اهل سنت دفاع کند اگر حقیقت ندارد!!

[1].سنن ترمذی،ج5ص301،چاپ دارالفکر.

الف:امام علي ‏عليه السلام در این باره فرمود: «علّمني رسول اللَّه‏ صلي الله عليه وآله وسلم الف باب کلّ باب يفتح الف باب»[1]؛ «رسول خداصلي الله عليه وآله وسلم به من هزار باب علم ياد داد که هر بابي هزار باب ديگر را باز مي‏کند.»
ب:سماعة بن مهران از امام صادق‏«عليه السلام» نقل کرده که فرمود: «انّ اللَّه علّم رسوله الحلال والحرام و التأويل و علّم رسول اللَّه علمه کلّه عليّاً»[2] «همانا خداوند به رسولش حلال و حرام و تأويل را تعليم داد و رسول خدا تمام علمش را به علي تعليم نمود.»
ج:سليم بن قيس هلالي مي‏گويد:
من شاهد وصيّت اميرالمؤمنين«‏عليه السلام» بودم هنگامي که حضرت به فرزندش امام حسن‏«عليه السلام» وصيت مي‏نمود. در آن هنگام فرزندش حسين و محمّد و تمام اولاد و رؤساي شيعيان و اهل بيتش را شاهد گرفت و سپس کتاب و سلاح خود را به امام حسن‏ عليه السلام داد و به او فرمود: «يا بنيّ! امرني رسول اللَّه‏ صلي الله عليه وآله وسلم ان اوصي اليک و ان ادفع اليک کتبي و سلاحي کما اوصي اليّ رسول اللَّه و دفع اليّ کتبه و سلاحه، و امرني ان آمرک اذا حضرک الموت ان تدفعها الي اخيک الحسين...»؛[3]«اي فرزندم! رسول خدا مرا امر نمود تا به تو وصيت کنم و کتاب‏ها و سلاحم را به تو بسپارم، همان‏گونه که رسول خدا بر من وصيت نمود و کتاب‏ها و سلاحش را به من عطا فرمود. و مرا امر کرد تا تو را امر کنم که هر گاه مرگت فرا رسيد آن‏ها را به برادرت حسين بسپاري...».
د:کليني به سند خود نقل مي‏کند که حضرت علي بن الحسين‏ عليه السلام هنگام مرگ به فرزندان خود التفات نمود، در حالي که همگي دور او جمع شده بودند. آن‏گاه نگاهي خاص به فرزندش محمّد بن علي انداخت و فرمود: «يا محمّد! هذا الصندوق اذهب به إلي بيتک. قال: أما انّه لم يکن فيه دينار ولا درهم، ولکن کان مملوءاً علماً»[4]؛ «اي محمّد! اين صندوق است، آن را بردار و به خانه خود ببر. سپس فرمود: بدان که در آن دينار و درهم نيست بلکه مملوّ از علم مي‏ باشد».
زراره از امام صادق‏ عليه السلام نقل کرده که فرمود: «ما مضي ابوجعفر حتّي صارت الکتب اليّ»[5]؛ «ابوجعفر - باقرعليه السلام - از دنيا نرفت تا اين‏که کتاب‏ها به من رسيد».

[1].کنز العمال،متقی هندی،ج13ص114.ح36372. نظم درر السمطين،الزرندي الحنفي.ص113.

[2].بصائر الدرجات،ص311،چاپ موسسه اعلمی.

[3].کافی،ج1،ص297.

[4].همان ،ص305.

[5].بصائر الدرجات،ص187.

وحاکم نیشابوری نیز درکتاب مستدرک خود با سند صحیح این روایت را نقل می نماید :...عن انس بن مالک أنّ النبیّ«صلی الله علیه وآله»قال لعلیّ:«أنت تبیّن لامّتی ما اختلفوا فیه من بعدی»هذا حدیث صحیح علی شرط الشیخین ولم یخرجاه[1].
ای علی تو هستی که تبیین می کنی برای امّتم؛ آنچه را که بعد از من، در آن اختلاف می کنند .سپس وی می گوید این حدیث طبق شرط بخاری و مسلم صحیح است لاکن آنها این حدیث را نیاورده اند.پس همانطور که پیامبر اکرم«صلی الله علیه وآله » مبیّن قرآن است ،امام علی «علیه السلام»نیز مبیّن قرآن و سنت بعد از آن حضرت خواهند بود.

