ای ابوذرخدا را چنان پرستش کن که گویا او را می بینی، زیرا اگر تو او را نمی بینی او تو را می بیند. راه کسب حضور قلب، تمرین و ممارست و درک حضور خداست، اینکه انسان پیوسته خود را در محضر خدا و مانوس با او بیابد، چرا که اگر کسی با خدا انس گرفت، هرگز از سخن گفتن با او و شنیدن کلام او خسته نمی شود، چون عاشق هر چه بیشتر با معشوق خود باشد و با او سخن گوید تشنه تر می گردد.
علامه مجلسى عبادت را به شش نوع تقسيم كرده است:
1. عبادة الشاكرين.
2. عبادة المتقرّبين.
3. عبادة المستحيين.
4. عبادة ذائق الحلاوة.
5. عبادة المحبّين.
6. عبادة العارفين.
که ان شاالله هر کدام را به اختصار توضیح خواهیم داد.
يونس بن ظبيان از امام صادق (ع) نقل مىكند كه فرمود:
مردم خداوند را سه گونه عبادت مىكنند: گروهى او را به خاطر رسيدن به ثوابش مىپرستند، اين عبادت حريصان و آن از روى طمع است، و گروهى ديگر او را به خاطر جدايى از آتش (جهنم) مىپرستند، اين عبادت بردگان است و آن از روى هراس است، ولى من خدا را به خاطر دوست داشتن او پرستش مىكنم و اين عبادت كريمان است و آن از روى احساس امنيت است، چون
خداوند مىفرمايد: و آنان از ترس آن روز در امان هستند.
و مىفرمايد: بگو اگر خدا را دوست داريد از من پيروى كنيد تا خدا نيز شما را دوست بدارد و گناهانتان را بيامرزد.
پس هر كس خدا را دوست بدارد خدا هم او را دوست مىدارد و هر كس را كه خدا دوست بدارد او از امان يافتگان است
قال رسول اللَّه (ص): يا علىّ هذا الدّين متين فاوغل فيه برفق و لا تبغّض الى نفسك عبادة ربّك.
رسول اكرم به على عليه السّلام فرمود: اسلام دين متقن خداوند است، در آن با مدارا قدم بردار، كارى كن كه دلت بعبادت خداوند بدبين نشود.
عن علىّ (ع): انّ للقلوب اقبالا و ادبارا، فاذا اقبلت فاحملوها على النّوافل و اذا ادبرت فاقتصروا بها على الفرائض
در دلها حالات رغبت و بىرغبتى است، در موقع رغبت بمستحبات اقدام كنيد و در بىرغبتى بواجبات قانع باشيد.
عن ابى عبد اللَّه عليه السّلام قال: لا تكرهوا الى انفسكم العبادة
امام صادق عليه السّلام فرموده است: عبادت خداوند را با وجود خستگى و بىميلى بر خود تحميل ننمائيد
يطلع قوم من أهل الجّنة على قوم من أهل النّار،
فيقولون: ما أدخلكم النّار و قد دخلنا الجنّة لفضل تأديبكم وتعليمكم،
فيقولون: إنّا كنّا نأمر بالخيرو لا نفعله.
اى ابوذر،
گروهى از بهشتيان از عده اى از اهل دوزخ مى پرسند:
شما چگونه اهل آتش و غضب الهى شديد
در حالى كه ما با هدايتگرى و تعليمات شما وارد بهشت شديم؟!
دوزخيان مى گويند: ما ديگران را به خير و نيكى دعوت مى كرديم،
با سلام وعرض ادب
در مورد پند های پیامبر به ابوذر کتابی را خدمتتان معرفی می کنم به نام «ره توشه »از استاد محمد تقی مصباح یزدی که موضوع آن پند های پیامبر اکرم(صل الله علیه وآله ) به ابوذر می باشد .
اولین توصیه حضرت به ابوذر « یا اباذر ؛اعبد الله کانّک تراه ،فان کنت لا تراه فانِّه یراک؛ای ابوذر خدا را چنان پرستش کن که گویا او را می بینی ،زیرا اگر او را نمی بینی او تورا می بیند .»
با سلام وعرض ادب
در مورد پند های پیامبر به ابوذر کتابی را خدمتتان معرفی می کنم به نام «ره توشه »از استاد محمد تقی مصباح یزدی که موضوع آن پند های پیامبر اکرم(صل الله علیه وآله ) به ابوذر می باشد .
اولین توصیه حضرت به ابوذر « یا اباذر ؛اعبد الله کانّک تراه ،فان کنت لا تراه فانِّه یراک؛ای ابوذر خدا را چنان پرستش کن که گویا او را می بینی ،زیرا اگر او را نمی بینی او تورا می بیند .»
