بررسی شبهه انحصارگرائی و استبداد جامعه ولائی

الف - كنترل ماليِ رهبر ( توسط قوه قضائيه )

ب - كنترل صفاتي رهبر ( در اين بخش، قانون شرائط و صفات ممتاز و خاصي را براي ولي فقيه حاكم در نظر گرفته تا به اصطلاح، يك فرد ظالم و مستبد بر جامعه اسلامی حاكم نشود.)

ج - صفات رهبر ( ولي فقيه در آيات و روايات به كسي اطلاق مي‌شود كه علم و تقوي و دوري از هوي و هوس، از ويژگي‌هاي خاص او می باشد )

از مهم‌ترين عوامل انگيزش استبداد، بي‌تقوايي و تبعيت از هوي و هوس، فقدان مشروعيت و وابستگي قدرت‌هاي خارجي و ثروت‌اندوزي مي‌باشد و اساساً واژه مستبد به كسي اطلاق مي‌شود كه كارها را به اراده و رأي خويش و بدون مشورت با ديگران انجام دهد.

در مقابل ولي فقيه در آيات و روايات به كسي اطلاق مي‌شود كه علم و تقوي و دوري از هوي و هوس، از ويژگي‌هاي خاص او می باشد، ولي فقيه در انجام هر عملي بايد خواست الهي و مصلحت عموم را در نظر بگيرد و آن را بر رأي و نظر شخصي مقدم بداند.

ولي فقیه باید در چارچوب قوانين و مقررات الهي عمل ‌كند و نمي‌تواند همانند يك حاكم مستبد به هر كاري كه دلش خواست اقدام كند. اساساً بواسطۀ دارا بودن ویژگی های خاص و ملکات نفسانی و کمالی که برای ولی فقیه برشمردیم رفتار او برخلاف فرد مستبد، دل بخواهانه و مطلق نيست بلكه در واقع حكومت ولي فقيه حكومت قانون است در حالي كه فرد مستبد، قانوني جز رأي خود نمي‌شناسد.

امّا براي اين‌كه حكومت ولي‌فقيه، تبديل به حكومت استبدادي نشود در قانون تمهيداتي انديشيده شده است و حداقل 4 نوع كنترل براي منتفي شدن چنين فرضي در قانون اساسيِ‌ها پيش‌بيني شده است:

1. كنترل صفاتي رهبر: در اين بخش، قانون شرائط و صفات ممتاز و خاصي را براي ولي فقيه حاكم در نظر گرفته تا به اصطلاح، يك فرد ظالم و مستبد بر جامعه اسلامی حاكم نشود.[2]

2. كنترل قانوني رهبر: كه توسط مجلس خبرگان كه خود منتخبين مردم هستند انجام مي‌شود.[3] البته این کنترل در حد کنترل استطلاعی است.

3. كنترل ماليِ رهبر: توسط قوه قضائيه.[4]

4. كنترل رهبر به وسيله مشورت:[5] در قانون اساسي پيش‌بيني شده كه رهبر جامعه اسلامی، ناگزير از مشورت با متخصصين و كارشناسان مختلف مي‌باشد تا تصميمات او دقيقاً در راستاي تأمين منافع و مصالح عموم باشد در حالي كه حاكم مستبد جز به مصلحت شخصي به چيز ديگري نمي‌انديشد و هرگز چنين كنترل‌ها و اعمال نظرهايي بر وي وجود ندارد او آزاد است تا هر طور ميل اوست عمل كند و كسي هم حق اعتراض ندارد.

بعلاوه ولي فقيه در جامعه هيچ امتيازي بر سايرين ندارد و در برابر قانون با ديگران يكسان شمرده مي‌شود.[6] حكم و دستور ولي فقيه برخلاف حاكم مستبد،‌ هرگز حالت استبدادي و ظالمانه ندارد به اين دليل كه اگر فقيه، حكم و فتوائي صادر كرد خودش هم مشمول آن حكم خواهد بود زيرا حاكم اصلي خداست نه او تا هر آنچه بخواهد انجام دهد.[7]

سلام آقای فریاد این که فردی خودش را عاقل ترین فرد بداند خود عین بی تقوایی است و این همان حجاب اکبری است که انسان های غیر متقی گرفتارش می شوند، این نوع نگاه شما گویای عدم شناخت شما از مفاهیم دینی نظیر تقوا و خودشناسی و خداشناسی است.

در خصوص ولایت فقیه تنها عامل تقوا مطرح نیست بلکه باید واجد شرایط بسیاری باشد تا بتواند جایگاه ولایت فقیه را احراز کند. ضمن آنکه تقوا در ولایت فقیه باید به مرحله ملکه بودن رسیده باشد، مقصود تقوای متداول و معروف نیست که همه مؤمنان به آن توصیه شده اند بلکه بدلیل ملکه شدن تقوا، مرحله قریب به عصمت مورد نظر است.

از جمله وظایف و رسالت های مجلس خبرگان، شناسائی و کشف ولی فقیه صالح و واجد شرایط در هر زمان است، و اگر ولی فقیه مرتکب معصیت و یا خطا شود خود بخود از صلاحیت ولی فقیه بودن منعزل می شود و تشخیص این مطلب نیز بر عهدۀ مجلس خبرگان است. مجلس خبرگان موظف است اگر فردی را دارای شرایط کامل تر برای احراز جایگاه ولایت فقیه تشخیص داد، کشف و به مردم معرفی کند. موفق ...

اگر چه خود شما به مسأله ی "دور" که اصطلاحی فلسفی است واقفید. "دور" هنگامی تصور می شود که الف معلول ب و ب معلول ج و ج معلول الف باشد. در اين حال تحقق "الف" مشروط به خودش خواهد شد و چنين چيزى محال است. با اين وصف، هرگز "دور" تحقق خارجى ندارد و اگر واقعاً در اينجا دورى باشد، نمى‏تواند چنين چيزى در عالم واقع محقّق شود و وجود پيدا كند.

اما آنچه پاسخ به اين شبهه را واضح و مغالطه‏ى موجود در آن را آشكار مى كند، توجه به تفاوتى است كه بين روابط عناصر موجود در اين مورد وجود دارد. زيرا رهبر تمام اعضاى شوراى نگهبان را تعيين نمى كند، بلكه بر اساس اصل‏نودويكم قانون اساسى از دوازده عضو اين شورا، شش فقيه توسط رهبر انتخاب مى شوند و شش حقوق‏دان به وسيله‏ى رييس قوه قضائيه به مجلس شوراى اسلامى معرفى و با رأى مجلس انتخاب مى گردند. پس تمام اعضاى شوراى نگهبان منصوب مستقيم رهبر نيستند.

از سوى ديگر اعضاى شوراى نگهبان اعضاى مجلس خبرگان، را تعيين نمى كنند، بلكه فقط وجود شرايط معتبر در قانون را در نامزدهاى انتخابات مجلس خبرگان مورد تأييد قرار مى دهند و اعضاى مجلس خبرگان با رأى مستقيم مردم برگزيده مى شوند.

