جمع بندی شبهه بشری بودن دین

2-خدا حقالناسو نمیبخشه

مورد دومی هم باز نشان از خدایی دارد که کارکرد و مصرف زمینی دارد برای حفظ منافع و برقراری عدالت
در حالی که با یه دودوتای ساده خدا حق الناس را هم میتواند جبران کند...

3-دین نداشتن و هدایت نشدن افراد کم جمعیتی که در جنگلها زندگی میکنند...

مورد سومی هم این دلیلی رو که اکثرا برای اثبات نبوت بکار میبرند را مخدوش میکند...اینکه ضرورت وجود شی اثبات شی است در مورد سومی نقض میشود
این مورد به خودی خود این موضوع را که دین هم مثل خیلی از امور مانند ادبیات و هنر یک پدیده اجتماعی است را قوت میبخشد

سلام.این بیان شما زمانی می تواند مطرح شود که ما اعقاد داشته باشیم که اصولا معجزه، نشان راستی ادعای نبوت است.حال اینکه ما می گوییم که معجزه اصلا نبوت را اثبات نمی کند.این را عقل می گوید.و پس جای بیان این سخن نیست که، بندگان نسبت به معجزات پیامبر صادق بی اعتماد شوند....

سلام و عرض ادب.
...
برادر عزیز، در مورد سؤالاتی که در قسمت بنفش رنگ مطرح نمودید، لطفاً از من انتظار نداشته باشید در یک بحث برون دینی، به آیه شریفه 29 سوره انفال استناد کنم و فرقان باطنی را معیار تمایز حق و باطل معرفی نمایم:
«يا أيها الذين آمنوا إن تتقوا اللّه يجعل لكم فُرقانا»
در این بحث، ما در مقامی قبل از آمنوا هستیم.

بحث قلب سلیم نیز از مباحث قرآنی بوده و مطابق آموزه‌های دینی، تقوای الهی و قلب سلیم (سلامت قلب از شرک و شک) لازم و ملزوم همند.
و بعد از طی این مراحل است که انسان میتواند به فرقان باطنی دست یابد.

با توجه به توضیحاتی که دادم، داشتن قلب سلیم با عبرت بینی، تفاوت دارد.
برخورداری از قلب سلیم، شرط لازم برای عبرت بینی نیست.

هر چند بنده اصلاً متوجه ارتباط عبرت بینی با تشخیص الهی بودن و یا نبودن معجزه نمی‌شوم.

اما دوست عزیز، در مقام تقدم و تأخر، تشخیص الهی بودن یا نبودن معجزه و آنالیز و تحلیل آن، توسط عقل تجربی و نظری انجام می‌شود و نه فرقان باطنی.

[=microsoft sans serif]بحث ما با این [=microsoft sans serif]پیش فرض[=microsoft sans serif] بود که صدق اصل ادعای نبوت توسط دلیل حکمت اثبات میشود

[=microsoft sans serif]
خیر بدین معناست که فرض کنیم (صرف فرض محال) یک شخص دیگر که نبی صادق نیست، نیز قدرت انجام آنرا یافته باشد، در این صورت و این فرض محال، برخداوند لازم است که جلوی این کار خارق العاده معجزه وار گرفته شود تا بندگان نسبت به معجزات پیامبران صادق بی اعتماد نشوند.(لطفا تامل)

[=microsoft sans serif]
البته این صرف فرض است و به هیچ وجه این احتمال تحقق ندارد.
علت بحث در مورد چنین فرضی نیز آن است که حتی این احتمال و فرض عقلی را نیز بررسی کرده باشیم.

[=microsoft sans serif]م1. شخصی کاری را انجام داده است که دیگران از انجامش عاجزند و ادعای ارتباط با غیب و نبوت از جانب خدا را دارد.
م2. اگر آن شخص صادق نباشد، برخداوند لازم است که جلوی انجام چنین کاری را بگیرد.(به علت دلیل حکمت)
م3. احتمال انجام عملی در زمان آینده که شبیه معجزه مورد نظر باشد، مخل به اعتماد مردم است و قطعیت نسبت به ارتباط را از بین میرد.
م4. اخلال به اعتماد مردم و خلل در اعتماد آنان به نبی و معجزه وی، نقض غرض ارسال نبی و اجرای معجزه به دست اوست.
م5. نقض غرض برای خداوند امکان ندارد.(به واسطه دلیل حکمت)

بحث ما قبل از ایمان آوردن است و مطابق همان آیه که آوردید فرقان باطنی بعد از ایمان آوردن است ... اما این فرقان که حقیر مدعی آن هستم و آن فرقان که در این ایه از آن یاد شده است کاملاً یکی نیستند ...
..........
غرض اینکه لازم نیست شخصی به آن فرقان که از قرآن اشاره کردید دست یابد تا بفهمد که چه دستوری دستور نفسش هست ... البته نیاز به دقت دارد و شخص باید نفسش را زیر نظر بگیرد و کار ساده‌ای نیست و به همین جهت برخی عقل را تعطیل می‌کنند و می‌گویند هر چه دلم خواست با آن مخالفت می‌کنم در حالی که تنها باید با آن خواهش نفسی مخالفت کرد که خلاف عقل باشد ... در هر صورت نظر برون‌دینی‌تان راجع به این آیه‌ی از قرآن چیست که «بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَ‌ةٌ»؟ البته در همان قران هم نگفته است که همه راحت می‌توانند باطن خود را تورق کنند، به همین جهت این آیه با یک مقدمه آورده شده است که: «يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ‌ * بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَ‌ةٌ» ... نظرتان چیست که هر کسی می‌تواند باطن خودش را مانند هر آزمایشی در آزمایشگاه بررسی علمی کند؟ مثلاً در یک موقعیت حسد خودش را می‌سنجد، در یک موقعیت بخل خودش را می‌سنجد، در یک موقعیت دیگر هم صفتی دیگر را و در مجموع ظرف مدتی شناختی از ضعف‌ها و قوت‌های باطنی خودش به دست می‌آورد و بر همان مبنا هم اگر مواجه با گزاره‌ای شد و موضعی نسبت به آن گرفت می‌تواند بیاندیشد که این موضع‌گیری‌اش بر اساس همان نفسانیات است و یا ناشی از روحیه‌ی حقیقت‌بینی است ... این کارها بر عهده‌ی عقل است ...
..........
بدون شناخت پیدا کردن از خود هر اثباتی بر روی کاغذ فاقد ارزش است و تازه شناخت هم که حاصل شود ارزشی به خودی خود ندارد ... انسان جویای حقیقت ناچار از شناخت خودش هست ...

3- هدایت به اندازه استعداد و قابلیته

خداوند هر مخلوقی را هدایت می کند
الذی خلق کل شی ثم هدی
اما هر هدایتی به ارسال نبی و رسول نیست
و الهمها فجورها و تقواها
لذا هدایت به اندازه استعداد است
و خداوند به اندازه استعداد آن مردمان آنها را به هدایتهای درونی و بیرونی هدایت فرموده است که در اعتراف کریستف خان هم آمده بود

بله
مهم هدایت است و آن تابع ظرفیت و قابلیت است و اوست که می داند چه فردی یا چه قوم و ملتی چه استعداد و قابلیتی دارند
الله اعلم حیث یجعل رسالته
بعضی را به صفای درون برخی را به عقلی فهیم و برخی را به اندیشمندی بزرگ و بعضی را نیز به نبی و رسولی هدایت می فرماید

در مورد قسمت قرمز رنگ:
آیا استدلالی که جناب صدیق بیان کردند، ارتباطی با اینکه بدانیم به چه میزان به حسد و بخل و ... سایر خصوصیات نفسانیِ اینچنینی مبتلا هستیم، دارد؟
این بحثِ عقلی، در مورد نوعِ انسان و در مقام مخاطب عام در مقابل شخص مدعیِ نبوت است.

