۩۞۩ سوگ نشین نهر علقمه(شعر و قطعات ادبی) ۩۞۩

ای مدینه گریه كن بر حال من
گریه سر كن بر من واحوال من
ناله های آتشین را گوش كن
شكوه ام البنین را گوش كن
ای مدینه یاد داری پیش از این
یك مدینه بود و یك ام البنین
بود كانون وفا كاشانه ام
بو ی زهرا می رسید از خانه ام
جای گل در تو گلستان داشتم
هفده سرو خرامان داشتم
خانه ام ام القرای عشق بود
جای جایش جای پای عشق بود
عرش را گر ماه روشن می نمود
كسب نور از خانه من می نمود
خانه ام خشبو ز عطر یاس بود
در كنارم اكبر و یاس بود
بود از یمن حسین بن علی
خشت خشت آشیانم منجلی
هر زنی هر جا كه نامم می شنید
برمقامم آه حسرت می كشید
وه چه شیرین روزگاری بود و رفت
برسرمن سایه ساری بودو رفت
یاد آن كانون احساسم بخیر
ای مدینه یاد عباسم بخیر
یاد باد از قامت رعنای او
یاد باد از نرگس شهلای او
خوب دانم با سر و دستش چه شد
خوب دانم نرگس مستش چه شد
زینبم می گفت آن روح ادب
داده جان یبن دو دریا تشنه لب
زینبم گفتا كنار علقمه
دیده او را در كنار فاطمه

بسم الله الرحمن الرحیم

ام البنین نگویید....
من ام بی بنینم......
من که پسر ندارم......

*******************************

وفات بی بی ام البنین را به ساحت مقدس علمدار کربلا تسلیت عرض می کنیم......

مطابق معتبرترین نقل‏ها اولین کسی که از خاندان پیغمبر شهید شد، جناب علی اکبر و آخرینشان جناب ابوالفضل العباس بود، یعنی ایشان وقتی شهید شدند که دیگر از اصحاب و اهل بیت کسی نمانده بود، فقط ایشان بودند و حضرت سید الشهداء؛ آمد عرض کرد: برادر جان! به من اجازه بدهید به میدان بروم که خیلی از این زندگی ناراحت هستم.

جناب ابوالفضل سه برادر کوچکترش را مخصوصا قبل از خودش فرستاد، گفت: بروید برادران! من می‌خواهم اجر مصیبت برادرم را برده باشم. می‏خواست مطمئن شود که برادران مادری‏اش حتما قبل از او شهید شده‌اند و بعد به آنها ملحق بشود.

بنا بر این ام‏البنین است و چهار پسر، ولی ام البنین در کربلا نیست، در مدینه است. آنان که در مدینه بودند از سرنوشت کربلا بی‏خبر بودند. به این زن، مادر این چند پسر که تمام زندگی و هستی‏اش همین چهار پسر بود، خبر رسید که هر چهار پسر تو در کربلا شهید شده‌اند. البته این زن، زن کامله ای بود که همه پسرهایش را از دست داده بود.

گاهی می‌آمد در سر راه کوفه به مدینه می‌نشست و شروع به نوحه‏سرایی برای فرزندانش می‌کرد. تاریخ نوشته است که این زن خودش یک وسیله تبلیغ علیه دستگاه بنی امیه بود. هر کس که می‌آمد از آنجا عبور کند متوقف می‌شد و اشک می‌ریخت. مروان حکم که یک وقتی حاکم مدینه بوده و از آن دشمنان عجیب اهل بیت است، هر وقت می‌آمد از آنجا عبور کند بی اختیار می‌نشست و با گریه این زن می‌گریست. این زن اشعاری دارد و در یکی از آنها می‌گوید:

لا تـدعونی ویک ام البنین تـذکـریـنـی بـلـیـوث الـعـریـن

کانت بنون لی ادعی بهم و الیوم اصبحت و لا من بنین ( منتهی الآمال،ج 1/ص 386)

مخاطب را یک زن قرار داده، می گوید: « ای زن، ای خواهر! تا به حال اگر مرا ام البنین می‌نامیدی، بعد از این دیگر ام البنین نگو، چون این کلمه خاطرات مرا تجدید می‌کند، مرا به یاد فرزندانم می‌اندازد، دیگر بعد از این مرا به این اسم نخوانید، بله، در گذشته من پسرانی داشتم ولی حالا که هیچیک از آنها نیستند».