پس اعضاى مجلس خبرگان، رهبر را تعيين مى نمايند، ولى خود آنها توسط اعضاى شوراى نگهبان تعيين نمى شوند و از سوى ديگر تمامى اعضاى شوراى نگهبان از سوى رهبر تعيين نمى گردند. به ديگر بيان نسبت بين عناصر موجود يعنى: رهبر، شوراى نگهبان و مجلس خبرگان، از يك سنخ نيست تا شبهه‏اى در صحّت فلسفى يا حقوقى آن وجود داشته باشد.

از اینرو برداشت شما (شبهه ی شما) مبنی بر عبور اعضاء مجلس خبرگان از فیلتر رهبری (شورای نگهبان)، شبهه ای بی ریشه، باطل و ناکارامد است.

سلام مجدد آمارهایتان هم مثل تحلیل ها و ورود و خروجهاتان به مباحث جالب انگیزناک و گاهی موجب تبسم است،

اصولاً اینگونه افاضات ؟؟؟ معمولاً از جهل و یا تجاهل ناشی می شود و اساساً جای تأمل است اینکه مخالفان اصل ولایت فقیه که قدرت درک اصل و واقعیت و ضرورت ولایت فقیه را ندارند چگونه می توانند به جزئیات آن اعم از حدود و اختیارات و مسائلی چون چگونگی انتخاب، نظارت، وظایف و ... ورود کنند.

می توانید بفرمایید آیا در برابر این الگو که در نظام اسلامی ایران، تعریف شده آیا الگوی خاصی که بهتر و کارامدتر باشد در نظر دارید؟

شما ملزم به پذیرش آنچه در این نوشتار آمده نیستید اما لااقل انصاف گفتگو را رعایت کنید.

با سلام

برخی در گفتار و نوشتارهای خود جامعه ولايي را انحصارگرا و مستبد معرفی می کنند در این مجال قصد داریم که این شبهه و دیدگاه قائلین به آن را نقد و بررسی کنیم:

ابتدا ريشه‌هاي استبداد را بررسي مي كنيم، سپس مقايسه‌اي داشته باشيم با جامعه ولايي، آن‌گاه قضاوت را برعهده مخاطب يا مخاطبين عزيز مي‌گذاريم كه آيا جامعه‌اي كه ولي فقيه در رأس آن قرار گرفته مترادف با جامعه‌اي كه يك حاكم مستبد بر آن حكومت مي‌كند، خواهد بود يا خير.

از مهم‌ترين عوامل انگيزش استبداد، بي‌تقوايي و تبعيت از هوي و هوس، فقدان مشروعيت و وابستگي قدرت‌هاي خارجي و ثروت‌اندوزي مي‌باشد و اساساً واژه مستبد به كسي اطلاق مي‌شود كه كارها را به اراده و رأي خويش و بدون مشورت با ديگران انجام دهد.[1] در مقابل ولي فقيه در آيات و روايات به كسي اطلاق مي‌شود كه علم و تقوي و دوري از هوي و هوس، از ويژگي‌هاي خاص او می باشد، ولي فقيه در انجام هر عملي بايد خواست الهي و مصلحت عموم را در نظر بگيرد و آن را بر رأي و نظر شخصي مقدم بداند.

ولي فقیه باید در چارچوب قوانين و مقررات الهي عمل ‌كند و نمي‌تواند همانند يك حاكم مستبد به هر كاري كه دلش خواست اقدام كند. اساساً بواسطۀ دارا بودن ویژگی های خاص و ملکات نفسانی و کمالی که برای ولی فقیه برشمردیم رفتار او برخلاف فرد مستبد، دل بخواهانه و مطلق نيست بلكه در واقع حكومت ولي فقيه حكومت قانون است در حالي كه فرد مستبد، قانوني جز رأي خود نمي‌شناسد.

امّا براي اين‌كه حكومت ولي‌فقيه، تبديل به حكومت استبدادي نشود در قانون تمهيداتي انديشيده شده است و حداقل 4 نوع كنترل براي منتفي شدن چنين فرضي در قانون اساسيِ‌ها پيش‌بيني شده است:

1. كنترل صفاتي رهبر: در اين بخش، قانون شرائط و صفات ممتاز و خاصي را براي ولي فقيه حاكم در نظر گرفته تا به اصطلاح، يك فرد ظالم و مستبد بر جامعه اسلامی حاكم نشود.[2]
2. كنترل قانوني رهبر: كه توسط مجلس خبرگان كه خود منتخبين مردم هستند انجام مي‌شود.[3] البته این کنترل در حد کنترل استطلاعی است.
3. كنترل ماليِ رهبر: توسط قوه قضائيه.[4]
4. كنترل رهبر به وسيله مشورت:[5] در قانون اساسي پيش‌بيني شده كه رهبر جامعه اسلامی، ناگزير از مشورت با متخصصين و كارشناسان مختلف مي‌باشد تا تصميمات او دقيقاً در راستاي تأمين منافع و مصالح عموم باشد در حالي كه حاكم مستبد جز به مصلحت شخصي به چيز ديگري نمي‌انديشد و هرگز چنين كنترل‌ها و اعمال نظرهايي بر وي وجود ندارد او آزاد است تا هر طور ميل اوست عمل كند و كسي هم حق اعتراض ندارد.

بعلاوه ولي فقيه در جامعه هيچ امتيازي بر سايرين ندارد و در برابر قانون با ديگران يكسان شمرده مي‌شود.[6] حكم و دستور ولي فقيه برخلاف حاكم مستبد،‌ هرگز حالت استبدادي و ظالمانه ندارد به اين دليل كه اگر فقيه، حكم و فتوائي صادر كرد خودش هم مشمول آن حكم خواهد بود زيرا حاكم اصلي خداست نه او تا هر آنچه بخواهد انجام دهد.[7]

با مطالبي كه بيان شد به وضوح روشن مي‌شود كه اساساً حكومت و زمامداري در اسلام، يك تكليف و وظيفه سنگين الهي محسوب مي‌شود نه يك فخر و بزرگي نسبت به ديگران. لذا وليِّ فقيه و حاكم مسلمين تا زماني كه ولايت داشته باشد هرگز احساس نمي‌كند ديگران زيرسلطه او قرار دارند چه كه در غير اين صورت ولايت او ساقط مي‌شود و بيان شد كه قانون اساسي هم به اهرم دروني نظارت تأكيد بسيار كرده و بر لزوم تقوايِ رهبر و دنياگريزي او تاكيد نموده است بطوري كه قبول اوصاف لازم رهبري يا كشف خلاف بعدي را موجب عزل رهبري توسط خبرگان مي‌داند و بر همين اساس هم كميسيون تحقيق در مجلس خبرگان شكل گرفته است. [8]

شما در خصوص این شبهه و در تکمیل بحث، چه نظری دارید؟

موفق باشید ...

پاورقی_________________________________
[1] . فرهنگ معين.
[2] . قانون اساسي، اصول 5 و 109.
[3] . همان، اصل 111.
[4] . همان، اصل 142.
[5] . همان، اصل 112.
[6] . همان، اصل 107.
[7] . آيت‌الله جوادي آملي، عبدالله، ولايت فقيه، مركز فرهنگي رجاء، 1367.
[7] . بنقل از سایت اندیشه قم، با کمی تغییر

متن صحیح جمله ی مورد اشاره چنین است: «رهبر در برابر قوانین با سایر افراد کشور مساوی است».

