جمع بندی آیا ما نماز را سبک نمی شماریم؟

در نگاه پیامبر اکرم (ص) نماز اول وقت، محبوب ترین کار نزد خداوند است.^[1] حضرت می فرمودند: «هرگاه نماز در وقتش خوانده شود، به طرف آسمان بالا رود، درحالتی که همچو نور می درخشد و درهای آسمان برای آن نماز باز شود تا اینکه به عرش برسد. سپس برای نمازگزار شفاعت می کند و می گوید خدا حافظ تو باشد، آن گونه که در توجه و حفظ من کوشیدی.»^[2]

حضرت رضا (ع) بر نماز اول وقت بسیار پای می فشردند و تأخیر آن را بدون عذر، روا نمی دانستند. ایشان می فرمودند:
أن لکل صلاة وقتین أول و آخر فأول الوقت رضوان الله و آخره عفو الله؛^[3]
(بدان که هر نمازی دو وقت دارد: اول وقت و آخر وقت. اول وقت، خشنودی پروردگار و آخر آن بخشش خداوند است.)
در سیره امام رضا (ع) نیز پافشاری بر نماز اول وقت آشکار بود. روزی در خراسان و به هنگام نماز، امام (ع) به ابراهیم بن موسی فرمودند: «اذان بگو.» او از امام رخصت خواست تا همراهان نیز فرا رسند. حضرت فرمودند: «خدا تو را بیامرزد. نماز اول وقت را بدون عذر به تأخیر نینداز و اول وقت نماز را به پا دار.» بی درنگ، ابراهیم برخاست و اذان گفت و نماز اول وقت خوانده شد.^[4]
این رویه، فراگیر و در هر زمان و مکان جاری بود و گفت وگوهای پرشور علمی و محافل ارشاد و وعظ نیز آن را مستثنا نمی کرد. یکی از نشست های مناظره و بحث امام رضا (ع) با عمران صابی در جریان بود. او از دانشمندان بزرگی بود که درباره توحید با امام رضا (ع) گفت وگو می کرد. در این جلسه که مأمون نیز حضور داشت، امام (ع) سؤال های عمران را با حوصله و متانت و بیان استدلال های روشن پاسخ می دادند و او را به سوی توحید و یگانگی خدا رهنمون می کردند. هنگامی که بحث و مناظره به اوج خود رسید، وقت نماز شد و حضرت رضا (ع) نگاهی به مأمون کردند و فرمودند:
الصّلاة قد حضرت؛
(وقت نماز فرا رسید.)
عمران صابی که به حقایقی دست یافته بود، از امام چنین درخواست کرد: «آقای من، گفت وگو و پاسخ های خویش را قطع نکن. دل من آماده پذیرش سخنان شماست.» حضرت رضا (ع) فرمودند: «نماز را می خوانیم و دوباره به گفت وگو ادامه می دهیم.» آنگاه امام و همراهان به اقامه نماز مشغول شدند و پس از نماز، حضرت به گفت وگو با عمران ادامه دادند.^[5]
پی نوشت ها
[1] صدوق، خصال، ج 1، ص 78.
[2] ديلمى، ارشاد القلوب، ج 1، ص 190..
[3] فقه الرضا( ع)، ص 71.
[4] راوندى، الخرائج و الجرائح، ج 1، ص 338؛ بحار الأنوار، ج 49، ص 49.
[5] صدوق، التوحيد، ص 435..

