@@پدر،عشق،پسر@@

این سیل اشک آتش گون از زیر پایش جاری شود و ایستاده بماند؟

محمد بود!به واقع محمد بود.هیچ کس محمد را در آن سن و سال که من دیدم ندیده بود
.و این کودک پریچهر مو نمی زد با آن محمد ماهرو.من با او بودم در کوچه و خیابانهای مدینه،که وقتی می گذشت همه انگشت حیرت به دندان می گزیدند و ظهور دوباره پیامبر رابه حیرت می نگریستند.

در کربلا هم همین شد.آرام باش تا بگویم:

هول در دل ابن سعد افتاد.او سوار را خوب می شناخت.اما با گمان مردم چه باید می کرد؟این انفعال و اضمحلال در سپاه عنان از دستش می ربود.
فریاد زد که:اینجا کجا و پیامبر؟عقلتان کجا رفته مردم؟

یکی با صدای لرزان و ملتهب گفت:پس کیست آن که در میانه میدان ظهور کرده؟من پیامبر را به چشم دیده ام.هم اوست بر قله شباب و جوانی.

و دیگری قاطعانه فریاد زد:کور شوم اگر این همان محمد نباشد.

یک سوی ماجرا خود علی اکبر بود،جلال و جبروتش،جما وجاهتش،استواری و صلابتش،خلق و خوی محمدی اش و همه صفات بی نظیرش و سوی دیگر

ماجرا که راه را برای این طمع باز میکرد،همین نسب مادری بود،اتصال خونی تو به بنی امیه و قبیله ثقیف.

و چه گمان باطلی!عباس یک عمر زیسته بود تا در رکاب حسین بمیرد.
یک عمر جانش را سر دست گرفته بود تا به کربلای حسین بیاورد.
حالا دشمن نسب ام البنین را بهانه کرده بود تا از مسیر قبیله بنی کلاب،خودش را به ماه بنی هاشم برساند.

قلب را از سینه جدا ساختن،چشم و بینایی را دو تا دیدن و نور را از خورشید مجزا تلقی کردن چقدر احمقانه است.

علی تو همان دم اول شمشیر یاس را بر سینه شان فرو نشاند و فریاد زد:
من نسب به پیامبر می برم،آنچه افتخار من است،قرابت رسول الله است.باقی همه هیچ...

از آن عده ناچيز عده اي سر خود را برداشتند وجان به سياهي شب سپردند و گوهران منتخب ماندند

عباس و علي اكبرت برخاستند واين مضمون را به دامان محبوب ريچتند:جهان بي حضور تو خاليست،زندگي بدون تو بي معناست،دنيا پس از تو نباشد

راستي يك چيز ديگر را تو نميداني و شايد هيچ كس ديگر هم......اما......سيل گريه تو راه سخن را مي بندد.

در میانه راه وقتی امام حسین بر روی اسب به خوابی کوتاه فرو رفت و برخاست؛فرمود:انا لله وانا الیه راجعون والحمدلله رب العالمین.

سوار من بی تاب پرسید:جان من به فداتان پدرجان!چرا استرجاع فرمودید و چرا خدای را سپاس گفتید؟

امام فرمود:لحظه ای خواب مرا درربود و سواری را دیدم که پیام مرگمان را با خود داشت.می گفت این قوم روانند و مرگ نیز در پی ایشان.در یافتم که جانمان بشارت رحیل می دهد.
سوار من؛مژگان سیاهش را فروافکند.با نگاه بر دستان پدر بوسه زد و گفت: پدرجان!خدا همواره نگهبانتان باد!مگر نه ما بر حقیم؟پس چه باک از مرگ؛پدرجان؟
از این کلام با صلابت پسر؛لبخندی شیرین بر لبهای پدر نشست.نه؛ تمام صورت پدر خندید؛حتی چشمهایش و فرمود:خداوند برترین پاداش پدر به فرزند را به تو عنایت کند ای روشنای چشم من.

این فقط یک رابطه از آنهمه ارتباط بود.چه پدری و چه فرزندی!پدری که خود در برترین نقطه هستی ایستاده است و با غرور و تحسین به پرواز فرزند در نقطه تعالی نگاه می کند....

اما اینها را فقط من میدیدم.سوار من انگار چشم به جای دیگر داشت.با تحکمی بی سابقه به من گفت: بچرخیم و شروع کرد به رجز خواندن.و چه رجز خواندنی!چه صدای!چه صلابتی!
مضمون رجز تا آنجا که به یاد دارم چنین بود:
این منم علی فرزند حسین بن علی
سوگند به بیت الله که ماییم پرچمدار ولی
من با این شمشیر آخته به حمایت پدرم ایستاده ام
و آنچنان که شایسته یک جوان هاشمی قریشی است جنگ می کنم.