مناقشه ای در آن نیست. مادامی که قوانین به تأیید اوبرسد و از دیدگاه وی، منطبق با حکم الله تشخیص داده شوند، معتبرند. بدیهی است چنین قوانینی برای همه لازم الاجرا خواهند بود و خود ولی فقیه هم باید به آن تن دهد. بحث از زمانی آغاز می شود که ولی فقیه تمام یا بخشی از این قوانین (مثلاً قانون اساسی) را با معیارهایی که قبلا گفته شد منطبق نداند. در اینجا می تواند بر قانون پیشی بگیرد. نکته اینجاست که:

اولاً چنین حقی در انحصار اوست؛ یعنی اگر مراجع تقلید همقانونی از قوانین جاری یا اصلی از قانون اساسی را مطابق شرع نداند، موظفند مادامی که قانون معتبر است بر خلاف استنباط خود به امر ولی فقیه (قانون مورد تأیید او) عمل کنند. البته می توانند نظر خود را از باب «نصیحت ائمه مسلمین» و «امر به معروف و نهی از منکر» به ولی فقیه منتقل کنند.

ثانیاً تغییرات مورد نظر او می توانند مسیر قانونی تعریف شده برای اصلاح را طی نکنند و صرفاً با یک «امر مولوی» انجام شوند (آنچنان که نمونه های آن را در زمان امام داشتیم).

«در نظام ولایت فقیه، فوق قانون وجود دارد. ولیّ می تواند در هنگام لزوم بر قانون و یا حتی قانون اساسی پیشی گیرد»[13]

[13] محمدجواد اردشیر لاریجانی؛ حکومت، مباحثی در مشروعیت کارآمدی (تهران- سروش ١٣٧٣)، ص ٣٨

خود نظریه ی ولایت فقیه صداقت کسی که ولی فقیه است را تضمین نمی کند. مجلس خبرگان است که باید با نظارت مستقل خود از سوء استفاده از این مقام جلوگیری کند.

سلام مجدد

این برداشت شما بر خلاف آن تعریفی است که در شرایط ولی فقیه ذکر شده، شما تصورتان از عدالت فقیه چیست؟ نباید تصور شخصی خودتان را بر عدالت ولی فقیه تحمیل کنید.

اگر به اطراف خودتان، شهر و محله تان بنگرید، و یا حتی در روستاها جستجو کنید و یا از بزرگترها و قدیمی ترها بپرسید شاید افرادی را بیابید و یا معرفی کنند که در عین حالیکه اهل علم نبوده و یا مکتب و استاد دیده نبودند، بدلیل "خودشناسی و خداشناسی" و "خودساختگی و تهذیب"، از همان اوان جوانی، اهل رعایت تقوا و مشهور به عدالت و پرهیز از ظلم و فساد و دروغ تزویر بوده اند در حالیکه فرصت فساد و ظلم داشته اند.

وقتی در بین افراد عادی و معمولی رسیدن به این مقام با کسب شرایط آن حاصل است، این پارسایی و عدالت، به مراتب اعلی در فقها و عالمان برگزیده دین، محقق است.

آیا می دانید عدالت ولی فقیه که جزو شرایط اصلی آن است یعنی کسی که رعایت تقوا و پاکدامنی برایش ملکه شده باشد و در ورود و خروج به هر امری، برایش رعایت تقوا مقدم است. چه معنا و مفهومی دارد؟ و در دین، چه جایگاه و منزلتی برایش تعریف شده است؟

امام خمینی (رضوان الله علیه) می فرماید:

«زمامدار اگر عادل نباشد در دادن حقوق مسلمین، اخذ مالیاتها و مصرف صحیح آن و اجرای قانون جزا عادلانه رفتار نخواهد کرد و ممکن است اعوان و انصار و نزدیکان خود را بر جامعه تحمیل نماید و بیت المال را صرف اغراض شخصی و هوسرانی خویش می کند.» (1)
«ولی فقیه مستبد نمی شود،... عدالتی که غیر از این عدالت اجتماعی است، عدالتی که یک کلمه دروغ او را از عدالت خواهد انداخت. یک نگاه به نامحرم او را از عدالت می اندازد، یک چنین آدمی نمی تواند خلاف بکند، خلاف نمی کند، او می خواهد جلوی این خلافها را بگیرد.» (2)

با این تفصیل، ولی فقیه گر چه همچون پیامبران و امامان (ع) معصوم نیست اما انسان عادی غیر مهذب هم نیست که اینگونه برداشت شخصی مان را در بارۀ ایشان حمل کنیم و تحقق تقوا و عدالت را منوط به نظارت مجلس خبرگان بدانیم.

همانطور که اشاره کردید و در بالا از قول امام خمینی (ره) عدالت ولی فقیه را گفتیم، با یک گناه کبیره از عدالت و در نتیجه از شرط ولایت ساقط می شود از اینرو برای کنار رفتن از ولایت، نیازی به خبرگان رهبری هم نیست بلکه با گناه و ظلم، خودبخود ساقط می شود، البته مجلس خبرگان یک سازو کار قانونی برای شناسایی و رصد و اطمینان از ثبات آن به آنِ شرایط رهبری و اعلان گزارش به مردم است، همانگونه که در ابتدا چنین فرایندی برای شناسایی و معرفی ولی فقیه به مردم صورت گرفته است.

موفق باشید ...

از شما و همه دوستداران دین و ملت و همه مدافعان نظام مقدس جمهوری اسلامی و راه امام و شهدا و در حداقل انتظار از هر ایرانی عاشق کیان و استقلال و آزادی ایران، جز این انتظار نمی رود.

سلام مجدد

اینها که گفتید نه برای ولی فقیه که از هر انسان مؤمنی زشت و ناپسند است و قطعاً از ولی فقیه ناپسندتر، اما دشمنان ولایت، بیش از هر کسی به این حقیقت واقفند که این همه چیزی نیست جز ساخته های ذهن آنها که نمی توانند و نمی خواهند اقتدار ولی فقیه و به تبع آن نظام مقدس جمهوری اسلامی و عزت مردم ایران را ببینند.

از دشمن و کسانیکه در لباس دوست به جبهه دشمن درآمده اند، آنها که منافع و موقعیت هاشان را در اثر زیاده خواهی و تهمت و ظلم، در میان مردم از دست داده اند بیش از این انتظار نمی رود.

از کسانیکه به قول معروف، آب از سرشان گذشته، با پشت کردن به ولایت و آرمانهای امام و شهدا و انقلاب، نه راه و نه روئی برای بازگشت دارند، و می دانند که در میان این مردم جائی برای محبوبیت ندارند چه انتظاری می رود. آیا به چیزی جز تیر خلاص می اندیشند اینکه با تهمت و افتراء و تضعیف و تخریب ولایت فقیه، بلکه اندیشه ی حاکم را تغییر دهند، بامید آنکه به مدد این مجاهدت و سرسپردگی به خواست اجانب، فرصت و شانسی مجدد برای حیات دوباره در میهن ما داشته باشند.