با سلام خدمت شما دوست عزیز
ممنونم از اینکه در تاپیک شرکت کردید و لطف کردید و این کتاب گرانبها رو معرفی کردید.
در مورد این حدیث توی تاپیک 2 بار تا حالا صحبت شده .
که یکیشون هم صفحه ی قبل هستش می تونید مطالعه بفرمایید.
يا أباذر
، إنّكم في ممرّ اللّيل والنّهار في آجال منقُوصة،
وأعمال محفوظة والموتُ يأتي بغتة،
ومن يزرع خيراً يوشك أن يحصد
خيراً ومن يزرع شرّاً يوشك أن يحصد
ندامة و لكلّ زارع مثل مازرع.
اى ابوذر،
به راستى كه شما آدميان در بستر شب و روز هستيد
با عمرهايى كوتاه و محدود و اعمالى كه در نزد خداى متعال معلوم است
و ناگهان مرگ گريبانتان را خواهد گرفت.
هركس در اين دنيا خير و خوبى كاشت كند،
به زودى خير و راحتى برداشت خواهد كرد
و هر كس شرّ و پليدى بكارد به زودى ندامت و پشيمانى درو خواهد نمود.
چرا كه حاصل هر زراعتى چيزى جز آنچه كه كاشته شده، نيست.
اى ابوذر،
به راستى كه شما آدميان در بستر شب و روز هستيد
با عمرهايى كوتاه و محدود و اعمالى كه در نزد خداى متعال معلوم است
و ناگهان مرگ گريبانتان را خواهد گرفت.
هركس در اين دنيا خير و خوبى كاشت كند،
به زودى خير و راحتى برداشت خواهد كرد
و هر كس شرّ و پليدى بكارد به زودى ندامت و پشيمانى درو خواهد نمود.
چرا كه حاصل هر زراعتى چيزى جز آنچه كه كاشته شده، نيست.
حضرت رسول(صلى الله عليه وآله وسلم) در ادامه فرمايش خود مى فرمايند: انسان در چنين مجرايى از گذر زمان قرار دارد، در حالى كه تمامى اعمالش نيز بر صفحه روزگار ثبت مى گردد به گونه اى كه نه فراموش مى شود و نه مورد غفلت قرار مى گيرد.
ريز و درشت اعمال آدمى گرچه موقتاً از ذهن انسان پاك مى شود، اما وجود واقعى آنها از صفحه روزگار محو نخواهد شد و همه محفوظ خواهند ماند و سرمايه دادگاه عدل الهى براى محاكمه انسان خواهد بود. حركت ادامه مى يابد تا اين كه پنجه هاى پرتوان مرگ، وجود دنيايى آدمى را مى فشرد «الموت يأتي بغتةً».
انسان به واسطه مرگ براى حضور در دادگاه رسيدگى به اعمالش جلب مى شود؛ در دادگاهى كه تمامى كردار، رفتار و انديشه هاى انسان در آن به عنوان پرونده مطرح مى شود؛ دادگاهى كه قاضى آن دچار جهل و فراموشى نمى گردد و هيچ چيزى از او پوشيده نمى ماند.
اگر قرار باشد شخصى در دنيا به خاطر اعمال و نيّت هايش و حتى گاهى انديشه هايش محاكمه شود، انتظار، هراس، دلهره و اضطراب، سراسر وجودش را پر خواهد كرد. هميشه در گوشه اى از ذهنش، اين دادگاه جرقه مى زند و حواسش را از هركارى پرت مى كند. هر لحظه در انديشه وقتى است كه دادگاه محاكمه وى آغاز شود، اگر خواب باشد و در حال استراحت، به محض بيدارى اولين چيزى كه به ذهنش جرقه مى زند و خود را نشان مى دهد، انديشه دادگاه اوست. مرتب از خود مى پرسد دادگاهش چه زمانى آغاز مى شود و مأمور جلب چه زمانى ودر چه حالى به سراغش خواهد آمد. به هنگام غذا خوردن، مزه تلخ انتظار و دلهره، طعم لذت بخش غذا را از بين مى برد. اگر با رفقاى خود سرگرم تفريح و خنده باشد، على رغم لبخندى كه بر لب دارد، غمى سياه و اضطرابى سخت، مُدام گوشه اى از قلبش را به درد مى آورد. شادى هايش ظاهرى و خنده هايش موقتى است. اين اوضاع كسى است كه مى خواهد در دادگاه دنيا محاكمه شود. چگونه است كه همگان به سوى دادگاه آخرت پيش مى روند، اما خندان و شادان و بى غم و اندوه جلوه مى كنند؟! آيا چيزى به جز غفلت باعث اين شادى هاست؟ همه انسان ها به نحوى در غفلت هستند و فقط درجه غفلت در آنها متفاوت است.
