زندگی نامه

اول بگم که من عاشق رهبرم هستم...یک لحظه هم بهش شک نمی کنم.

روزگار غریبی است...
به اسم شهدا خونشان را پایمال می کنیم...جگرسوزه نه؟
تا زمانی که قرآنها بر سر نیزه ها نرفته علی را می شناسیم ولی الان...نه!مگر نمی بینی؟!ما که با قرآن جنگ نداریم...علی به جنگ قرآن می رود!ما با قرآن نمی جنگیم...
درد بزرگی است به نام دین به جنگ دین رفتن
یه زمانی هم همه با عایشه همراه شدند و در جبهه ی مقابل علی ایستادند چون همسر پیامبر بود.
عاشق همتم ولی تا جایی که به نفعم باشه...همت عکس رهبرش رو روی سینه ش زده بود و جونش رو براش می داد ولی من؟...به حرفش هم گوش نمی دم!!! عکسشو کجا بزنم؟
عنوان ها کورمان کرده اند...محتاج دم مسیحایی هستیم( همه مون )
خداییش ایمان از تکه آهن گداخته هم داغتره...سخته نگه داشتنش کف دست!خیلی ها زود انداختنش.
خدا کنه که در آتش بی ایمانی نسوزیم
زندگی وقت سرخاراندن برایم گذاشته فقط دهانم از تعجب باز مانده و متحیرم از این روزها و آدم ها!
زندگی به من خیلی فرصت داده ولی دستم برای نوشتن می لرزه...
اسم تاپیکم هم وحشتناک زیباست چون ابراهیم فقط درآتش ابراهیم شد.
همین!