حضرت امام خمینی (رحمة الله علیه) که خود تربیت یافته مکتب اهل بیت (علیهم السلام) است، چنین دغدغه ای داشتند.
مرحوم حجت‌الاسلام و‌المسلمین سید احمد خمینی(ره) نقل کرده: روزی که شاه فرار کرد، ما در پاریس در نوفل‌لوشاتو بودیم، پلیس فرانسه خیابان اصلی نوفل‌لوشاتو را بست، تمام خبرنگاران کشورهای مختلف آنجا بودند.
خبرنگاران خارجی از آفریقا، آسیا، اروپا و آمریکا و شاید 150 دوربین فقط صحبت امام را مستقیم پخش می‌کردند.
می‌خواستند خبر بزرگترین حادثه سال را مخابره کنند، شاه رفته بود و می‌خواستند ببینند امام چه تصمیمی دارند، امام بر روی صندلی ایستاده بودند. در کنار خیابان، تمام دوربین‌ها بر روی امام زوم شده بود. امام چند دقیقه صحبت کردند و مسائل خودشان را گفتند، من کنار امام ایستاده بودم، یک‌مرتبه برگشتند و گفتند:«احمد ظهر شده؟»
گفتم: بله، الآن ظهر است. بی‌درنگ امام گفتند: «والسلام علیکم و رحمهًْ الله و برکاته»
شما ببینید در چه لحظه‌ای امام صحبت‌هایشان را رها کردند برای اینکه نمازشان را اول وقت بخوانند، یعنی جایی که تلویزیون‌های سراسری که هر کدام میلیون‌ها آدم بیننده دارند، مانند سی‌ان‌ان و بی‌بی‌سی بودند، تمام تلویزیون‌ها چه در آمریکا و چه در اروپا همه بودند، خبرگزاری‌ها همه بودند، مانند آسوشیتد‌پرس، یونایتد پرس، رویترز و تمام خبرنگاران روزنامه‌ها، مجلات، رادیو، تلویزیون، در چنین موقعیت حساسی، امام حرفشان را قطع کردند و رفتند سراغ نماز.[1].
______________________________
پی نوشت:
[1].http://kayhan.ir/fa/news/91637.

باسمه تعالی
نماز ها را در سه نویت خواندن از سر لج بازی نیست، بلکه این جریان فلسفه خاص خود را دارد که می توانید با بخش اعتقادات و کلام مطرح بفرمایید تا همکاران ما شما را راهنمایی بفرمایند.
موفق باشید.

جمع بندی

پرسش:
چرا موقع اذان کلاس های دانشگاه/کلاس های خصوصی/کلاس های مدرسه/ در سرِ کار /گوشه خیابان/در ترافیک...، چرا مردم کارها رو متوقف نمیکنند و به نماز جماعت نمی پردازند؟ آیا این سبک شمردن نماز محسوب نمی شود؟!
پاسخ:
جانا سخن از زبان ما می گویی
چقدر زیبا می شد چنین اتفاقاتی می افتاد و اهتمام به نماز اول وقت به یک دغدغه تبدیل می شد. و مسئولین ذیربط، به نحوی برنامه ربزی می کردند که موقع اذان، و اول وقت، حی علی الفلاح، تحقق خارجی پیدا می کرد که خود این امر یک نوع تبلیغ محسوب می گردد.چنانچه در برخی مراکز، 20 دقیقه وقت نماز را منظور داشته اند.
همان طور که درآموزه های دینی، سیره اهل بیت (علیهم السلام) و بزرگان دین، نسبت به نماز اول وقت بیاناتی داریم.
امام صادق (علیه السلام) فرمودند:
افضل الاعمال الی الله الصلاة لوقتها و بر الوالدین و الجهاد فی سبیل الله
بهترین اعمال نزد خداوند، نمازاول وقت است پس از آن نیکی بر پدر و مادر، و سپس جهاد در راه خدا است.(1)
همچنین امام صادق (علیه السلام) فرمودند:
فَضْلُ الْوَقْتِ الْأَوَّلِ عَلَى الْأَخِيرِ كَفَضْلِ الْآخِرَةِ عَلَى الدُّنْيَا
فضیلت خواندن نماز در اول وقت نسبت به تأ خیر انداختن آن، مثل فضیلت آخرت بر دنیاست.(2) در نگاه پیامبر اکرم (ص) نماز اول وقت، محبوب ترین کار نزد خداوند است.[3] حضرت می فرمودند: «هرگاه نماز در وقتش خوانده شود، به طرف آسمان بالا رود، درحالتی که همچو نور می درخشد و درهای آسمان برای آن نماز باز شود تا اینکه به عرش برسد. سپس برای نمازگزار شفاعت می کند و می گوید خدا حافظ تو باشد، آن گونه که در توجه و حفظ من کوشیدی.»[4]