اى ابوذر،
گناه در نظر مؤمن،
بسان سنگ بزرگى است كه بالاى سر او قرار دارد
و هر لحظه ممكن است
بر سر او بيفتد،
اما در
نظر كافر،
همچون مگسى است كه از
نوك بينيش عبور كرده باشد.
امام سجاد(عليه السلام) حكايت مفصلى نقل فرموده اند كه خلاصه آن اين است:
عده اى باكشتى مسافرت مى كردند، ناگهان دريا طوفانى شد و كشتى و تمامى سرنشينان آن غرق شدند،
به جز يك زن جوان كه به وسيله يك تخته خود را از طوفان نجات داد و به جزيره اى بزرگ و پر جمعيت رسانيد.
در جزيره، جوان فاسقى بر حسب اتفاق با آن زن برخورد كرد. با ديدن زن جوان، ميل شهوانيش تحريك شد
و [چون آن زن بسيار زيبا بود] از او پرسيد انسانى يا جن؟
زن، خسته و ترسيده از حادثه اى كه بر او و همراهانش گذشته بود پاسخ داد انسان هستم.
جوان به قصد انجام زنا به او نزديك شد. ناگهان ديد، زن به شدت مى لرزد. از او پرسيد چرا بدنت مى لرزد؟
زن گفت مى ترسم. جوان گفت از چه كسى مى ترسى؟ غير از من و تو كه كسى در اين جا نيست.
زن به آسمان اشاره كرد و گفت از خداوند متعال مى ترسم. در اين هنگام، جوان منقلب شد.
«الكلام إذا خرج من القلب، وقع على القلب؛ سخن كه از دل برآيد، لاجرم بر دل نشيند».
كلام زن، در او اثر كرد. بالاخره دست از زن كشيد و در حالى كه او را ترك مى كرد گفت:
تو بدون آن كه گناهى مرتكب شوى، تا اين حد ترسيدى، پس واى به حال من كه گناه كار هستم و مى خواستم به تو دست درازى كنم!
جرقه هاى معرفت در وجود مردى كه تا ديروز لااُبالى بود، شعله ور گرديد و توبه كرد.
در راه بازگشت به راهبى برخورد. باهم همراه شدند. راهب كه از سوزندگى آفتاب به ستوه آمده بود.
خطاب به جوان گفت: بيا دعا كنيم، تا خدا ابرى برايمان بفرستد تا زير سايه آن، راهمان را ادامه دهيم.
جوان كه از كردار خود شرمنده و خجل بود، پاسخ داد: من آلوده ام و دعايم فايده اى ندارد،
از آن گذشته روى دعا كردن ندارم و در مقابل خدا شرمنده هستم. راهب گفت:
پس من دعا مى كنم و تو فقط آمين بگو. راهب رو به آسمان كرد و گفت: خداوندا، ما بنده هاى تو هستيم،
ابرى برايمان بفرست كه از اين آفتاب سوزان نجات يابيم.
جوان نيز آمين گفت، ناگهان ابرى پيدا شد و بالاى سر آن دو نفر قرار گرفت.
آنها نيز در پناه سايه ابر به راه خود ادامه دادند تا به يك دو راهى رسيدند كه در آن جا راهشان از همديگر جدا مى شد.
با هم خداحافظى كردند، جوان به سويى رفت و راهب به سوى ديگر، اما ابر به همراه جوان حركت كرد و راهب زير آفتاب ماند.
راهب فهميد آنچه باعث آمدن ابر شد، آمين جوان بوده است،
نزد او آمد و پرسيد تو كه هستى كه خدا اين مقام را به تو داده است؟ او هم جريان خويش را تعريف كرد.
راهب گفت: خدا اين مقام را به جهت توبه و خوف از معصيت خدا، به تو عنايت كرده است.
خداوند اين گونه بر بندگان گناه كار خويش منّت مى نهد و به آنها ترحم مى كند،
ارتباطى را كه به واسطه سال ها گناه و عصيان قطع شده بود،
با يك توبه چند ثانيه اى وصل مى نمايد و بنده عاصى را به درگاه خويش راه مى دهد.
امام سجاد(عليه السلام) حكايت مفصلى نقل فرموده اند(2) كه خلاصه آن اين است:
عده اى باكشتى مسافرت مى كردند، ناگهان دريا طوفانى شد و كشتى و تمامى سرنشينان آن غرق شدند،
به جز يك زن جوان كه به وسيله يك تخته خود را از طوفان نجات داد و به جزيره اى بزرگ و پر جمعيت رسانيد.
در جزيره، جوان فاسقى بر حسب اتفاق با آن زن برخورد كرد. با ديدن زن جوان، ميل شهوانيش تحريك شد
و [چون آن زن بسيار زيبا بود] از او پرسيد انسانى يا جن؟
زن، خسته و ترسيده از حادثه اى كه بر او و همراهانش گذشته بود پاسخ داد انسان هستم.