رشیدترین فرزندانش جناب ابوالفضل بود و بالخصوص برای جناب ابوالفضل مرثیه بسیار جانگدازی دارد، می‏گوید:

یا من رای العباس کر علی جماهیر النقد
و وراه مــن ابـنـاء حـیـدر کـل لـیـث ذی لـبـد

انبئت ان ابـنی اصیب بـراسه مقطوع یـد
ویلی علی شبلی امال براسه ضرب العمد

لو کان سیفک فی یدیک لما دنی منه احد ( همان)

پرسیده بود که پسر من، عباس شجاع و دلاور من چگونه شهید شد؟ دلاوری حضرت ابوالفضل العباس از مسلمات و قطعیات تاریخ است. او فوق العاده زیبا بوده است که در کوچکی به او می‌گفتند قمر بنی هاشم، ماه بنی هاشم. در میان بنی هاشم می‌درخشیده است.

اندامش بسیار رشید بوده که بعضی از مورخین معتبر نوشته‌اند هنگامی که سوار بر اسب می‌شد، وقتی پاهایش را از رکاب بیرون می‌آورد،سر انگشتانش زمین را خط می‌کشید. بازوها بسیار قوی و بلند، سینه بسیار پهن.

می‏گفت که پسرش به این آسانی کشته نمی‌شد. از دیگران پرسیده بود که پسر من را چگونه کشتند؟ به او گفته بودند که اول دستهایش را قطع کردند و بعد به چه وضعی او را کشتند. آن وقت در این مورد مرثیه‏ای گفت.

می‏گفت: ای چشمی که در کربلا بودی، ای انسانی که در صحنه کربلا بودی آن زمانی که پسرم عباس را دیدی که بر جماعت شغالان حمله کرد و افراد دشمن مانند شغال از جلوی پسر من فرار می‌کردند.

پسران علی پشت سرش ایستاده بودند و مانند شیر بعد از شیر، پشت پسرم را داشتند. وای بر من! به من گفته‌اند که بر شیر بچه تو عمود آهنین فرود آوردند. عباس جانم، پسر جانم! من خودم می‌دانم که اگر تو دست در بدن می‌داشتی، احدی جرات نزدیک شدن به تو را نداشت.

[INDENT][FONT=Arial Black] ام البنینم و شب دلداری من است
شب زنده دار فاطمه بیداری من است
امشب وصال فاطمه رادرک میکنم
دل بی قرار لحظه ی بیداری من است
بانوی من ! که لیله ی قدر علی تویی
چشم انتظار تو شب بیداری من است
با اینکه جای فاطمه را پر نمی کنم
اشک علی گواه حرم داری من است
طفلان عزیز و من چو کنیز بهشت و این
بالاترین مقام نکوکاری من است
عباس من غلام عزیزان فاطمه است
این ابتدای درس علمداری من است
درس وفا اگر به ابا الفضل داده ام
بیت علی بهشت وفاداری من است
روزی که بار زینبت آمد به دوش من
دیدم که خویش در صدد یاری من است
روحم ز درک خدمت زینب بزرگ شد
این خانه جایگاه فداکاری من است
در کربلا نبودم اگر یاریش کنم
شهر مدینه شاهد غمخواری من است
خاک بقیع را گره با کربلا زدم
اینجا حریم اشک و عزاداری من است
داغ چهار ماه پسر دیدم ولی
داغ حسین شعله بیماری من است
یا لیتنا به یاری کنا معک رسید
تنها دعای تو سبب یاری من است
نذر تو بود هستی و دار ندار من
وقف تو آخرین نفس جاری من است [/INDENT]