برادر گرامی، آیاتی که از سوره قیامة ذکر نمودید، ارتباطی به بحثمان ندارد و مربوط به آخرت و آگاهی انسان از اعمالیست که در دنیا انجام داده.

این کلامتان را درست نفهمیدم از چه رو بود.شما می فرمایید که ما فرض گرفته ایم که معجزه مثلا با فلان خصوصیات و کیفیات، دلیلی بر راستی ادعای نبوت دارد.و حالا شما می فرمایید که اگر کسی عملی شبیه به معجزه را انجام داد که ممکن است باعث فریب شود(در حالی که معجزه نیست، شبیه به معجزه است)، خدا برای اینکه بندگان نسبت به معجزات راستین پیامبران بی اعتماد نشوند، جلوی انجام آن عمل معجزه گونه را می گیرد.تا مردم بی اعتماد نشوند...درست فهمیدم؟؟یعنی شما قبول دارید که آن عمل خارق العاده که خدا جلویش را می گیرد، معجزه نیست.بلکه معجزه گونه است.یعنی شبیه به معجزه است و خدا جلوی آن را می گیرد که باعث بی اعتمادی مردم نسبت به معجزه های راستین نشود.و آیا انسان با عقل و درایت خود نمی تواند تشخیص دهد که آن عمل آیا یک عمل خارق العاده و شبیه به معجزه است و یا واقعا مصداق واقعی یک معجزه است؟؟یعنی حتی خواص هم بی اعتماد می شوند و نمی توانند تشخیص دهند، حتی احتمال هم نمی توانند بدهند که ممکن است این عمل معجزه نباشد و احتمالا یک عمل شبیه به معجزه است؟؟ببخشید بنده زیاد سوال پرسیدم که البته شاید سوالات هم از نظر شما پاسخشان بدیهی باشند.مرسی

سلام
...
به نظر من تنها راه اثبات اینکه آیا قرآن از طرف خداست یا نه
این است که ببینیم صحبت ها و دستورات قرآن و پیامبران(به غیر از اون بخشی که ادعای از طرف خدا بودن را دارد) اساسا صحبت های درستی هستند یا خیر
اگر صحیح باشند و واقعا سعادت بشر را بتوان از آن استخراج کرد میتوان به خدایی بودن این ادعاها ایمان و یقین داشت هرچند که از مجرای طبیعت صورت گرفته باشد

یاحق

جناب صدیق، اما پاسخی به پرسش بنده ندادید. بنده عرض کردم که خداوند چگونه جلوی آن عمل را می‌گیرد؟

استاد گرامی، شما در مقدمه دوم، مدعیِ دروغگو را فیلتر کردید.
و مخاطبان در مقدمه سوم و چهارم با مدعی راستگو روبرو هستند.
در این حالت، نتیجه گیریِ نقضِ غرض برای خداوند، صحیح است.

لذا لزومی ندارد مدعیِ دروغگو در مقدمه دوم فیلتر شود.
و لزومی ندارد خداوند بخواهد از عمل وی، ممانعت کند.
بلکه این مخاطبین هستند که عمل وی را تحلیل می‌کنند.

چه اشکالی دارد؟

اما این استدلال ضعیفی است هرچیزی که همتا ندارد و حتی ادعایی در کنارش مطرح است دلیل بر غیبی و خدایی بودن نیست
شما یه جنگل را در نظر بگیرید یک در خت آن از همه بلند تر است خیلی راحت در عصر های گذشته میشد ادعا کرد که خب این یه درخت الهی است و شفا میده و فلان...
شاید الآن هم بتوان چنین چیزهایی گفت
اما منطقا این طور است که استثنا بودن و بلند بودن یک درخت از بقیه درختان از اقتضائات خود طبیعت است و ربطی به عالم غیب و خدایی بودن ندارد..گرچه در کل به یک معنا همه چیز خدایی است

این است که ببینیم صحبت ها و دستورات قرآن و پیامبران(به غیر از اون بخشی که ادعای از طرف خدا بودن را دارد) اساسا صحبت های درستی هستند یا خیر
اگر صحیح باشند و واقعا سعادت بشر را بتوان از آن استخراج کرد میتوان به خدایی بودن این ادعاها ایمان و یقین داشت هرچند که از مجرای طبیعت صورت گرفته باشد

اما در مورد بلایا میگویید معلول مشابه به معنی علل مشابه نیست
در حالی که از منظر برون دینی علل یه چیز است و مشابهند
سیل،زلزله یا جنگ
خب ما برای اثبات دین و عدل الهی میایم میگوییم حادثه یه چیز است اما اثراتش یه چیز نیست...
خب این یک استدلال درون دینیست و کمکی به رد شبهه بشری بودن دین نمیکنه

و اما شبهه حق الناس هم روشنه مگردر عرفان نمیگوییم همه چیز جلوه خداست
و وجود یکیست و نفوس به نفس کلی برمیگردند
پس چه جایی برای حق غیر خدا میماند؟

فرار از بحث

عجب!!!چطور این همه راجع به گرد بودن زمین، فرعون زمان موسی، کشتی نوح بحث کردند خارج از تاپیک نبود؟
چطور 250 پست دیگران راجع به تحدی علمی قرآن خارج از تاپیک نبود؟
چطور مبارزه طلبی جناب صدیق و جناب پژوهشگر در مورد تحدی خارج از تاپیک نبود؟
اصلا مگر بحث تحدی را خود جناب صدیق آغاز نکردند؟
چطور طرفداران دین مجازند فریاد تحدی سر دهند و ما مجاز نیستیم به آن پاسخ دهیم؟
چطور سوال شما خارج از تاپیک نیست و جواب من به سوال شما خارج از تاپیک است؟ مگر فرقی بین موضوع تاپیک، موضوع سوال شما و موضوع جواب من هست؟

[=microsoft sans serif]
معلوم است. قدرت انجام آنرا از آن شخص میگیرد.

[=microsoft sans serif]
فیلتر یعنی چه؟
یعنی پیش فرض گرفتم که این مدعی راستگوست؟
اگر منظورتان این است، باید عرض کنم، خیر.
دقت در مقدمه دوم نشان میدهد که هیچ پیش فرضی وجود ندارد.
همه چیز به صورت قضیه شرطیه بیان شده است.
اگر ... آنگاه.
منظور هم این است که اگر چنین شخصی که چنین قدرتی دارد و چنین کاری را انجام میدهد که دیگران از انجامش عاجز بوده اند، و با انجام این کار، همگان(چه عامی و چه عالم) به اشتباه افتاده اند، صادق نباشد، آنگاه برخداوند لازم است که قدرت انجام چنین کاری را از او سلب کند.

[=microsoft sans serif]
اشکالش وجود همین احتمالی است که چند روز در موردش بحث داریم.
چون با وجود این احتمال، ایمان مردم و حداقل گروهی از آنان که توجه به وجود چنین احتمالی میکنند و قصد دارند ایمانشان از روی یقین باشد، خدشه دار میشود.

