خلق و خوی محمدی

خلق و خوي حضرت محمد(ص)

با توجه به اينكه پرداختن به تمام زواياي سيره نبوي ـ صلي الله عليه و آله وسلم ـ مجال و بحث بسيار مفصلي را مي طلبد، لذا با توجه به ظرفيت و امكان اين موضوع همين مقدار كفايت مي كند.
«إنّكَ لَعَلي خُلُقٍ عَظيمٌ»[1]
پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله وسلم ـ لباس و كفش خود را مي دوخت، گوسفندان خود را مي دوشيد، با بردگان هم غذا مي شد، برزمين مي نشست، بدون اينكه خجالت بكشد مايحتاج خانه اش را از بازار تهيه مي كرد، و براي اهل خانه مي برد، با ثروتمند و فقير يكسان مصافحه مي كرد و دست خود را نمي كشيد تا طرف دست خود را بكشد.
به هر كسي مي رسيد سلام مي كرد. چه توانگر و چه درويش، چه كوچك و چه بزرگ و اگر به مهماني و خوردن چيزي دعوت مي شد آن را كوچك نمي شمرد، هر چند خرمائي پوسيده باشد.
«وَ كانَ خَفيف الْمَؤونَةِ كَريمُ الطّبيعَةِ، جَميلُ الْمُعاشِرةِ، طَلْقُ الْوَجْهِ بَسّاماً مِنْ غَيْرِ ضِحْكٍ، مَحْزُوناً مِنْ غَيْرِ عَبُوسٍ، مُتَواضِعاً مِنْ غَيْرِ مَذلَّةٍ، جَواداً مِنْ غَيْرِ سَرْفٍ، رَقيقُ الْقَلْب، رَحيماً بِكُلِّ مُسْلِمٍ».
مخارج زندگي آن حضرت سبك، داراي طبع بزرگ و خوش معاشر، و خوش رو بود. بدون اينكه بخندد هميشه تبسمي بر لب داشت و بدون اينكه چهره اش درهم كشيده باشد، اندوهگين به نظر مي رسيد. بدون اينكه از خود ذلتي نشان دهد همواره متواضع بود. بدون اينكه اسراف بورزد سخي بود، دل نازك و با همه مسلمانان مهربان بود.[2]
امام صادق ـ عليه السلام ـ مي فرمود:
«يُقَسِّمُ لَحظاتِهِ بَيْن أصحابِهِ فَيَنْظُرُ اِلي ذا، وَ يَنْظُرُ اِلي ذا بالسَّويَّةِ قالَ: وَ لَمْ يَبْسِطْ رَسُولُ اللهِ رِجْلَيْهِ بَيْنَ أصْحابِهِ».[3]
پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله وسلم ـ بين أصحاب خود بطور مساوي چشم مي دوخت و به آنان يكنواخت نظر مي افكند و فرمود: هرگز پاي خود را بين أصحاب دراز نكرد.
«كانَ رَسُولُ اللهِ إذا حَدَثَ بِحَديثٍ تَبسَّمَ في حَديثِه»[4]
«لَقَدْ كانَ النَبيَّ صلَّي اللهُ عَليْهِ وَ آلِهِ يُداعِبُ الرَّجُلُ يُريدُ بِهِ أنْ يَسِرَّهُ»[5]
هنگام سخن گفتن لبخند مي زد و با مردم شوخي مي كرد و منظورش از اين كار مسرور ساختن آنها بود.

--------------------------------------------------------------------------------
[1] . قلم - 4
[2] . سنن النبي(صلي الله عليه و آله) 48-41
[3] سنن النبي(صلي الله عليه و آله) 48-41
[4] سنن النبي(صلي الله عليه و آله) 48-41
[5] سنن النبي(صلي الله عليه و آله) 48-41