جمع بندی نبود ملاک صحیح در مورد درستی دین

سلام. من از سبک نگاه شما خیلی خوشم اومد. عنوان کتاب ها بهم می گه که احتمالا گمشده من هستن، و اینکه ادبیات کلامی و نحوه برخوردتان مشخص می کنه انسانی بسیار قابل احترامی هستید. من تازه در این سایت عضو شدم و خیلی ازش سر در نمی یارم. اگه راهی هست که بشه بعد خوندن کتابا با یک راهنما مطلع در ارتباط باشم تا اگه به مشکل خوردم بتونم ازش سوال کنم. بازم تشکر می کنم به خاطر معرفی کتاب ها@};- براتون آرزوی سلامتی دارم

سلام علیکم و رحمه الله

این دو راه چه فرقی با هم دارند که اولیش باطل است و دومیش باطل نیست؟

(حالا شما فطرت را نمی دانم چه معنی می کنید...فرض کنیم پدیده ای ست (شخصی) که خروجی آن ایمان است و سیاق را هم نمیدانم چه معنی کنم ولی میگویم پدیده ایست (شخصی) که خروجی آن ایمان است...خروجی هر دو هم ممکن است انکار باشد (مثلا به یک ناحق!)...حالا مهم نیست اسم این دو پدیده چی باشد و یا اینکه محل حضورشان کجا باشد...قلب؟! (گوشت داخل قفسه سینه) مغز؟! ...روح؟!...امواج الکترومغناطیس؟!...هرچه....فعل ا مهم نیست.

به نظرتان عملکرد عقل و فطرت به تعریف بیرونی آن بستگی داره ؟!...تا حالا بهش فکر نکرده بودم!...جالبه.

خوب برادر یک انسان عاقل و غیر مغرض حدیث را که می شنود چه می کند؟! روش فکر میکنه...تعقل میکنه...یک مسیحی...یک بی دین که امام رضا نمیشناسه که چشم بسته بگه چشم!

اولش همین کتاب و سنت (حدیث امام رضا ع مثلا) بهش معرف میشه...همین میشه بررسی ...نتیجش اش هم میشه شناخت!

بعد که شناخت پیدا کرد, میشه مسلمان...بعدش دیگه هر جا مطمئن بشه کلام از خدا یا سنت است چشم بسته میگه چشم!...حالا میخواد بحث صیغه باشه یا حکم جهاد...اونی که با برخی احکام مشکل داره و فکر میکنه مسلمانه...در واقع فقط فکر میکنه که مسلمانه! ولی کسی که هنوز مسلمان نشده و ادعایی هم نداره, مشکلی نداره...بررسی میکنه, تعقل میکنه و نهایتا تصمیم می گیره یا مسلمان میشه اگر مغرض نباشه و یا نمیشه مثل میلیاردها آدمی که نشده اند!(شاید هم تاحالا بررسی و تعقل نکرده اند یا از روی فطرتشان نرفته اند)

چرا برادر...قرار بر همین است....اول از شناخت نفش شروع میشه و به شناخت خدا می رسه...مگر مهم تر از این وادی هم داریم؟...توحید و شناخت خدا مگر غیر از این است؟...سیر آفاق و انفس مگر غیر از این است؟!

برادر خدا نزدیک است...من از خدا دور هستم...

قربه الی الله همین است دیگر...هر که اخلاصش بیشتر...قربه الی الله اش ثمر بیشتری دارد و به خدا نزدیکتر می شود...
فرق یک مومن خوب با یک مومن ضعیف ... در همین فاصله هاست...هر چه معنویت شما بیشتر شود و بیشتر مراقبه کنید, به خدا نزدیکتر میشوید...وگرنه خدا همیشه نزدیک است!

فرق یک مومن با یک کافر در همین فاصله هاست

یرحمک الله یا اخی
با عقل و سیاق خودتان بررسی کردید و نتیجه و تصمیم گرفتید...همین درسته...بنده هم همینو گفتم...حالا ممکنه همه عالم برداشتی غیر از این داشته باشند...مهم نظر خودتان است...همین درسته.
از مصاحبت با شما بسیار مشعوف شدم.
موفق باشید برادر

در مثل مثال کسانی که در کشتی نشسته بودند و طوفان شد و وقتی که امیدشان برای نجات از همه چیز و همه کس قطع شد نور خدا را در درون خودشان یافتند و او را شناختند و خالصانه او را صدا زدند، این هم می‌شود مواجهه‌ی با فطرت .....

سلام علیکم و رحمه
اولا از سعه صدرتان تشکر می کنم،
اما در مقام بحث ، یه نظرم این جمله بالا که نوشتید، تحکمی بیش نباشد،(تحکم: بی دلیل سخن گفتن یا شاید زورگویی برای قبولاندن یک مطلب به دیگری، این کلمه رو از المیزان یاد گرفتم! )
بستگی دارد شما از مثال کشتی چه چیزی را می خواهید ثابت کنید؟ الله را ؟

با سلام خدمت دوستان و همراهان عزیز

بحث در این است که با توجه به اینکه معلوم نیست وعده های دین محقق میشوند یا خیر پس ملاک صحیحی برای سنجش درستی دین وجود ندارد! خواهش می کنم فقط در این چارچوب ابراز نظر بفرمایید.
طرح مباحث حاشیه ای باعث دور شدن از اصل موضوع شده

نتیجه گیری را سخت تر می کند؛ ضمن اینکه جمع بندی تاپیک را هم با مشکل مواجه می سازد.