جوان به قصد انجام زنا به او نزديك شد. ناگهان ديد، زن به شدت مى لرزد. از او پرسيد چرا بدنت مى لرزد؟
زن گفت مى ترسم. جوان گفت از چه كسى مى ترسى؟ غير از من و تو كه كسى در اين جا نيست.
زن به آسمان اشاره كرد و گفت از خداوند متعال مى ترسم. در اين هنگام، جوان منقلب شد.
«الكلام إذا خرج من القلب، وقع على القلب(3)؛ سخن كه از دل برآيد، لاجرم بر دل نشيند».
كلام زن، در او اثر كرد. بالاخره دست از زن كشيد و در حالى كه او را ترك مى كرد گفت:
تو بدون آن كه گناهى مرتكب شوى، تا اين حد ترسيدى، پس واى به حال من كه گناه كار هستم و مى خواستم به تو دست درازى كنم!
جرقه هاى معرفت در وجود مردى كه تا ديروز لااُبالى بود، شعله ور گرديد و توبه كرد.
در راه بازگشت به راهبى برخورد. باهم همراه شدند. راهب كه از سوزندگى آفتاب به ستوه آمده بود.
خطاب به جوان گفت: بيا دعا كنيم، تا خدا ابرى برايمان بفرستد تا زير سايه آن، راهمان را ادامه دهيم.
جوان كه از كردار خود شرمنده و خجل بود، پاسخ داد: من آلوده ام و دعايم فايده اى ندارد،
از آن گذشته روى دعا كردن ندارم و در مقابل خدا شرمنده هستم. راهب گفت:
پس من دعا مى كنم و تو فقط آمين بگو. راهب رو به آسمان كرد و گفت: خداوندا، ما بنده هاى تو هستيم،
ابرى برايمان بفرست كه از اين آفتاب سوزان نجات يابيم.
جوان نيز آمين گفت، ناگهان ابرى پيدا شد و بالاى سر آن دو نفر قرار گرفت.
آنها نيز در پناه سايه ابر به راه خود ادامه دادند تا به يك دو راهى رسيدند كه در آن جا راهشان از همديگر جدا مى شد.
با هم خداحافظى كردند، جوان به سويى رفت و راهب به سوى ديگر، اما ابر به همراه جوان حركت كرد و راهب زير آفتاب ماند.
راهب فهميد آنچه باعث آمدن ابر شد، آمين جوان بوده است،
نزد او آمد و پرسيد تو كه هستى كه خدا اين مقام را به تو داده است؟ او هم جريان خويش را تعريف كرد.
راهب گفت: خدا اين مقام را به جهت توبه و خوف از معصيت خدا، به تو عنايت كرده است.
خداوند اين گونه بر بندگان گناه كار خويش منّت مى نهد و به آنها ترحم مى كند،
ارتباطى را كه به واسطه سال ها گناه و عصيان قطع شده بود،
با يك توبه چند ثانيه اى وصل مى نمايد و بنده عاصى را به درگاه خويش راه مى دهد.
کاربر مهمان خوش آمدید
علامه مجلسى عبادت را به شش نوع تقسيم كرده است:
1. عبادة الشاكرين.
2. عبادة المتقرّبين.
3. عبادة المستحيين.
4. عبادة ذائق الحلاوة.
5. عبادة المحبّين.
6. عبادة العارفين.
که ان شاالله هر کدام را به اختصار توضیح خواهیم داد.
عبادة الشاكرين
انسان ها گاهى ممكن است به خاطر نعمت هاى بى شمارى كه
خداوند به آنها عطا كرده، او را عبادت نمايند.
در مقابل نعمت زندگى و حيات، سلامتى، و ديگر نعمت هاى مادى و معنوى،
خدا را شكر و عبادت مى كنند. وقتى شخص نابينا يا ناشنوايى را مى بينند،
از اين كه خداوند به آنها چشم و گوش داده تشكر مى كنند.
اين نوع عبادت، عبادت شاكرين است.
همه انسان ها دوست دارند كه با افراد پر قدرت و با نفوذ رابطه داشته باشند،
چرا كه ممكن است روزى در پيچ و خم زندگى به نفوذ و قدرت آنها نيازمند
شوند.اين عادت غالب انسانهااست كه به كسى نزديك مى شوندكه كارى ازاوبر آيد.
بعضى از انسان ها به دليل معرفتى كه به خدا پيدا كرده اند،
او را از همه موجودات عالم قدرتمندتر و با نفوذتر يافته اند ،
اينان براى اين كه خدا را از خود راضى نگه دارند به عبادت او مى پردازند.
تحقق اين نوع عبادت متوقف بر شناخت و معرفت درست و صحيح ازخداوند است.