اینها که گفتید نه برای ولی فقیه که از هر انسان مؤمنی زشت و ناپسند است و قطعاً از ولی فقیه ناپسندتر،

سلام علیکم

مجلس خبرگان از "تشخیص اشتباه" معصوم نیست، مقام رهبری از " سوء استفاده کردن اختیاراتش" معصوم نیست، و کسی که در مقام رهبری است نیز معصوم نیست. شرط استبداد و دیکتاتوری هم آن است که از این همه اختیارات مطلقه عمداً سوء استفاده شود، و اگر سوء استفاده شد هر چقدر آن شخص را تعریف و تمجید کنند، نمی توانند آنچه که هست را در نهایت کتمان کنند، و این در صورتیست که از مقام رهبری و اختیاراتش سوء استفاده شود.

1. دوست بزرگوار آیا می توانید اختیارات مطلق فقیه را توضیح دهید و مصادیقی برای آن بیان نمائید؟

2. در صورتی که در دیکتاتور بودن قید عمدی لحاظ شده باشد، از کجا می توانید عمدی و نه سهوی بودن آنرا ثابت نمائید؟

3. اگر قرار باشدمجلس خبرگان که مجموعه ای از فقهای عادلند بی دلیل اهل تمجید و تعریف باشند آیا می توان مصداق خارجی ای برای این مفهوم پیدا نمود؟

ثالثاً ما از شخص خاصی نام نبردیم صحبت بر سر مسألۀ ولایت فقیه است. ضمناً ما نگفتیم که ولی فقیه معصوم است، بلکه گفتیم به مرتبه و مقامی از تقوا رسیده که قریب به عصمت است و شرط عدالت در بارۀ آن محقق است.

رابعاً مسألۀ خطا و گناه، چنانکه در بارۀ هر غیر معصومی می تواند امکان داشته باشد می تواند امکانش هم، بدلیل تهذیب نفس، تقوا و رسیدن به مقام عدالت، منتفی باشد. از اینرو بنا به اعتقاد شیعه و تجربه ای که ما در اولیاء الهی و مقربان و عالمان و فقهای شیعی بسیار سراغ داریم تحققش در شخص ولی فقیه باضافۀ دیگر شرایط، با توجه به تشخیصی که فقهای عادل مجلس خبرگان داده اند ثابت و معین است.

ناگفته نماند که معلوم نیست شما بدنبال اثبات چه چیزی هستید، بدنبال وجود یا عدم کدام خطا و گناه و ظلم و جور هستید؟ در حالیکه واقف هستید که به حکم عقل و نقل و بنا به اصل قانون اساسی، اصل بر برائت است مگر خلافش ثابت شود. آیا برای چنین تجسس غیر معقول و غیر منطقی دلیل و جوازی دارید؟ در حالیکه خداوند در سوره حجرات فرموده است:

"و لا تجسسوا و لا یغتب بعضکم بعضا ایحب احدکم ان یأکل لحم اخیه ..."

از اینرو تا خطا و گناه و ظلم و ستمی برای احدی مبتنی بر اسناد و مدارک مثبته ثابت نباشد، داد از آن در آشکار و نهان، خود گناه کبیره و ضایع کردن آبروی مؤمن است که از کعبه شریف تر است.

حال بفرمایید بر چه مبنا و ملاکی باید بدنبال اثبات خطا و گناه نکرده ی ولی فقیه جامع الشرایط بود؟ اینکه خطا کرده یا نکرده؟ ظلم کرده یا نکرده؟ مجلس خبرگان خطائی در ولی فقیه دیده یا ندیده؟ به رسالتش عمل می کند یا خیر؟ آیا این شیوه از مصادیق تجسسِ زمینه ساز غیبت و تهمت و افتراء نیست و هکذا ...

موفق باشید ...

متن کامل بيانات مقام معظم رهبری در ديدار اعضاى مجلس خبرگان رهبرى در نهمین اجلاس خبرگان رهبری
بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحيم‌

خيلى خوشامديد آقايان محترم و خبرگان عالى‌شأن امت. و تشكر ميكنم از زحمات برادران عزيز، آقايان محترم؛ چه در ضمنِ اين اجلاس جارى، و چه در طول سال در كميسيونهاى مربوط، كه آقايان در آنجا حضور داريد و زحماتى كه كشيده ميشود. و شما را دعا ميكنيم. خداوند ان‌شاءاللَّه از شما قبول كند و توفيق و تسديد بفرمايد.

از همه‌ى آقايان تشكر ميكنيم؛ بخصوص از جناب آقاى هاشمى رفسنجانى، براى اينكه در اين اجلاس، انتظار خصمانه‌اى را كه دشمنان داشتند، خنثى كردند. آنها انتظار داشتند كه بين خبرگان امت اختلاف بيفتد؛ رقابتها به صورت رقابتهاى متعارف دنياى مادى در بيايد و مسابقه‌ى در خدمت، تبديل بشود به رقابت منفىِ در تصرف مراكز و جايگاه‌ها؛ كه اين بحمداللَّه نشد. خب، از جناب آقاى هاشمى انتظار هم همين بود؛ با توجه به سابقه‌ى عقل و احساس مسئوليتى كه در ايشان هميشه ما مشاهده كرديم. و آنچه كه انتخاب هم كرديد آقايان! انتخاب بجا و بحقى بود. جناب آقاى مهدوى شخصيت برجسته و بارزى هستند؛ هم در عالم روحانيت، هم در عالم سياست، هم در مسائل جارى كشور، در مسائل حوزه و دانشگاه، از اول انقلاب تا امروز. آنچه اتفاق افتاد، ان‌شاءاللَّه به بركت اخلاص آقايان و اخلاص شماها و عقل و تدبيرى كه انسان در رفتارها و گفتارها مشاهده ميكند، به خير اسلام و مسلمين خواهد بود؛ انتظار هم همين است.

شرائط امروز كشور، به ملاحظه‌ى مسائل منطقه، شرائط بسيار مهم و حساسى است. مسائل منطقه، مسائلى است كه ابعاد آن از متعارف مسائل جارى بكلى بيرون است. آنچه دارد اتفاق مى‌افتد، خيلى ابعاد عظيمى دارد. حالا دشمنان، سوءاستفاده‌كنان، فرصت‌طلبان بين‌المللى و مستكبران چه ميخواهند و چه خواهند كرد، بحث ديگرى است. آنچه اتفاق افتاده، دو شاخصه‌ى بسيار مهم دارد، كه اين دو شاخصه مورد آرزوى همه‌ى مسلمانان صادق و انديشه‌هاى والا در انقلاب اسلامى، در جمهورى اسلامى و در ساير نقاط عالم بوده است. اين دو اتفاق، يكى حضور مردمى است، يكى شعار اسلام. اين دو چيز، خيلى مهم است.