حقیر به نسبت استدلال استاد انتقاد دارم ولی چون نسبت به اصل موضوعیت داشتن آن بحث نیز اشکال دارم دیگر وارد جزئیات نشدم ... مگرنه حتی با این عبارت ظاهراً بدیهی که نقض غرض خلاف حکمت هست و یا شاید در واقع با کاربرد آن در اینجا هم مشکل دارم ...
..........
در بحث فعلی ما هم یکی مثلاً می‌گوید که هدف اصلی خداوند از فرستادن انبیاء هدایت است و بعد می‌گویند که یک عده در مواجهه با همین انبیاء علیهم‌السلام کافر می‌شوند و گمراه می‌شوند و در نتیجه این گمراهی نقض غرض خداوند در هدایت انسان‌هاست پس اگر نبی آمد خدا باید همه را به ایشان هدایت کند و نقض غرض است که برخی با ایشان گمراه شود ... اگر غرض اصلی خداوند هدایت انسان باشد باید شرایط را طوری فراهم کند که همه هدایت شوند ... اما خدایی که قرآن را به عنوان کتاب هدایت فرستاده است اتفاقاً در قرآن متشابهات را قرار داده است تا عده‌ای با همان گمراه شوند و فتنه‌گری نمایند ... در نتیجه باید بپرسیم که آیا واقعاً نقض غرض در هر شرایطی خلاف حکمت است؟ یا باز باید بپرسیم که آیا واقعاً غرض اصلی از فرستادن انبیاء هدایت کردن تمام مخاطبین ایشان است که اگر کسی با ایشان هدایت نشود و بلکه گمراه شود را بشود گفت که نقض غرض شده است یا این ابتلاء انسان‌هاست که غرض است یا هر دو؟
..........
اما آیا ما غرض خداوند از هر کاری که بکند را می‌دانیم و حکمت او را به طور کامل می‌شناسیم که بگوییم اگر دقیقاً چنین کند و چنان نکند خلاف حکمت است؟ ... بله می‌شود گفت که اگر کسی خرق عادت بیاورد یا خدایی وجود ندارد یا خدا وجود دارد و باید دروغ او را برملا نماید و یا پیامبر است و از طرف خداست، اما چه تضمینی هست که این سه حالت تمام حالات ممکن باشند؟ ... به زعم حقیر نه تنها هیچ تضمینی نیست که چند گزینه‌ی دیگر چه بسا به ذهن خودمان هم می‌رسد که می‌شود در کنار این سه گزینه قرار داد ...

حالا شاید اگر استاد نظرات حقیر را نقد کردند اشکالات آن هم بهتر مشخص شود و بتوان به کمک هم صورتی را برای کشف حقیقت بشناسیم که گرفتار عدم قطعیت بحث‌های عقلی امروزی نباشد ... شما هم اگر نقد دیگری دارید خدا بخواهد سراپا گوش هستم :Gol:

یعنی شما قبول ندارید که انسان بتواند اقدام به شناخت خودش کند تا کم‌کم بفهمد که چه صفاتی در او مبنای اعمال و واکنش‌هایش به اعمال دیگران و شرایط موجود بوده است؟ یعنی انتظار نابجایی است که بگوییم ای انسانی که این همه دانشگاه رفتی و درس خواندی و متخصص فلان علم شدی در مورد خودت هم تحقیق کن و مثلاً صد صفحه در مورد خودت آنطور که هستی مطلب بنویس و خودت را برای خودت بر روی کاغذ شرح بده؟ یعنی انسان قابلیت انجام این کار را ندارد یا صرفاً باید ضریب هوشی بالاتر از یک مقدار خاص داشته باشد یا تحصیلات فلسفی و ریاضی و غیره داشته باشد تا بتواند به این مهم اقدام کند؟

اگر قبول دارید که می‌تواند چنین کاری کند (اگرچه معمولاً کسی نمی‌کند) در این صورت این امکان هم هست که کم‌کم بتواند بر مبنای آن شناخت خطورات حقیقی قلبش را از نفسانیاتش تمیز دهد ... آیا این امر از نظر شما نامحتمل است یا احتمالش بسیار ضعیف است و به خاطر همین احتمال ضعیف است که زیاد کسی تمایل به پرداختن به آن ندارد؟
اگر قبول دارید که احتمالش کم هم نیست در این صورت آیا قبول دارید که این راه برای کشف حقیقت قابل اعتمادتر از هر استدلال عقلی و تجربی دیگری است؟

آیا قبول دارید که بحث‌های عقلی هرگز به قطعیت صد‌درصدی نمی‌رسد و حتی اگر برسد هم راهی برای اثبات آن قطعیت نداریم و حتی خطای محتمل در آن را هم نمی‌توانیم به صورت قطعی بیابیم و فقط تخمین می‌زنیم و امید داریم که تخمینمان مناسب باشد؟

با این حساب همچنان مصرّ هستم که جز از طریق فهم باطنی و تمیز دادن درست و غلط آن توسط عقل عبرت‌بین راه قطعی دیگری برای رسیدن به حقیقت نداریم ...

اگر این بحث‌های منطقی لازمه‌ی اتمام حجت و لازمه‌ی ایمان آوردن به خدا بود ما هم نمی‌توانستیم خود را مؤمن بنامیم ... بنابراین نباید بحث اثبات بشری نبودن اسلام را منحصر در بحث‌های فلسفی کنیم ... بحث تحدی هم یک بحث فلسفی نیست همانطور که مبارزه‌ی دیگری که نامش مباهله بوده است یک بحث فلسفی نبوده است و بیشتر روان‌شناسانه بوده است تا فلسفی

زیرا به غیر از آن، مخاطبان توانائی تحلیل معجزه را با قوائی که خداوند در اختیارشان قرار داده، دارند.
شما از کجا می‌دانید که خداوند آن راه را که شما فرمودید، برمی‌گزیند؟

شما از کجا می‌دانید که خداوند آن راه را که شما فرمودید، برمی‌گزیند؟

اگر خداوند، آن راهِ پیشنهادیِ شما را برنگزیند، ما بقی استدلالتان ، دیگر اعتبار خود را از دست می‌دهد

بر اساس همان حکمت الهی، معجزه آنست که انسانها نتوانند آن احتمال را بر آن مترتب کنند

مگر قرآن تنها پدیده ایی است که نظیری نداشته؟

مگر در قرآن نیامده که دین مطابق به فطرت انسان است و در احدایث مگر نیامده که شرع برابر عقل است؟

بسم الله الرحمن الرحیم
جناب صدیق زمانی حضورشان در تاپیک کم شد ولی بعد به تاپیک بازگشتند و فرمودند که دیگر کسی بحث خارج از تاپیک نکند و باز فرمودند که اگر بحثی خارج از موضوع انجام بگیرد را حذف می‌کنند تا بحث اصلی صدمه نبیند

خیلی مسائل بدیهیهستند که حقیقتاً بدیهی نیستند و می‌توان صورت‌هایی از امکان را برایشان یافت کهنقیض آن مطلبی که مدعی‌اش هستیم را نیز قابل توجیه گرداند ... مثلاً چند روز پیشبا یکی از اساتید فلسفه بحثی داشتیم و ایشان گفتند این کتاب بالأخره یا اینجا هستو یا نیست و زعمشان این بود که غیر این دو حالت را نمی‌توان متصور شد حال آنکه اینگزاره مستند است به یک سری پیش‌فرض که به هیچ وجه یکتا نیستند و می‌توان حالت‌هایدیگری را نیز برایشان در نظر گرفت ... همین مسأله به خوبی ضعف فلسفه و استدلالکردن برای فهمیدن قطعی را نشان می‌دهد ... این تعقل ریشه در تجربه و در واقعدانسته‌های تجربی فردی و جمعی و تاریخی انسان‌ها دارد ...

مثلاً چند روز پیش بایکی از اساتید فلسفه بحثی داشتیم و ایشان گفتند این کتاب بالأخره یا اینجا هست ویا نیست و زعمشان این بود که غیر این دو حالت را نمی‌توان متصور شد حال آنکه اینگزاره مستند است به یک سری پیش‌فرض که به هیچ وجه یکتا نیستند و می‌توان حالت‌هایدیگری را نیز برایشان در نظر گرفت ... همین مسأله به خوبی ضعف فلسفه و استدلالکردن برای فهمیدن قطعی را نشان می‌دهد ... این تعقل ریشه در تجربه و در واقعدانسته‌های تجربی فردی و جمعی و تاریخی انسان‌ها دارد ...

همین مسأله به خوبیضعف فلسفه و استدلال کردن برای فهمیدن قطعی را نشان می‌دهد ... این تعقل ریشه درتجربه و در واقع دانسته‌های تجربی فردی و جمعی و تاریخی انسان‌ها دارد...