حضرت رضا (ع) بر نماز اول وقت بسیار پای می فشردند و تأخیر آن را بدون عذر، روا نمی دانستند. ایشان می فرمودند:
أن لکل صلاة وقتین أول و آخر فأول الوقت رضوان الله و آخره عفو الله؛[5]
(بدان که هر نمازی دو وقت دارد: اول وقت و آخر وقت. اول وقت، خشنودی پروردگار و آخر آن بخشش خداوند است.)
در سیره امام رضا (علیه السلام) نیز پافشاری بر نماز اول وقت آشکار بود. روزی در خراسان و به هنگام نماز، امام (ع) به ابراهیم بن موسی فرمودند: «اذان بگو.» او از امام رخصت خواست تا همراهان نیز فرا رسند. حضرت فرمودند: «خدا تو را بیامرزد. نماز اول وقت را بدون عذر به تأخیر نینداز و اول وقت نماز را به پا دار.» بی درنگ، ابراهیم برخاست و اذان گفت و نماز اول وقت خوانده شد.[6]
این رویه، فراگیر و در هر زمان و مکان جاری بود و گفت وگوهای پرشور علمی و محافل ارشاد و وعظ نیز آن را مستثنا نمی کرد. یکی از نشست های مناظره و بحث امام رضا (علیه السلام)) با عمران صابی در جریان بود. او از دانشمندان بزرگی بود که درباره توحید با امام رضا (علیه السلام)) گفت وگو می کرد. در این جلسه که مأمون نیز حضور داشت، امام (علیه السلام)) سؤال های عمران را با حوصله و متانت و بیان استدلال های روشن پاسخ می دادند و او را به سوی توحید و یگانگی خدا رهنمون می کردند. هنگامی که بحث و مناظره به اوج خود رسید، وقت نماز شد و حضرت رضا (علیه السلام)) نگاهی به مأمون کردند و فرمودند:
الصّلاة قد حضرت؛
(وقت نماز فرا رسید.)
عمران صائبی که به حقایقی دست یافته بود، از امام چنین درخواست کرد: «آقای من، گفت وگو و پاسخ های خویش را قطع نکن. دل من آماده پذیرش سخنان شماست.» حضرت رضا (علیه السلام)) فرمودند: «نماز را می خوانیم و دوباره به گفت وگو ادامه می دهیم.» آنگاه امام و همراهان به اقامه نماز مشغول شدند و پس از نماز، حضرت به گفت وگو با عمران ادامه دادند.[7]
حضرت امام خمینی (رحمة الله علیه) که خود تربیت یافته مکتب اهل بیت (علیهم السلام) است، چنین دغدغه ای داشتند.
مرحوم حجت‌الاسلام و‌المسلمین سید احمد خمینی(ره) نقل کرده: روزی که شاه فرار کرد، ما در پاریس در نوفل‌لوشاتو بودیم، پلیس فرانسه خیابان اصلی نوفل‌لوشاتو را بست، تمام خبرنگاران کشورهای مختلف آنجا بودند.
خبرنگاران خارجی از آفریقا، آسیا، اروپا و آمریکا و شاید 150 دوربین فقط صحبت امام را مستقیم پخش می‌کردند.
می‌خواستند خبر بزرگترین حادثه سال را مخابره کنند، شاه رفته بود و می‌خواستند ببینند امام چه تصمیمی دارند، امام بر روی صندلی ایستاده بودند. در کنار خیابان، تمام دوربین‌ها بر روی امام زوم شده بود. امام چند دقیقه صحبت کردند و مسائل خودشان را گفتند، من کنار امام ایستاده بودم، یک‌مرتبه برگشتند و گفتند:«احمد ظهر شده؟»
گفتم: بله، الآن ظهر است. بی‌درنگ امام گفتند: «والسلام علیکم و رحمهًْ الله و برکاته»
شما ببینید در چه لحظه‌ای امام صحبت‌هایشان را رها کردند برای اینکه نمازشان را اول وقت بخوانند، یعنی جایی که تلویزیون‌های سراسری که هر کدام میلیون‌ها آدم بیننده دارند، مانند سی‌ان‌ان و بی‌بی‌سی بودند، تمام تلویزیون‌ها چه در آمریکا و چه در اروپا همه بودند، خبرگزاری‌ها همه بودند، مانند آسوشیتد‌پرس، یونایتد پرس، رویترز و تمام خبرنگاران روزنامه‌ها، مجلات، رادیو، تلویزیون، در چنین موقعیت حساسی، امام حرفشان را قطع کردند و رفتند سراغ نماز.[8]

پی نوشت ها:
[1]. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج3،ص85.
[2]. همان، ج76، ص359.
[3] صدوق، خصال، ج 1، ص 78.
[4] ديلمى، ارشاد القلوب، ج 1، ص 190.
[5] فقه الرضا( ع)، ص 71.
[6] راوندى، الخرائج و الجرائح، ج 1، ص 338؛ بحار الأنوار، ج 49، ص 49.
[7] صدوق، التوحيد، ص 435.
[8].http://kayhan.ir/fa/news/91637.