت مناسب میرسم، و احساس خوبی دارم. البته این برای همیشه صادق نیست و زمانایی که تو خونه تعادل روحیم به هم میریزه، بیرون هم وضعیت بهتری ندارم.
من الآن احتیاج به یک حامی دلسوز، و یک محیط امن دارم تا بتونم خودمو تغییر بدم، البته احساس می کنم با همین سرمایه تربیتی و علمی که دارم، با کمی تلاش بیشتر و مرور درس هایی که خوندم، در یک محیط سازنده و نه مخرب، بتونم خودمو بالا بکشم، و به موفقیت برسم. اما نه میتونم محیط خونه رو درست کنم، و نه می تونم برای مدتی خونه رو برای خودسازی ترک کنم، چون نه خونه مستقل دارم، نه کاری، نه درآمدی، و اگر این ها رو هم داشتم، برام دوری از خانواده و تنها زندگی کردن سخته و نمیدونم واقعا مفید باشه یا نه.
از کارشناس های محترم خواهشمندم منو راهنمایی کنند.
از توجهتون کمال تشکر را دارم.