آیا انبياء و ائمه اطهار می دانستند فردا چه به دست می آورند ؟(کارشناس:صدرا)

با سلام و عرض ادب
جناب آقای توحید
در بررسی آیات نمی توان یک آیه را آورد و از آیات دیگر غفلت نمود و یا خود را به غفلت زد و این روش را روش صحیح دانست.
خداوند متعال در سوره جن مى‏فرمايد: «عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‏ غَيْبِهِ أَحَدًا إِلاّ مَنِ ارْتَضى‏ مِنْ رَسُولٍ ...»؛[1] او داناى غيب است و هيچ كس به عالم غيب او آگاه نيست جز پيامبرى را كه از او خشنود باشد ...
از استثناى اين آيه استفاده مى‏شود كه خداوند متعال بر پيامبرى كه مرضىّ اوست، علم غيب افاضه مى‏كند. و از آن جا كه لازم است هرچه براى رسول صلاحيت دارد، امام نيز آن را دارا باشد چون هر دو شريعت را بيان مى‏كنند، پس امام هم مشمول اين عنايت الهى خواهد بود.

لذا در قرآن اشاره به انواع اطلاعات غيبى براى انبيا و اولياكرده و مى‏فرمايد:«ذلِكَ مِنْ أَنْباءِ الْغَيْبِ نُوحيهِ‏إِلَيْكَ»؛[2] آن، از خبرهاى غيبى است كه به تو وحى نموديم.» و از قول‏حضرت عيسى عليه السلام مى‏فرمايد: «وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ في بُيُوتِكُمْ»؛[3] و به شما خبر مى‏دهم كه در خانه هايتان چه مى‏خوريد و چه مى‏اندوزيد.

بنابراين در جمع بين اين دو دسته از آيات مى‏توان گفت: آياتى كه ظهور در اختصاص علم غيب به خداوند دارد، علم غيب به نحو اصالت و استقلال است. و آياتى كه علم غيب را بر غير خداوند ثابت مى‏كند به نحو تبعيّت و به اذن خداوند است.
با همين بيان مى‏توانيم از آياتى كه ظهور در انكار علم غيب از پيامبر دارد جواب دهيم، زيرا انكار اين آيات به نحو استقلال بوده نه آن كه به طور مطلق آن را از پيامبر نفى كنند.

ابن حجر هيتمى مى‏گويد:
«بين اين آيات:«قُلْ لا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ اْلأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللّهُ و عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‏ غَيْبِهِ أَحَدًا» و بين علم انبيا و اوليا به پاره‏اى از غيب هيچ گونه منافاتى نيست، زيرا علم آنان به اعلان از جانب خداوند متعال است و اين غير از آن علمى است كه از صفات ازلى و ابدى خداوند است كه از تغيير و تحوّل منزّه است.[4]
و نيز ابن ابى الحديد معتزلى مى‏گويد:

با سلام و عرض ادب

با سلام و عرض ادب
جناب توحید

جهت اطلاع شما مطلبی را از جناب مولوی کاشانی در رابطه با علم غیب، از کتاب «تضاد عقاید حنفیّت با وهابیت» را بیان می کنم.
رسول خدا صلى الله ‏عليه و آله و سلم از قول خداوند متعال مى‏فرمايد: «ما تَقَرّبَ عَبدٌ الىّ بِمِثلِ أداءِ ما اَفْتَرضْتُ عَلَيه وَ لا يَزالُ يَتَقرّبُ اِلىّ بِالنَّوافِل حَتّى أُحَبُّه، فَاِذا اَحْبَبتُه كُنْتُ لَه سَمْعا و بَصَرا و لسانا و قلبا و يدا و رجلاً، بى يَسْمَعُ و بى يُبْصِرُ و بى يَنْطِقُ و بى يَمشى»؛هيچ وسيله‏اى مانند انجام دادن كارهاى واجب بنده‏اى را به من نزديك نمى‏كند و همواره بنده من به سبب به جاى آوردن نافله‏ها به من تقرب مى‏جويد تا آن جا كه محبوبم مى‏شود. پس وقتى او را دوست بدارم گوش، چشم، زبان، قلب و دست و پاى او مى‏شوم؛ با من مى‏شنود، مى‏بيند، سخن مى‏گويد و راه مى‏رود.