حضور مردمى معنايش اين است كه ملتها با تن خودشان، با حضور شخصى خودشان در ميدانهاى مبارزه حاضر شوند و خطرات را تحمل كنند؛ مثل آن چيزى كه در ايران اتفاق افتاد. وقتى اين شد، هيچ قدرتى در مقابل اين نميتواند بايستد؛ حالا آمريكا و اينها كه سهلند. اگر همه‌ى قدرتهاى عالم هم دست به يكى شوند، در مقابل ملتى كه با همه‌ى وجود وارد ميدان شده است، نميتوانند مقاومت كنند، ايستادگى كنند. البته ميزنند، ميكُشند، خونريزى ميكنند، اما مغلوب ميشوند. همان طور كه امام در آن سالها فرمودند، خون بر شمشير فائق خواهد آمد، پيروز خواهد شد. اين اتفاق افتاده است. مردم با جسم خودشان، با وجود خودشان وارد ميدان شده‌اند؛ نماينده نفرستادند، به حرف اكتفاء نكردند؛ آن هم نه در يك كشور، در چندين كشور؛ كه زمينه‌ى آن در كشورهاى ديگر هم وجود دارد. اين يك نكته است كه خيلى مهم است. جز دست قدرت الهى، كسى قادر نيست يك چنين وضعى را به وجود بياورد. زمينه‌ها فراهم ميشود، افراد نقش ايفاء ميكنند - در اينها شكى نيست - اما اين دست قدرت خداوند است كه مالك دلهاست؛ كه «قلب المرء بين اصبعى الرّحمن». خداى متعال است كه دلها را عازم ميكند، جازم ميكند، اراده‌ها را بسيج ميكند و اين اتفاق مى‌افتد. در اين حوادث، دست قدرت خداوند محسوس است. چون دست قدرت الهى هست، بنابراين پيروزى هم در آن قطعى است.

نكته‌ى دوم در اينها، مسئله‌ى شعار اسلام است. خب، در اين كشورها و در ديگر كشورهاى اسلامى، مردم، مردم مسلمانى هستند، جزو امت اسلامند. حتّى در آنجاهائى هم كه مظاهر اسلامى محدود بوده است، همراه با فشار بوده است، مردم مؤمنند، مسلمند و اسلام ريشه دارد؛ اين هم از خصوصيات اسلام است. در كشورهائى كه ماركسيستها هفتاد سال با همه‌ى توان سعى كرده بودند اسلام‌زدائى كنند، بمجرد اينكه رژيم كمونيستى شوروى ساقط شد، مردم بيرون آمدند؛ جوانهائى كه دوره‌ى اسلام را اصلاً درك هم نكرده بودند، شعار اسلام دادند. اين، يك خصوصيت مربوط به عمق اسلام است در دلها.

در اينجاها هم همين جور است. البته انگيزه‌هائى وجود داشت، الان هم وجود دارد - انگيزه‌هاى ليبراليستى، شايد به نحو ضعيف‌ترى انگيزه‌هاى سوسياليستى، قوميت‌گرائى يا امثال اينها - ليكن بدنه‌ى مردم، مسلمانند و شعارها اسلامى است؛ بخصوص در كشورى مثل مصر كه آنجا اسلام خيلى عريق است، عميق است، قرآن آنجا حاكم است، محبت اهل‌بيت آنجا حاكم است.

بنابراين، اين حادثه، حادثه‌ى عجيبى است كه دارد اتفاق مى‌افتد. هنوز هم اين حادثه در اول راه است. خب، ما حالا به عنوان جمهورى اسلامى، و ما تعداد موجود در اينجا به عنوان مسئولانى از جمهورى اسلامى، و همچنين ديگر مسئولان، وظائفى داريم؛ بايستى به اين وظائف توجه كنيم و از اين مقطع زمانى آسان نگذريم.

يكى از چيزهائى كه بلاشك در اين حوادث مؤثر بود، الگوسازى و گفتمان‌سازى انقلاب اسلامى بود. انقلاب اسلامى براى مسلمانها الگو شد؛ اولاً با پيدايش خود، بعد با تشكيل موفق نظام جمهورى اسلامى كه توانست يك نظامى را با يك قانون اساسىِ كامل ارائه كند و آن را به كرسى بنشاند و تحقق ببخشد، و بعد ماندگارى اين نظام در طول سى و دو سال كه نتوانند به او ضربه بزنند، و بعد استحكام و تقويت هرچه بيشتر اين نظام - كه نظام جمهورى اسلامى امروز از لحاظ عمق و ريشه، قابل مقايسه‌ى با ده سال پيش، بيست سال پيش و سى سال پيش نيست - و بعد پيشرفتهاى گوناگون در اين نظام، كه پيشرفت علمى، پيشرفت فناورى و صنعتى، پيشرفتهاى اجتماعى گوناگون، پخته شدن افكار، پديد آمدن افكار نو، حركت عظيم علمى در كشور و فعاليتهاى گوناگون است. عمرانهائى كه در اين كشور شده است، در مواردى كشور را به درجه‌ى چند كشور معدود دنيا درآورده است. اينها همه حوادثى است كه اتفاق افتاده است. اينها براى ملتهاى مسلمان چيزهاى محسوسى است؛ اينها را مى‌بينند، مشاهده ميكنند. اين انقلاب آمد، نظام درست كرد، اين نظام باقى ماند، روزبه‌روز قوى‌تر شد، روزبه‌روز هم پيشرفته‌تر شد؛ اين ميشود الگو. اين الگوسازى يك گفتمانى را به وجود مى‌آورد كه آن، گفتمان هويت اسلامى و عزت اسلامى است. امروز در بين ملتهاى دنيا، احساس هويت اسلامى، قابل مقايسه‌ى با سى سال قبل نيست؛ احساس عزت اسلامى و مطالبه‌ى اين عزت، امروز قابل مقايسه‌ى با گذشته نيست. اين، اتفاق افتاده است.

خب، طبعاً نتائجش اين است كه جبهه‌ى مخالف و جبهه‌ى مقابل شكست ميخورد. مستبدينِ فاسدِ وابسته‌اى در يك جاهائى در رأس كار بودند. خداى متعال وعده كرده است: «سيصيب الّذين اجرموا صغار عند اللَّه و عذاب شديد بما كانوا يمكرون».(1) مكرشان فايده‌اى براى آنها ندارد، بلكه به خاطر همين مكر، خداى متعال ذلت و خاك‌نشينى را بر اينها تحميل ميكند. اين اتفاق افتاده است، اين شده است، اين جلوى چشم ماست.

اين هم يكى ديگر از آن مواردى است كه ما آيات الهى قرآن را در مقابل چشم خودمان تجربه‌اش را مشاهده كرديم؛ كه اين مال زمان ماست، اين خيلى باارزش است. آنچه را كه خداى متعال در قرآن وعده داده است، ما داريم اينها را جلوى چشم خودمان، در تجربيات خودمان مشاهده ميكنيم.

بخش مهمى از تبليغات ضد جمهورى اسلامى، ناظر به همين جهت است؛ ناظر به اين است كه الگوسازى نشود؛ در چشم ملتهاى مسلمان، جمهورى اسلامى به صورت يك الگوى موفق درنيايد. به نظر من اين نكته‌ى بسيار مهمى است كه همه‌ى ما بايد به آن توجه كنيم. سعى دشمنان اين است كه جمهورى اسلامى به شكل يك الگوى موفق در چشم ملتها جلوه نكند؛ چون وقتى الگو پيدا شد، مردم به سمت آن حركت ميكنند؛ وقتى توفيق اين الگو دانسته شد، مردم تشويق ميشوند.

