به بهونه روز مادر ..... خواهران و برادران؛ فرزندان عزیز مادران، فصل اجابت دعا رسید

از همه مادران خواهانم همین جا فرزندانشون رو دعا کنند تا حاصل زندگی هامون یادشون بیاد :

خواهران و برادارن؛ فرزندان عزیز مادران، فصل اجابت دعا رسید ................

بسیار می‌شنویم که می‌گویند: "دعایمان مستجاب نمی‌شود!" یا اینکه "چه کنیم که دعایمان مستجاب شود؟" گه‌گاهی شرایط را هم رعایت می‌کنیم، مثلاً در وقت مناسبش هم دعا می‌کنیم، چه وقت بهتر از اوقات نماز؟ آن‌ موقع هم دعا کردیم! اما نه!‌ باز هم مستجاب نمی‌شود!! انگار خدا هم ناز می‌کند!

در جواب باید گفت:
نه! خدا ناز نمی‌کند! بلکه ناز می‌خرد، ناز من و شما را می‌خرد تا لحظه‌ای التماس‌اش کنیم...

آن‌طور که از احادیث نبوی «صلی‌الله‌علیه‌و‌آله» و سیره اهل‌بیت «علیهم‌السلام» بدست می‌آید، خداوند برای استجابت دعا شرایط ویژه‌ای قرار داده است، همان‌طور که پرسش اشاره شد، حتّی وقتِ دعا کردن هم از اهمیّت خاصی برخوردار است. اما :

یکی از پُر اهمیّت‌ترین عواملی که در برآورده شدن حاجات دخیل می‌باشد، رعایت حال پدر و مادر است، بگذریم که طبق دستور قرآن علاوه بر احسان و نیکی(1) به پدر و مادر، کوچک‌ترین اهانت و بی‌احترامی به ایشان روا نمی‌باشد.(2) تا آن‌جا که برای استجابت دعا رضایت خداوند متوقف بر رضایت پدر و مادر دانسته شده است، امام صادق «علیه‌السلام» در این‌باره می‌فرمایند: گناهى كه مانع استجابت دعا مى‌شود و زندگى را تیره و تار مى‌كند، نافرمانى از پدر مادر است.(3)

از آن طرف هم دعای والدین در حقّ فرزندان باعث استجابت دعا و موفقیّت فرزندان می‌شود.

شهید مطهری به فرزندشان فرموده بودند:
"گه‌گاه که به اسرار وجودی خود و کارهایم می اندیشم، احساس می‌کنم که یکی از مسائلی که باعث خیر و برکت در زندگی‌ام شده و همواره عنایت و لطف الهی را شامل حال من کرده است، احترام و نیکی فراوان به والدین خود، به‌ویژه در دوران پیری و هنگام بیماری کرده‌ام؛ چون تا آن‌جا که توانایی‌ام اجازه می‌داده، از نظر هزینه و مخارج زندگی به آنان کمک کرده‌ام."

پی‌نوشت ها:

1. بقره83.
2. آن‌جا که قرآن می‌فرماید: و لاتقل لهما افّ؛ به آنان (پدر و مادر) اف مگوى و بر آنان [بانگ مزن و] پرخاش مكن. اسراء/23.
3. کافی، ج2، ص448 / علل الشرایع ج2، ص584.

قرآن می فرماید :

وَقَضَى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلاَهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ وَلاَ تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلاً كَرِيمًا؛ (1)
پروردگارت مقرر داشت که جز او را نپرستید و به پدر و مادر نیکی کنید. هر گاه تا تو زنده هستی هر دو یا یکی از آن دو سالخورده شوند، آنان را میازار و به درشتی خطاب مکن و با آنان به اکرام سخن بگوی‏

راوى مى گويد از حضرت صادق معناى آيه را پرسيدم حضرت فرمود :

الْإِحْسَانُ أَنْ تُحْسِنَ صُحْبَتَهُمَا وَ أَنْ لَا تُكَلِّفَهُمَا أَنْ يَسْأَلَاكَ شَيْئاً مِمَّا يَحْتَاجُونَ إِلَيْهِ وَ إِنْ كَانَا مُسْتَغْنِيَيْن .....

احسان به پدر و مادر يعنى بخوبى و به شيرينى و با حالى خوش و با صبر و حوصله با آنان نشست و برخاست كنى، با كسالت و چهره درهم با آنان روبرو نشوى، و هرچه نياز دارند گرچه مستغنى باشند، بدون اينكه وادار شوند از تو بخواهند براى آنان فراهم آورى، و هر وقت به ديدنشان مى روى با دست پر بروى.(2)

پی نوشت ها :
1. اسراء (17) آیه 24 .
2.ابن بابويه، محمد بن على‏، من لا يحضره الفقيه، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم، 1413 ق‏، ج 4 ، ص 408 .

[=Traditional Arabic]

ادای حق مادر

روزی فردی به پیامبراکرم صل الله علیه و آله و سلم عرض کرد:
[=Traditional Arabic]إِنَّ وَالِدَتِي بَلَغَهَا الْكِبَرُ وَ هِيَ عِنْدِي الْآنَ أَحْمِلُهَا عَلَى ظَهْرِي وَ أُطْعِمُهَا مِنْ كَسْبِي وَ أُمِيطُ عَنْهَا الْأَذَىَ بِيَدِي وَ أَصْرِفُ عَنْهَا مَعَ ذَلِكَ وَجْهِيَ اسْتِحْيَاءً مِنْهَا وَ إِعْظَاماً لَهَا فَهَلْ كَافَأْتُهَا
[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic]«مادرم پير شده و الآن پيش من است. من او را بردوشم سوار مى‏ كنم و از درآمدم او را سير مى‏ كنم و او را با دست خودم تميز مى‏ كنم و با اين حال از روى حيا و شرم و نيز براى تعظيم او چهره ‏ام را از او مى ‏گردانم (و آن گونه به او نگاه نمى‏ كنم كه احساس حقارت كند) آيا من جبران زحمات مادر را كرده ‏ام( حق مادرم را به جا آورده ‏ام)؟[=Traditional Arabic]»

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:
[=Traditional Arabic]قَالَ لَا لِأَنَّ بَطْنَهَا كَانَ لَكَ وِعَاءً وَ ثَدْيَهَا كَانَ لَكَ سِقَاءً وَ قَدَمَهَا لَكَ حِذَاءً وَ يَدَهَا لَكَ وِقَاءً وَ حِجْرَهَا لَكَ حِوَاءً وَ كَانَتْ تَصْنَعُ ذَلِكَ لَكَ وَ هِيَ تَمَنَّى حَيَاتَكَ وَ أَنْتَ تَصْنَعُ‏ هَذَا بِهَا وَ تُحِبُّ مَمَاتَهَا.
«نه، زیرا که مادرت نیز تو را حمل کرد و نیز از شیره جانش به تو خورانید. پايش كفش تو و دستش سپر تو و دامنش در بر گيرنده تو بوده است و او اين كارها را براى تو مى ‏كرد در حالى كه اميد زنده ماندن تو را داشت ولى تو اين كارها را با او مى‏ كنى در حالى كه مرگ او را دوست مى‏ دارى.» (1)

پی نوشت :
1. نورى، حسين بن محمد تقى‏، مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل‏، مؤسسة آل البيت عليهم السلام‏، 1408 ق‏،ج 15، ص 180 .