این بحث‌های فلسفیهرگز به یقینی که مو لای درزش نرود ختم نمی‌شود ... قبلاً هم گفتم که ما و فلاسفههم که در این بحث‌ها وارد می‌شویم و می‌شوند تنها ادعا می‌کنیم که به دنبال دلیلیهستیم که مو لای درزش نرود مگرنه قانع نمی‌شویم، مگرنه در عمل تا حدودی ساده‌انگارانهبرخورد می‌کنیم و با کمترین درجه‌ی اطمینان هم راضی می‌شویم تا چه کسی چه وقت آنرا نقد کرده و به آن ایراد بگیرد و ما هم باز به آن فکر کنیم ..

در بحث فعلی ما هم یکی مثلاً می‌گوید که هدف اصلی خداوند از فرستادن انبیاء هدایت است و بعد می‌گویند که یک عده در مواجهه با همین انبیاء علیهم‌السلام کافر می‌شوند و گمراه می‌شوند و در نتیجه این گمراهی نقض غرض خداوند در هدایت انسان‌هاست پس اگر نبی آمد خدا باید همه را به ایشان هدایت کند و نقض غرض است که برخی با ایشان گمراه شود ... اگر غرض اصلی خداوند هدایت انسان باشد باید شرایط را طوری فراهم کند که همه هدایت شوند ... اما خدایی که قرآن را به عنوان کتاب هدایت فرستاده است اتفاقاً در قرآن متشابهات را قرار داده است تا عده‌ای با همان گمراه شوند و فتنه‌گری نمایند ... در نتیجه باید بپرسیم که آیا واقعاً نقض غرض در هر شرایطی خلاف حکمت است؟ یا باز باید بپرسیم که آیا واقعاً غرض اصلی از فرستادن انبیاء هدایت کردن تمام مخاطبین ایشان است که اگر کسی با ایشان هدایت نشود و بلکه گمراه شود را بشود گفت که نقض غرض شده است یا این ابتلاء انسان‌هاست که غرض است

ت که غرض است یا هر دو؟ حجت بالغه اهل بیت علیهم‌السلام هستند که هدایت توسط ایشان به صورت اتمّ انجام می‌گیرد ولی همین ایشان هم در زیارت جامعه آمده است که «باب مبتلی به الناس» هستند ... .

.. هدف اگر صرفاً هدایت باشد در همان عالم ذر که فطرت به انسان‌ها داده شد به ایشان گفته شد که من خدای شما هستم و آنها هم با طوع و رغبت یا با کراهت گفتند بله،

.. اگر هدفش فقط هدایت باشد بدون فرستادن پیامبر صرفاً همان فطرت را در درون ایشان بیدار می‌کرد تا خودشان هدایت شوند، اصلاً اگر هدف هدایت باشد بعد از عالم ذر دیگر می‌توان گفت که خلقت دنیا هم خلاف حکمت است ... اما آیا ما غرض خداوند از هر کاری که بکند را می‌دانیم و حکمت او را به طور کامل می‌شناسیم که بگوییم اگر دقیقاً چنین کند و چنان نکند خلاف حکمت است؟ ... .

.. اگر هدفش فقط هدایت باشد بدون فرستادن پیامبر صرفاً همان فطرت را در درون ایشان بیدار می‌کرد تا خودشان هدایت شوند، .

.. اما آیا ما غرض خداوند از هر کاری که بکند را می‌دانیم و حکمت او را به طور کامل می‌شناسیم که بگوییم اگر دقیقاً چنین کند و چنان نکند خلاف حکمت است؟ ..

.. اما آیا ما غرض خداوند از هر کاری که بکند را می‌دانیم و حکمت او را به طور کامل می‌شناسیم که بگوییم اگر دقیقاً چنین کند و چنان نکند خلاف حکمت است؟ ... بله می‌شود گفت که اگر کسی خرق عادت بیاورد یا خدایی وجود ندارد یا خدا وجود دارد و باید دروغ او را برملا نماید و یا پیامبر است و از طرف خداست، اما چه تضمینی هست که این سه حالت تمام حالات ممکن باشند؟ ... به زعم حقیر نه تنها هیچ تضمینی نیست که چند گزینه‌ی دیگر چه بسا به ذهن خودمان هم می‌رسد که می‌شود در کنار این سه گزینه قرار داد .

به زعم حقیر این ظلم است که مسیر اثبات دین را مباحث عقلی و فلسفی معرفی کنیم با آنکه خودمان می‌دانیم این مسیر قطعیتی درش نیست

و ما چون ایمان داریم می‌توانیم به ظن و گمان‌های خودمان اعتماد کنیم ولی ناباوران لزومی ندارد به آنها اعتماد کنند و حرف ما را بپذیرند ...

تحدی همچنان به عنوان معیار اصلی سنجش بشری بودن دین بحث اصلی تاپیک است. لذا هیچ یک از پست‌های روش تحدی یا مثال‌هایی از تحدی علمی مثل گرد بودن زمین، فرعون زمان موسی، کشتی نوح هنوز حذف نشده. پست بنده هم در همین رابطه بوده و کسی نمی‌تواند خروج از موضوع را بهانه‌ی پاسخ ندادن به آن قرار دهد

سلام و عرض ادب
...
جناب باء، این مطالب به نوعی شبیه مطالبیست که بنده در تاپیک دیگری در مورد ضرورت نبوت عامه بیان کردم.
اگر انسان بتواند در مورد خطورات قلبی، «الهام» را از «وسوسه» تشخیص دهد (فرقان باطنی)، آنگاه با همراهی قوائی مانند عقل و فطرت، نبوت عامه چه ضرورتی پیدا می‌کند؟
اما در این تاپیک به نظر می‌رسد که ضرورت نبوت عامه، مقبول است.
لذا بنده با پذیرش این موضوع، تمرکزم را بر بحث درباره تشخیص الهی بودن معجزه، قرار دادم.

شخصی مدعیست با خداوند در ارتباط است و عملی خارق‌العاده نیز انجام داده.
در اینجا، آن راهی که شما می‌فرمائید از هر چیز دیگر قابل اعتمادتر است، چگونه تشخیص میدهد که خطورِ قلبیِ صداقتِ مدعی، وسوسه است یا الهام؟

خیر.
بطور مثال، لطفاً نشان دهید در حصر عقلیِ وجود در برهان امکان و وجوب، چه تخمینی بکار رفته؟

عبرت بینی، واقعیت را تبیین می‌کند و نه لزوماً حقیقت را.
...
هدف برهان، اثبات حقیقت است و نه تفهیم عوام.

باسلام
دوست عزیز جناب باء

منظور شما از بدیهی چیست؟
حتما میدانید که بدیهی معانی و کاربردهای متعددی دارد.
حداقل در بین متکلمان و فلاسفه، ملاکهای متعددی برای بدیهی دانستنیک تصور یا یک تصدیق آورده شده است و بر اساس آن ملاک ها، مصادیقی برای آن ذکر شدهاست.
لطفا به صورت کلی بحث را ارائه ندهید.

خب این پیش فرض را اگر نخواهید قبول کنید باید نقض آنرا بیانکنید.
وقتی در یک قضیه مانند" a یا در b است یا نقیض b" این مبتنی برامتناع اجتماع و ارتفاع نقیضین است.
اگر میفرمایید این قضیه باطل است، خب باید پیش فرضش را باطلکنید.
نقض این قضیه به این است که این کتاب با وجود شرایط نقیضین:
یا هم در اینجا باشد و هم در اینجا نباشد.(اجتماع نقیضین)
یا نه در اینجا باشد و نه نباشد.(ارتفاع نقیضین)

بنابراین، شما لازم است که حالتهای دیگر را نیز بیان کنید.

خب همین مسئله که معلوم شد، اشکالی بی جهت و صرفا ادعاست و هنوزاثبات نشده، پس تالی آن نیز اثبات نمیشود.

با مغالطه مسموم کردن چاه نیز نمیتوان فلسفه و بحثهای عقلی رازمین زد.

اولا که کسی مدعی نیست که در یقین فلسفی،هیچ احتمال خلافی هرچندعقلی وجود ندارد. این ادعا، ادعایی بی جهت و متعصبانه است. این یقین، صرفا مربوطبه قضایای ریاضی و قضایای تحلیلی است.