از همکاری و همراهی شما صمیمانه ممنونم

سلام علیکم و رحمة الله و برکاته،
نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
این دو راه چه فرقی با هم دارند که اولیش باطل است و دومیش باطل نیست؟

(حالا شما فطرت را نمی دانم چه معنی می کنید...فرض کنیم پدیده ای ست (شخصی) که خروجی آن ایمان است و سیاق را هم نمیدانم چه معنی کنم ولی میگویم پدیده ایست (شخصی) که خروجی آن ایمان است...خروجی هر دو هم ممکن است انکار باشد (مثلا به یک ناحق!)...حالا مهم نیست اسم این دو پدیده چی باشد و یا اینکه محل حضورشان کجا باشد...قلب؟! (گوشت داخل قفسه سینه) مغز؟! ...روح؟!...امواج الکترومغناطیس؟!...هرچه....فعل ا مهم نیست.
اولیش را سعی کردم از اصطلاحات شما استفاده کنم و فرضم بر این بود که منظورتان از عقل و سیاق همان منظور رایج از آن‌ها باشد، در دومی از اصطلاحاتی که ادعا دارم به منظور دین نزدیک‌تر از مفاهیم رایج هستند استفاده کردم ... شباهتشان بخاطر اشتراک لفظی است
نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
به نظرتان عملکرد عقل و فطرت به تعریف بیرونی آن بستگی داره ؟!...تا حالا بهش فکر نکرده بودم!...جالبه.
نه برادر بستگی نداره، در مقام یک بحث درون‌دینی هست که این مطالب مطرح می‌شوند ... اگر یک نفر بخواهد بداند که اسلام دین حق هست یا نه معنا ندارد او را به فطرتی ارجاع بدهیم که اصلاً به آن اعتقادی ندارد ... به چنین کسی فقط می‌گوییم که حقیقت‌طلب باش، واقعاً حقیقت‌طلب باش ...
نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
خوب برادر یک انسان عاقل و غیر مغرض حدیث را که می شنود چه می کند؟! روش فکر میکنه...تعقل میکنه...یک مسیحی...یک بی دین که امام رضا نمیشناسه که چشم بسته بگه چشم!
نه لزوماً ... اگرچه بحثی هم بر روی تفکر هست ... حقیقت تفکر تواضع باطنی است، افتادگی آموز اگر طالب فیضی، هرگز نخورد آب زمینی که بلند است، بر این اساس بله با تفکر می‌شود به حقیقت رسید و اصلاً حقیقت‌طلبی یعنی تفکر ... ولی هر تفکری از نوع تواضع باطنی نیست ... خیلی از تفکرها ریشه در تکبر دارد ... به این نوع تفکر دیگر قران نمی‌گوید تفکر، بلکه می‌گوید تفکیر (باب تفعیل در مقابل باب تفعّل)، مثل آنجا که فرمود «إِنَّهُ فَكَّرَ وَقَدَّرَ ﴿١٨﴾فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ ﴿١٩﴾ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ ﴿٢٠﴾ثُمَّ نَظَرَ ﴿٢١﴾ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ﴿٢٢﴾ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَكْبَرَ ﴿٢٣﴾فَقَالَ إِنْ هَـٰذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ ﴿٢٤﴾إِنْ هَـٰذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ ﴿٢٥﴾» ...
در مورد عقل هم بحثی هست، مثل اینکه انسان می‌تواند عقل داشته باشد ولی عقلش اسیر باشد و از بدل عقل تبعیت کند ... مثل کسانی که با عقلشان به این می‌رسند که برخی از احکام اسلام خلاف عقل است ...
ماجرای فطرت هم چیز غریبی است ... و بله، فطرت چیزی است که باعث می‌شود یک نفر که امام رضا علیه‌السلام را نمی‌شناسد هم در مواجهه‌ی با ایشان یا کلام ایشان تسلیم شود و بداند که حق چیست و باطل چیست ... فطرت به نوعی مفادّ عهدی است که در عالم ذر از انسان گرفته شد، در آن عهد خداوند خودش و اهل بیت علیهم‌السلام را به همه معرفی کرده است و از او پیمان گرفته است و همه هم تصدیق کرده‌اند، چه با اشتیاق و چه به اکراه ... همه خدا و اهل بیت علیهم‌السلام را می‌شناسند و برای شناخت حقانیت ایشان لازم نیست کسی اسم و رسم اهل بیت علیهم‌السلام را بداند یا صورت ایشان را دیده باشد یا امثال آن ... این بحث برای این تاپیک حاشیه است و صرفاً خواستم اشاره‌ای کرده باشم ...
نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
اولش همین کتاب و سنت (حدیث امام رضا ع مثلا) بهش معرف میشه...همین میشه بررسی ...نتیجش اش هم میشه شناخت!
شناساندن حقیقت کار خود خداست، شناخت حقیقت کار ما نیست ... در روایت آمده که انسان اصلاً ابزاری ندارد که با آن خودش برود خدایش را بشناسد، و اینکه اگر خداوند در عالم ذر خودش را معرفی نمی‌کرد هیچ انسانی نمی‌توانست بفهمد که خدایش کیست و رازقش کیست ... و اینکه نوع انسان که از ریشه‌ی نسیان هم هست این عهد را فراموش کرده است ولی در طول زندگی‌اش شرایطی برایش پیش می‌آید که مفادّ آن را به خاطر می‌آورد ... در چنین شرایطی انسان با فطرتش روبرو می‌شود، می‌تواند تسلیم شود یا به آن پشت کند، در این صورت می‌شود مؤمن و یا کافر ... پیامبران هم انسان‌ها را با فطرتشان مواجه می‌کردند وقتی که همان فطرت را آشکارا برایشان می‌خواندند ... و برای این کار نیازی به حضور پیامبران هم نیست، مثل مثال کسانی که در کشتی نشسته بودند و طوفان شد و وقتی که امیدشان برای نجات از همه چیز و همه کس قطع شد نور خدا را در درون خودشان یافتند و او را شناختند و خالصانه او را صدا زدند، این هم می‌شود مواجهه‌ی با فطرت ... کسی اهل نجات است که هم حق‌طلب باشد و موقع مواجهه با این فطرت به آن پشت نکند، و اینکه اهل ذکر باشد و مدام حقیقت را به خودش یادآور شود تا بعد از شناخت حقیقت برای بار دوم آن را گم نکند، و فطرتش از مقابلش در حجاب نشود ... و حبّ الدنیا رأس کل خطیئة ... یعنی محبت دنیا رأس هر بدی و هر خطایی است ... چون دنیا حجاب است برای حقیقت ... بگذریم ... در قیامت پرده از مقابل چشمانش برمی‌دارند و به او می‌گویند که امروز چشمان تو تیزبین شده است و چیزهایی می‌بینی که تا کنون از آن در غفلت بودی ...
فرق دارد بین شناخت پیدا کردن ابتدایی و به یاد آوردن ... شما ممکن است معلمتان یک چیز جدیدی به شما یاد بدهد و شما قبول نکنید و بپرسید که چه کسی گفته است؟ و آخر هم نپذیرید و بگویید که تا قانع نشوم تسلیم هم نمی‌شوم ... ولی وقتی چیزی که می‌دانستید را به یاد آوردید و پیش خودتان گفتید که ای وای من، چطور از چنین حقیقت روشنی تا کنون غافل بودم؟ این دیگر می‌شود اتمام حجت، و زندگی هر کدام از ما پر است از چنین اتمام حجت‌هایی ... راه اتمام حجت خدا بر بندگانش اینطوری است و نه از طریق براهین فلسفی که اصلاً قطعیتی ندارد ... چه کسی می‌تواند با حقیقت وجود و وجود واجب ارتباطی پیدا کند که او را به عنوان خدایش بپذیرد؟ یک توصیف بدون روح از خدا، یک توصیف روی کاغذ و بدون جان ... برای من یکی که بین وجود واجب و مثلث قائم‌الزاویه فرقی نیست، هیچ کدامشان را نمی‌توانم دوست داشته باشم و از آن کمک بخواهم ... خدا را باید دید ... باید خدا بودنش را دید ... باید عظمتش را درک کرد ... وقتی بحث به روی کاغذ برده شود دیگر نه خدا آن خدای خالق عظیم است و نه سایر مسائل انتزاعی خیلی دور از آن هستند ...
نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
بعد که شناخت پیدا کرد, میشه مسلمان...بعدش دیگه هر جا مطمئن بشه کلام از خدا یا سنت است چشم بسته میگه چشم!...حالا میخواد بحث صیغه باشه یا حکم جهاد...اونی که با برخی احکام مشکل داره و فکر میکنه مسلمانه...در واقع فقط فکر میکنه که مسلمانه! ولی کسی که هنوز مسلمان نشده و ادعایی هم نداره, مشکلی نداره...بررسی میکنه, تعقل میکنه و نهایتا تصمیم می گیره یا مسلمان میشه اگر مغرض نباشه و یا نمیشه مثل میلیاردها آدمی که نشده اند!(شاید هم تاحالا بررسی و تعقل نکرده اند یا از روی فطرتشان نرفته اند)

نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
چرا برادر...قرار بر همین است....اول از شناخت نفش شروع میشه و به شناخت خدا می رسه...مگر مهم تر از این وادی هم داریم؟...توحید و شناخت خدا مگر غیر از این است؟...سیر آفاق و انفس مگر غیر از این است؟!
اگر کسی دنبال خدا نگشت و خدا را هم نیافت برای چه باید در قیامت مؤاخذه‌اش کرد؟
مؤاخذه اگر بشود به این دلیل است که «يار بي پرده از در و ديوار در تجلي است يا اولي الابصار ... شمع جويي و آفتاب بلند، روز بس روشن و تو در شب تار ... گر ز ظلمات خود رهي بيني همه عالم مشارق انوار»، مؤاخذه بخاطر غفلت است، بخاطر گرفتار شدن به جهلی است که در مقابل عقل است، حدیث عقل و جهل را بخوانید که در آن جهل نه در مقابل علم که بلکه در مقابل عقل است که مذموم است ... جهل در مقابل عقل خودش بر اساس علم است، یعنی علمی که حجاب اکبر است ... یعنی خدا بگوید فلان و ما که برای خودمان و علممان شأنی قائل هستیم با اعتراض بپرسیم که «چرا؟» ... همین است که در ادعیه می‌خوانیم که ای خدا، ما أنا و ما خطری؟ ... بزرگترین گناه انسان جهل انسان است ... بزرگترین جهل این است که خود را ببیند و خدا را هم ببیند و شأن خودش را بزرگتر و امر خودش را اولی به امر خدا ببیند و برای خودش در مقابل خدا شأنی قائل باشد ... این می‌شود شرک ... این می‌شود همان که خداوند فرمود که ایشان هویٰ و نفس خود را خدای خود قرار داده‌اند ... حضرت علی علیه‌السلام فرموده‌اند که جهل اصل کل شرّ است ... یعنی حتی تکبر که اساس هر رذیله‌ی اخلاقی است خودش نتیجه‌ی جهل است، جهل مرکب ... به همین دلیل هم در حدیث عقل و جهل آمده که خداوند وقتی به عقل گفت برو عقب و رفت عقب، بعد فرمود برگرد جلو و برگشت جلو، به او گفت که تو عزیزترین خلق من هستی و به تو پاداش می‌دهم و در مقابل تو جزا می‌دهم، جهل آن است که به دستور خدا عقب رفت ولی دیگر به جلو حاضر نشد برگردد مگرآنکه غر و لند کرد که اگر عقب رفتن خوب بود چرا برگردم جلو و اگر جلو ماندن خوب بود چرا گفتی بروم عقب ... بندگی کردن و تسلیم خدا بودن یعنی عقلانیت ... عقلانیتی که انسان را مقابل خدا قرار بدهد عین جهل است، گرچه برخی ظهیر و یاور برخی دیگر شده و یکدیگر را عاقل و دانشمند توصیف کنند و برای هم نوشابه باز کنند ...
نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
برادر خدا نزدیک است...من از خدا دور هستم...
این مطلبی که می‌فرمایید در بحث ارسال رسل و در بحث یاد خدا بودن درست است، ولی در بحث اتمام حجت خدا و شناساندن مسیر حقیقت نه ... اگر اینطور که می‌فرمایید باشد نمی‌توان اشقیائی که از خدا دور هستند را چندان سرزنش کرد، یزید وقتی آنطور قابل سرزنش و بعد از مرگ شایسته‌ی آنقدر عذاب است که موقع صادر کردن فرمان قتل امام حسین علیه‌السلام بداند که امام حسین علیه‌السلام سردمدار حق است و خودش سردمدار باطل است ... اگر مطمئن نباشد که خدا وجود دارد یا نه و بر او اتمام حجت نشده باشد که نمی‌شود شقی‌ترین مردمان ... باید حق را بشناسد و به آن پشت کند تا بشود یزید ...
نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
قربه الی الله همین است دیگر...هر که اخلاصش بیشتر...قربه الی الله اش ثمر بیشتری دارد و به خدا نزدیکتر می شود...
فرق یک مومن خوب با یک مومن ضعیف ... در همین فاصله هاست...هر چه معنویت شما بیشتر شود و بیشتر مراقبه کنید, به خدا نزدیکتر میشوید...وگرنه خدا همیشه نزدیک است!
فرق مؤمنین در درجاتشان سر به یاد خدا بودن و توجه به خداست ... یعنی وقتی بر ایشان اتمام حجت شد و حقیقت به ایشان عرضه شد و آن را شناختند، اولاً تسلیم شدند و مسلمان و مؤمن شدند، و ثانیاً از نوری که در درون خود یافته‌اند (نور فطرت، نور خدا) مراقبت کرده‌اند ... قرآن ذکر است، اهل بیت علیهم‌السلام ذکر هستند ... بشیر و نذیر هستند ... بهترین دوست کسی است که بیشتر انسان را به یاد خدا بیاندازد ... کار شیطان ایجاد نسیان است ...
نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
فرق یک مومن با یک کافر در همین فاصله هاست
نه برادر فرق مؤمن و کافر دیگر فقط در فاصله نیست ... مؤمن وقتی با حقیقت روبرو شود ایمان می‌آورد، اگرچه بعد از ایمان آوردن وقتی دوباره سرگرم زندگی روزمره‌اش می‌شود باز از یاد خدا غافل شود، اما کافر آنقدر به حقیقت بی‌محلی کرده و به آن پشت می‌کند که کم‌کم دیگر اصلاً آن را نمی‌بیند، خداوند بر قلوبشان مهر می‌زند، بر چشمانشان حجاب می‌اندازد، در گوششان سنگینی می‌اندازد، پس ایشان کرانند و کورانند و چیزی را فهم نمی‌کنند ... فاصله‌ی در ایشان فقط بخاطر دچار روزمرگی شدن نیست، فاصله در ایشان بخاطر حق‌گریزی و بالاتر از آن بخاطر حق‌ستیزی ایشان است ... صراط الذین انعمت علیهم، غیر المغضوب علیهم و لا الضالین ...
نقل قول نوشته اصلی توسط hamidrezza نمایش پست ها
یرحمک الله یا اخی
با عقل و سیاق خودتان بررسی کردید و نتیجه و تصمیم گرفتید...همین درسته...بنده هم همینو گفتم...حالا ممکنه همه عالم برداشتی غیر از این داشته باشند...مهم نظر خودتان است...همین درسته.
از مصاحبت با شما بسیار مشعوف شدم.
موفق باشید برادر
سلامت باشید برادر، خدا خیرتان بدهد،
من هم از مصاحبت شما خوشحال هستم ...
ان شاء الله در تمام مراحل زندگی موفق باشید و دلتان روشن به نور خدا باشد ...

