جمع بندی ترجمه درست آیه «ایّاکَ نَعْبُدُ وَ ایّاکَ نَسْتَعین»

«إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعینُ ؛(1) (پروردگارا!) تنها تو را مى‏ پرستیم و تنها از تو یارى مى‏ جوییم».
چند نکته :
1- امام رضا (علیه السلام) می فرماید: «إیّاک نعبد»، ابراز رغبت و تقرّب جستن عبد به سوى خداى تعالى و اظهار اخلاص در عمل براى او است و نه غیر او، و «إیّاک نستعین»، درخواست توفیق و عبادت زیاد از خدا و درخواست ادامه نعمت هاى داده شده و یارى خداوند است. (2)
2-تنها خداوند شایسته و بایسته پرستش است و تنها حقیقتى که شایسته یارى جستن مى باشد، خداوند است.(3)
3-با توجّه به آیات پیشین سوره حمد که در بردارنده اعتقادات انسان بوده و در این آیه بیان عمل انسان یعنی پرستش است می توان به دو نتیجه رسید، اول این که اندیشه هاى آدمى، پایه و اساس اعمال و رفتار او است، دوم این که ربوبیت خدا بر هستى، رحمانیت و رحیمیّت او و مالکیّتش بر روز قیامت، دلیل شایستگى او براى پرستش است.(4)

پی نوشت ها :
1.فاتحه / 5
2.شیخ صدوق، محمد بن على، من لا یحضره الفقیه، محقق و مصحح: غفارى، على اکبر، ج 1، ص 310، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ دوم، 1413 ق.
3.تقدیم مفعول «إیاک» بر فعل «نعبد» و «نستعین» دلالت بر حصر دارد.
4.با توجه به آیات ابتدایی سوره حمد تا آیه مورد بحث: « رب العالمین. الرحمن الرحیم. مالک یوم الدین. إیاک نعبد» .

سلام مجدد
بنده با بیان تفسیری که عرض کردم خواستم بگویم که این ترجمه شما در ایاک نعبد و ایاک نستعین درست نیست و به نوعی شما عبادت و استعانت را مورد ترجمه تفسیری با نگاه عرفانی قرار دادید.
ببینید : [=&quot]
عبادت خدا، بندگی، دلبستگی، وابستگی و هدف قرار دادن اوست که در اطاعت از او تجلی می‌یابد و «استعانت از خدا» نیز وسیله‌جویی برای رشد و تقرب به اوست. و البته که انسان نمی‌تواند از سوی خود وسیله قرار داده و تعریف نماید.
در ادبیات عرب تقدیم مفعول بر فعل انحصاز را می فهماند و این در توضیحات شما به صراحت ذکر نشده است تمام مفسران و مترجمان قرآن هم این انحصار را ترجمه نمودند و ترجمه صحیح این است :
مثلا :
مکارم شیراری : (پروردگارا!) تنها تو را مى‏ پرستيم؛ و تنها از تو يارى مى‏ جوييم.
فولادوند : تو را مى‏ پرستيم تنها و بس، بجز تو نجوييم يارى ز كس‏
الهی قمشه ای : (پروردگارا) تنها تو را مى ‏پرستيم، و از تو يارى مى‏ جوييم و بس.
[=&quot]علامه طباطبایی :
و اين آن معنايى است كه جمله: (إِيَّاكَ نَعْبُدُ ...) بر آن دلالت دارد، چون از يك سو مفعول را مقدم داشته، و نفرموده (نعبدك، مى‏ پرستيمت) بلكه فرموده: تو را مى‏ پرستيم يعنى غير تو را نمى‏ پرستيم و از سوى ديگر قيد و شرطى براى عبادت نياورده، و آن را مطلق ذكر كرده، در نتيجه معنايش اين مى‏ شود كه ما به غير از بندگى تو شانى نداريم، پس تو غير از پرستيده شدن شانى ندارى، و من غير از پرستيدنت كارى ندارم.(1)

پی نوشت :
1.طباطبايى، محمدحسين‏، ترجمه تفسير الميزان‏مترجم: موسوى، محمد باقر، ناشر: جامعه مدرسين حوزه علميه قم، دفتر انتشارات اسلامى‏، ايران- قم‏، سال1374 ه. ش، چاپ: 5 ، ج‏1 ،40[=&quot]


[=&quot][=&quot]

در ادبیات عرب یا واضحتر بگویم در ادبیات قرآن :
تقدیم ضمیری مفعولی فبل از فعل انحصار را می فهماند و ترجمه صجیح این است :
فقط ترا می پرستیم
و فقط ترا استعانت می طلبیم
شما به کجای این قانون اشکال دارید طبق سند و مدرک بفرمایید