اين روايت دلالت مى‏كند كه براى چنين بنده‏اى در گوش و چشم و ساير اعضايش نصيبى براى غير خدا نمى‏ماند. در غير اين صورت نمى‏فرمود: «من گوش و چشم او خواهم شد». وقتى اين موضوع روشن شد شكى نيست كه اين مرتبه شريف‏تر از تسخير مار و درنده و دادن قرص نان يا شربت آبى از عالم غيب است، وقتى خداوند با رحمت خود بنده‏اى را بدين درجه عالى برساند، چه اشكالى دارد كه قرص نان و يا جرعه آبى معنوى به روح او عطا كند و شكى نيست كه معرفت الهى براى روح همچون روح است براى بدن و رسول‏ خدا صلى الله ‏عليه و آله و سلم فرمود: «أبيت عند ربى يطعمنى و يسقين»؛ من شب ها در پيشگاه پروردگار خود به سر مى‏برم او مرا با آب و غذا پذيرايى مى‏كند.

بر يايه همين تقربهاست كه هر كس به احوال عالم غيب آشنايى بيشترى داشته باشد داراى قوّت بيشتر و ضعف كمترى است، و لذا على عليه السلام فرمود: «واللّه‏ ما قلعت باب خيبر بقوة جسدانية و لكن بقوة ربانيه»؛[1]به خدا سوگند! من درب خيبر را با نيروى جسمى از جاى بر نكندم بلكه آن را با قوه خدايى انجام دادم.

و اين بدان جهت بود كه على عليه السلام در اين هنگام نظرش از عالم طبيعت منقطع گشته و فرشتگان و انوار عالم قدس و عظمت الهى در انديشه‏اش درخشيدن گرفت تا بر كارى توانا شد كه ديگران از آن عاجزند و اين‏گونه است كه وقتى بنده‏اى بر اطاعت خداوند مواظبت كند به مقامى مى‏رسد كه خدا بدو مى‏گويد: «من گوش و چشم او مى‏شوم». هرگاه نور جلال الهى گوش او شد، دور و نزديك را مى‏شنود و وقتى چشم او شد قريب و بعيد را مى‏بيند و هنگامى كه دست او شد بر كار سخت و آسان قادر مى‏گردد و زمانى هم كه پاى او گشت مى‏تواند با يك گام، مشرق تا مغرب جهان را بپيمايد و آسمان را تا ثريا در نوردد. و اين نور، نيروى ملكوتى براى او خواهد شد.

و لذا فقها گفته‏اند اگر كسى در مشرق باشد و در مغرب زمين، زنى را به عقد خود درآورد و آن زن داراى فرزندى شد به او محلق شده و بچه او به حساب مى‏آيد.

اين حديث شريف، از احاديثى است كه مفهوم آن بسيار دشوار و مضمون آن بسيار سنگين است و بدين خاطر ممكن است موجب گمراهى برخى از مردم شود و لذا توجه و دقت در آن براى افرادى كه از طبعى لطيف و قلبى پاك و آماده براى دريافت حقايق محروم‏اند حرام است. و ما اين حديث را از زبان عارفان الهى بررسى كرده و به تبيين آن مى‏پردازيم.