ثانیا: فیلسوف معتقد است که با دلایل عقلی میتوان مبنای معرفتشناختی نسبتا معقولی از گزاره های دینی -حداقل اصول و مباحث اساسی دین- ارائه کردو میتوان با تحلیلهای فلسفی به یقینی رسید که نفس انسان مطمئن شود. ولی هیچگاهنمیگوید که راه حل من تنها راه حل است.
راه حل بهتر از عقل، شهود است ولی شهود خودش با خطرگاه هاییروبروست علاوه بر اینکه شخصی و منحصر به فرد است و قابل استدلال برای دیگری نیست.
ثالثا: شما که راه حل فلسفی را نقد میکنید، راه حل جایگزینتانچیست؟ نقلی، شهودی، تجربی یا...

[=microsoft sans serif]
دوست عزیز.
اولا: هدایت هدف اصلی خداوند است ولی هدایت باید اختیاری باشد. بنابراین خداوند هیچ کسی را مجبور به ایمان آوردن نمیکند. این اصل اول.
اصل دوم اینکه، خداوند هیچ گاه نه کسی را بدون اختیار خود آن فرد، نه هدایت میکند و نه گمراه. این ما هستیم که با اعمال و اختیار خود، خودمان را در معرض هدایت قرار میدهیم یا نمیدهیم و گمراه میشویم.
بنابراین، اگر کافری ایمان نمی آورد، مطابق اصل اختیاری بودن ایمان است و اتفاقا اگر او برخلاف میلش، به اجبار هدایت شود، نقض غرض اختیاری بودن ایمان و کسب کمالات در این دنیا توسط انسان روی میدهد و با حکمتش نمیسازد.
...
ثانیا: متشابهات اگر به تنهایی مورد ملاحظه قرار بگیرد نه با کمک فهم عقل و نه با کمک آیات محکم، بله موجب گمراهی میشود ولی این گمراهی نیز بر اساس اختیار خود آن افرادی است که به این متشابهات تمسک میکنند. "ما تشابه من ابتغاء الفتنه..." یعنی کسی سراغ این آیات میرود که قصد فتنه جویی دارد وگرنه متشابهات را به محکمات ارجاع میداد و بر اساس محکمات، در تفسیر و تاویل متشابهات از راسخون در علم کمک میگرفت که به تاویل متشابهات آگاه و عالمند" ما یعلم تاویله الا الله و الراسخون فی العلم"
بنابراین، خود این آیات متشابه نیز از جمله ابتلائات و امتحانات است که باید در آنها سراغ مفسران حقیقی و راسخون رفت تا گرفتار گمراهی و ضلالت نشد.
...
ثالثا:قران کریم هدایت را تشریعا برای همه انسانها میخواهد ولی تکوینا هیچ کسی حتی پیامبر اعظم (ص) را مجبور به ایمان آوردن نکرده است.
غرض اصلی از فرستادن انبیاء، هدایت همه انسانهاست مگر کسانی که یا خودشان نخواهند در معرض نسیم هدایت قرار بگیرند یا موانع طبیعی یا انسانی جلوی این امر را بگیرد.
به این جهت که خداوند حکیم است و حکیم از آفریدن هدفی دارد که قطعا زندگی و رسیدن به لذتهای این دنیا نیست (بحثش بماند که جای خاص خود را میطلبد) پس برای رسیدن به آن هدف، لازم است برنامه ای را بفرستد و ادامه بحث که حتما میدانید.
...
هدایتگری اهل بیت نیز اختیاری است و کسی را مجبور به ایمان اوردن نمیکنند.
کسی که سراغ اهل بیت رفت، دیگر گمراه نمیشود.
کسی که ملازم ایشان بود یعنی نه جلوتر رفت و نه عقب ماند، هدایت میشود.:«فالراغب عنکم مارق والازم لکم لاحق والمقَصر فی حقکم زاهق»
ابتلای مسلمانان نیز یعنی اینکه سراغ ایشان میروند یا به عقل خود بنیاد خود تکیه میکنند یا پیرو ندای " کفانا کتاب الله!" میشوند.

[=microsoft sans serif]
بسم الله بفرمایید.
[=microsoft sans serif]

[=microsoft sans serif]
[=microsoft sans serif] اثبات اصول و اساس دین اگر با دلیل عقلی صورت نگیرد، یا باید نقلی باشد یا کشف و شهودی.
شهودی -باقطع نظر از اشکالات و انحرافات موجود- شخصی است و قابل استفاده در گفتمان نیست.
نقلی هم گرفتار دور است.
تجربی هم کارائی ندارد و اصلا دو ساحت متفاوت است.
تنها فلسفی میماند.
اگر شما راه دیگری میشناسید بفرمایید.
[=microsoft sans serif]

[=microsoft sans serif]
[=microsoft sans serif]اولا: بر اساس چه دلیل معرفت شناختی، به خود حق میدهید که میتوانید به ظنون خود اعتماد کنید.
ثانیا: بحث ما صرفا ایمان خودمان نیست، بلکه نقد اشکالات دیگران در مورد ایمان خودمان نیز هست.
...
موفق باشید.

[=microsoft sans serif]توانایی تحلیل معجزه مربوط به جنبه ظاهری و ابتدایی کار است و دلیل حکمت، پشتوانه عقلی آن.
لطفا این دو راه را با هم خلط نکنید.

[=microsoft sans serif]برای درک بهتر، مثالی میزنم بلکه انشاء الله دفع شبهه کند.

نگاه می‌کند که چرا تمایل دارد این ادعا را بپذیرد یا چرا تمایل دارد که رد کند، پشت‌صحنه را به دنبال مدرک جستجو می‌کند و به دنبال این می‌گردد که کدام طرف مورد تأیید عقل عبرت‌بین است که ناشی از نفسانیات نباشد ... برخی با صرف این ادعا هم می‌توانند به نتیجه‌ی درست برسند و برخی نیاز به نشانه‌هایی بالاتر دارند و اعتقاد به حکمت معجزه یعنی اعتقاد به اینکه وجود دارد نشانه‌ای که آنچنان روشن است که هر صاحب عقلی را بتواند به حقیقت رهنمون شود ... ولو اینکه شخص خیلی دور از حقیقت باشد ...

جناب استوار ... در هر بحث عقلی بدیهی‌ترین بدهیات علم حضوری شخص به وجود خودش است، قبول دارید؟ ... اگر درستی ادعایی آنقدر برای شخص شفاف باشد که از نظر بداهت مانند همان علم حضوری به وجود خودش باشد آیا مخالف هستید که پذیرش آن خلاف عقل نباشد؟

آیا هر موجودی یا ممکن است یا واجب؟ آیا جز این است که تنها موجوداتی اینطور هستند که معقول باشند یا لاالق از یک طرف با عقل در ارتباط باشند اگر خودشان توسط عقل درک نمی‌گردند؟ آیا دلیلی داریم که هر موجودی حتماً معقول هم باشد؟ نداریم ...

نشان دهید عقل حقیقت را می‌شناسد و می‌بیند و نه واقعیت را ... آیا با خود عقل می‌توان چنین چیزی را نشان داد؟

اما استاد بزرگوار حقیر مدعی هستم اجتماع نقیضین در بحث‌هایی که ما و شما داریم محال نیست!