[INDENT][FONT=Arial Black] من که از نسل دلیر عربم *امّ العبّاسم و امّ الادبم
مادر چهار یل رعنایم * من کنیز حرم زهرایم
آسمان خاک نشین حرمم * عرش در تحت لوای کرمم
معرفت مسئله آموز من است * عاشقی سائل هر روز من است
دل من محو تولّای ولیست * سِمتم خادمی بیت علیست
من سفارش شده ی زهرایم * آبرو یافته از مولایم
وه از ان روز که قابل گشتم * با در بیت مقابل گشتم
آمد آن لحظه چه خوش اقبالم * دختر شاه به استقبالم
قبله ی نور به کاشانه ی من * حرم الله کجا خانه ی من
دست بانوی حرم بوسیدم * خاک پایش به بصر مالیدم
گفتم این بیت حریم لاهوت * من کنیزم به دیار ملکوت
آمدم خادم این در باشم * خادم دختر حیدر باشم
لیک آن روز زغم رنجیدم * وای دل، صحنه ی سختی دیدم
هر دو ریحانه حق تب دارند * بین خانه حسنین بیمارند
گفت زینب به دو چشمانی تر* نذر روزه بنما ای مادر
عرق از صورتشان تا شد جمع * سوختم در غمشان همچون شمع
آنقدر خرج ولایت گشتم * مورد لطف و عنایت گشتم
تا خدا مزد ولایم را داد * که به من گل پسری زیبا داد
صاحب جنة الاحساس شدم * مادر حضرت عباس شدم
در وفا یار بلا فصل شدم * مادر فضل و ابا الفضل شدم
شوری افتاد ز عشقش به دلم * دید از فاطمه بودن خجلم
حق نمود این شرفم نقش جبین * حضرت فاطمه شد ام بنین
گفتم عباس گل ریحانی * به امیرت تو بلا گردانی
نه برادر و نه من مادرشان * من کنیز و تو غلام درشان
روزی اید که به همراه حسین * از مدینه بروی نور دو عین
چون حسینم تو خدایی گردی * عاقبت کرب و بلایی گردی
یک وصیت کنم این لحظه تو را * جان تو جان عزیز زهرا
رفتی و همره تو شادی رفت * از مدینه دگر آزادی رفت
وای زان روز که غمها برگشت * کاروان گل زهرا برگشت
جان هر دل شده بر لب آمد * بی حسین حضرت زینب آمد
گفت با من همه اسرار مگو* ماجرا های تو و بغض گلو
گفت لب تشنه سوی آب شدی* از خجالت به خدا آب شدی
گفت با قدّ کمان جان دادی* من شنیدم نگران جان دادی
تا که مشک و علمت را دیدم * دست پاک تو ز دور بوسیدم
باورم نیست سر زین وسجود * فرق عباس من و ضرب عمد
یاد تو روضه به پا می سازم * تا ابد برپسرم می نازم
نزد زهرا تو وجیه اللّهی * فانی حضرت ثار اللّهی
[FONT=Arial Black]
[/INDENT]

رحلت جانسوز حضرت ام البنین (س) را به پیشگاه امام عصر (عج) و فرزندان برومندش بخصوص حضرت ابوالفضل العباس(ع) تسلیت عرض می‌کنیم

نگیر از شب من آفتاب فردا را *** نبند روی من آن چشمه‏های زیبا را
تو گاهواره ماه و ستاره‏ها هستی *** خدا به نام تو کرده است آسمان‏ها را
تو در ادامه هاجر به خاک آمده‏ای *** که باز سجده کنی امتحان عظمی را
خدا سپرده بدستت چهار اسماعیل *** که چشمه چشمه گلستان کنند دنیا را
چه کرده‏ای که به آغوش مهربانی تو *** سپرده‏اند جگر گوشه‏های زهرا علیهاالسلام را
بگو چه بر سر بانوی آب آمده است *** که باز می‏شنوم رود رود دریا را
تبر چگونه شکسته‏ست شاخه و برگ تو را *** چطور خم شده‏ای بر زمین، سپیدارا!
بخوان! دوباره بخوان با گلوی مرثیه‏ها *** حدیث تشنه‏ترین دست‏های صحرا را
از آسمان به زمین آمده است گیسویت *** که سربلند کند دختران حوّا را

گویا آسمان مدینه رنگ و بوی عزا گرفته. ام‏البنین‏علیها السلام در بستر غنوده و خاطرات تلخ و شیرین گذشته را به یاد می‏آورد. خاطراتی که یادآور گذشته پرفراز و نشیب اوست.