بهترين معنايى كه در تفسير اين جمله‏ها يافت مى‏شود مطلبى است كه به خط ابوالطّيب عزّى است و آن اين كه اگر كسى بپرسد چگونه ممكن است مخلوق به صفات خالق متصف شود در حالى كه نه حلولى بين اين دو هست و نه اتصالى وجود دارد؟

پاسخ اين است كه به آتش بنگر كه چگونه به‏واسطه حايل، خاصيّت خود را به آب مى‏دهد و پس از داغ شدن با اين كه صورت آن همان آب است ولى در واقع آتش است و بى آن كه آتش در ذات آب جاى گيرد و يا بدان متصل شود و يا بدان مخلوط گردد و يا به جنس آن درآيد، در سوزاندن مثل هم عمل مى‏كنند، بنابراين پس از سرايت حرارت، اين دو در صفت احراق متصل‏اند گرچه ذاتا از یکديگر جدا هستند و اين تنها به خاطر نزديك شدن به يكديگر است كه بدين وسيله آتش، صفت خود را به آب مى‏دهد.

لطف خداى سبحان نيز، به‏واسطه قرب بنده و اقبال به او بدون اتصال و حلول در او از صفت خود بدو مى‏بخشد و خداگونه‏اش مى‏سازد.
آتش كه بر آهن وارد مى‏شود آن را مثل خود مى‏كند و اين چيزى روشن است و هرگاه از آن جدا شود، آتش همان آتش و آهن همان آهن است.

با سلام و عرض ادب
جناب آقای توحید
ادب سخن اقتضاء می کند که سخنان خود را با سلام آغاز بفرمائید.
اما در این رابطه اگر به صفحۀ اول پست 8 (و پستهای دیگر دوستان و کارشناسان گرامی که مطالب خوبی بیان فرمودند) رجوع بفرمائید خواهید دید که ما گفتیم:

در بررسی آیات نمی توان یک آیه را آورد و از آیات دیگر غفلت نمود و یا خود را به غفلت زد و این روش را روش صحیح دانست.
خداوند متعال در سوره جن مى‏فرمايد: «عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‏ غَيْبِهِ أَحَدًا إِلاّ مَنِ ارْتَضى‏ مِنْ رَسُولٍ ...»؛[1] او داناى غيب است و هيچ كس به عالم غيب او آگاه نيست جز پيامبرى را كه از او خشنود باشد ...

از استثناى اين آيه استفاده مى‏شود كه خداوند متعال بر پيامبرى كه مرضىّ اوست، علم غيب افاضه مى‏كند. و از آن جا كه لازم است هرچه براى رسول صلاحيت دارد، امام نيز آن را دارا باشد چون هر دو شريعت را بيان مى‏كنند، پس امام هم مشمول اين عنايت الهى خواهد بود.

لذا در قرآن اشاره به انواع اطلاعات غيبى براى انبيا و اولياكرده و مى‏فرمايد:«ذلِكَ مِنْ أَنْباءِ الْغَيْبِ نُوحيهِ‏إِلَيْكَ»؛[2] آن، از خبرهاى غيبى است كه به تو وحى نموديم.» و از قول‏حضرت عيسى عليه السلام مى‏فرمايد: «وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ في بُيُوتِكُمْ»؛[3] و به شما خبر مى‏دهم كه در خانه هايتان چه مى‏خوريد و چه مى‏اندوزيد.

بنابراين در جمع بين اين دو دسته از آيات مى‏توان گفت: آياتى كه ظهور در اختصاص علم غيب به خداوند دارد، علم غيب به نحو اصالت و استقلال است. و آياتى كه علم غيب را بر غير خداوند ثابت مى‏كند به نحو تبعيّت و به اذن خداوند است.
با همين بيان مى‏توانيم از آياتى كه ظهور در انكار علم غيب از پيامبر دارد جواب دهيم، زيرا انكار اين آيات به نحو استقلال بوده نه آن كه به طور مطلق آن را از پيامبر نفى كنند.

اگر شما تابع قرآن هستید بفرمائید وجه جمع میان این آیات چیست؟ ظاهرا منطق شما جمع نیست بلکه طرح است: أَ فَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتابِ وَ تَكْفُرُونَ بِبَعْض؟!