وبا نگاهی به زندگی سراسر نور آن حضرت می بینیم:جهل در زمان امامت آن حضرت معنایی نداشته، بلکه اساسا در آنجا سخن ازغیر سلونی نیست:« أيها الناس سلوني قبل أن تفقدوني ، فلانا بطرق السماء أعلم مني بطرق الأرض »[2]
لذا اگر شما دنبال مواردی هستید که نقص در علم آن حضرت را بیان کند؟!، مواردی را بیان بفرمایید که بعد از رحلت رسول خدا«صلی الله علیه وآله» بوده باشد.

[=&quot][1].مستدر ک حاکم نیشابوری ،ج3ص122ح4597.تاریخ دمشق،ابن عساکر،ج42ص387.مناقب خوارزمی .ص329

[=&quot][2].نهج البلاغة،خطبۀ:189.

حال این مساله را با عدم علم گستردۀ خلفا مقایسه کنید:
1- حاکم نیشابوری در مستدرک روایتی را نقل می نماید که :«عمر برای مردم خطبه خواند و گفت هر کس سؤال قرآنی دارد به ابی بن کعب و هر کس سؤال ازحلال و حرام دارد به معاذبن جبل و هر کس سؤال از فرائض«ارث»داردبه زیدبن ثابت وهر کس سؤال از اموال دارد به من مراجعه نماید، زیرا من خزینه دار اموالم. وی در ادامه می گوید این روایت بنابر شرط بخاری و مسلم صحیح است.[1]
که این سخن می رساند جناب خلیفۀ ثانی بهره ای از علم نداشته اند.
کسی که دوازده سال طول کشید تا سورۀ بقره را بیاموزد.[2] و بارها گفت لولا علی لهلک عمر[3]و یا«أعوذبالله من معضلة لیس لها ابوحسن[4]»ویا «کل واحد أفقه منک حتی العجائز یا عمر»[5] همه حتی پیر زنان هم از عمر افقه هستند یا«کل الناس افقه من عمر حتی المخدّرات فی البیوت»[6]، تمام مردم فقیه ترند از عمر حتی پرده نشینان در خانه.حال چگونه چنین فردی می تواند مبیّن قرآن و سنت پیامبر(صلی الله علیه و آله) باشد؟!!!.


[1] . مستدرک علی الصحیحین، ج 3، ص 271 و 272، ح 5187.

[2] .«تعلّم عمر سوره البقره فی اثنتی عشره سنه فلمّا ختمها نحر جزورا». الدر المنثور، ج 1، ص 21؛ شعب الایمان بیهقی، ج 2، ص 331، ح 1957؛ تفسیر قرطبی، ج 1، ص 341، سیره ابن جوزی، ص 165، شرح نهج ابن ابی الحدید، ج 3، ص 111، ج13، ص 223، خطبه 223.

[3] . السنن الکبری، ج 7، ص 442؛ مختصر جامع العلم، ص 150؛ الریاض النضرة، ج 2، ص 194؛ ذخائر العقبی، ص 82، تفسیرالرازی، ج 7، ص 474.

[4].طبقات ابن سعدج2ص339،تاریخ الخلفا،سیوطی،ص171،الاستیعاب،ج3ص40.تاریخ الاسلام،ذهبی ،قسمت تاریخ خلفاص638.

[5] . الریاض النضره، ج 2، ص 57؛ الفتوحات الاسلامیه، ج 3، ص 408، نورالابصار، ص 69.

[6] .الاربعین فی اصول الدین ،فخر رازی ،ج2ص203.تفسیر قرطبی ج5ص66.تفسیر ابن کثیرج1ص442