بايد اين باور در قلب آدمى ريشه كند كه بزرگ تر و مقتدرتر از ذات اقدس او،
چيزى نيست.
اگراين انديشه درجان آدمى ريشه نكندديگر رغبتى بخواندن نمازمستحبى پيش نمى آيد،
ديگر ميان نماز اول وقت و آخر وقت تفاوتى نمى گذارد.
چون اقدام به خواندن نماز مستحبى و نماز اول وقت معلول شناخت كامل معبود است.
لذا در حديث آمده است كه:
فأوّل الوقت رضوان الله وأوسطه عفو الله و آخره غفران الله
نماز اول وقت موجب رضوان خدا و نماز ميان وقت موجب عفو
و بخشش خدا و نماز آخر وقت موجب غفران اوست.
فردى كه نمازش را اول وقت مى خواند،
مطمئن باشد كه اگر روزى گفت ياالله، خدا هم اجابت مى كند.
بعضى از انسان ها نيز به دليل گناهانشان، در برابر خدا احساس شرم
و سرافكندگى مى كنند و براى آن كه مورد آمرزش خدا قرار گيرند
او را عبادت مى كنند. چنين عبادتى، عبادت استحياء ناميده مى شود.
اگر فردى در يك شب قدر، تا صبح با خضوع و خشوع عبادت كرد
و روحانيت و معنويت اين عبادت در قلبش تابيده شد و از عبادت خويش لذت برد،
شب هاى ديگر با اميد دستيابى به آن لذت، مجدداً بيدار مى ماند و عبادت مى كند.
مانند شخصى كه على رغم تمام مشكلات مادى اش به زيارت عتبات عاليات مى رود؛
اما وقتى برگشت، باز هم زيارت كربلا و نجف را لحظه شمارى مى كند.
مى گويد افسوس كه وسعت مالى ندارم، نمى توانم دوباره برگردم.
اين شخص، بار اول را به خاطر ثواب و دلايل عقلى و شرعى به زيارت رفته بود؛
اما اين بار به خاطر چشيدن دوباره لذت معنوى، طالب زيارت است.
يك مرتبه از عبادت هم همين است. اين نوع از عبادت، عبادت ذائق الحلاوة نام دارد.
مرتبه بعدى عبادت، عبادت محبين است كه در درجه بالاترى از مراتب قبلى قرار دارد.
انگيزه عبادت در بعضى از انسان ها نيز دوستى خداست.
اينان چون خدا را دوست دارند او را عبادت مى كنند.
روايتى از امير مؤمنان (عليه السلام) است كه مى فرمايد:
ما عبدتك خوفاً من نارك ولا طمعاً في جنّتك، لكن وجدتك أهلاً للعبادة(11)؛
عبادت من نه به خاطر ترس از جهنم است و نه به خاطر طمع به بهشت،
بلكه تو را عبادت مى كنم، چون تو سزاوار عبادت هستى. چنين معرفتى است
كه بايد آن را تحصيل كرد. حال اين معرفت را از كجا بدست آوريم؟ فقط يك راه دارد
و آن، راه اهل بيت(عليهم السلام) است. تمام راه هاى ديگر، راه شيطان است
و راه معرفت خدا نيست؛ فلسفه و عرفانِ اصطلاحى هم راهش نيست.
نكته ظريفى كه در اين قسمت از فرمايشات رسول اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) است
و نبايد از آن غفلت ورزيد اين است: پس از آن كه مى فرمايند شرط اول عبادت معرفت است،
چند جمله بعد «الإيمان بي» ايمان به خودشان، و در ادامه «ثم حُبّ أهل بيتي»
دوستى اهل بيت خود را، از شرط هاى ديگر عبادت مى دانند. آرى، معرفت كه باشد
ايمان نيز به دنبال آن خواهد آمد، آن كه خدا را بشناسد به رسول خدا نيز ايمان پيدا مى كند
و اهل بيت او را نيز دوست مى دارد و روشن است كه «إنّ المحبّ لمن يحب مطيع؛
شخصى كه ديگرى را دوست دارد از او اطاعت خواهد كرد».
ايمان و معرفت لازم و ملزوم يكديگرند و هر وقت اين دو آمدند حب اهل بيت نيز حاصل مى گردد.
يونس بن ظبيان از امام صادق (ع) نقل مىكند كه فرمود:
مردم خداوند را سه گونه عبادت مىكنند: گروهى او را به خاطر رسيدن به ثوابش مىپرستند، اين عبادت حريصان و آن از روى طمع است، و گروهى ديگر او را به خاطر جدايى از آتش (جهنم) مىپرستند، اين عبادت بردگان است و آن از روى هراس است، ولى من خدا را به خاطر دوست داشتن او پرستش مىكنم و اين عبادت كريمان است و آن از روى احساس امنيت است، چون
خداوند مىفرمايد: و آنان از ترس آن روز در امان هستند.