اینکه می‌گویم در واقع ضعف فلسفه‌ی فعلی است و نه ادعای غلط بودن منطق به طور مطلق، گرچه منطق مثلاً ارسطویی نقایصی هم داشته باشد و قادر به حل تمام مسائل نباشد. دلیلم را با یک مثال برایتان مطرح می‌کنم. در ریاضی در یک context مشخص اگر گفته شود a=b و a و b دو عدد طبیعی یا حقیقی باشند در این صورت a و b مساوی هستند و بحث تمام است، حالت سومی مطرح نیست ... (اگر context مشخص نباشد a هم می‌تواند همزمان هم برابر b باشد و هم نباشد، مثلاً بستگی دارد که در مدول چند به این اعداد نگاه شود، برای مثال در مدول ۲ سه عدد ۵ و ۳ و ۱ با هم برابر هستند و در مدول دیگری با هم برابر نیستند) ... حالا در همان context مشخص می‌خواهیم درک ریاضی خود را به عالم خارج بیاوریم ... می‌گوییم دو توپ کروی شکل داریم که یکی از جنس چدن است و دیگری از جنس مس، حالا می‌پرسیم آیا این دو توپ با شعاع یکسان با هم برابرند؟ مخاطب از ما می‌پرسد از چه نظر!؟ اگر از نظر شکل کروی و اندازه‌ی هندسی توپ بگویی بله ولی اگر از نظر جنس و وزن و چگالی و غیره بگویی نه، یعنی دو توپ کاملاً یکسان از نظر هندسی در عالم خارج همزمان هم با هم یکسان هستند و هم نیستند، چون اینجا مسأله ابعاد بیشتری نسبت به همین مسأله بر روی کاغذ دارد وقتی دو توپ صرفاً به لحاظ هندسی کنار هم رسم شده‌اند ... در عالم خارج برابر بودن و برابر نبودن دو توپ با هم قابل جمع است و آن اجتماع نقیضین که تناقض باشد را منجر نمی‌شود ... در ریاضیات و یا در منطق وقتی بحث بر روی کاغذ است خودبخود بحث ساده‌سازی و ایده‌آل‌سازی شده است تا قابل بررسی باشد و این یعنی پیش‌فرض‌هایی برای بحث در نظر گرفته شده است و بعد بحث عقلی بر روی آنها انجام می‌گیرد ... تمام آن بحث عقلی در این صورت وابسته خواهد بود به تمام آن پیش‌نیازها ... اما گاهی آن پیش‌نیازها نادیده گرفته می‌شوند و نتایج آن بحث عقلی به صورت فراگیر و کلی طرح می‌شوند و این کار اشکال دارد ... منکر این نیستم که در فلسفه همواره تلاش می‌شود که این فرض‌ها کشف شده و در قالب مقدمات و غیره بیان گردند ولی این کار دیگر یک تلاش ذهنی است و خودش مبتنی بر حصر عقلی نیست و چه بسا اگر گفته شود که هست هم خود همان حصرهای ادعایی مبتنی بر پیش‌فرض‌های دیگری باشند که در آن تلاش ذهنی از قلم افتاده‌اند ... این به آن دلیل است که فلسفه تلاش دارد مشهودات و حاصل تجربیات و ادراکات بشری را به صورت عقلی تحلیل نماید و به همین دلیل مدل‌سازی آن تجربیات و ادراکات خطابردار هستند ...

آیا شما این نقایص فلسفه و هر بحث عقلی حتی با قوی‌ترین استدلال‌های عقلی که تا کنون کسی ارائه کرده باشد هستید یا مباحث عقلی را یقین‌آوری می‌دانید که مو لای درز حکم‌های اثبات شده‌اش نمی‌رود؟

در بحث کتاب که گفتم، خود آن کلی پیش‌فرض دارد و اینکه یک کتاب هم اینجا باشد و هم اینجا نباشد هیچ حصر عقلی ندارد که حتماً به اجتماع نقیضین منجر گردد، همواره می‌توان فرض‌هایی محتمل را در نظر گرفت که چنین چیزی ممکن باشد و در نتیجه اجتماع نقیضین نباشد

مانند حالت تساوی دارای چند وجه تعریف نماییم که از برخی جهات اینجا بودنش صدق کند و از برخی جهت اینجا نبودنش ... می‌توان تصویر شخص را در آینه دانست ولی آن تصویر که واقعاً در آینه و در عمق چند متری داخل آینه نیست، تصویر اثر بصری وجود یک شیء است و اثر شیء بخشی از عوارض وجود شیء است و مکان یک شیء هم با همان عوارض قابل تعریف است ... شهدا را هم دیده‌ایم که کشته شده‌اند و هم می‌دانیم که زنده هستند، آیا این اجتماع نقیضین است؟

چطور و بعد امام علیه‌السلام توضیحی می‌دهند که اجتماع نقیضین رخ ندهد

حشر مادی را طوری توضیح می‌دهد که با این آیه و روایت سازگاری ندارد و در نتیجه ناچاریم بگوییم اشتباه است (به آن استاد فلسفه که خیلی هم بزرگوار هستند و معتقد و با ایمان وقتی این مطلب را گفتم گفتند اگر حشر را اینطور که الآن توضیح می‌دهیم توضیح ندهیم مشکل شبهه‌ی آکل و مأکول پیش می‌آید، به ایشان گفتم خوب پس بر روی آن شبهه باید فکر کنیم نه اینکه چیزی بگوییم که خلاف ثقلین باشد و متأسفانه بحثمان نیمه‌تمام ماند)

سلام و عرض ادب.
...
برادر گرامی، به قول دوستمان جناب شریعت عقلانی، مباحثه با حضرتعالی بسیار دشوار است.
ترجیح می‌دهم قضاوت بر عهدۀ خوانندگان تاپیک باشد که: « آیا نقل قول فوق، ما را به حقیقت می‌رساند یا براهین عقلی؟»

مانند جناب صدیق از شما می‌پرسم: تعریفتان از بدیهی چیست؟
«ادعای مبعوث شدن از جانب خداوند» از کدام مقولۀ بدیهیات است؟

تا جائیکه بنده اطلاع دارم، موجود یا محسوس است یا معقول(نا محسوس) و قسم دیگری ندارد.
و در فلسفه، رابطه میان هر مفهوم یا معنا(به عنوان موضوع) و وجود(به عنوان محمول) از سه حالت خارج نیست:
وجوبی، امتناعی و امکانی.
که هر کدامشان نیز سه قسم هستند:
بالذات، بالغیر، بالقیاس الی الغیر

آیا هنوز هم در این حصر عقلی، شما تخمینی مشاهده می‌کنید؟

دوست عزیز، مثلاً واجب الوجود یک حقیقت است.
با عبرت بینی و کسب تجربه نمی‌توان این حقیقت را اثبات کرد.
اما با براهین عقلی ، این حقیقت اثبات می‌شود.

خود شما در بالا گفتید که اجتماع نقیضین مشکلی ندارد ولی در پائین حواستان هست که توضیح امام سر از اجتماع نقیضین در نیاورد!

این مسئله هم بحثی مفصل می طلبد که بررسی کنیم در گزاره های دینی و فلسفی، چه نوع یقینی به دست می آید.
یقین بالمعنی الاخص که هیچ احتمال خلافی در آن راه ندارد مانند یقینی که از راه اولیات و وجدانیات به دست می آید چنانکه در اجتماع نقیضین چنین است.
یا یقین بالمعنی الاعم یا گمان و ظن قوی که اطمینان نامیده میشود.