پرسش : این واژه «ایّاک» در اصل برای بر عهده کسی قرار دادن یک عمل یا توجه دادن بهش استفاده میشود. در ترجمه های فارسی آیه «ایّاکَ نَعْبُدُ وَ ایّاکَ نَسْتَعین» به این صورت ترجمه شده که تنها تو را مي‏پرستيم و تنها از تو ياري مي جوئيم. ترجمه درستی که من به آن رسیدم این است :[پروردگارا!] بر توست عبادت کردن ما و برتوست یاری دادن ما یعنی این خداست که شایسته عبادت کردن ماست و این خداست که شایسته استعانت گرفتن ماست.و این مقام خداوندی است. همان طور که در اوصاف خدا از اول سوره گفته می شود ستایش برای خدایی است که پروردگار جهانیان است، بخشنده و مهربان است، پادشاه روز جزاست، بر توست که عبادتت کنیم و بر توست یاری کردن ما، ما را به راه راست هدايت فرما، راه آنها كه بر آنان نعمت دادي نه آنها كه بر ايشان غضب كردي و نه گمراهان. پس عبادت ما و یاری خواستن ما بر می گردد به همان صفت رحمان و رحیم خداوند.عبادت ما رحمت خداست بر ما و یاری دادنش مهربانیش است نسبت به بندگانش. نظر شما را هم می خواستم بدانم پاسخ : «إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعینُ ؛(1) (پروردگارا!) تنها تو را مى‏ پرستیم و تنها از تو یارى مى‏ جوییم». چند نکته : 1- امام رضا (علیه السلام) می فرماید: «إیّاک نعبد»، ابراز رغبت و تقرّب جستن عبد به سوى خداى تعالى و اظهار اخلاص در عمل براى او است و نه غیر او، و «إیّاک نستعین»، درخواست توفیق و عبادت زیاد از خدا و درخواست ادامه نعمت هاى داده شده و یارى خداوند است. (2) 2-تنها خداوند شایسته و بایسته پرستش است و تنها حقیقتى که شایسته یارى جستن مى باشد، خداوند است.(3) 3-با توجّه به آیات پیشین سوره حمد که در بردارنده اعتقادات انسان بوده و در این آیه بیان عمل انسان یعنی پرستش است می توان به دو نتیجه رسید، اول این که اندیشه هاى آدمى، پایه و اساس اعمال و رفتار او است، دوم این که ربوبیت خدا بر هستى، رحمانیت و رحیمیّت او و مالکیّتش بر روز قیامت، دلیل شایستگى او براى پرستش است.(4) در ادبیات عرب تقدیم مفعول بر فعل انحصار را می فهماند و این در توضیحات شما به صراحت ذکر نشده است تمام مفسران و مترجمان قرآن هم این انحصار را ترجمه نمودند و ترجمه صحیح این است : مثلا : مکارم شیراری : (پروردگارا!) تنها تو را مى‏ پرستيم؛ و تنها از تو يارى مى‏ جوييم. فولادوند : تو را مى‏ پرستيم تنها و بس، بجز تو نجوييم يارى ز كس‏ الهی قمشه ای : (پروردگارا) تنها تو را مى ‏پرستيم، و از تو يارى مى‏ جوييم و بس. علامه طباطبایی : و اين آن معنايى است كه جمله: (إِيَّاكَ نَعْبُدُ ...) بر آن دلالت دارد، چون از يك سو مفعول را مقدم داشته، و نفرموده (نعبدك، مى‏ پرستيمت) بلكه فرموده: تو را مى‏ پرستيم يعنى غير تو را نمى‏ پرستيم و از سوى ديگر قيد و شرطى براى عبادت نياورده، و آن را مطلق ذكر كرده، در نتيجه معنايش اين مى‏ شود كه ما به غير از بندگى تو شانى نداريم، پس تو غير از پرستيده شدن شانى ندارى، و من غير از پرستيدنت كارى ندارم.(5)   پی نوشت ها : 1.فاتحه / 5 2.شیخ صدوق، محمد بن على، من لا یحضره الفقیه، محقق و مصحح: غفارى، على اکبر، ج 1، ص 310، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ دوم، 1413 ق. 3.تقدیم مفعول «إیاک» بر فعل «نعبد» و «نستعین» دلالت بر حصر دارد. 4.با توجه به آیات ابتدایی سوره حمد تا آیه مورد بحث: « رب العالمین. الرحمن الرحیم. مالک یوم الدین. إیاک نعبد» . 5. طباطبايى، محمدحسين‏، ترجمه تفسير الميزان،‏مترجم: موسوى، محمد باقر، ناشر: جامعه مدرسين حوزه علميه قم، دفتر انتشارات اسلامى‏، ايران- قم‏، سال1374 ه. ش، چاپ: 5 ، ج‏1 ،40