با سلام و عرض ادب
مکرر گفته شد که علم غیب انبیا ذاتی آنها نیست بلکه مؤید به اِخبار و تعلیم الهی است.
طبق نصوص قرآنی و روایی فریقین امام علی علیه السلام برترین انسان بعد از رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم هستند.[1]

قرآن کریم، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را برترین پیامبران می داند،[2] و از طرفی امیر المؤمنین علی علیه السلام را نفس آنحضرت می داند،[3] که روایات متعددی از فریقین دلالت بر این امر دارد.

وکسی که چنین شانی دارد مقامش بس رفیعتر از انبیایی است که به انبای الهی عالم به غیب گشته اند.

البته جای سؤال است که جنابعالی تنها بر طبل تو خالی خود می زنید و اطلاعی از مبانی اهل سنت در این باره ندارید؟اما باید بدانید که در متون عامه و دربارۀ برخی افراد اخبار از مغیبات کم نیامده است.
اینکه دربارۀ جناب حذیفه رضی الله عنه گفته شده است:«اعلمه رسول الله صلی الله علیه وآله بما کان و ما یکون الی یوم القیامة»؛[4] پیامبر خدا صلی الله علیه و آله او را به گذشته و آینده تا روز قیامت خبر داده است. به چه معنا خواهد بود؟

در لابلای کتب حفاظ و معاجم بزرگان اهل سنت، قضاياى زيادى درباره بسيارى از مردم يافت مى‏شود كه آنرا برايشان فضيلت و كرامت می شمارند .واز علم آنها به غیب و آنچه سینه ها مخفی دارند، حکایت می کنند.واین در حالی است که اهل سنت آنها را تلقی به قبول نموده اند و ایرادی بر آن نگرفته اند، اما امثال این قضایا در بارۀ امامان شیعه، اهل سنت را به فحص وا می دارد، و بر آنها سنگین می آید و در بارۀ آن هیاهو و جنجال راه می اندازند
.
مطلبی عجیب
ابن عماد در «شذرات الذهب» جلد 8 صفحه 286 در شرح زندگانى محى الدين مصطفى قوجوى‏ حنفى، متوفى در سال 950 ه صاحب حواشى بر تفسير بيضاوى و كتب ديگر، مى‏نويسد:
«او مى‏گفت: هر گاه در فهم آيه‏اى از قرآن شك داشتم به خدا توجه مى‏كردم سينه‏ام به قدر دنيا باز مى‏شد و در آن دو ماه طلوع مى‏كرد كه نمى‏دانستم آنها چه هستند. آن گاه نورى پديد مى‏آمد كه بدان وسيله لوح محفوظ را مى‏ديدم و معنى آن آيه را از آن استخراج مى‏كردم».
يافعى در مرآت الجنان جلد 3 صفحه 471 مى‏گويد: شيخ جاكير، متوفى در سال 590 ه مى‏گفت: «با كسى عهدى نبستم مگر آنكه اسمش را در لوح محفوظ جزء مريدانم يافته بودم».
و در جلد 4 صفحه 25 مى‏گويد: «ابن صباغ ابو الحسن على بن حميد، متوفى 612 ه با كسى همنشين نمى‏شد مگر آنكه اسمش را در لوح محفوظ جزء اصحابش مى‏ديد».
بسيارى از اين نوع مطالب در كتاب‏هاى: طبقات شعرانى، كواكب الدرية نووى، روض الرياحين يافعى، روضة الناظرين شيخ احمد و ترى و نظائر اينها يافت مى‏شود.
حال به نظر شما اسم این علوم از منظر اهل سنت چیست؟

[1].علی خیر البشر فمن ابی فقد کفر.