در مورد عثمان سیوطی روایتی را نقل می کند که قابل توجه است.
او می نویسد: از بعجةبن عبدالله جُهَنی نقل شده است: که وی گفت: مردی از مابا زنی از قبیلۀجهینه ازدواج نمود،پس از شش ماه فرزندی برای وی متولّد شد،شوهرش نزد عثمان رفت و عثمان دستور داد تا وی را سنگسار کنند .خبر آن به امام علی «علیه السلام» رسید،حضرت نزد عثمان رفتند و فرمودند:چه کار می کنی؟چنین مجازاتی بر او نیست ؛زیرا خداوند تعالی می فرماید:«ً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْرا »[1]
دوران حمل و از شیر باز گرفتن طفل سی ماه است. و نیز فرموده است:«وَ الْوالِداتُ يُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَيْنِ كامِلَيْن»[2]. مادران فرزندان خود را دو سال تمام شیر می دهند. بنابراین دوران شیر خوارگی بیست و چهار ماه و دوران بارداری هم شش ماه است.
عثمان گفت :به خدا قسم من متوجّه چنین چیزی نشده بودم ،لذا دستور داد که او را برگردانند،ولی اورایا فتند که سنگسار شده بود.حال آیا چنین شخصی صلاحیت جانشینی رسول خدا«صلی الله علیه وآله» را دارااست؟

[1].سورۀ احقاف/15.

[2].سورۀ بقره/233.

نمی از فضائل علوی«علیه السلام»
علی بن ابی طالب(علیه السلام) دارای صفات وویژگی های پیامبر(صلی الله علیه وآله) است[1] و نفس او نفس آن حضرت است همچنان که در آیۀمباهله وروایات متعدد آمده است[2] منزلت او نسبت به پیامبر همچون منزلت هارون نسبت به موسی است[3] اویکی از افراد آیۀتطهیر است،[4] و کسی است که لحظه ای از مسبر توحید منحرف نگشت[5] ،کسی است که اطاعت او در قرآن واجب گشته است.[6] کسی است که به نص قرآن و روایات فریقین ولی و سرپرست مومنان است.[7] کسی که دروازه شهر نبوی است.[8] و تنها کسی است که گفت سلونی قبل ان تفقدونی،[9] کسی که معیار حق است و حق با او سنجیده می شود.[10]ودشمنی با او موجب کفر و نفاق است. کسی که با قرآن است و هرگز از آن جدا نمی شود.[11] کسی که در خانۀ خدا متولد گردید و در دامان پیامبر(صلی الله علیه وآله) پرورش یافت و در خانه خدا هم به شهادت رسید. کسی که در فضایل همتایی در صحابه ندارد.[12]وپیامبر «صلی الله علیه وآله»در مورد او فرمودند: «علی بهترین امت من ،وداناترین آنهاوبا فضیلت ترین آنها ازلحاظ بردباری است»[13].ویا «علی بهترین کسی است که پس از خودم می گذارم»[14].
حال با این اوصاف:« أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلاَّ أَنْ يُهْدى‏ فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُون»[15]. آیا کسی که هدایت به سوی حق می کند برای پیروی شایسته است یا آن کس که خود هدایت نمی شود مگر هدایتش کنند؟ شما را چه می شود چگونه داوری می کنید.

[1] .«اشبهت خلقی وخُلقی وأنت من شجرتی الّتی أنا منها.تودر خلقت و اخلاق شبیه من هستی و تو از همان درختی هستی که من از آن درخت هستم ». تاریخ بغدادج11/171شمارۀ5870.

[2] « فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبِينَ »؛آل عمران/61.تاریخ الاسلام ،ذهبی،مجلد تاریخ خلفاص627.

[3] . انت منی بمنزله هارون من موسی الاانه لانبی بعدی.

[4] . احزاب، 33،« انما یریدالله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا»صحیح مسلم، مناقب اهل البیت حدیث کسا، سنن ترمذی ، ج 5، ص 656، کتاب المناقب، مسند احمد، ج 6، ص 292.

[5] .انت منی وانا منک.صحیح بخاری ج4ص18.

[6] . نساء، 59،« يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُم»، مستدرک حاکم، ج 3، ص 121، تفسیر فخررازی ،ج1، ص 144، اولی الامر باید معصوم باشد.

[7] . مائده، 55،«إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ ».

[8] . مستدرک حاکم، ج 3، ص 126، جامع الاصول، ج 9، ص 473، الاستیعاب، ج 3، ص 1102، جامع الصحیح، ج 5، ص 637.

[9] . تاریخ الخلفاء، سیوطی ص171، الاستیعاب، ج3، ص 41، تاریخ الاسلام، ذهبی، مجلد تاریخ الخلفاء، ص 638.