هر کسی در مورد تجربیات خودش می‌تواند قضاوت کند ... ولی این قضاوت قابل انجام می‌شود وقتی بر اساس تجربیات خودمان انجام شود و نه بر اساس تجربه‌ای که خودمان نداشته‌ایم و درکی از آن نداریم ... و البته که همه‌ی ما از این تجربیات داشته‌ایم، نه لزوماً در چنان شرایط بغرنجی، بلکه حتی گاهی در شرایط خیلی ساده‌تر ... به این تجربیات اصطلاحاً تجربیات دینی می‌گویند ...

سلام علیکم و رحمة الله و برکاته

تشکر

خلاصه بحث شما این است که از منظر قضاوت کننده ای که خود تحربه نداشته، این حرف صحیح است که بگوییم :

این اعتقاد فرد ، ممکن است به دلیل ایمان قبلی او باشد و ایمان قبلی او هم معلوم نیست به چه دلایلی بوده و اینکه اصلا صحیح اند یا نه معلوم نیست. شاید در ذهن او انقدر خوانده اند که باورمند به چنین وجودی شده یا تقلیدی بوده یا با ادله دیگر یا اینکه بگوییک به قول همان روانشناسان ، این یک

خدا

ذهنی است و مخلوق.

اما

اگر خودمان و یا آن روانشناسان خود آنرا تجربه کنند نتیجه ای متفاوت خواهند گرفت و آن نه مخلوقات ذهنی و احتمالات و ایمان قبلی که خودش معلوم نیست صحیح بوده یا نه و شاید و شاید های دیگر ، بلکه قطعا (

خدا)خواهد بود.

خب لازمه این سخنتان این است که هر فردی در آن لحظه خاص قطعا به (خدا ) او رسیده و اگر شک کند شک ناروا کرده و واضح را انکار کرده، خب حال اگر فردی شک کرد و گفت من از کجا بدانم که این همان خدا بوده شما چه جوابی به او می دهید؟ اصلا چه جوابی دارید؟ به زور که نمیشود که به او بگویید نه تو خدا را تجربه کرده ای و شک نکن. هر چند شما در نقل قول همین را می گویید اما خب اینکه نمیشود. طرف شک دارد . این شک کردن را در بحث قبلی ام مطرح نکردم و اولین بار اینجا دارم می گویم. شما می گویید الا و بلا خدا است و حجت او هم تمام شده و اسنحقاق عذاب هم بر شما محقق است!!

حال اگر شک کرد برای این فرد چه جوابی دارید؟؟ این فرد شخص سومی نیست که بگویید خودش میداند او

خدا

و تو نمیدونی بلکه خود من هستم.
مثالی که زدید گویا به خاطر این بود که بگویید که طرف امام زمان را دیده و امام گفنه شک نکن پس نگاه کن که چطور یک امر قطعی را اما گفنه شک نکن ، پس مثال کشتی و

خدا

هم همینطوری است و آن تجربه قطعی

خدا

است. ببینید قبول دارم که وقتی جیزی را دیدم مثلا امام را یا رویدادی را خب دیگه
شک کردن صحیح نیست اما خب این مثالتان سبب نمیشود که من وقتی در آن شرایط قرار می گیرم ، بگویم این همان

خدا

است .با دیدن واضحات شک نمی کنم اما در آن شرایط و تجربه می توانم بگویم این صدا زدن

خدا

ناشی از ایمان قبلی من میتواند باشد که آن هم معلوم نیست صحیح باشد یا نه پس این تجربه و رویداد دلالتی بر اثبات

خدا

ندارد. اما شما می گویید دارد و این همان تحکمی است که عرض کردم.

حال با اینده نگری که می کنم ، فرضا شما دوباره گفتید که این شک ناشی از فلان و بهمان و قضیه آبکش (که کلا قبولشان ندارم ) باشد تکلیف این افراد چیست و چه نسخه ای برای آنها وجود دارد؟ نمیشود که شما بگویید نه حجت بر این افراد تمام شده و قضیه فقط همین است! خود فرد در اصل قضیه شک دارد.

