«:«:«:خاطرات شنیدنی از رحلت امام خمینی (ره) + تصاویر خاطره انگیز:»:»:»

بسیار عالی بود دستتان درد نکند

وقتی امام رحلت کردند من 7 سال داشتم
بچه ها معمولا عمق یک فاجعه رو نمی تونن درک کنند اما خاطرات آن ایام در ذهنشون خوب نقش می بنده
منم صحنه هایی از اون ایام در ذهنم نقش بسته که لا اقل برای خودم قابل تامله
.
.
.
تو حیاط خونمون داشتم بازی می کردم
مادر بزرگم هم گوشه حیاط زیر سایه دیوار نشسته بود
مادرم مشغول کارهای خونه بود و از طبقه بالا اومده بود تو حیاط که ناگهان در خونه باز شد
بابام بود اما رنگش پریده بود
به مادرم گفت رادیو! رادیو! بدو رادیو رو بیار!
مادرم گفت: چی شده!
گفت: امام! امام فوت کرد!
ناگهان مادرم فریاد کشید و مقنعه از سرش برداشت و موهاشو می کشید و به سر و صورت می زد خلاصه مثل یه مادر مرده گریه می کرد و فریاد می زد (یادمه مادرم با اینکه مادرش رو خیلی دوست داشت، وقتی از دنیا رفت اینقدر براش گریه نکرد که برا امام گریه و بی تابی کرد)
کسی هواسش به ما بچه ها نبود
ما مات و مبهوت بودیم
سرخی صورت پدرم نشان از گریه های بسیار وی می داد
اصلا طاقت یک جا نشستن نداشت آخرشم از خونه زد بیرون
من مثل یک دوربین عکس برداری که صحنه ها رو تو ذهنم قرار می دادم تو خونه می گشتم
کنار پله های زیر زمین خواهرم که هفت هشت سالی از من بزرگ تره نشسته بود
سرش رو پاهاش گذاشته بود گریه می کرد
احساس می کردم که کوچه هم گریه می کنه و محله محزونه
کسی پرچم سیاه نزده بود اما در همان دوران احساس می کردم که تمام خانه و محله مان سیاه پوش شده
و پس از اون دوران دیگه هیچ وقت چنین احساسی به من دست نداده
خلاصه اینکه من تو ایام کودکیم روزی حزن انگیز تر از اون روز ندیدم
السلام علیک یا روح الله

ذره ای از بی نهایت

رحلت امام خمینی:doa(2): تلخ ترین اتفاق تاریخ معاصر ایران بود. معمولا فتوژورنالیست ها سعی می کنند در حاشیه و حال و هوای چنین اتفاقات بزرگی حضور داشته باشند. من به عنوان یک عکاس آزاد بدون اینکه کارت خبرنگاری یا معرفی نامه از جایی داشته باشم، دوربینم را به دست گرفتم و بین جمعیت عزادار روان شدم تا از این اتفاق مهم و بزرگ جهان عکس بگیرم. در چنین شرایطی بزرگ ترین دغدغه عکاسان خبری، کنترل احساسات و عواطف خودشان است و اینکه درگیر جو حاکم بر فضای واقعه و تابع احساسات محیط نشوند که انصافا هم کار آسانی نیست. در این صورت است که می توانند عکس هایی تهیه کنند که منطبق بر واقعیت باشد. در آن زمان مردم حال عجیبی داشتند و من خیلی تلاش کردم تا بر حس خود غلبه و عکس هایی تهیه کنم که تاریخ مصرف نداشته باشند. در همین حین نوجوانی را دیدم که به خاطر تالمات شدید روحی، فشار جمعیت و گرمای هوا از حال رفته بود و نیروهای امداد تلاش می کردند او را از جمعیت جدا کنند و به جای خلوت تری برسانند. من نیز همراه آنها رفتم تا از او عکس بگیرم. در واقع این عکس، گوشه کوچکی از دریای احساسات و عواطف مردم در آن روزهاست. شاید من نتوانم با زبان و قلم، حال و هوای آن روزهای مردم ایران را توصیف کنم؛ چون کار من عکاسی و به تصویر کشیدن آن احساسات است. ما عکاسان سعی می کنیم پیام و دیده هایمان را از طریق تصویر به مخاطبان منتقل کنیم. بسیاری از عکاسان از بیان زبانی خیلی از اتفاقات قاصر هستند چون یاد گرفته اند این حرف ها را از راه عکس ها و دوربین هایشان به دیگران منتقل کنند. من هم همینطور هستم و فقط می توانم وقایع و دیده هایم را با عکس هایم برای بقیه بیان کنم. امیدوارم این عکس ها واقع بینانه باشند و بتوانند حس حقیقی آن واقعه عظیم تاریخی را به نسل های دیگر منتقل کنند.

مهدی منعم
منبع: روزنامه همشهری شماره6267