و مىفرمايد: بگو اگر خدا را دوست داريد از من پيروى كنيد تا خدا نيز شما را دوست بدارد و گناهانتان را بيامرزد.
خصال-ترجمه جعفرى، ج1، ص: 275
لا تكرهوا ... تحميل عبادت
قال رسول اللَّه (ص): يا علىّ هذا الدّين متين فاوغل فيه برفق و لا تبغّض الى نفسك عبادة ربّك.
رسول اكرم به على عليه السّلام فرمود: اسلام دين متقن خداوند است، در آن با مدارا قدم بردار، كارى كن كه دلت بعبادت خداوند بدبين نشود.
عن علىّ (ع): انّ للقلوب اقبالا و ادبارا، فاذا اقبلت فاحملوها على النّوافل و اذا ادبرت فاقتصروا بها على الفرائض
در دلها حالات رغبت و بىرغبتى است، در موقع رغبت بمستحبات اقدام كنيد و در بىرغبتى بواجبات قانع باشيد.
عن ابى عبد اللَّه عليه السّلام قال: لا تكرهوا الى انفسكم العبادة
امام صادق عليه السّلام فرموده است: عبادت خداوند را با وجود خستگى و بىميلى بر خود تحميل ننمائيد
الحديت-روايات تربيتى، ج2، ص: 254
بسیار زیبا بود :Kaf::Kaf::Kaf:
سلام
عالی بود
ممنون از دعوتت :Gol:
يطلع قوم من أهل الجّنة على قوم من أهل النّار،
فيقولون: ما أدخلكم النّار و قد دخلنا الجنّة لفضل تأديبكم وتعليمكم،
فيقولون: إنّا كنّا نأمر بالخيرو لا نفعله.
اى ابوذر،
گروهى از بهشتيان از عده اى از اهل دوزخ مى پرسند:
شما چگونه اهل آتش و غضب الهى شديد
در حالى كه ما با هدايتگرى و تعليمات شما وارد بهشت شديم؟!
دوزخيان مى گويند: ما ديگران را به خير و نيكى دعوت مى كرديم،
ولى خود به آن عمل نمى كرديم.
رسول اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم)
در اين فراز از كلام خويش در پى معرفى بدترينِ بدها است؛
حضرت مى فرمايد: اى ابوذر، بدترين مردم آن است كه علمش به او سودى نمى رساند
و او نيز از علمش سودى نمى برد؛ انسانى كه بدى ها و خوبى ها را مى شناسد،
ولى باز بدى مى كند و از شناخت خويش بهره اى نمى برد.
روشن است اينگونه افراد كه خود، راه را گُم كرده اند
نمى توانند ديگران را راهنمائى و هدايت كنند.
گروهی از بهشتیان از عده ای از اهل دوزخ می پرسند .
شما چگونه اهل آتش و غضب الهی شدید در حالی که ما
با هدایت گری و تعالیمات شما وارد بهشت شدیم ؟!
دوزخیان می گویند : ما دیگران را به خیر و نیکی دعوت می کردیم ،
ولی خود به آن عمل نمی کردیم.
زنبور بی عسل
و خداوند در سوره جمعه عالما ن بی عمل را به حمار (همون الاغ خودمون) تشبیه کرده که فقط کتاب حمل می کنند
إِنَّ حقوق الله جلَّ ثناؤه أعظم من أن يقوم بها العباد
و إِنّ نعم الله أكثر من أن يحصيها العباد
و لكن أمسوا و أصبحوا تائبين.
اى ابوذر،
همانا حقوق خداوند بزرگتر از آن است
كه بندگان توان اداى آن را داشته باشند.
همانا نعمت هاى خدا بيشتر از آن است
كه بندگان بتوانند آنرا بشمارند،
ولكن هر صبح و شام را با توبه آغاز كنيد.
با سلام وعرض ادب
در مورد پند های پیامبر به ابوذر کتابی را خدمتتان معرفی می کنم به نام «ره توشه »از استاد محمد تقی مصباح یزدی که موضوع آن پند های پیامبر اکرم(صل الله علیه وآله ) به ابوذر می باشد .
اولین توصیه حضرت به ابوذر « یا اباذر ؛اعبد الله کانّک تراه ،فان کنت لا تراه فانِّه یراک ؛ای ابوذر خدا را چنان پرستش کن که گویا او را می بینی ،زیرا اگر او را نمی بینی او تورا می بیند .»
ممنونم از اینکه در تاپیک شرکت کردید و لطف کردید و این کتاب گرانبها رو معرفی کردید.
در مورد این حدیث توی تاپیک 2 بار تا حالا صحبت شده .