[2].الاحزاب، آیۀ شریفۀ: 7«وَ إِذْ أَخَذْنا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثاقَهُمْ وَ مِنْكَ وَ مِنْ نُوحٍ وَ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‏ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَ أَخَذْنا مِنْهُمْ مِيثاقاً غَلِيظا؛(به خاطر آور) هنگامى را كه از پيامبران پيمان گرفتيم، و (همچنين) از تو و از نوح و ابراهيم و موسى و عيسى بن مريم، و ما از همه آنان پيمان محكمى گرفتيم (كه در اداى مسئوليت تبليغ و رسالت كوتاهى نكنند).

[3].آل عمران، آیۀ شریفۀ:61« فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبِين؛ هر گاه بعد از علم و دانشى كه (در باره مسيح) به تو رسيده، (باز) كسانى با تو به محاجّه و ستيز برخيزند، به آنها بگو: «بياييد ما فرزندان خود را دعوت كنيم، شما هم فرزندان خود را ما زنان خويش را دعوت نماييم، شما هم زنان خود را ما از نفوس خود دعوت كنيم، شما هم از نفوس خود آن گاه مباهله كنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم».

[4].صحیح مسلم، کتاب الفتن.

سخنان ابن تیمیه در رابطه با علم غیب:
ابن تیمیه با همۀ عنادی که به اهل بیت علیهم السلام دارد ولی گاهی مطالب حقی از قلم او جاری شده است وی دریکی از سخنان خود در رابطه با علم غیب می نویسد:

«کسانی پایین تر از علی بن ابی طالب نیز از برخی امور غیبی خبر می داده اند، مقام علی بن ابی طالب که قدر و منزلتی بالاتر داشته است، و در اتباع و پیروان ابوبکر و عمر و عثمان نیز کسانی بوده اند به مراتب بیش از اینها خبر از غیب داده اند در حالی که از کسانی هم نبوده اند که صلاحیت امامت را داشته باشند و یا از افرادی از اهل زمان خود با فضیلت تر بوده باشند، و از این قبیل افراد در زمان ما و دیگر زمان ها وجود داشته اند. حذیفه بن یمان و ابو هریره و غیر آن دو از صحابه به مراتب بیش تر برای مردم از غیب می گفته اند.
ابوهریره خبرهای غیبی خود را به رسول خدا صّلی الله علیه وآله مستند می نمود و حذیفه بن یمان برخی از خبرهای خود را مستند به رسول خدا صّلی الله علیه وآله می نمود و برخی را نیز مستند نمی نمود ، گرچه همان ها نیز در حکم مستند بود. و آنچه را که او و دیگران از شنیده های خود از رسول خدا صّلی الله علیه وآله خبر داده اند چیز هایی بوده است که برایشان کشف شده بوده است و عمر نیز خبر هایی از این قبیل داده بوده است.
در کتابهای که در باره کرامات اولیاء و خبر های غیبی مثل آنچه در کتاب اثر امام احمد « الزهد » ، «حلیه الأولیاء » و « صفوه الصفوه » و « کرامات الأولیاء » اثر ابومحمد خلال و ابن ابی الدنیا و اللالکائی نوشته شده ،کراماتی از برخی از پیروان ابوبکر و عمر مانند: علاء بن حضرمی، جانشین ابوبکر و ابومسلم خولانی که از پیروان هر دوی آنها بود و ابوصهباء و عامر بن عبد قیس و دیگران بیان شده است ».[1]