اولین خاطره‏ای که در ذهنش نقش می‏بندد، زمانی است که عقیل او را برای برادرش امیرالمؤمنین علی ‏علیه السلام خواستگاری کرد و گفت:
علی‏علیه السلام همسری می‏خواهد که از او فرزندی جنگجو و تک‏سوار پدید آید، پسری که قهرمان عرب لقب گیرد. و آن زن کسی نبود جز فاطمه کلابیه; آری فاطمه!
فاطمه‏ای که می‏خواست جای خالی فاطمه سفرکرده را برای علی‏علیه السلام و کودکان داغدارش پرکند. و گیسوان زینب‏علیها السلام را به جای مادر مهربانش زهراعلیها السلام شانه بزند و دست نوازش بر سر و روی حسنین‏علیهما السلام بکشد و ام‏کلثوم را مادرانه در آغوش گیرد.
از این پس او بانوی خانه‏ای می‏شد که انوار لاهوتیش تا فراسوی ملکوت کشیده شده بود و گذرگاه فرشتگان و ملائک مقرب درگاه حق بود و قدسیان عالم بالا، فوج فوج برای تبرک جستن از این وجودهای نازنین هبوط می‏کردند.
آری فاطمه قدم به خانه‏ای می‏گذاشت که داغ فراق فاطمه‏علیها السلام زخمی عمیق و جان‏سوز در دل یتیمانش پدید آورده بود و زینب‏علیها السلام در دوران کودکی خانه‏دار کوچک این سرای بهشتی شده بود.
و علی‏علیه السلام چه عاشقانه او را فاطمه خطاب می‏کرد، ولی وقتی نام فاطمه‏علیها السلام از زبان علی‏علیه السلام در خانه طنین‏انداز می‏شد، اشک غم در چشمان زینب حلقه می‏زد و رنگ از رخسار حسین‏علیه السلام می‏پرید و قلب او با دیدن این صحنه‏های جانسوز شرحه شرحه می‏شد. او از علی‏علیه السلام خواست تا او را با این نام نخواند. زیرا نام فاطمه‏علیها السلام داغ یتیمان فاطمه‏علیها السلام را زنده می‏کرد. و آن‏گاه که عباس‏علیه السلام، عبدالله‏علیه السلام و عثمان‏علیه السلام و جعفرعلیه السلام، زمین خاکی و عرش الهی را غرق در شادی و سرور کردند او را ام‏البنین‏علیها السلام خواندند و چه نیکو نامی:
مادر پسران!
پسرانی که بارها و بارها آنان را فدائی حسین‏علیه السلام خوانده بود. حسین‏علیه السلام که با هر لبخندی، او را جانی دوباره می‏بخشید و روح بی‏تابش را آرامش می‏داد.
او به یاد آورد زمان تولد عباس‏علیه السلام را; آن هنگام که علی‏علیه السلام دستان او را غرق بوسه کرد و بی‏قرار گریست و در پاسخ علت‏بی‏قراری و اشک فرمود: "این دست‏ها روز عاشورا در راه فرزندم حسین‏علیه السلام جدا خواهد شد."
و بارها از زبان زینب‏علیها السلام شنیده بود که چگونه عباس‏علیه السلام وفا و ادب را شرمنده خویش کرد و با دستان فتاده‏اش حماسه ازلی آفرید.
نیز زمانی را به یاد آورد که کاروان زخمی اسراء به مدینه بازگشتند. او کنار قبر رسول‏خداصلی الله علیه وآله، زینب‏علیها السلام را در آغوش فشرد و پیش از همه از مولایش حسین‏علیه السلام پرسید; زانوان زینب‏علیها السلام سست‏شده، قلبش فرو ریخت و گریه امانش را برید و فریاد برآورد:
«حسین‏علیه السلام را با لب تشنه سر بریدند»
و زمانی را به یاد آورد که سپر خون‏آلود عباس‏علیه السلام را از میان چادرش بیرون آورد و مقابل دیدگان اشکبار ام‏البنین نهاد; در این لحظه آن‏چنان قلبش به درد آمد که بی‏هوش در خاک غلطید.
پس از آن، دیگر بقیع رنگ تلخ سکوت را بر خود ندید. ندبه‏های ام‏البنین‏علیها السلام دوست و دشمن را به فغان وا می‏داشت و زمین و آسمان را به لرزه می‏انداخت.
حال، پس از تمامی شدائد و سختی‏های روزگار، لحظه وصال نزدیک است.
عباس‏علیه السلام با بال‏های گشوده در میان دروازه بهشت ایستاده و ورود مادرش را انتظار می‏کشد زهراعلیها السلام و علی‏علیه السلام با تبسمی شیرین بر لب، چشم بر آسمان دوخته‏اند. حسین‏علیه السلام با عبایی سپید بر دوش، در میان خیل ملائک برای دیدارش لحظه‏شماری می‏کنند.
ام‏البنین‏علیها السلام با قلبی آرام چشم از این دنیای فانی فرو می‏بندد و به سوی آسمان معبودش پرمی‏گشاید و یقین دارد که بهشت و تمامی ساکنان افلاکیش حضور سبز او را می‏طلبند. :Sham::Sham::Sham::Sham::Sham::Sham:

به مناسبت 13 جمادي الثاني سالروز وفات مادر اسوه ادب ، حضرت ام البنين(س)