که یکیشون هم صفحه ی قبل هستش می تونید مطالعه بفرمایید.
، إنّكم في ممرّ اللّيل والنّهار في آجال منقُوصة،
وأعمال محفوظة والموتُ يأتي بغتة،
ومن يزرع خيراً يوشك أن يحصد
خيراً ومن يزرع شرّاً يوشك أن يحصد
ندامة و لكلّ زارع مثل مازرع.
اى ابوذر،
به راستى كه شما آدميان در بستر شب و روز هستيدبا عمرهايى كوتاه و محدود و اعمالى كه در نزد خداى متعال معلوم است
و ناگهان مرگ گريبانتان را خواهد گرفت.
هركس در اين دنيا خير و خوبى كاشت كند،
به زودى خير و راحتى برداشت خواهد كرد
و هر كس شرّ و پليدى بكارد به زودى ندامت و پشيمانى درو خواهد نمود.
چرا كه حاصل هر زراعتى چيزى جز آنچه كه كاشته شده، نيست.
ريز و درشت اعمال آدمى گرچه موقتاً از ذهن انسان پاك مى شود، اما وجود واقعى آنها از صفحه روزگار محو نخواهد شد و همه محفوظ خواهند ماند و سرمايه دادگاه عدل الهى براى محاكمه انسان خواهد بود. حركت ادامه مى يابد تا اين كه پنجه هاى پرتوان مرگ، وجود دنيايى آدمى را مى فشرد «الموت يأتي بغتةً».
انسان به واسطه مرگ براى حضور در دادگاه رسيدگى به اعمالش جلب مى شود؛ در دادگاهى كه تمامى كردار، رفتار و انديشه هاى انسان در آن به عنوان پرونده مطرح مى شود؛ دادگاهى كه قاضى آن دچار جهل و فراموشى نمى گردد و هيچ چيزى از او پوشيده نمى ماند.
اگر قرار باشد شخصى در دنيا به خاطر اعمال و نيّت هايش و حتى گاهى انديشه هايش محاكمه شود، انتظار، هراس، دلهره و اضطراب، سراسر وجودش را پر خواهد كرد. هميشه در گوشه اى از ذهنش، اين دادگاه جرقه مى زند و حواسش را از هركارى پرت مى كند. هر لحظه در انديشه وقتى است كه دادگاه محاكمه وى آغاز شود، اگر خواب باشد و در حال استراحت، به محض بيدارى اولين چيزى كه به ذهنش جرقه مى زند و خود را نشان مى دهد، انديشه دادگاه اوست. مرتب از خود مى پرسد دادگاهش چه زمانى آغاز مى شود و مأمور جلب چه زمانى ودر چه حالى به سراغش خواهد آمد. به هنگام غذا خوردن، مزه تلخ انتظار و دلهره، طعم لذت بخش غذا را از بين مى برد. اگر با رفقاى خود سرگرم تفريح و خنده باشد، على رغم لبخندى كه بر لب دارد، غمى سياه و اضطرابى سخت، مُدام گوشه اى از قلبش را به درد مى آورد. شادى هايش ظاهرى و خنده هايش موقتى است. اين اوضاع كسى است كه مى خواهد در دادگاه دنيا محاكمه شود. چگونه است كه همگان به سوى دادگاه آخرت پيش مى روند، اما خندان و شادان و بى غم و اندوه جلوه مى كنند؟! آيا چيزى به جز غفلت باعث اين شادى هاست؟ همه انسان ها به نحوى در غفلت هستند و فقط درجه غفلت در آنها متفاوت است.
إنّ المؤمن ليرى ذنبه كأنّه تحت صخرة يخاف أن تقع عليه،
وإنّ الكافر ليرى ذنبه كأنّه ذباب مرَّ على أنفه.
اى ابوذر،
گناه در نظر مؤمن،
بسان سنگ بزرگى است كه بالاى سر او قرار دارد
و هر لحظه ممكن است بر سر او بيفتد،
اما در نظر كافر،
همچون مگسى است كه از نوك بينيش عبور كرده باشد.
خداوندا من و خانوده ام را جزء مومنين قرار ده.
الهي آمين
امام سجاد(عليه السلام) حكايت مفصلى نقل فرموده اند كه خلاصه آن اين است:
عده اى باكشتى مسافرت مى كردند، ناگهان دريا طوفانى شد و كشتى و تمامى سرنشينان آن غرق شدند،
به جز يك زن جوان كه به وسيله يك تخته خود را از طوفان نجات داد و به جزيره اى بزرگ و پر جمعيت رسانيد.
در جزيره، جوان فاسقى بر حسب اتفاق با آن زن برخورد كرد. با ديدن زن جوان، ميل شهوانيش تحريك شد
و [چون آن زن بسيار زيبا بود] از او پرسيد انسانى يا جن؟
زن، خسته و ترسيده از حادثه اى كه بر او و همراهانش گذشته بود پاسخ داد انسان هستم.