[10] . مستدرک حاکم، ج 3،ص 135، ح 4629، جامع ترمذی، ج 5، ح 3724، التفسیر الکبیر فخررازی، ج 1، ص 205، کفایه الاطالب، ص 265، باب 62.

[11] . مستدرک حاکم، ج 2، ص 134، المعجم الاوسط، ج 5، ص 445، ح 4877، الصواعق المحرقه، ص 71، الجامع الصغیر، ج 2، ص 177، ح 5594.

[12] . ماوردلاحد من اصحاب رسول الله من الفضائل ماورد لعلی، حاکم مستدرک، ج 3، ص 107، وافقه الذهبی فی تلخیصه تاریخ الاسلام، مجلد تاریخ الخلفا، ص 638.

[13] .«علی خیر امتی ،اعلمهم علما ،و أفضلهم حلما».الذریة الطاهرةص93.مسند احمد ج5ص26ح19796و....

[14] .«علی خیر من اترکه بعدی»مواقف ایجی،ج3ص276.مجمع الزوائدج9ص113.

[15] .سورۀ یونس /35

[quote=iman2010;74687]خوب. پس شکر خدا قبول دارید که تا مدتها حضرت علی هر وقت مذی از ایشان می آمد غسل میکردند و در این مورد نمیدانستند حکم چیست. در روایاتی هم که بیان شده حضرت علی حکم مذی را مستقیم از پیامبر نشنیده است بلکه مقداد حکم را از پیامبر شنیده و برای حضرت علی بازگو کرده است.

بسمه تعالی
بارها به دوستان اهل تسنن گفته ام که مقداری از تعصب خود را بکاهند و از روی احساسات جواب ندهند.
اما جواب:
جوابي كه قبلا به شما داده شد مبتني بر تسامح و پذیرش این سخن بود که امام «علیه السلام» زیاد غسل می کردند. ودر جواب گفتیم :
« تشریع احکام تدریجی بوده است واینگونه نبوده که احکام یکجا برای مردم بیان شود«وَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ .نحل/44»وحضرت امیر«علیه السلام» نیز در این مورد،که دیگران نیز حکم آنرا نمی دانستند،عمل به احتیاط نموده اند،که کمال تقوی را می رساند،نه اینکه مخالفت با حکم الهی نموده باشند. واگر امام این حکم را بعد از تبیین آن نمی دانستند عیب بود نه قبل از تبیین».

اما جواب دیگر:
آنچه که در کتب فقهی راجع به این امر آمده این روایت است:
«عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى وَ الْحُسَيْنِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ أَبَانٍ جَمِيعاً عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ صَفْوَانَ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ«علیه السلام» قَالَ سَأَلْتُهُ عَنِ الْمَذْيِ فَقَالَ:
إِنَّ عَلِيّاً«علیه السلام» كَانَ رَجُلًا مَذَّاءً فَاسْتَحْيَا أَنْ يَسْأَلَ رَسُولَ اللَّهِ «صلی الله علیه وآله» لِمَكَانِ فَاطِمَةَ«علیها السلام» فَأَمَرَ الْمِقْدَادَأَنْ يَسْأَلَهُ وَ هُوَ جَالِسٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ لَهُ النَّبِيُّ ص لَيْسَ بِشَيْ‏ء»[1].
اسحاق بن عمار از امام صادق «علیه السلام» حکم مذی را می پرسند و امام در جواب می فرمایند:
علی «علیه السلام» شخص مذایی بود، و امام «علیه السلام» به خاطر فاطمه«علیها السلام» حیا می نمودند که حکم این مساله را «مستقیما» بپرسند،لذا به مقداد امر نمودند تا حکم این مساله را بپرسند،مقداد نیز از پیامبر«صلی الله علیه وآله» پرسید وحضرت فرمودند،چیزی نیست،«ناقض طهارت نمی باشد».