استاد عزیز اینکه علم حقیر در مقابل علم شما ناچیز است شکی ندارم ولی متوجه نشدم چطور بدون شنیدن پاسخ حقیر نتیجه گرفتید که معلوم شد که آن اشکال بی جهت و صرفاً یک ادعای اثبات نشده است، اگر قبول دارید که هنوز اثبات نشده است یعنی پذیرفته‌اید که ممکن است اثبات شود یا منظورتان این است که عکس آن را هم اثبات کردید و حقیر متوجه آن اثبات نشدم؟

ستاد بزرگوار، حقیر از وقتی دین را پذیرفتم و بحمد الله به آن ایمان آوردم دیگر تصمیم دارم با هر حرکتی که بخواهد به دین ضربه وارد کند مقابله کنم، دو رکن اصلی دین برایم همان ثقلین است و روحانیت معظم شیعه هم در زمان غیبت به زعم حقیر حکم رکن را دارد که باید همه در حفظ این رکن کوشا باشیم، اما در بحث تحدی قران فکر می‌کنم تفکر رایج در مورد آن و جایگزین کردن آن با بحث‌های فلسفه به آن دو رکن اصلی ضربه وارد می‌کند و به همین دلیل موضع صریح به خودم گرفته‌ام، و البته یقین دارم که روحانیت به طور عام و شما به طور خاص در صدد دفاع از دین خدا هستید و شک هم ندارم که در دین خدا از سابقان هستید، اگر هم شما را جایی ببینم برای نماز به شما اقتدا می‌کنم و اجازه هم نمی‌دهم کسی از این بحث‌هایی که با شما یا سایر بزرگواران دارم بر علیه روحانیت شیعه و علمای شیعه سوء استفاده کند، با این وجود هیچ دغدغه‌ی عمیقی نسبت به مسموم نشان دادن یا ندادن چاه فلسفه و بحث‌های عقلی اصطلاحی (نه لزوماً عقلی حقیقی) و در اصل منطقی (آن هم مبتنی بر یک منطق خاص که ارسطویی است و ریشه در افکار اندیشمندان یونان باستان دارد و برایش هم به اندازه‌ی خودش ارزش قائل هستم) ندارم ... فکر کنم دو ماه پیش خودم طرفدار پر و پا قرص فلسفه بودم و این از پست‌های پیشینم مشخص است، آن چیزی که حقیر را امروز مقابل فلسفه قرار داده است دغدغه‌ی دینی است و ان شاء الله بنا ندارم دغدغه‌ی دفاع از فلسفه حقیر را از دفاع از اصل دین باز دارد.

و آیا قبول دارید که این در مورد تمام گزاره‌های فلسفی است حتی مثلاً اثبات خدا به عنوان واجب‌الوجود و غیره؟

حقیر هم همان راه شهود که شما هم فرمودید بهتر است را به دوستان معرفی می‌کنم و ان شاء الله خودم هم عامل به آن باشم و البته راه معرفت نفس را ... حق با شماست که این کار خودش با خطرگاه‌هایی روبروست ولی از آنجا که می‌تواند انسان را به یقین حقیقی برساند برای ایمان آوردن یا نیاوردن به یک دین قاعدتاً راه مناسب‌تری است ... منطق هم می‌تواند ابزاری در خدمت عقلی باشد که در معرفت نفس چراغ قلب است ... این ارجاع دادن اشخاص به درون خود راهی است که تمام انبیاء علیهم‌السلام و اهل بیت علیهم‌السلام (جز در مقام پاسخگویی به سؤالات متکلمین) برای هدایت بندگان خدا به دین خدا انتخاب کرده بودند و قاعدتاً انتخاب ایشان بهترین انتخاب است

با این نگاه برهان نظم شرافت دارد بر برهان وجوب و امکان و مشابه‌های آن ... و حقیر تلاش دارم مسیری که فکر می‌کنم دارد به انحرف می‌رود را به مسیر اصلی‌اش برگردانم ... آیا نظرتان به عنوان کارشناس دینی این است که در اشتباه هستم و بهتر است دوستانم را از طریق فلسفه و استدلال‌های عقلی به سمت اسلام و پذیرش دین خدا و عمل به آن دعوت کنم با آنکه به این نتیجه رسیده‌ام که نتیجه‌ی این بحث‌های عقلی یقین نیست و ظن و گمانی است که مطابق قرآن انسان را از دانستن حق بی‌نیاز نمی‌کند؟

.. آیا نظرتان به عنوان کارشناس دینی این است که در اشتباه هستم و بهتر است دوستانم را از طریق فلسفه و استدلال‌های عقلی به سمت اسلام و پذیرش دین خدا و عمل به آن دعوت کنم با آنکه به این نتیجه رسیده‌ام که نتیجه‌ی این بحث‌های عقلی یقین نیست و ظن و گمانی است که مطابق قرآن انسان را از دانستن حق بی‌نیاز نمی‌کند؟

یک نفر کذّاب است و به خدا دروغ بسته و خود را فرستاده‌ی خدا معرفی می‌کند و با جادوگری هم برای انسان‌های عوامی که فرق میان معجزه و سحر را نمی‌دانند (و در واقع اصلاً مفاهیمی تحت این عناوین را تا کنون نشنیده‌اند که در چیستی آنها تحقیق کرده باشند و بخواهند فکر کنند که بین آنها تمایزی هست یا نیست) کارهایی را تحت عنوان معجزه انجام داده و عده‌ای را دور خود جمع می‌کند و عده‌ای حرفش را باور می‌کنند و سپس قبل از رسوا شدن این شخص کذاب برخی از مؤمنین به دینش که حرفش را از روی سادگی باور کرده‌اند از دنیا می‌روند ...

آیا شما چنین احتمالی را با توجه به اینکه غرض اصلی خداوند را هدایت اختیاری انسان‌ها می‌دانید رد می‌کنید و می‌فرمایید مطابق حکمت خدا حتماً قبل از اینکه از دنیا بروند حجت بر ایشان تمام شده است و هدایت شده است اگرچه ما ندانیم؟

[=microsoft sans serif]
تمام سوالات شما با توجه به این نکته برطرف میشود که خداوند جلوی کار خارق العاده ای را میگیرد که همگان و حتی متخصصین نیز با دیدن آن فریب میخورند نه بیشتر.

حالا فرض کنید که خداوند بخواهد الهی بودن دینی که با ارسال رسل فرستاده است را به صورت وجدانی به انسان‌هایی که مخاطب آن دعوت هستند بشناساند تا احتمال هیچ خلافی درش نباشد، آیا این خلاف حکمت اوست یا موافق حکمت او؟ حقیر معجزه را برای این منظور معرفی کردم، آیا ایرادی منطقی به این ادعا وارد هست؟ می‌گویم قلب به روشنی وجدانیات، نشانه‌ی خدا بودن معجزه را در می‌یابد، مستقل از اینکه ظاهرش خرق عادت باشد یا نباشد، ظاهر معجزه هم اگر خرق‌عادت باشد از باب جلب توجه مخاطبان است، اعجاز معجزه هم از این جهت است که دیگران هر چه خرق عادت بیاورند صرفاً ظاهر معجزه را جعل کرده‌اند ولی از به همراه داشتن نشانه‌ای که قلب آن را در حدّ بدیهیات بشناسد عاجز هستند. نقد شما به این ادعا چگونه است؟

تمام سوالات شما با توجه به این نکته برطرف میشود که خداوند جلوی کار خارق العاده ای را میگیرد که همگان و حتی متخصصین نیز با دیدن آن فریب میخورند نه بیشتر.

لطفاً این حالت را در نظر بگیرید که شخص شیادی بیاید و کتابی مانند قرآن بیاورد که گروه زیادی از متخصصان اهل علوم متفاوت و ادبیات عرب که در میان آنها افراد سرشناس مسلمان یا نامسلمان هم حضور دارند متفق شوند بر اینکه مشابه قرآن یا بهتر از قرآن است و در این بین تنها برخی از چهره‌های سرشناس از علمای شیعه و برخی از علمای نامسلمان بگویند قرآن همچنان بالاتر است، در این حالت هم تمام متخصصین فریب نخورده‌اند و در نتیجه از نظر شما بر خداوند واجب نیست که آن فریب را باطل گرداند،

اصلاً اگر قرار باشد همه نگاهشان به متخصصان باشد دیگر چندان معنایی ندارد که بگوییم «هر کسی ندانست و فریب خورد وضعش مشخص است و هر کس هم که دانسته خود را در جرگه‌ی مخالفان قرار داد باز تکلیفش روشن است»؟

وقتی علما و متخصصین بر دو دسته شدند دیگر هر کسی هر گروه از متخصصین را تبعیت نماید نیز از نظر خداوند حرجی بر او نیست چون او خودش به هر حال قاصر است و به هر دو گروه حق دارد که اعتماد کند، مثل ما که اجازه می‌دهیم به هر دو مرجع تقلید که در یک مسأله نظر خلاف هم دارند نیز رجوع شود و هر دو را معذور می‌دانیم.