سلام علیکم برادر و رحمة الله و برکاته،
مطمئن نیستم ولی فکر کنم منظورم متفاوت بوده باشد از آنچه که شما برداشت کرده‌اید،
من وجود شکّ بعد از تجربه را تکذیب نکردم و بلکه گفتم همه آن را قبول دارند و حتی امام زمان علیه‌السلام هم در آن ماجرایی که گفتم از بروز قریب‌الوقوع آن برای کسی که خودش یک تجربه‌ی مشخص داشته است را گوشزد کرده‌اند ...
چیزی که رد کردم امکان وقوع شک در زمان تجربه است ... اینکه این تجربه از جنس یادآوری و بیداری است و نه از جنس یادگیری ... اینکه در حین این تجربه می‌دانیم که زمان‌های دیگری که خدا را نمی‌دیدیم در غفلت بوده‌ایم، اما بعد از آن که شک به انسان روی می‌آورد و دیگر خدا را نمی‌‌بینیم نمی‌توانیم بگوییم که در حین آن تجربه حتماً در خواب بوده‌ایم، بلکه شک داریم که رؤیا بوده است یا بیداری ... چو تجربه‌ی عجیبی است که اثری از حسّ آن را اکنون در خودمان نمی‌یابیم ... مثل سیر که حال گرسنه را در نمی‌یابد و هزار و یک مثال دیگر ...
حالا نمی‌دانم نقد شما به این نظر چگونه وارد است!؟

سلام و عرض ادب

دوست گرامی

شخصی رو فرض بگیرید که در جامعه ای هست که هیچ دسترسی به ادیان نداشته

آیا این شخص در هنگام اضطرار که دیگه دستش به هیچ وسیله مادی بند نیست ،

نیرویی ماورای ماده رو یاد می کنه یا نه !!!

سلام علیکم و رحمه الله
خسته نباشید و تشکر
متن را چون کامل نخواندید اشتباه کردید

ببینید قبول دارم که وقتی جیزی را دیدم مثلا امام را یا رویدادی را خب دیگه
شک کردن صحیح نیست اما خب این مثالتان سبب نمیشود که من وقتی در آن شرایط قرار می گیرم ، بگویم این همان
خدا است .با دیدن واضحات شک نمی کنم اما در آن شرایط و تجربه می توانم بگویم این صدا زدن
خدا ناشی از ایمان قبلی من میتواند باشد که آن هم معلوم نیست صحیح باشد یا نه پس این تجربه و رویداد دلالتی بر اثبات
خدا ندارد. اما شما می گویید دارد و این همان تحکمی است که عرض کردم.

اینم پاراگراف آخر:
حال با اینده نگری که می کنم ، فرضا شما دوباره گفتید که این شک ناشی از فلان و بهمان و قضیه آبکش (که کلا قبولشان ندارم ) باشد تکلیف این افراد چیست و چه نسخه ای برای آنها وجود دارد؟ نمیشود که شما بگویید نه حجت بر این افراد تمام شده و قضیه فقط همین است! خود فرد در اصل قضیه شک دارد.

شما هزاران استدلال را در مورد وجود خدا بخوانید شما با اینکار فقط در حال تفلید از دیگران هستد...

سلام علیکم و رحمة الله و برکاته،
برادر خوانده بودم ولی درست متوجه اشکالتان نشده بودم که آنطور جواب دادم که شاید بهتر بفهمم که نقد شما چه بوده است

قسمتی که قرمز کردم به نظرم احتمالاً جایی است که منبع سوءتفاهم بین ماست ...
تا جایی که من از جواب شما می‌فهمم، شما اینطور برداشت کرده‌اید که من می‌گویم چون به ما از بچگی گفته‌اند که خدایی هست پس احتمال وجود خدا در گوشه‌ای از ذهنمان انباشت شده است، آنگاه وقتی در شرایطی قرار گرفتیم که از همه جا قطع امید کردیم ناگهان یادمان می‌افتد که راستی به ما گفته شده بود که خدایی هم هست، و حالا که هیچ امید دیگری نداریم شاید همین روزنه‌ی نور امید هم ارزش امتحان کردن را داشته باشد و در نتیجه خالصانه خدایی را می‌خوانیم که نمی‌دانیم واقعاً وجود دارد یا نه ...

اگر برداشت شما این است جوابی که به شما دادم بی‌ارتباط نبوده است، ولی اگر برداشت شما این نبوده است راستش باز هم با این توضیح اضافه که دادید هم نفهمیدم که نقد شما چیست و اشکال را به کجای بحثم وارد می‌کنید ... و این به معنای آنکه پاسخ شما را کامل نخوانده باشم نیست ...

به زعم خودم چیزی که دارم می‌گویم راهکار برای همه است، به همین دلیل تا متوجه نقد شما نشوم نمی‌توانم این سؤال شما را هم متوجه شوم ...

سلام
در مورد موضوع تاپیک هم بنظرم اگر شما دنبال ملاک صحیح در مورد درستی دین هستید باید از مسیر خودش وارد آن شوید...شما وقتی راه را اشتباه انتخاب کنید مسلما به مقصد نمی رسید و اگر هم برسید نهایتا مدتی قانع می شوید اما باز به دلایل مختلف که خود استارتر محترم هم نمونه هایی را بیان کردند ممکن است به شک بیفتید...

شما باید این را در نظر بگیرید که دین خدا یک دین مختص انسان های عالم نیست.
اگر اینطور فکر میکنید که من باید عالمانه به حقانیت دین برسم سخت در اشتباه هستید...دین خدا باید به گونه ای باشد که من بی سواد و شمای دکتر،من سیاه پوست و شمای سفید پوست ،من فارسی زبان و شمای انگلیسی زبان و... به حق بودن آن پی ببریم...
آیا غیر از این می تواند باشد؟
نمونه واضح،حضرت محمد (ص) که درس نخوانده و به اصطلاح امی بودندن...

پس اگر شما همچین دیدی دارید باید آن را کنار بگذارید،مگرنه همان مانعی خواهد شد که به حقیقت نرسید...