منم که سایه نشین و جود مولایم
کنیز خانه غم ؛ خاک پای زهرایم

منم که خانـــه به دوش غــم علی منم
که همقدم محنت ولی هستم

منم که شاهد زخم شکسته ابرویم
انیس گریه به یاس شکسته پهلویم

منم که در همه جا در تب حسن بودم
منم که شاهد خون لب حسن بودم

منم که جلوه حق را به عین می دیدم
خدای را به جمال حسین می دیددم

منم که بوده دلم صبح و شام با زینب
منم میان همه ؛ هم کلام با زینب

منم که سوگ گلستان و باغبان دارم
به سینه زخم غم کربلائیان دارم

منم که ظهر عطش را نمی برم از یاد
چهار لاله بی سر ز من به خاک افتاد

منم که مادر عشق و امید و احساسم
فدای یک سر موی حسین عباسم

[FONT=Arial Black][FONT=Arial Black]

زمان، هیچ‌گاه با یادهای غبارگرفته دمساز نمی‌شود. بسیارند نام‌هایی که زیر این آسمان پهناور گم شده‌اند، اما نامی استوار ـ با همه داغ‌های متراکم ـ در اوج آسمان ایستاده است.

تاریخ، تمامی نسب‌نامه‌ها را ورق می‌زند و می‌گوید:‌ شانه‌های تحمل اندوه، از نام ام البنین، خجلند. تاریخ، گزافه نمی‌گوید و واقعیت را آن‌چنان‌که هست، می‌نماید.

زنی با استقامتی ستودنى، روبه‌روی نغمه‌هایی از رنج و روح خشن اندوه قرار گرفته است و نغمه پیروزی او از لابه‌لای برگ‌های زمان به گوش می‌رسد. نوای سپید سرفرازی به همراه نام جاویدش، در بادهای پیغام‌رسان منتشر است. همه با این لحن و نوا آشنایند، همه او را می‌شناسند؛ همسر على، مادر عباس.

چقدر زیبا شهامت خاندان خود را کنار اقیانوس بی‌پایان حیدر(ع) آورد و چقدر شیوا اقتداگر ایین مهربانی بود و توانست وجود خود را در الفت به مولا(ع) خلاصه کند. ام البنین(س)، ‌فاطمه دوم و همسری دیگر برای علی بود؛ و این یک قاعده کلی است که هرکس همسر على شود، رنگ مظلومیتِ ریشه‌دار و سروده‌های فراوان زخم، به خود می‌گیرد.

و تو ای بانوی اندوه و رضایت. نمی‌دانم چه سرّی در نام خورشیدی توست که هنگام سرودنت، آواز باران از دل‌های ما عبور می‌کند و نور روی نور چیده می‌شود.

کاش می‌شد از همه آنانی که به نیازهایشان دست تبرک کشیده‌اى، آمار گرفت. کاش می‌شد همه از خاطرات روشن دخیل بستن به نامت می‌گفتند. به راستی چه کرده‌ای بانو با قلب‌هایی که به تو چشم دوخته‌اند.

من چه بگویم که کربلا ـ با آنکه نه تو و نه او، هیچ‌کدام یکدیگر را ندیده‌اید ـ عجیب تو را ستوده است. کربلا پشت سر هم از مصیبت‌های جان‌گداز عباس و دیگر فرزندانت گفت و تو با یک مشت خاطرات سوخته، تنها کلمات شیرین تسلیم بر زبان جاری کردى. کربلا باعث شد تو بهتر و بیشتر شناخته شوی و صبورى، بر خود ببالد که الگویی چون تو دارد.

به رسم همیشه، محافل نام او را می‌برند، اما حاشا که شب، گیسوپریشی لحظه‌هایش را دیده باشد. ما نیز از ام البنین می‌گوییم درحالی که جزع و زارى، غریبه‌ای طردشده به دست صبور اوست.

ما همه هستیم ، غرقه در احساس

سینه زنهای ، مادر عباس

آنکه دارد بوی قرآن ، عطر گلهای کلامش

مادری که تربیت کرد ، چار خادم بر امامش

مولاتی ام البنین...

در مدینه با سوز عالمگیر

چونکه بشنید از مشک و چشم و تیر

با زبانِ حال و قالش ، گفته با چشمان گریان

چهار فرزندم فدای ، خاک پایت ای حسین جان

مولاتی ام البنین ...

غرقه خون گردید ، پیکر سقا

یک عمودی خورد ، بر سر سقا

در کنار نهر علقم ، چونکه پرپر شد گل یاس

فطمه آمد کنارِ ، پیکر بی دست عباس

مولاتی ام البنین ..