حرام بودن ریش تراشی

با سلام. خسته نباشید خدمت شما عزیزان میخواستم بفهم اینکه تمام مراجع تقلید میگویند ریش باید طوری باشد ک در عرف مردم با ریش صدق کند یعنی چه؟ مثلا الان کسی ته ریش بگذارد و یا ریشش خیلی کم باشد ولی مردم بفهمند ریش دارند این هم باز ریش صدق میکند یا نه؟ مرجع تقلید :آقای وحید خراسانی

سلام و عرض ادب و احترام خدمت دوستان عزیز..:Gol::Gol::ok:
چند روز پیش توی ایستگاه راه آهن یه غرفه کوچک کتاب بود ، که یه کتاب کوچک درباره ریش تراشی بود خریدم خوندمش خیلی جالب بود و خوشم اومد ، تصمیم گرفتم این کتاب رو در چند پست برای شما هم بزارم.:ok:

------------------------------------------------------------
نام کتاب : ریــش تــراشـــی – فوائد داشتن ریش و علت حرام بودن تراشیدن آن
مولف: اسدالله محمدی نیا
ناشر: سبط اکبر (ع)
نوبت چاپ: یازدهم – 1392
تیراژ: 3000 نسخه
چاپ: گلها
لیتوگرافی: پرتو
تعداد صفحات : 48
قیمت : 1000 تومان
------------------------------------------------------------
فلسفه حرام بودن ریش:

همه مراجع عالیقدر فتوی به حرمت ریش تراشی داده اند و فرقی در حرام بودن بین تراشیدن تمام صورت و یا قسمتی از صورت نگذاشته اند.
در عین حال عده ای سوال می کنند که علت حرام بودن ریش تراشی چیست؟
در این بحث به صورت فهرست وار ضررهای جسمی و روحی آن گفته خواهد شد و قبل از آن تاریخچه ای از ریش گذاشتن و تراشیدن آن بیان خواهد شد.

تاریخچه ای از ریش گذاشتن:

وقتی تاریخ ریش گذاشتن بررسی می شود ، یک نوع افراط و تفریط در آن بوده ، به طوری که عده ای ریش خود را آنقدر بلند می کردند
که به زمین کشیده می شد و افرادی را اسیر جمع آوری آن از زیر دست و پا می کردند.
درمقابل برخی ریش خود را از ته می زدند ، اسلام که روشش بر اساس استدلال و منطق است ، این دو طریق را مطرود اعلام کرد و
راه اعتدال و میانه روی را بر اساس آیه 143 سوره بقره و روایات متعدد برگزید و اکنون به نمونه هایی از آن در تاریخ توجه فرمایید.

ریش در شریعت حضرت موسی (ع):

عبرانیان از زمانهای بسیار قدیم ریش می گذاشتند و بر طبق شریعت حضرت موسی (ع) مجاز به تراشیدن ریش نبودند و
کندن ریش نزد آنان علامت تحقیر و بی احترامی بود.
حضرت موسی (ع) با مردانی از بنی اسرائیل به کوه طور رفت و دستور فرمود که بعد از دعای من آمین بگویید.
از جمله دعاهای حضرت نفرین بر کسانی بود که ریش خود را می تراشیدند.

سلاطین و علماء:

سلاطینی از بابل ، آشور ، ایران و یونان قدیم ریش خود را فر می دادند و در مجسمه های داریوش بزرگ و حکمائی مانند افلاطون ، ارسطو و سقراط این موضوع مشهود است.
برخی فراعنه مصر سنگهای قیمتی و مروارید به ریش خود می آویختند و آن سنگها را مانند خنجر ، نوک تیز می کردند و گاهی با آن سنگها ریشها را اصلاح می کردند.
معروف است که ریش سلطان سنجر آنقدر طول و عرض داشت که زمان شکار و تیراندازی غلامان می دویدند و ریش شاه را که به زمین می رسید
با پارچه ای بسته و به پشتش گره می زدند.
ریش فتحعلی شاه قاجار و درباریانش آنقدر بزرگ بود که در زمان تیراندازی آن را می بستند.
زمانی ریشها را شکل خاصی مانند توپی ، دم کبوتری ، مربع و مستطی می دادند.
«عباد» برادر «عبیدالله بن زیاد» ریش طویلی داشته و «ضیاء الدین قزوینی» استاد «سعدالدین تفتازانی» ریشش آنقدر طولانی بود که
به کفشهایش می رسید و در خواب آن را کیسه می کرد و چون بر مرکب سوار می شد ، باد آنرا متفرق می نمود و مردم را متوجه خود می ساخت.
مردم یونان و روم قدیم هم ریش داشتند ، اما کم کم در ایام شادی ریش تراشی معمول گردید. اما نزد ایرانیان ریش مرسوم بوده است.
اولین کسی که فرمان ریش تراشی را دسته جمعی صادر کرد «اسکندر مقدونی» بود و دومین نفر که این دستور را داد «فیلیپ هفتم» در اسپانیا
و سومین نفر «پطر کبیر» در روسیه بود و او چنان سخت گرفت که کسانی را که دارای ریش بودند ، جریمه می کرد و چهارمین نفر «شاه عباس صفوی» در ایران بود.

احترام ریش نزد درویشان:

قلندران و درویشان در عراق موی سر و ابرو را می تراشیدند و در ایران تاری از موی ریش و سبیل را به عنوان ارادت و دوستی و مردی
و یا برای شرط نذر برای یکدیگر ارسال می کردند و یا گرو می گذاشتند.
در یک دوره طولانی اگر ریش کسی را می کندند ، آنقدر توهین آمیز بود که مرگ را بر آن ترجیح می داد و
ریش داشتن را مورد احترام قرار می دادند ، و چه بسا بعضی دولت ها ریش انسان های مجرم را می تراشیدند و
تبعیدش می کردند و یا پیاده و سواره در شهر در معرض تماشای عموم قرار می دادند.

داشتن ریش سیره انبیاء (ع) و دانشمندان اروپایی:

سیره انبیاء و ائمه اطهار (ع) و اولیاء الهی و علماء ، گذاشتن ریش بود و از تراشیدن آن نفرت داشتند و در بین دانشمندان جهان
از جمله اروپا و سلاطین بسیاری از آنها به پیامبران در ریش گذاشتن اقتدا می کردند.
از جمله داشنمندان اروپایی که ریش داشته اند و عکسهایشان در کتابها و موزه ها موجود است ، عبارتند از :
پاستور فرانسوی ، ماریونی ( مخترع ماشین چاپ ) ، کوری پیر ( فیزیک و شیمی دان فرانسوی کاشف رادیوم ) ،
تارنیه ( بزرگترین استاد معالجه امراض ) ، لوکاس شامپیو نبر ( نخستین کسی که عمل فتق را انجام داد ) ،
دکتر پروفسور امیل ( مکتشف سرم معالجه دیفتری ) ، لیستر ( جراح انگلیسی ) ،
ژیرار ( مخترع بهترین ماشین های بافت کتان ) ، گرام زنوپ ( الکتریسین بلژیکی و مخترع دینام های صنعتی برق )