اگر منتظر آن هستید که برایتان کتابی معرفی کنم من به شما قرآن کریم را معرفی می کنم...هیچ کتابی و هیچ استدلالی شما را به آرامش و یقین نمیرساند جز کلام الله ...

برهان ها و استدلال های فلسفی نهایتا شما را قانع میسازند اما به آن اطمینان صد در صدی هرگز نخواهید رسید...در اصول دین تقلید جایز نیست...شما هزاران استدلال را در مورد وجود خدا بخوانید شما با اینکار فقط در حال تفلید از دیگران هستد...

اگر خودتان به شناخت برسید دیگر هیچ کسی نمیتواند به معرفتی که رسیدید خدشه وارد کند...
همه چیز بستگی به خودتان دارد اینکه دنبال راه یا صرفا رفع مسئولیت(گول زدن خودتان)هستید،دارد...
کسی که طالب حقیقت باشد به هر دری میزند راه را پیدا کند...همه ی پیش زمینه های قبلی را دور می ریزد...
هر زمان از نظر فکری به این آمادگی رسیدید به سراغ قرآن بروید(ترجیحا سوره ها را به ترتیب نزول آنها بخوانید).

با سلام و احترام خدمت تمام دوستان عزیز و گرامی

قصد انحراف در موضوع تاپیک را ندارم،اما میخواهم نظرم را (هر چند که می دانم ناقص است) در مورد فطرت که بنده نیز با جناب نقطه هم نظر هستم،بیان کنم(امیدوارم کارشناس عزیز به ما خرده مگیرند.@};-).

آن پیمانی که خداوند در عالم ذر از انسان گرفته است و تمامی انسان ها مورد خطاب قرار گرفته اند و تا آنجا که من میدانم و اشتباه نکنم جناب نقطه هم به آن تاکید دارند با توجه به روایتی از امام صادق(ع)،متاسفانه این پیمان فراموش شده است...دقت کنید فراموش شده است...

برای روشن شدن موضوع مثالی میزنم، فرض کنید بنده یکی از دوستانم را برای دیدن یک مسابقه فوتبال به خانه ی خود دعوت میکنم.در آن روز من و دوستم هم فوتبال را تماشا کردیم و هم صحبت های مختلفی دیگری نیز انجام دادیم ... وقتی آن روز به پایان رسید،بنده بعد از مثلا ده سال از دوستم میپرسم، ٱیا فلان مسابقه فوتبال را یادت می ٱید که آمدی خانه ی ما و آن روز با هم کلی خندیدیم؟؟؟دوستم بعد از کمی فکر و کلنجار رفتن با خود نگاهی به من می اندازد و می گوید : نه یادم نمی آید... کی؟؟؟ کجا؟؟؟ چی میگی تو؟؟؟
بنده هر چه در مورد اتفاقاتی که آن رو افتاد با او سخن می گویم،اما او به یاد نمی آورد... اما وقتی نوار فیلمی که آن روز ضبط کرده بودم را به دوستم نشان میدهم او همان لحظه همه چیز را به یاد می آورد...نه تنها آن روز را تصدیق میکند بلکه اتفاقات دیگر که آن روز را نیز بدون دیدن ادامه ی فیلم نیز برایم شرح میدهد...

پیمان عالم ذر هم گویا به همین شکل میباشد... کسانیکه هنوز با آن مواجه و متذکر نشده اند به سختی می توانند منظور کسانی که متوجه فطرت شان شده اند را درک کنند...
بنده اگر قبل از زمانی که در این سایت ثبت نام کنم،پست های جناب نقطه را میخواندم، شاید خیلی متوجه نمیشدم که ایشان چه چیزی را دیده اند...شاید با خود میگفتم:
خدا کی از ما پیمان گرفته است؟ چه پیمانی؟ کجا؟ این حرف ها چیه... شما توهم زدی...

ولی ٱنچه که قطعی است،کسانی که متذکر شده اند تقریبا همگی از یک وجود لامتناهی و نشانه های دیگر آن صحبت میکنند... این دیگر نمیتواند تصادفی یا توهم باشد یا آنکه خدای ساخته شده ی ذهن ما باشد...

وقتی آن معرفتی که به شما داده شده را به یاد می ٱورید دیگر برای شما پرستش خداوند امری انجام شده به حساب می آید و این سوال مطرح نیست که چرا باید خدا را بپرستم یا چه وجودی را باید بپرستم... گویا کار واضحی از شما خواسته شده و باید انجام میدادید و با خود میگویید چرا قبلا اینکار را انجام نمیدادم؟ این که خیلی واضح است... چرا قبلا این عظمت را نمی دیدم؟؟

ایمان تنها یک کلمه یا به موضوعی باور داشتن نیست بلکه ایمان آن اقرار باطنی ای است که تنها در مقابل خداوند از اعماق وجودتان می جوشد... شبیه آبی که از فواره آب با شدت به بیرون می ریزد... این اقرار باطنی که با تمام وجودتان نسبت به خدا بیان میدارید همان معرفتی است خداوند در عالم ذر به انسان ها داده است...