[1]. منهاج السنة النبویة ، ج 8ص 91 ،اسم المؤلف: أحمد بن عبد الحلیم بن تیمیة الحرانی أبو العباس الوفاة: ۷۲۸، دار النشر : مؤسسة قرطبة – ۱۴۰۶، الطبعة : الأولى ، تحقیق : د. محمد رشاد سالم . «أما الإخبار ببعض الأمور الغائبة فمن هو دون علي يخبر بمثل ذلك فعلى أجل قدرا من ذلك وفي أتباع أبي بكر وعمر وعثمان من يخبر بأضعاف ذلك وليسوا ممن يصلح للإمامة ولا هم أفضل أهل زمانهم ومثل هذا موجود في زماننا وغير زماننا وحذيفة بن اليمان وأبو هريرة وغيرهما من الصحابة كانوا يحدثون الناس بأضعاف ذلك وأبو هريرة يسنده إلى النبي صلى الله عليه وسلم وحذيفة تارة يسنده وتارة لا يسنده وإن كان في حكم المسند وما أخبر به هو وغيره قد يكون مما سمعه من النبي صلى الله عليه وسلم وقد يكون مما كوشف هو به وعمر رضي الله عنه قد أخبر بأنواع من ذلك والكتب المصنفة في كرامات الأولياء وأخبارهم مثل ما في كتاب الزهد للإمام أحمد وحلية الإولياء وصفوة الصفوة وكرامات الأولياء لأبي محمد الخلال وابن أبي الدنيا واللالكائي فيها من الكرامات عن بعض أتباع أبي بكر وعمر كالعلاء بن الحضرمي نائب أبي بكر وأبي مسلم الخولاني تعض أتباعهما وأبي الصهباء وعامر ابن عبد قيس وغير هؤلاء ممن على أعظم منه...».

ابن تیمیه : کاهنان و پیشگویان غیب می دانند
وی چنین می گوید :
و اما برخی خبرهایی که برخی پیشگوهای کاهن در رابطه با برخی امور غیبی می دهند از خبر هایی است که شیاطین برای آنها می آورند و همین طور است سحری که ساحران می کنند به شکلی که گاهی انسانی ر ا به واسطه سحر از بین می برد و یا او را مریض می سازد و یا مانع ازدواج او و یا مواردی از این قبیل می شود، اینها همه با کمک و اعانت شیاطین صورت می گیرد، و این حقیقتی است که در عالم به شکل فراوان وجود دارد و مردم هم به آن عادت نموده و نمی توان به این قبیل کارها خرق عادت گفت، بلکه اینها اموری عجیب و غریبی است که اختصاص به برخی انسان ها دارد … »[1].

ابن تیمیه: مدعیان نبوت ، علم غیب داشتند
ابن تیمیه چنین می گوید :
گروهی از مدعیان دروغین نبوت نیز پاره ای از کارهای خارق عادت از جنس کار های کاهانان و ساحران داشته اند: … همانند اسود عنسی که در زمان حیات پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله در سرزمین یمن ادعای نبوت نمود و در حالی که با خود دو شیطان به نام های سحیق و محیق همراه داشت و اخبار غیبی را به اطلاع او می رساندند توانست بر تمامی یمن چیره و غالب گرد ….. و همچنین حارث دمشقی و مکحول حلبی و بابا رومی لعنه الّله علیهم و گروهی دیگر که شیاطینی با خود داشتند به همان شکل که ساحران و کاهنان داشتند.[2]

[=Calibri][1]. النبوات ، ص ۲۱۹،اسم المؤلف: أحمد بن عبد الحلیم بن تیمیة الحرانی أبو العباس الوفاة: ۷۲۸، دار النشر : المطبعة السلفیة – القاهرة – ۱۳۸۶.«وأما إخبار الکهان ببعض الامور الغائبة لإخبار الشیاطین لهم بذلک وسحر السحرة بحیث یموت الانسان من السحر أو یمرض ویمنع من النکاح ونحو ذلک مما هو باعانة الشیاطین فهذا أمر موجود فی العالم کثیر معتاد یعرفه الناس لیس هذا من خرق العادة بل هو من العجائب الغریبة التی یختص بها بعض الناس ...».

