جمع بندی آیا این نقل تاریخی در مورد جنگ جمل دارای سند معتبری هست؟

سلام علیکم
اینکه بگوئیم حضرت بالای سر همه افراد می رفته اند قابل قبول نیست زیرا کشته های جنگ بسیار بالا بوده شيخ مفيد مى‏نويسد: برخى آمار كشته شدگان را بيست وپنج هزارنفر نوشته‏اند در حالى كه عبد الله بن زبير (آتش افروز معركه) اين تعداد را پانزده هزار مى‏داند. سپس شيخ مفيد قول دوم را ترجيح مى‏دهد مى‏گويد مشهور اين است كه مجموع كشته‏ها چهارده هزار نفر بوده است.(1)
اما گزارشهایی موجود است که برپایه آنها برخورد امام با کشته های دشمن همچون حین جنگ با مدارا بوده است
سپس امام عليه السلام باقيمانده روز را در ميدان نبرد به سر برد ومردم بصره را دعوت كرد كه كشتگان خود را به خاك بسپارند. به نقل طبرى، امام بركشتگان ناكثان از بصره وكوفه نماز گزارد وبر ياران خود كه جام شهادت نوشيده بودند نيز نماز گزارد وهمگان را در قبر بزرگى به خاك سپرد.سپس دستور داد كه تمام اموال مردم را به خودشان باز گردانند بجز اسلحه‏اى كه در آنها علامت‏ حكومت‏ باشد وفرمود: «لا يحل لمسلم من المسلم المتوفى شي‏ء».(2)

از مال مسلمان مرده، چيزى براى ديگران حلال نمى‏ شود.

امير مؤمنان عليه السلام از ميان كشتگان جمل مى‏گذشت كه جسد عبد الله بن خلف خزاعى را، كه لباسى زيبا بر تن داشت، مشاهده كرد.مردم گفتند كه او رئيس گروه ناكثان بود، امام عليه السلام فرمود: چنين نبود، بلكه كه او انسانى شريف وبلند طبع بود. سپس جسد عبد الرحمان بن عتاب بن اسيد را ديد. فرمود: اين مرد ستون گروه ورئيس آنان بود.سپس به گردش خود ادامه داد تا اجساد گروهى از قريشيان را مشاهده كرد. فرمود: به خدا سوگند، وضع شما براى ما ناراحت كننده است، ولى من حجت را بر شما تمام كردم ولى شما جوانانى كم تجربه بوديد واز نتايج كار خود آگاه نبوديد.
سپس چشمش به جسد قاضى بصره كعب بن سور افتاد كه قرآن بر گردن داشت. دستور داد كه قرآن وى را به نقطه تميزى انتقال دهند، سپس فرمود: اى كعب، آنچه را كه خداى من به من وعده كرده درست واستوار يافتم، آيا تو هم آنچه را كه پروردگارت وعده كرده درست واستوار يافتى؟سپس فرمود:
«لقد كان لك علم لو نفعك، و لكن الشيطان اضلك فازلك فعجلك الى النار»(3)تو دانشى داشتى; اى كاش (آن دانش) تو را سود مى‏بخشيد. ولى شيطان تو را گمراه كرد ولغزانيد وبه سوى آتش كشانيد.
1.الجمل، ص‏223.
2.تاريخ طبرى، ج‏2،ص‏543.
3.شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج‏1، ص 348.

[="Navy"]

چون جسد طلحه را ديد، فرمود: براى تو سابقه اى در اسلام بود كه مى‏توانست تو را سود بخشد، ولى شيطان تو را گمراه كرد ولغزانيد وبه سوى آتش شتافتى.(1)

ابن ابى الحديد مى‏ نويسد:مشايخ روايت مى‏ كنند كه على فرمود طلحه را بنشانند وآن گاه به او گفت:

«يعز علي يا ابا محمد ان اراك معفرا تحت نجوم السماء وفي بطن هذا الوادي. ابعد جهادك في الله و ذبك عن رسول الله؟».
براى من ناگوار است كه تو را در زير آسمان ودر دل اين بيابان خاك آلوده ببينم. آيا سزاوار بود كه پس از جهاد در راه خدا ودفاع از پيامبر خدا دست‏به چنين كار بزنى؟ (2)

اما در مورد زبیر، عمرو بن جرموز با چند تن از یارانش، به تعقیب او پرداخت و او را غافلگیرانه کشت.(3) وی سپس نزد حضرت علی رفت و به دربان گفت، برای قاتل زبیر اجازه ورود بگیر. حضرت فرمود: اجازه بده وارد شود و مژده آتش جهنم به او بده.(4)

امام از کشته شدن زبیر اظهار ناخشنودی کرد و چون شمشیر وی را دید، با یادآوری دلیری‌های زبیر در جنگ‌های صدر اسلام فرمود: این شمشیر بار‌ها اندوه را از چهره رسول خدا زدود.(5)


منابع:
1.شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج‏1، ص 348.
2. همان
3. طبری، تاریخ، ج۴، ص۵۱۱.
5.ابن سعد، طبقات کبری، ج۳، ص۷۸.
4.بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۲۵۴

این سوال را بنده نیز دارم تعجب از چه بابی است؟

سلام
من هم مثله ایشون تعجب میکنم از اینکه چرا بااینکه ادعای شیعه بودن دارم هنوز علی (ع) رو هنوز درست نشناختم
وشما ما هنور نتونستیم مثله مولایمان اخلاق مدار باشیم وحتی در مقام دشمنان مون انصاف رو رعایت کنیم

چرا مژده آتش؟ عذر میخوام انگار بعد از جمع بندی ارسال کردم، اگر براتون مقدور هست پاسخ بدید اگر نه که پست را حذف کنید...