جوان به قصد انجام زنا به او نزديك شد. ناگهان ديد، زن به شدت مى لرزد. از او پرسيد چرا بدنت مى لرزد؟
زن گفت مى ترسم. جوان گفت از چه كسى مى ترسى؟ غير از من و تو كه كسى در اين جا نيست.
زن به آسمان اشاره كرد و گفت از خداوند متعال مى ترسم. در اين هنگام، جوان منقلب شد.
«الكلام إذا خرج من القلب، وقع على القلب؛ سخن كه از دل برآيد، لاجرم بر دل نشيند».
كلام زن، در او اثر كرد. بالاخره دست از زن كشيد و در حالى كه او را ترك مى كرد گفت:
تو بدون آن كه گناهى مرتكب شوى، تا اين حد ترسيدى، پس واى به حال من كه گناه كار هستم و مى خواستم به تو دست درازى كنم!
جرقه هاى معرفت در وجود مردى كه تا ديروز لااُبالى بود، شعله ور گرديد و توبه كرد.
در راه بازگشت به راهبى برخورد. باهم همراه شدند. راهب كه از سوزندگى آفتاب به ستوه آمده بود.
خطاب به جوان گفت: بيا دعا كنيم، تا خدا ابرى برايمان بفرستد تا زير سايه آن، راهمان را ادامه دهيم.
جوان كه از كردار خود شرمنده و خجل بود، پاسخ داد: من آلوده ام و دعايم فايده اى ندارد،
از آن گذشته روى دعا كردن ندارم و در مقابل خدا شرمنده هستم. راهب گفت:
پس من دعا مى كنم و تو فقط آمين بگو. راهب رو به آسمان كرد و گفت: خداوندا، ما بنده هاى تو هستيم،
ابرى برايمان بفرست كه از اين آفتاب سوزان نجات يابيم.
جوان نيز آمين گفت، ناگهان ابرى پيدا شد و بالاى سر آن دو نفر قرار گرفت.
آنها نيز در پناه سايه ابر به راه خود ادامه دادند تا به يك دو راهى رسيدند كه در آن جا راهشان از همديگر جدا مى شد.
با هم خداحافظى كردند، جوان به سويى رفت و راهب به سوى ديگر، اما ابر به همراه جوان حركت كرد و راهب زير آفتاب ماند.
راهب فهميد آنچه باعث آمدن ابر شد، آمين جوان بوده است،
نزد او آمد و پرسيد تو كه هستى كه خدا اين مقام را به تو داده است؟ او هم جريان خويش را تعريف كرد.
راهب گفت: خدا اين مقام را به جهت توبه و خوف از معصيت خدا، به تو عنايت كرده است.
خداوند اين گونه بر بندگان گناه كار خويش منّت مى نهد و به آنها ترحم مى كند،
ارتباطى را كه به واسطه سال ها گناه و عصيان قطع شده بود،
با يك توبه چند ثانيه اى وصل مى نمايد و بنده عاصى را به درگاه خويش راه مى دهد.
بنام خدا.
سلام،
خیلی عالی بود،
با سلام
حالا که خوب بود یه حکایت دیگه هم میذاریم:ok:
دو نفر با يكديگر به مجلسى رفته بودند، ناگهان يكى از آنها با حالت خداحافظى به همراهش اشاره اى كرده
و مجلس را ترك نمود، دوستش فكر كرد مشكلى برايش پيش آمده، در نتيجه بعد از مجلس او را ديد و از او پرسيد
چرا مجلس را نيمه كاره ترك كردى، در جواب گفت من با فلان شخص كه در آن مجلس بود
مشكلى داشتم، احتمال دادم بين مجلس آبرو ريزى كند به همين خاطر مجلس را ترك كردم.
احتمال و ترس از آبرو ريزى، او را چنين مضطرب كرده بود كه وادار به ترك مجلس شد. شايد هرگز
اتفاقى برايش نمى افتاد، شايد شخص مقابل وى اصلاً چيزى به رويش نمى آورد، اما همان احتمال،
هر اندازه هم كه ضعيف باشد، او را وادار به ترك مجلس كرد.
اكنون بايد ديد كه اين حالت هراس و واهمه از آبروريزى تا چه حد براى انسان در مقابل خداوند وجود دارد.
إنّ نفس المؤمن اَشدّ إرتكاضاً من
الخطيئة من العصفور حين يقذف به في شركِه.
اى ابوذر،
نفس مؤمن به هنگام ارتكاب گناه،
دچار اضطرابى مى شود كه بسيار شديدتر از اضطراب
گنجشكى است كه در تله و دام [صياد] گرفتار شده است.