يكى از نويسنده‌هاى مصرى در پنجاه سال قبل، شصت سال قبل در يك كتابى نوشته است كه اگر ما بتوانيم يك نقطه‌ى از دنيا را با يك حكومت اسلامى اداره كنيم، از هزاران كتاب و تبليغ براى پيشرفت اسلام اين مؤثرتر است. راست ميگويد. با اينكه الگوى ما از لحاظ انطباق با اسلام، آنجور كه ما ميخواهيم، نيست - خب، ما متأسفانه با شكل مطلوبِ تحقق اسلام خيلى فاصله داريم - اما همان اندازه‌اى كه توانستيم، توفيق پيدا كرديم، اسلام را وارد جامعه و زندگى‌مان كرديم، آثارش را داريم مشاهده ميكنيم، عزتش را مى‌بينيم، قدرتش را مى‌بينيم، پيشرفتش را مى‌بينيم، استقلالش را مى‌بينيم؛ اين را مردم دارند مشاهده ميكنند. پس آنها ميخواهند اين الگوسازى نشود؛ لذاست كه سعى ميكنند الگو را در چشم مخاطبان خراب كنند. يكى از كارهائى كه از اول انقلاب تا حالا انجام گرفته، اين است. اگر ضعفى داريم، آن ضعف را در چشمها بزرگ ميكنند؛ اگر ضعفى نداريم، آن را بدروغ به ما نسبت ميدهند؛ اين را بايد توجه داشته باشيم. يكى از كارهاى اساسى دشمن در تبليغات ضد جمهورى اسلامى، ناظر به اين معناست و همه‌ى تلاش هم براى اين است.

خب، در تضعيف اين الگو، دو عامل به يكديگر كمك ميكنند: يك عامل، عامل درونى است؛ نقصهائى كه وجود دارد. كوتاهى‌هاى ما، كم‌كارى‌هاى ما، تنبلى‌هاى ما، مبتلاشدن ما به چيزهائى كه مضر به حركت است - مثل اختلافها، مثل كارهاى خلاف گوناگون، ميل به دنيا پيدا كردنها، به سمت دنيا كشيده‌شدنها، قدرت‌طلبى‌ها، بى‌سياستى‌ها و از اين قبيل چيزها - اينها چيزهائى است كه ناشى از وجود ماست، ما داريم اين نقصها را ايجاد ميكنيم. اين عامل درونى، به اين الگو صدمه ميزند.

عامل ديگر، مربوط به دشمن است؛ كه همينى كه ما داريم، اين را صد برابر بزرگ ميكنند و به چشم ديگران ميكشانند؛ عيبهائى هم كه نداريم، به ما نسبت ميدهند. خب، حالا ما چه كار كنيم؟ اول بايد به آن چيزهاى درونىِ خودمان بپردازيم. اول بايستى به آن چيزى كه تقصير خود ماست، كوتاهى خود ماست، بپردازيم. اگر اين را درست كرديم، خداى متعال آن دومى را هم كفاف خواهد كرد؛ يعنى خداى متعال تبليغ دشمن را هم خنثى خواهد كرد.

در اين «مناجات الشّاكين» كه منسوب به حضرت سجاد (سلام اللَّه عليه) است، اولين شكايت اين بزرگوار، شكايت از خودش است: «الهى اليك اشكو نفسا بالسّوء امّارة و الى الخطيئة مبادرة». بعد كه مبالغى از خود شكايت ميكند، آن وقت عرض ميكند: «الهى اشكو اليك عدوّا يضلّنى». اول شكايت از خودمان، بعد شكايت از دشمن. بايد اين را مراقبت كنيد.

خب، حالا كى مراقبت كند؟ چگونه مراقبت كنيم؟ جوابش اين است كه در درجه‌ى اول، مسئولان و زبدگان و برجستگان و روشنفكران و دانشمندان و علما و كسانى كه محيطِ تأثير دارند، از رفتارهاى خودشان مراقبت كنند. همان طور كه عرض كرديم، قدرت‌طلبى است، دنياطلبى است، دنبال اختلاف رفتن است، جنجال درست كردن است، خلاف اخلاق حركت كردن است؛ كه من در اينجا ميخواهم روى اين مسئله‌ى خلاف اخلاق حركت كردن تكيه كنم.

فضاى اهانت و هتك حرمت در جامعه، يكى از آن چيزهائى است كه اسلام مانع از آن است؛ نبايد اين اتفاق بيفتد. فضاى هتك حرمت، هم خلاف شرع است، هم خلاف اخلاق است، هم خلاف عقل سياسى است. انتقاد، مخالفت، بيان عقايد، با جرأت، هيچ اشكالى ندارد؛ اما دور از هتك حرمتها و اهانتها و فحاشى و دشنام و اين چيزها. همه هم در اين زمينه مسئولند. اين كار علاوه بر اينكه فضا را آشفته ميكند و اعصاب آرام جامعه را به هم ميريزد - كه امروز احتياج به اين آرامش هست - خداى متعال را هم از ما خشمگين ميكند. من ميخواهم اين پيامى باشد به همه‌ى آن كسانى كه يا حرف ميزنند، يا مينويسند؛ چه در مطبوعات، چه در وبلاگها. همه‌ى اينها بدانند، كارى كه ميكنند، كار درستى نيست. مخالفت كردن، استدلال كردن، يك فكر سياسى غلط يا يك فكر دينى غلط را محكوم كردن، يك حرف است، مبتلا شدن به اين امرِ خلاف اخلاق و خلاف شرع و خلاف عقل سياسى، يك حرف ديگر است؛ ما اين دومى را به طور كامل و قاطع نفى ميكنيم؛ نبايد اين كار انجام بگيرد. متأسفانه بعضى اين كار را ميكنند. من بخصوص به جوانها توصيه ميكنم. بعضى از اين جوانها بلاشك مردمان بااخلاص و مؤمن و خوبى هم هستند، اما خيال ميكنند اين وظيفه است؛ نه، من عرض ميكنم اين خلاف وظيفه است، عكس اين وظيفه است.

البته از نفوذها، از اغواهاى شيطانى دشمنان، از دخالتهاى دشمنان هم نبايد غفلت كرد. همان طور كه امام بارها ميفرمودند، گاهى اينجور افراد وارد اجتماعات پرشور و مؤمن و مخلص ميشوند و آنها را به يك سمتى و يك حركتى ميكشانند؛ از اين هم نبايد غفلت كرد؛ هم غفلتهاى ناشى از احساساتى شدن، هم ناشى از نديدن دستهاى دشمن. بنابراين من بخصوص از جوانها ميخواهم كه نگذارند اين فضاى غيبت و تهمت و فحاشى و هتاكى و شكستن حرمتها ادامه پيدا كند. وقتى كه ادامه پيدا كرد، طبعاً همان طور سرايت هم ميكند - مثل بيمارى مسرى - ناگهان مى‌بينيد مثلاً در نمازهاى جمعه كه محل خشوع و ذكر و توجه است، يك چنين چيزهائى گاهى احياناً ديده ميشود، كه غلط اندر غلط است. انسان اگر چنانچه آن خطيب نماز جمعه را قبول ندارد، خب، اصلاً پاى خطبه‌اش نمى‌نشيند، به او اقتداء هم نميكند، مى‌آيد بيرون. يا حتّى گاهى اوقات در درسها، در محيطهاى علمى و درسى از اين چيزها ديده ميشود؛ كه اينها غلط است، مضر است و مخالف مصلحت انقلاب است؛ اينها همان ضربه زدن و شكاف ايجاد كردن و تَرك‌دار كردن هيئت عظيم و شفاف و باشكوه نظام اسلامى است كه دارد با قدرت حركت ميكند و پيش ميرود.