با این حساب حتی اگر یک متخصص بزرگ و سرشناس هم بگوید قرآن را از نظر تخصص علمی خودم (مثلاً ادبیات عرب) بررسی کردم و آن را کتاب خاصی که فرابشری باشد نیافتم اشخاصی که او را «اعلم» می‌دانند «حق دارند» قرآن را غیرالهی دانسته و از دین خارج شوند یا به آن وارد نشوند ... آیا درست است؟ آیا نباید احتمال داد که آن یک متخصص دروغ گفته باشد تا خودش راحت باشد (یعنی قضاوتش متأثر از نفسانیاتش باشد و ابتدا خود را فریب داده باشد و فریب خود را با نفسانیاتش توجیه کرده باشد و بعد همان نظر را به همراه آن توجیهات برای دیگران هم بیان نماید)؟ اگر یک جماعتی از متخصصین این حرف را زدند هم باز همین احتمال هست که برای رسیدن به یک نفع فردی و جمعی متفق شده باشند و دروغ بگویند تا دیگران را گمراه کنند،

چنانکه ما معتقد هستیم که علمای یهود چنین اتفاقی داشتند و دین خدا را تحریف کردند، حالا اگر «تمام متخصصین» در یک «جامعه‌ی محدود» قصد کردند که چنین فریبکاری بکنند آیا اینکه خداوند جلوی آنها را نگیرد خلاف حکمت نیست؟

حالا فرض کنید که خداوند بخواهد الهی بودن دینی که با ارسال رسل فرستاده است را به صورت وجدانی به انسان‌هایی که مخاطب آن دعوت هستند بشناساند تا احتمال هیچ خلافی درش نباشد، آیا این خلاف حکمت اوست یا موافق حکمت او؟ حقیر معجزه را برای این منظور معرفی کردم، آیا ایرادی منطقی به این ادعا وارد هست؟

می‌گویم قلب به روشنی وجدانیات، نشانه‌ی خدا بودن معجزه را در می‌یابد، مستقل از اینکه ظاهرش خرق عادت باشد یا نباشد، ظاهر معجزه هم اگر خرق‌عادت باشد از باب جلب توجه مخاطبان است، اعجاز معجزه هم از این جهت است که دیگران هر چه خرق عادت بیاورند صرفاً ظاهر معجزه را جعل کرده‌اند ولی از به همراه داشتن نشانه‌ای که قلب آن را در حدّ بدیهیات بشناسد عاجز هستند. نقد شما به این ادعا چگونه است؟

حال اگر بپذیرید که خداوند الهی بودن قرآن را در باطن انسان‌ها به صورت وجدانی به ایشان نشان می‌دهد و ایشان آن را می‌فهمند و می‌پذیرند (کما اینکه فرمود «وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّـهِ سَيُرِ‌يكُمْ آيَاتِهِ فَتَعْرِ‌فُونَهَا ۚ وَمَا رَ‌بُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ»)،

چون اصل اعجاز قرآن در دل تک‌تک آیات آن هست و در واقع در باطن آن است و نه در ظاهرش ... اینکه بسیاری از متخصصین در ظاهر قرآن اشکالات علمی می‌یابند که ما می‌گوییم شاید منظور خداوند از آن آیات چیز دیگری باشد و سعی در توجیه یا در واقع توضیح آنها به گونه‌ای داریم که به تناقضات مورد نظر ایشان نرسد می‌تواند به خوبی نشان دهد که قضایای علمی در قرآن را نمی‌توان جزء وجوه اعجاز قرآن دانست چون کسی بر مبنای آنها ایمان نمی‌آورد و حتی شاید گمراه هم بشود، بلکه در عوض اگر شخصی ایمان بیاورد آنگاه است که می‌تواند از علوم مکنون در قرآن استفاده نماید ... در غیر این صورت نهایت بهره‌اش از قرآن انکار آن است که یعنی هیچ چیز (حال آنکه اگر علم بسیاری در ظاهر قران بود همه می‌توانستند از آن استفاده کنند و نه فقط مؤمنین):

فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ ﴿٧٥﴾وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَّوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ ﴿٧٦﴾ إِنَّهُ لَقُرْ‌آنٌ كَرِ‌يمٌ ﴿٧٧﴾فِي كِتَابٍ مَّكْنُونٍ ﴿٧٨﴾لَّا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُ‌ونَ ﴿٧٩﴾تَنزِيلٌ مِّن رَّ‌بِّ الْعَالَمِينَ ﴿٨٠﴾أَفَبِهَـٰذَا الْحَدِيثِ أَنتُم مُّدْهِنُونَ ﴿٨١﴾ وَتَجْعَلُونَ رِ‌زْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ﴿٨٢﴾

حقیر هم حرفم همین است که وجوه اعجاز قرآن در ظاهر قرآن نیستند ... در ظاهر قرآن صرفاً باید تدبر کرد و برای اینکه این تدبر در نهایت توان انسان‌ها انجام گیرد بحث تحدی مطرح می‌شود و کسی که اقدام به پاسخ گفتن به این تحدی نماید خودش در باطن خود به آن شهود رسیده و الهی بودن قرآن را به صورت وجدانی می‌بیند تا آنجا که این مسأله برایش در حدّ بدیهی یقین‌آور شود. چه نقدی بر این نظر وارد است؟

شاید بفرمایید هر کار خارق عادتی معجزه نیست. عرض می کنم که درست است که هر کار خازق عادتی نشانه ی نبوت نیست. ولی بالاخره معتقدید نشانه ی نبوت عمل خارق عادت است. سوال بنده این است که این فرض را از کجا آوردید؟
حقیقتش بنده در این مساله با جناب سین موافقم. که مهم ظاهر عمل نیست.اگر قرار بر ارسال رسل باشد باید خداوند پیامش را به تک تک انسان ها به صورت اختصاصی برساند. تنها از این طریق است که اسباب و لوازم دنیوی و مادی دست و پا گیر نخواهد شد. تعیین چگونگی نشان دادن راه هدایت هم نه به عهده بنده است و نه شما. آن کس که باید هدایت کند خودش راهش را پیدا می کند.

حالا ما هستیم و شخصی که ادعایی دارد.
جز تعدادی معدود، علم وجدانی به صدق او ندارند.
حالا به نظر شما چه باید کرد؟
خود را به بی خیالی بزنیم و راحت از کنارش رد شویم.
یا به دنبال فهم صدق کلام او باشیم.

اگر به دنبال فهم صدق ادعایش بودیم، چه راهی داریم؟

همان طور که خودتان اشاره کردید مردم دو گروه می شوند.
عده ای علم وجدانی به الهی بودن کلام نبی پیدا می کنند و می توانند بعد از پذیرش و ایمان آوردن کلامش را تعبدا بپذیرند و عمل کنند.
آنهایی هم که وجدانا نتوانستند به الهی بودن کلام نبی برسند می توانند کلامش را بر اساس عقلی که خدا به آنها داده بسنجند و استفاده لازم را ببرند. ولی انجام تکلیفات درون دینی به شکل تعبدی بر آنها واجب نمی شود.

دوست عزیز، مثلاً واجب الوجود یک حقیقت است.
با عبرت بینی و کسب تجربه نمی‌توان این حقیقت را اثبات کرد.
اما با براهین عقلی ، این حقیقت اثبات می‌شود.

آن براهین عقلی مبتنی هستند بر حقیقت معقول و دلیلی ندارد که قید معقول را به راحتی و بدون دلیل از روی آن برداریم؟
با کسب تجربه و عبرت‌بینی اگر وجود خداوند در بیرون از خود را نشود اثبات کرد می‌توان او را در درون خود یافت و مشاهده کرد، حالا عقل شما کدام اثبات را بیشتر می‌پسندد؟ اثبات بر روی کاغذ یا دیدن در مقابل خود و لمس آن با تمام وجود؟