[1]. الاستبصار فيما اختلف من الأخبار، ج‏1، ص: 92؛ تهذيب الأحكام، ج‏1، ص: 18؛ وسائل الشيعة، ج‏1، ص: 279

ازاین روایت نکاتی فهمیده می شود:
الف:سخنی از کثرت غسل نیست،بلکه می گوید:مذی از حضرت زیاد خارج می شد و حضرت به خاطر فاطمه«علیها السلام»حیا می نمودند در رابطه با آن سوال کنند«که نشان دهندۀ این است در ابتدای ازدواج حضرت بوده».
ب: در آن زمان تنها امام علی«علیه السلام »نبود که حکم مذی را نمی دانست بلکه هیچ کس دیگر هم این امر را نمی دانست و به واسطۀ سوال امام، پیامبر«صلی الله علیه وآله» حکم آنرا بیان فرمودند.واین حاکی از احتمام امام به مسائل است.
ج:احتمال دارد که امام حکم آنرا می دانسته اما از آنجا که دانش حضرت متصل به علم نبوی است، امام می خواهد از پیامبر «صلی الله علیه وآله» سوال کند تا آن حضرت پاسخ دهند،همچنان که امام صادق«علیه السلام» هنگامی که صفوان از حضرت سوال نمود مستقیما نفرمودند:«لیس بشیء،چیزی نیست» بلکه از امام علی«علیه السلام»به واسطۀ رسول خدا «صلی الله علیه وآله» جواب سوال را می دهند که بفهمانند: ما هر چه بیان می کنیم از رسول خدا«صلی الله علیه وآله» است نه اینکه همانند دیگران عمل به رای خود بنمائیم.«فتامل»

اما اینکه این داستان را با داستان خلیفۀ ثانی مقایسه می کنید جای تعجب است!!!.
در داستان جهل خلیفۀ ثانی نسبت به تیمم، حکم تیمم بیان شده بوداما برخی از صحابه کیفیت آنرا نپرسیده اند«یعنی علم به وجوب آن داشته اند ولی کیفیت آنرا نمی دانستند» و در این جریان خلیفۀ ثانی نماز نمی خواند ولی عمار چون حکم را شنیده بوده ولی در کیفیت آن شک داشته خود را خاک آلود نموده.
اما سوال این است که چرا خلیفۀ ثانی در زمان خلافت خود باز بر این نظریه باقی بوده است،مگر حکم تیمم را همه نمی دانستند،آیا جایی باز برای اجتهاد عمر بوده است؟شاید او خود را در این امر ذی حق می دانسته و تصور می نموده مبین قرآن وسنت است؟!

احمد حنبل در مسند داستان را اینگونه نقل می کند:
«19088- حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مَهْدِيٍّ ، حَدَّثَنَا سُفْيَانُ ، عَنْ سَلَمَةَ ، يَعْنِي ابْنَ كُهَيْلٍ ، عَنْ أَبِي مَالِكٍ ، وَعَبْدِ اللهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبْزَى ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبْزَى قَالَ :
كُنَّا عِنْدَ عُمَرَ ، فَأَتَاهُ رَجُلٌ فَقَالَ : يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ، إِنَّا نَمْكُثُ الشَّهْرَ وَالشَّهْرَيْنِ لاَ نَجِدُ الْمَاءَ ، فَقَالَ عُمَرُ : أَمَّا أَنَا فَلَمْ أَكُنْ لأُصَلِّيَ حَتَّى أَجِدَ الْمَاءَ فَقَالَ عَمَّارٌ : يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ، تَذْكُرُ حَيْثُ كُنَّا بِمَكَانِ كَذَا وَنَحْنُ نَرْعَى الإِِبِلَ فَتَعْلَمُ أَنَّا أَجْنَبْنَا قَالَ : نَعَمْ ، قَالَ : فَإِنِّي تَمَرَّغْتُ فِي التُّرَابِ ، فَأَتَيْتُ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، فَحَدَّثْتُهُ ، فَضَحِكَ وَقَالَ : كَانَ الصَّعِيدُ الطَّيِّبُ كَافِيَكَ وَضَرَبَ بِكَفَّيْهِ الأَرْضَ ، ثُمَّ نَفَخَ فِيهِمَا ، ثُمَّ مَسَحَ بِهِمَا وَجْهَهُ ، وَبَعْضَ ذِرَاعَيْهِ . قَالَ : اتَّقِ اللَّهَ يَا عَمَّارُ قَالَ : يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ، إِنْ شِئْتَ لَمْ أَذْكُرْهُ مَا عِشْتُ أَوْ مَا حَيِيتُ قَالَ : كَلاَّ وَاللَّهِ وَلَكِنْ نُوَلِّيكَ مِنْ ذَلِكَ مَا تَوَلَّيْتَ».[1]
راوی می گوید:
ما نزد عمر بوديم پس مردي آمد پيش او و گفت اي امير مومنان: ما البته يک ماه و دو ماه ميشود که آب پيدا نميکنيم. پس عمر گفت: اما بنده پس نماز نميخوانم تا آنکه آب پيدا کنم. پس عمار گفت اي رهبر مسلمين يادت ميايد وقتيکه ما در فلان‏مکان بوديم و شتر ميچرانيديم پس ميداني که ما جنب شديم گفت: بلي گفت‏پس من خودم را در خاک ماليدم پس خدمت پيامبر«صلي الله عليه و آله»آمدم و داستان را عرض کردم پس پيامبر مي خنديد و فرمود خاک پاک يراي تو بس است. و دست مبارکش را بخاک زد سپس فوت کرد در آن آنگاه با دو کف دستش پيشاني و بعضي از دستش را مسح نمود.
عمر گفت: اي عمار از خدابترس!؟!«تعصب را ببینید»
عمار گفت: اي اميرمومنين: اگر خواستي ماداميکه زندگي کردم يا زنده ماندم آنرا بازگو نکنم.
عمر گفت: نه بخدا سوگند و لکن ما اعراض ميکنيم از اين ماداميکه تو اعراض کردي؟.