من به بزرگان هم نصيحتى بكنم. اين نصيحت به جوانها بود، پيرها هم محتاج نصيحتند؛ آنها هم بايد توجه كنند. مواضع درست گرفتن، حرف درست زدن، تحت تأثير خبرهاى دروغ قرار نگرفتن، اين هم وظيفه است. هزاران نفر در نظام اسلامى دارند محض رضاى خدا زحمت ميكشند و تلاش ميكنند و شب و روز خودشان را ميكُشند، براى اينكه طبق حركت اسلامى يك كارى انجام بگيرد، نظام اداره شود، وظائفِ بسيار سنگين انجام بگيرد؛ اما انسان يك خبر دروغى را بشنود، بنا كند همه‌ى اينها را زير سؤال بردن - مسئولين دولتى را، ديگران را، ديگران را - اين هم مصلحت نيست، اين هم خلاف است. هم جوانها بايد مراقبت كنند، هم پيرها بايد مراقبت كنند. ما، هم در جوانى‌مان احتياج به نصيحت داريم، هم حالا كه پير شديم، احتياج به نصيحت داريم.

اميدواريم خداوند متعال ان‌شاءاللَّه به همه‌ى ما كمك كند تا بتوانيم اين الگوى موفق و باشكوه و بسيار باعظمت را - كه نظام جمهورى اسلامى است - حفظ كنيم و اين را ان‌شاءاللَّه همين طور به نسلهاى آينده بسپاريم و از اين جهت پيش خداى متعال سرافراز باشيم.
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته‌

---------------------------
1) انعام: 124

1- اگر رهبر تنها مرجع تقلیدی باشد که فقط احاطه به ابعاد فقه داشته باشد و از بینش سیاسی و اجتماعی بهره ای نبرده باشد صلاحیت رهبری جامعه را دارا است؟آیا در این صورت اشکالات شما به حکومت دینی مرتفع می شود؟!

2- اینکه مهمترین وظیفۀ ولی فقیه این باشد که احکام اسلامی مورد اختلاف علما را یکسان کند، این وظیفه را از کجا بدست آورده اید؟آیا مرادتان از احکام مسائل فروع و احکام مکلفین است؟یعنی ولی فقیه بجای حکومت داری در فتوای مجتهدین دخالت کند تا مردم مثلا در مسائل طهارات و نجاسات و ... بر اساس نظر واحد عمل کنند؟آیا این وظیفۀ حاکم دینی است؟

3-فرمودید نه اینکه مثلا رهبری انتخاب بشود که مرجع نیست. و یک مرجع تقلید با سابقه طولانی مجبور به اطاعت از شخصی شود که علمش به مراتب از وی پایین تر است!!.بعد در سطر آخر می فرمائید ولی فقیه نباید نقش فرماندهی داشته باشد؟

سوال:الف:اطاعت از ولی فقیه در چه مسائلی است؟آیا در مسائل فقهی است؟یعنی فقیه بدانچه که خود رسیده عمل نکند و از رهبری اطاعت کند؟! یا نه تبعیت در مسائل حکومتی؟

ب: به نظر شما رهبر رهبر است یا برگ...آیا در مسائل کلان کشور کسی نباید حرف آخر را بزند؟آیا در جوامع دیگر کسی حرف آخر را نمی زند؟ علاوه بر اینکه همیشه تصور شما این است که رهبری جامعه در تصمیم گیری ها توجهی به مسالۀ مشاوره ندارند و این امری بسیار عجیب است؟!!

اگر رهبر نقش مشاوره ای دارد نه فرماندهی،به نظر شما در چه موضوعی باید مشاوره بدهد؟در موضوع فقه مشاوره بدهد؟یا در موضوع مسائل سیاسی و اجتماعی و...؟

چون به نظر شما در همۀ ابعاد از رهبر عالمتر وجود دارد لذا به نظر می رسد رهبر ترسیمی شما بدرد مشاوره هم نمی خورد.

ج: آیا در صورتی که رهبر یک تحصیل کرده اروپایی باشد تبعیت مرجع تقلید از او بلا اشکال است؟وتنها این اشکال در حوزه فقاهت وجود دارد؟!جالب است شما در مسائل تقلید از مجتهد اعلم آنرا تشبیه به تقلید میمون نمودید و در اینجا سخن از تبعیت دانشوران می زنید؟!

در حالى كه «حكومت مطلقه» حكومتى است كه شخص حاكم در آن، هيچ‏گونه محدوديتى در اعمال حكومت و در برابر مردم و قانون ندارد و ملزم نيست هيچ ملاك و ميزان و ضابطه اى را رعايت كند. اما فقيه، ملزم به رعايت موازين خاصى در اعمال ولايت، رعایت قانون و حقوق مردم است و در قانون اساسی حدود اختیارات و وظایف ولی فقیه مشخص گردیده و نیز در برابر قانون همانند دیگر مردم مساوی است. (که توضیحات ان گذشت)

سلام علیکم به عقیده ی من سیاست و قانون سیاسی باید برخواسته از قرآن و بنابر قرآن باشد، چرا که ممکن است، همین سیاست اقدام به مشاوره و توجه به نظر فقیه نکند و آنچه که از نظر دین نادرست است را به اجرا در آورد، پس چاره ی کار همان حکومت دینی است،

با سلام به دوستان عزیز جناب فریاد باز مثل همیشه سخنانی بیان می دارید که همدیگر را تکذیب می کند. در یک جا بیان می دارید: هیچ کسی با حکومت دینی مخالف نیست.ودر جای دیگر: رهبر اصلا نباید در حوزه سیاسی و اقتصادی دخالت بکند و فقط یک مشاور در این زمینه ها باشد؟!سؤال: 1- چرا رهبر نباید در حوزۀ سیاسی و اقتصادی دخالت کند؟

2- آیا فقاهت و اسلام شناسی او مانع از دخالت در مسائل سیاسی و اقتصادی است؟در این صورت چرا پیامبر اکرم«صلی الله علیه و آله» حکومت تشکیل دادند و رهبری سیاسی و اقتصادی را یه دیگران نسپاردند؟

3- اگر عدم صلاحیت رهبر به خاطر عدم بینش سیاسی او ست مگر در مبانی ولایت فقیه، رهبری چنین فردی ترسیم شده که شما اشکال می کنید؟

جناب فریاد! که تنها اشکال می کنید و هیچگاه الگویی شایسته بیان نمی دارید،از جمله صفات لازم براى رهبرى، مديريت و مدبر بودن اواست. در اصل 109 قانون اساسى (بند 3) آمده است: رهبر بايد داراى بينش صحيح سياسى و اجتماعى، تدبير، شجاعت، مديريت و قدرت كافى‏براى رهبرى باشد.