هرچند همه حرف در همین چهار کلام بود.اما در رجز مهم نیست که چه بخوانی.مهم این است که چگونه بخوانی.و آنچنان که او می خواند؛دلهای دشمنان را در سینه معلق می کرد.

علی همچنان رجز می خواند و یک نفر از سپاه دشمن پا پیش نمی گذاشت.

بعدها شنیدم که غلغله ای افتاده در سپاه دشمن.ابن سعد به هر سرداری که رجوع می کند؛پا پس می کشند و عذر می آورند.تا درمانده و مستاصل می رود به سراغ «طارق بن تبیت»...

ابن سعد آشفته می شود.اگر از او بگذرد معلوم نیست کسی دیگر را بتواند راهی میدان کند.
-من به تو دستور می دهم و دستور من با یک واسطه دستور امیر المومنین یزید است.
طارق پوزخند می زند وابرو بالا می اندازد:
-برای من یکی امیرالمومنین بازی در نیاور.خودت که می دانی این لقب تراشیده ماست برای یزید.خودم که گول خودم را نمی خورم.

خواهش می کنم طارق!این جوان الان قلب سپاه را اوراق می کند.خواهش می کنم.
-باشد،این شد یک چیزی.چه تضمینی داری برای وعده ات؟
ابن سعد تنها انگشترش را در می آورد و با غیظ در انگشت طارق جا می دهد:بیا این هم تضمین وعده ام.
دیدم که بعد از وقفه ای طولانی،بعد از چرخشی بسیار که تمام بدنم به عرق نشسته بود و زبانم از تشنگی کلوخ شده بود،طارق وارد میدان شد.پیدا بود که قصد غافلگیری دارد.مثل تیر از کمان لشگر جدا شد و با نیزه ای کشیده به سمت ما هجوم آورد.

یک آن دل من فرو ریخت.
طارق مثل برق از کنار ما گذشت و من فقط حس کردم که سوار من قدری خود را به راست کشید و به جای خود بازگشت.
همین..
و وقتی افسار مرا برگرداند دیدم که نیزه علی بر سینه طارق فرورفته است.

انگار طارق فرصت مردن هم پیدا نکرده بود.اسب همچنان می تاخت تا دست و پای طارق شل شد و به خاک غلتید....

سوار من،دلاور من،از من فرود آمد و بال بر زمین گسترد تا پاهای به پیشواز آمده پدر را ببوسد.
امام نیز با همه عظمتش بر زمین نزول کرد.دو دست به زیر بغل های پسر برد و او را ایستاند و در آغوش گرفت.

بهانه ای به دست آمده بود تا امام این دردانه خویش را گرم در آغوش بگیرد.و علی اکبر نیز کم از پدر نیازمند این آغوش نبود...و مگر دل می کند؟

ناگهان شنیدم که با پدر از تشنگی حرف می زند.تشنگی با تمام وسعتش حضور داشت و تا اعماق جگر نفوذ کرده بود.
تشنگی گاهی تشنگی لب و دهان است که به مضمضه آبی بر طرف میشود.
اما گاهی به جگر چنگ می اندازد،قلب را کباب می کند و رگ و پی را می سوزاند.

در این تشنگی فکر می کنی که تمام رودخانه های عالم هم سیرابت نمی کند.
دشمن درست محاسبه کرده بود.
در بیابان برهوت که خورشید به خاک چسبیده است؛عطش سخت ترین اراده ها را هم به سستی می کشد.
نیاز،آهنین ترین ایمانها را هم نرم می کند.اما یک چیز را فقط دشمن نفهمیده بود و آن اینکه جنس این ایمانها؛جنس این عزم و اراده ها متفاوت بود.

و در این میانه زینب؛حکایتی دیگر بود.در آن بیابانی که قدم از قدم نمی شد برداشت؛زینب به اندازه تمام عمرش پیاده راه رفت و دم از عطش نزد.کلامی از تشنگی نگفت.غریب بود این زن....

احساس من این بود که او اینبار برای جنگیدن نیامده است.آمده برای کشته شدن.

احساس می کردم که خون به زحمت در لابه لای رگهایم راه باز می کند.اما علی به گمانم دیگر تشنه نبود.اسب اگر حال وروز سوارش را نفهمد که اسب نیست.
آنچه اکنون او داشت؛شادمانی وطربی غیر قابل وصف بود.

شمشیر آخته اش با تمام شانه وکتف در هوا می چرخید.اما هیچ گردنکشی داوطلب تماس با این شمشیر نمیشد.سپاهی که محاصره اش کرده بود؛به هر نقطه ای که او می رسید؛عقب نشینی می کرد.

سوار من آشکارا کلافه شد.عادتش هرگز این نبود که بی گدار به دریای دشمن بزند.اما اکنون چاره ای نبود.زمان می گذشت و هیچ کس جلو نمی آمد.این بود که ناگهان به من هی زد و شروع کرد به درو کردن سرهای رسیده.ا

کنون فقط شمشیر او بود که به هوا می رفت و سر و پیکر و جنازه بود که به زمین می افتاد.حلقه محاصره اندک اندک باز تر شد تا آن جا که ما ماندیم و حلقه ای از جنازه....