[=Calibri][2]. النبوات ، ص ۱۱۳ – ۱۱۴ ،اسم المؤلف: أحمد بن عبد الحلیم بن تیمیة الحرانی أبو العباس الوفاة: ۷۲۸، دار النشر : المطبعة السلفیة – القاهرة – ۱۳۸۶ . «قد ادعى جماعة من الكذابين النبوة وأتوا بخوارق من جنس خوارق الكهان والسحرة ولم يعارضهم أحد في ذلك المكان والزمان وكانوا كاذبين فبطل قولهم إن الكذاب إذا أتى بمثل خوارق السحرة والكهان فلا بد أن يمنعه الله ذلك الخارق أو يقيض له من يعارضه وهذا كالاسود العنسي الذي ادعى النبوة باليمن في حياة النبي صلى الله عليه و سلم واستولى على اليمن وكان معه شيطان سحيق ومحيق وكان يخبر بأشياء غائبة ...وكذلك الحارث الدمشقي ومكحول الحلبي وبابا الرومي لعنة الله عليهم وغير هؤلاء كانت معهم شياطين كما هي مع السحرة والكهان».

غیب گوئی های ابن تیمیه !
۱- ابن تیمیه و إخبار غیبی از شکست سپاه تاتار
ابن قیم ( شاگرد و مبلغ افکار ابن تیمیه ) چنین می گوید :
من شاهد فراست و زیرکی های شیخ الاسلام ابن تیمیه بوده و امور عجیبی را از او دیده ام، و چیز های عجیبی که دارا بود و من مشاهده نکردم خیلی بیشتر و بزرگ تر بوده است ، وقایعی از فراست و زیرکی او که اگر بنا باشد همه آنها گفته شود کتاب بزرگی می طلبد . او یارانش را از داخل شدن قوم تاتار به شهر شام در سال ۶٩٩ خبر ساخت. و نیز از شکست سپاه مسلمانان خبر داد ، و این که در شهر دمشق قتل و اسارت عمومی صورت نخواهد گرفت ،…:همه این خبر ها قبل از آن بود که حتی سپاه تاتار آغاز به حرکت کرده باشد ، سپس در سال ٧٠٢ زمانی که سپاه تاتار حرکت خود را آغاز و به سوی شام آهنگ جنگ کرد به مردم و فرماندهان سپاه خبر داد که تاتار تحت محاصره قرار گرفته و در نهایت شکست خواهند خورد و پیروزی از آنِ سپاه مسلمانان خواهد بود و برای این گفتار خویش بیش از هفتاد سوگند یاد کرد .
به او گفته می شد: برای خبرهایی که می دهی بگو ان شاء الله !
او می گفت : ان شاء الله ! ولی حتما اتفاق می افتد.[1]

ابن تیمیه و اطلاع از اوح محفوظ
از کسی شنیدم که می گفت، ابن تیمیه گفت : زمانی که حرف ها علیه من شدت گرفت من گفتم: این مطالب ر ا خداوند در لوح محفوظ ثبت کرده و نوشته است که: تاتار این بار در جنگ شکست خوا هد خورد و پیروزی برای سپاه اسلام است.
ابن تیمیه گفت : من طعم پیروزی و نصرت را قبل از خارج شدن به سوی دشمن و مواجهه با آنها به فرماندهان لشکر و سپاه چشاندم. و فراست ها و زیرکی های جزئی ابن تیمیه در این دو واقعه همچون باران، فراوان بود .[2]

[=Calibri][1]. مدارج السالکین بین منازل إیاک نعبد وإیاک نستعین ، ج ۲ص ۴۸۹،اسم المؤلف: محمد بن أبی بکر أیوب الزرعی أبو عبد الله الوفاة: ۷۵۱، دار النشر : دار الکتاب العربی – بیروت – ۱۳۹۳ – ۱۹۷۳، الطبعة : الثانیة ، تحقیق : محمد حامد الفقی.« ولقد شاهدت من فراسة شیخ الإسلام ابن تیمیة رحمه الله أمورا عجیبة وما لم أشاهده منها أعظم وأعظم ووقائع فراسته تستدعی سفرا ضخما أخبر أصحابه بدخول التتار الشام سنة تسع وتسعین وستمائة وأن جیوش المسلمین تکسر وأن دمشق لا یکون بها قتل عام ولا سبی عام وأن کلب الجیش وحدته فی الأموال : وهذا قبل أن یهم التتار بالحرکة ثم أخبر الناس والأمراء سنة اثنتین وسبعمائة لما تحرک التتار وقصدوا الشام : أن الدائرة والهزیمة علیهم وأن الظفر والنصر للمسلمین وأقسم على ذلک أکثر من سبعین یمینا فیقال له : قل إن شاء الله فیقول : إن شاء الله تحقیقا لا تعلیقا ».