حال شما با رهبری فقیهی که مدیر و مدبر است مشکل دارید یا اساسا با دخالت اسلام در مسائل دنیوی مخالفید؟!

4- در رهبری نظامهای سیاسی کنونی چند درصد از حکمرانان آنان سیاست مدار و اقتصاد دانند؟

آیا سیاست مدار بودن با قال و قیل حاصل است یا با علم و تجربه؟

در نظام جمهوری اسلامی رهبری این انقلاب را شخصی به عهده داشت که نمونه ای در دوران بعد از اولیای الهی برای آن شخصیت الهی یافت نمی شود اگر دارید بیان بفرمائید، و بعد ازآن امام عظیم الشان رهبری این نظام به فقیهی مدیر و مدبر رسید که قبل از آن تجربیات مختلفی را در حوزهای مدیریت و سیاست گذرانیده بود.

البته جنابعالی همواره در لفافه مراجع شیعه و در راس آن به رهبری نظام توهین می کنید که البته این نشان از شخصیت والای شما دارد؟!

جناب فریاد! 1- ما رئیس جمهور را با رای مستقیم خود انتخاب می کنیم، اما هیئت وزیران را خیر.

2- رئیس جمهور، هیئت وزیران،نمایندگانی که شما انتخاب می کنید(و در این نوشتار آنان را تائید نمودید)، چند نفرشان متخصص علم اقتصاد ویا سیاستند؟

3 – با چه اصل عقلایی ای وجود رهبری که خط و مشی کلی نظام را مشخص سازد نفی می نمائید؟

4- در نظام اسلامی وظایف رهبری و قوای سه گانه بیان شده است و اینگونه نیست که رهبر در تصمیمات آنان دخالت کند. شما که چنین مطلبی را بیان نمودید به این سؤال پاسخ دهید که در این نظام رهبر در درصد از مصوبات دولت و مجلس دخالت نموده که موجب این شده که نظر یک نفر بر نظر یک جمع 200 نفره مقدم باشد؟آیا اینگونه سخن گفتن سیاه نمایی و خلاف واقع نیست؟!!!

اگر نظر من را بخواهید . من می گویم برای ایجاد حکومت دینی نیازی به انتخاب رهبر هم نیست. بلکه خیلی ساده می توان مجلس خبرگان احکام سیاسی و اقتصادی همخوان با اسلام را به صورت سند کلی نظام تعیین بکنند و در اختیار رئیس جمهور بگذارند. و رئیس جمهور هم موظف باشد این قوانین را اجرا بکند.

با سلام به دوستان گرامی جناب فریاد عجله در پاسخگویی نداشته باشید و قبل از نوشتن بیندیشید و از بی احترامی و سیاه نمایی پرهیز کنید تا سخن شما ارزش نقد را داشته باشد. آنگونه که حقیر در مدت چند ماه از نوشتار شما متوجه شده ام مشکل اصلی شما اصل دخالت دین در حوزۀ سیاست است و به واسطۀ همین امر دیدگاه شما همواره نسبت به علمای دین دیدگاهی آمیخته با کینه ورزی بوده است و این امر در بسیاری از پستهای ارسالی شما مشهود است.لذا به نظرم مشکل شما تنها شخص رهبری نظام نیست بلکه مشکل شما حضور روحانیت در مسائل دنیوی و اخروی است .

عجیب است شما در این تایپیک همواره در صدد این هستید که تلقین نمائید رهبری فاقد تخصص لازم در مسائل فقه و سیاست است، بیان می دارید:من با رهبری که نه فقه را کامل می داند! و نه سیاست و اقتصاد را به صورت حداکثری می فهمد مخالفم».

ما متوجه نشدیم که جنابعالی در چه جایگاهی قرار دارید که میزان تشخیص فقه و سیاست و اقتصاد قرار گرفته اید؟آیا شما فقیه هستید که مدعی عدم اشراف ایشان به مبانی هستید؟ فقه را کامل نمی داند یعنی چه؟!آیا جنابعالی سیاست مدار و اقتصاد دانید که این سخنان را بیان می دارید؟!

اگر میزان حد کمال در علم سیاست و اقتصاد است برفرض که حکومت ولایی را هم نپذیریم این کمال در وجود چه شخصی تبلور یافته است؟چون در هر مصداقی قطعا بالاتر فرض می شود، لذا بالای هر خوبی خوبتری وجود دارد، نمی دانم شاید در وجود حضرتعالی کمال علوم به اشراق الهی تحقق یافته است؟!

از محتوای کلام شما استنباط می شود که فقها صلاحیّت رهبری را ندارند چون بیشتر عمرشان را در حوزه های دینی صرف نموده اند و خبری از حوزۀ سیاست و اقتصاد ندارند؟!لذا ظاهرا مشکل اصلی شما رهبر ی دینی است هر چند وی در حوزۀ دین و سیاست متخصص باشد.

جنابعالی در اینجا دم از ارزش تخصص و جایگاه آن می زنید اما هنگامی که نوبت به مسائل دینی می رسد تخصص دیگر کارامدی ندارد و هر کس به اندازه فهم خودش می تواند عمل کند و نیازی به پیروی از عالمان دینی وجود ندارد.بلکه تبعیّت از آنان تبعیّتی جاهلانه است لذا مساله تقلید، همانند تقلید میمون است؟!

با سلام به دوستان گرامی جناب فریاد روش همیشگی شما در این است که همواره ادعا بنمائید که جوابی به شما داده نشده و تکرار مکررات بفرمائید. کسی که مطالب ارسالی شما را مطالعه نماید به راحتی به عقاید شما پی می برد و این امر سختی نیست، دم از نقد سیستم می زنید اما فرد خاص را زیر سوال می برید و بیان می دارید آنچه مشخص است را مطرح می نمائید و جالب اینکه به روی مبارک هم نمی آورید؟!

در قانون اساسی شرط مرجعیّت برداشته شده اما آیا این بدان معنا است که شرط فقاهت هم برداشته شده؟!!!!!!!خیر، عزیز بزرگوار در رهبری اجتهاد مطلق شرط است اما آنچه برداشته شده شرط مرجعیّت وی بوده است.

آنچه در رهبری شرط است (صرف نظر از اجتهاد مطلق و عدالت) توان مدیریتی و مدبر بودن وی است و کسی که مزین به این امر باشد در مسائل مختلف از کارشناسان مختلف نظر خواهی می کند و آنگاه با بینش خود در مسائلی که در حوزۀ اختیارات وی است اعمال نظر می نماید، همچنان که این امر در نظام ما مشهود است و اینگونه نیست رهبری در مسائلی که در رابطه با آنها تخصص ندارد دخالت کند بلکه آنها را با مدیریت خود در راستای اهداف کلی نظام جهت دهی می کند.

اما آنچه که سوال ما از شما بود که جواب آن به صراحت داده نشد این بود که سیستمی را بیان بفرمائید که از نظر شما هیچ اشکالی بر آن وارد نباشد یا اشکالات آن از این نظام، که مورد نقد شماست کمتر باشد.