[1]. مسند أحمد بن حنبل، أبو عبد الله أحمد بن محمد بن حنبل بن هلال بن أسد الشيباني
(المتوفى : 241هـ)،المحقق : السيد أبو المعاطي النوري،الناشر : عالم الكتب – بيروت،ج4ص319.

آیا این آیه بعد از خلافت جناب حضرت عمر نازل شده است.
«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَ أَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرافِقِ وَ امْسَحُوا بِرُؤُسِكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ وَ إِنْ كُنْتُمْ جُنُباً فَاطَّهَّرُوا وَ إِنْ كُنْتُمْ مَرْضى‏ أَوْ عَلى‏ سَفَرٍ أَوْ جاءَ أَحَدٌ مِنْكُمْ مِنَ الْغائِطِ أَوْ لامَسْتُمُ النِّساءَ فَلَمْ تَجِدُوا ماءً فَتَيَمَّمُوا صَعِيداً طَيِّباً فَامْسَحُوا بِوُجُوهِكُمْ وَ أَيْدِيكُمْ مِنْهُ ما يُرِيدُ اللَّهُ لِيَجْعَلَ عَلَيْكُمْ مِنْ حَرَجٍ وَ لكِنْ يُرِيدُ لِيُطَهِّرَكُمْ وَ لِيُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ»[1]
اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد هنگامى كه براى نماز بپاخاستيد صورت و دستها را تا آرنج بشوئيد و سر و پاها را تا مفصل (يا برآمدگى پشت پا) مسح كنيد و اگر جنب باشيد خود را بشوئيد (غسل كنيد) و اگر بيمار يا مسافر باشيد يا يكى از شما از محل پستى آمده (قضاى حاجت كرده) يا با زنان تماس گرفته باشيد (آميزش جنسى كرده ‏ايد) و آب (براى غسل يا وضو) نيابيد با خاك پاكى تيمم كنيد و از آن بر صورت (پيشانى) و دستها بكشيد، خداوند نمى ‏خواهد مشكلى براى شما ايجاد كند بلكه مى ‏خواهد شما را پاك سازد و نعمتش را بر شما تمام نمايد شايد شكر او را بجا آوريد.

[1].المائده/6

نتیجه مباحث:
قیاس این دو داستان مع الفارق العظیم است.چه اینکه سخن ما در آن است که جناب عمر سالیانی بعد از بیان حکم، حکم مخالف قرآن صادر می نمایند و از سنت پیامبر«صلی الله علیه وآله» بی خبرند.یعنی زمانی که خود را امیرالمؤمنین؟! می داند.
اما در داستان امام علی «علیه السلام» حکمی بیان نشده بود و کسی نیز حکم آنرا نمی دانست.
اگر جنابعالی دنبال مقایسه هستید باید موردی را پیدا کنید که در زمان امامت حضرت بوده باشد .
علاوه بر اینکه موارد جهل خلیفۀ ثانی مگر همین مورد است که ما آنرا امری عادی بدانیم؟!

دقت بفرمایید.