و ناگهان رگبار تیرها که به سمت ما هجوم آورد؛این معنای شوم را دریافتم.

التماس نکن لیلا!
من اینجای ماجرا را تا قیام قیامت نخواهم گفت.چه فایده که اشکهای مرا با دستهای لرزانت پاک کنی.
این اشکها به ستردن تمام نمی شود.

همین قدر بگویم که اگر خون فرزندت چشمان مرا نپوشانده بود؛من اسبی نبودم که سوارم را به میانه سپاه دشمن ببرم.

تو اگر بودی و می شنیدی صدای ناله های او را در پای جنازه پسر...:
وای فرزندم!وای نور چشمم!وای علی اکبرم!وای همه دلم!

امام با دستان لرزانش خون را از سر وصورت و لب و دندان علی می سترد و با او نجوا می کرد:
پسرم!رفتی و از غمهای دنیا رها شدی و پدرت را تنها و بی یاور گذاشتی.
وبعد خم شد و من گمان کردم به بوییدن گلی و یافتن گوهری.
خم شد و دیدم که شانه های او چون ستونهای استوار جهان تکان می خورد و میرود که زلزله ای آفرینش را در هم بریزد.

و از میان گریه هایش شنیدم:بعد از تو خاک بر سر دنیا.دنیا پس از تو نباشد.

پدر از سر جنازه پسر برخاست.اما چه برخاستنی.انگار کوه اندوه را بر دوش می کشید.و مبهوت با خود مویه می کرد:

چگونه تو را کشتند؟با چه شهامتی؟با چه قساوتی؟کدام شمشیر پرده حیای این قبیله را درید؟قتل تو که آخر کار آسانی نیست.قتل تمام انبیاست.چگونه توانستند برای همیشه با خوشی وداع کنند و برکت را از سرزمینشان برانند؟و الي الابد با گریه و غم و اندوه بیامیزند؟

امام چون کبوتر بال و پر شکسته به سمت خیام می رفت.من اما جرأت نکردم.
اگر رقیه کوچک به پای من می آویخت و از من برادر می خواست؛من چه داشتم که به او بدهم؟

می مانم تا با پشت خالی و خون آلودم قاصد شهادت سوارم نباشم.بگذار پشت خمیده امام؛حامل این پیام باشد....

انگار امام هرکدام را برای بردن قطعه ای آورده بود.

جوان هاشمی همیشه سرمشق غرور و سرافرازی است.من هیچگاه شمشادهای هاشمی را اینقدر خسته و از هم گسسته ندیده بودم.
این قرآنی که ورق ورق شده بود و شیرازه اش از هم دریده بود.به هم برآمدنی نبود.
چه تلاش عبثی می کردند این جوانان که می خواستند دوش به دوش هم راه بروند تا جنازه ای یکپارچه و به هم پیوسته را به نمایش بگذارند.اکنون دیگر دلیلی برای ایستادن نداشتم.

دلیل من؛قطعه قطعه و چاک چاک برروی دستهای هاشمین پیش میرفت و به خیمه ها نزدیک می شد.سنگینی خبر اکنون نه بر دوش من که بر دوش جوانان هاشمی بود.
وقتی پیکر علی را در خیمه شهدا به زمین گذاشتند؛
ناگهان چشمم به زینب افتاد که می دوید و سیلی به صورت می زد:علی من!نور چشم من!پاره جگرم!

حتی اگر اینها را نمی گفت؛باز هم هیچ کس باور نمی کرد که او مادر علی اکبر نباشد.
شنیدم سکینه که به امور کودکان مشغول بود.خبر را نشنیده بود.تا اینکه پدر را در آستانه خیمه؛خسته و پر و بال شکسته دیده بود و گفته بود:پدر جان!چرا شما رابه این حال می بینم؟مگر کجاست علی اکبر؟
و شنیده بود:کشته شد به دست این مردم پست.
و سکینه ناگهان صیهه زده بود و خواسته بود خود را از قفس خیمه بیرون بیندازد که امام او را در آغوش گرفته بود
و در گوشش زمزمه کرده بود:دخترم!سکینه ام!صبوری کن و بغض سکینه با این کلام ترکیده بود:چگونه صبر کند دختری که برادرش کشته شده و پدرش بی تکیه گاه مانده است.
و در این میانه به گمانم به عباس بیشتر از بقیه سخت می گذشت.
کسی که گریه می کند به آرامشی دست می یابد.
اما کسی که بغض گلویش را می فشرد و اجازه گریستن به خود نمیدهد؛بیشتر در خودش می شکند.
درتمام این مدت؛مرا این سوال نپرسیده بیش از هرچیز عذاب میداد که تو مانده ای برای چه