چون ابن جرموز از یاران حضرت علی علیه السلام نبود و برای خدا اقدام به کشتن زبیر نکرد بلکه برای رسیدن به جایزه این کار را انجام داد

جمع بندی

پرسش:
آیا حضرت علی (علیه السلام) بر کشتگان دشمن در جنگ جمل مخصوصا طلحه و زبیر ترحم کرده و گریست؟

پاسخ:
آمارکشته های جنگ جمل بسیار بالا بود. شيخ مفيد در این زمنیه می فرماید: برخى آمار كشته شدگان را بيست وپنج هزارنفر نوشته‏ اند در حالى كه عبد الله بن زبير (آتش افروز معركه) اين تعداد را پانزده هزار مى‏داند. سپس شيخ مفيد قول دوم را ترجيح مى ‏دهد مى‏ گويد مشهور اين است كه مجموع كشته‏ ها چهارده هزار نفر بوده است.(1)
اما گزارش هایی موجود است که برپایه آنها برخورد امام با کشته های دشمن همچون حین جنگ با مدارا بوده است
در گزارشی آمده است: امام (عليه السلام) مردم بصره را دعوت كرد كه كشتگان خود را به خاك بسپارند. به نقل طبرى، امام بركشتگان ناكثان از بصره وكوفه نماز گزارد وبر ياران خود كه جام شهادت نوشيده بودند نيز نماز گزارد وهمگان را در قبر بزرگى به خاك سپرد.سپس دستور داد كه تمام اموال مردم را به خودشان باز گردانند بجز اسلحه ‏اى كه در آنها علامت‏ حكومت‏ باشد وفرمود:
«لا يحل لمسلم من المسلم المتوفى شي‏ء».(2)

از مال مسلمان مرده، چيزى براى ديگران حلال نمى‏ شود.

امير مؤمنان (عليه السلام) از ميان كشتگان جمل مى ‏گذشت كه جسد عبد الله بن خلف خزاعى را، كه لباسى زيبا بر تن داشت، مشاهده كرد.مردم گفتند كه او رئيس گروه ناكثان بود، امام (عليه السلام) فرمود: چنين نبود، بلكه كه او انسانى شريف وبلند طبع بود. سپس جسد عبد الرحمان بن عتاب بن اسيد را ديد.
فرمود: اين مرد ستون گروه ورئيس آنان بود.سپس به گردش خود ادامه داد تا اجساد گروهى از قريشيان را مشاهده كرد. فرمود: به خدا سوگند، وضع شما براى ما ناراحت كننده است، ولى من حجت را بر شما تمام كردم ولى شما جوانانى كم تجربه بوديد و از نتايج كار خود آگاه نبوديد
.
سپس چشمش به جسد قاضى بصره كعب بن سور افتاد كه قرآن بر گردن داشت. دستور داد كه قرآن وى را به نقطه تميزى انتقال دهند، سپس فرمود: اى كعب، آنچه را كه خداى من به من وعده كرده درست واستوار يافتم، آيا تو هم آنچه را كه پروردگارت وعده كرده درست و استوار يافتى؟سپس فرمود:
«لقد كان لك علم لو نفعك، و لكن الشيطان اضلك فازلك فعجلك الى النار»(3)تو دانشى داشتى; اى كاش (آن دانش) تو را سود مى‏بخشيد. ولى شيطان تو را گمراه كرد ولغزانيد وبه سوى آتش كشانيد.
حضرت هنگامی که جسد طلحه را ديد، فرمود: براى تو سابقه اى در اسلام بود كه مى‏ توانست تو را سود بخشد، ولى شيطان تو را گمراه كرد و لغزانيد وبه سوى آتش شتافتى.(4)

ابن ابى الحديد مى‏ نويسد:مشايخ روايت مى‏ كنند كه على فرمود طلحه را بنشانند وآن گاه به او گفت:
«يعز علي يا ابا محمد ان اراك معفرا تحت نجوم السماء وفي بطن هذا الوادي. ابعد جهادك في الله و ذبك عن رسول الله؟».
براى من ناگوار است كه تو را در زير آسمان و در دل اين بيابان خاك آلوده ببينم. آيا سزاوار بود كه پس از جهاد در راه خدا ودفاع از پيامبر خدا دست‏ به چنين كار بزنى؟ (5)

اما در مورد زبیر، عمرو بن جرموز با چند تن از یارانش، به تعقیب او پرداخت و او را غافلگیرانه کشت.(6) وی سپس نزد حضرت علی(عليه السلام) رفت و به دربان گفت، برای قاتل زبیر اجازه ورود بگیر. حضرت فرمود: اجازه بده وارد شود و مژده آتش جهنم به او بده.(7)
امام از کشته شدن زبیر اظهار ناخشنودی کرد و چون شمشیر وی را دید، با یادآوری دلیری‌های زبیر در جنگ‌های صدر اسلام فرمود: این شمشیر بار‌ها اندوه را از چهره رسول خدا(صلی الله علیه وآله) زدود.(8)

پی نوشت ها:
1.الجمل، ص‏223.
2.تاريخ طبرى، ج‏2،ص‏543.
3.شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج‏1، ص 348.
4.شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج‏1، ص 348.
5. همان
6. طبری، تاریخ، ج۴، ص۵۱۱.
7.ابن سعد، طبقات کبری، ج۳، ص۷۸.
8.بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۲۵۴ .