[=Calibri][2]. مدارج السالکین بین منازل إیاک نعبد وإیاک نستعین ، ج ۲ص ۴۸۹،اسم المؤلف: محمد بن أبی بکر أیوب الزرعی أبو عبد الله الوفاة: ۷۵۱، دار النشر : دار الکتاب العربی – بیروت – ۱۳۹۳ – ۱۹۷۳، الطبعة : الثانیة ، تحقیق : محمد حامد الفقی.« وسمعته یقول ذلک قال : فلما أکثروا علی قلت : لا تکثروا کتب الله تعالى فی اللوح المحفوظ : أنهم مهزومون فی هذه الکرة وأن النصر لجیوش الإسلام قال : وأطعمت بعض الأمراء والعسکر حلاوة النصر قبل خروجهم إلى لقاء العدو وکانت فراسته الجزئیة فی خلال هاتین الواقعتین مثل المطر».

خبر از باطن یاران خود
ابن قیم چنین می گوید :
یک بار ابن تیمیه به من گفت: یاران من نزد من می آیند و من در سیمای آنها و نیز دیگران چیز هایی می بینم که به آنها خبر نمی دهم. من به ابن تیمیه گفتم: به غیر از من ، ای کاش به آنها خبر می دادی! ابن تیمیه گفت : آیا می خواهید من هم مانند فرمانروایان شناخته شوم؟
و روزی به ابن تیمیه گفتم : اگر از یک سری چیزها به ما خبر می دادی این برای استقامت بهتر و به صلاح می بود! او گفت : اگر همه چیز را بگویم شما با من تا جمعه و یا یک ماه بیشتر با من نمی مانید! [1]

ابن تیمیه و خبر از امور باطنی ابن قیم
ابن قیم چنین می گوید :
چندین بار ابن تیمیه از امور باطنی که من قصد داشتم تا آنها را انجام دهم خبر داد که الآن نمی توانم آنها را به زبان بیاورم ، و نیز از برخی از حوادث بزرگ که در آینده اتفاق می افتاد با خبر ساخت اما زمانش را معیّن نساخت و من برخی از آنها را با چشم خود مشاهده کردم و منتظر بقیه آن بودم. و آنچه بزرگان از یاران او مشاهده کرده اند به مراتب بیش از آن است که من بیان کردم. والّله اعلم. [2]

گویا علم غیب برای همگان جایز است مگر ائمه شیعه ( علیهم السلام ) …

[=Calibri][1]. مدارج السالکین بین منازل إیاک نعبد وإیاک نستعین ، ج ۲ص ۴۹۰،اسم المؤلف: محمد بن أبی بکر أیوب الزرعی أبو عبد الله الوفاة: ۷۵۱، دار النشر : دار الکتاب العربی – بیروت – ۱۳۹۳ – ۱۹۷۳، الطبعة : الثانیة ، تحقیق : محمد حامد الفقی.« وقال مرة : یدخل علی أصحابی وغیرهم فأرى فی وجوههم وأعینهم أمورالا أذکرها لهم فقلت له أو غیری لو أخبرتهم فقال : أتریدون أن أکون معرفا کمعرف الولاة وقلت له یوما : لو عاملتنا بذلک لکان أدعى إلى الاستقامة والصلاح فقال : لا تصبرون معی على ذلک جمعة أو قال : شهرا ».