سلام
در مورد موضوع تاپیک هم بنظرم اگر شما دنبال ملاک صحیح در مورد درستی دین هستید باید از مسیر خودش وارد آن شوید...شما وقتی راه را اشتباه انتخاب کنید مسلما به مقصد نمی رسید و اگر هم برسید نهایتا مدتی قانع می شوید اما باز به دلایل مختلف که خود استارتر محترم هم نمونه هایی را بیان کردند ممکن است به شک بیفتید...

شما باید این را در نظر بگیرید که دین خدا یک دین مختص انسان های عالم نیست.
اگر اینطور فکر میکنید که من باید عالمانه به حقانیت دین برسم سخت در اشتباه هستید...دین خدا باید به گونه ای باشد که من بی سواد و شمای دکتر،من سیاه پوست و شمای سفید پوست ،من فارسی زبان و شمای انگلیسی زبان و... به حق بودن آن پی ببریم...
آیا غیر از این می تواند باشد؟
نمونه واضح،حضرت محمد (ص) که درس نخوانده و به اصطلاح امی بودندن...

اگر منتظر آن هستید که برایتان کتابی معرفی کنم من به شما قرآن کریم را معرفی می کنم...هیچ کتابی و هیچ استدلالی شما را به آرامش و یقین نمیرساند جز کلام الله ...

.شما هزاران استدلال را در مورد وجود خدا بخوانید شما با اینکار فقط در حال تفلید از دیگران

سلام
تشکر از متن بسیار زیبای تان

طبیعی است و به جا است که انسان حوادث زندگی را فراموش کند شما هم یادت نیست روزهای شنبه در دبستان چه برنامه درسی داشتید و انتظار آن از شما هم بی جا و گستاخانه و سفیهانه است. چون زندگی برای انسان داءما حوادث و رویداد و رخداد است و انسان از یادش میرود .
اما
اما آیا این مثالتان ، هم شان مساله مورد بحث است؟؟ از یاد بردن الله و عهد او آیا چیز کمی است؟ آیا اینکه فردی از ما توقع داشته باشد که او را هم مثل برنامه درسی دبستان یاد داشته باشیم مثل موارد بالا نیست؟ شاید نیست و جوابی دارد . (؟؟ )

بسیار عالی
در این خصوص بیشتر توضیح دهید، قرآن چگونه این کار را انجام میدهد؟
آیا تجربه شخصی در این خصوص دارید؟ با کدام بخش از قرآن توانستید به این منظور و هدف برسید ؟

این حرف اشتباه عجیبی است، استدلال خواستن کجایش تقلید است؟ پس علم چطور آموخته میشور؟ جواب کارشناس مسلم را بخوانید .

اگر کسی با دلیل عقلی چیزی برای من اثبات کند و من آن را بپذیرم، من خودم آن را عاقلانه یافته ام، نه اینکه از او تقلید کرده باشم، همانطور که اگر کسی بگوید الان روز است و من بدون تحقیق حرف او را بپذیرم از او تقلید کرده ام، اما اگر او بگوید از این پنجره ببین و من از پنجره نگاه کنم دیگر از او تقلید نکرده ام، از ادراک خودم پیروی کرده ام.

من قبول دارم که ایمان از روی استدلال عقلی نقطه آغاز حرکت بوده و به آرامش قلبی ختم نمیشود، آرامش در سایه ادامه این حرکت طبق قرآن و عمل به تعالیم دین است که حاصل میشود، این را قبول دارم اما...

اما قانع شدن با دلیل عقلی که توسط دیگران تقریر شده هرگز تقلید نیست!

اگر کسی با دلیل عقلی چیزی برای من اثبات کند و من آن را بپذیرم، من خودم آن را عاقلانه یافته ام، نه اینکه از او تقلید کرده باشم، همانطور که اگر کسی بگوید الان روز است و من بدون تحقیق حرف او را بپذیرم از او تقلید کرده ام، اما اگر او بگوید از این پنجره ببین و من از پنجره نگاه کنم دیگر از او تقلید نکرده ام، از ادراک خودم پیروی کرده ام.

سلام علیکم تشکر از لطف شما به این دو سوال پاسخ دهید قضیه حل است .

۱- بله میتواند ناشی از ایمان قبلی باشد، اصلا معلوم نیست،شاید انباشت های تدریجی در ذهن انسان از روضه خوانی ها ،الله الله ها گفتنها سفره پهن کردن ها و نحوه برخورد اجتماع با این مسایل ، صلوات فرستادن و دعای فرج خواندن ها در بچگی! ها و بسیار چیزهای دیگر ذهن انسان را بسازد، شاید همین چیز ها است که باعث میشود ،کاملا متوجه ام چه می گویید ،در یک لحظه ذهن انسان در شرایطی خاص یک لحظه به آسمان دوخته میشود و از او کمک میخواهد، قبول دارم . اما همین یک دفعه متوجه او شدن که به به تعبیر شما نشانه ای از اوست چرا ناشی از این انباشت ها نباشد ؟ از کجا معلوم؟ هیچ معلوم نیست میتواند صحیح باشد و خودش باشد اما فعلا مشخص نیست!
در جواب شما هم برای حل این سوال چیزی ندیدم،کدام قسمت منظور نظرتان است که انرا حل کننده شبهه می دانید؟
۲- شما می‌گویید: در این شرایط خاص و اضطراری، آنچه که توجه انسان به او جلب میشود، قطعا (آالله ) است، از کجا میدانید و این را اثبات کنید.