دلسوزی عزراییل
تب‌های اولیه
روزی رسول خدا صل الله علیه و آله نشسته بود، عزراییل به زیارت آن حضرت آمد. پیامبر از او پرسید: ای برادر! چندین هزار سال است که تو مأمور قبض روح انسان ها هستی، آیا در هنگام جان کندن آنها دلت برای کسی سوخته است؟ عزارییل گفت در این مدت دلم برای دو نفر سوخت:
1- روزی دریایی طوفانی شد و امواج سهمگین آن یک کشتی را در هم شکست همه سر نشینان کشتی غرق شدند، تنها یک زن حامله نجات یافت او سوار بر پاره تخته کشتی شد و امواج ملایم دریا او را به ساحل آورد و در جزیره ای افکند و در همین هنگام فارغ شد و پسرش متولد شد، من مأمور شدم که جان آن زن را بگیرم، دلم به حال آن پسر سوخت.
2- هنگامی که شداد بن عاد سالها به ساختن باغ بزرگ و بی نظیر خود پرداخت و همه توان و امکانات و ثروت خود را در ساختن آن صرف کرد و خروارها طلا و جواهرات برای ستونها و سایر زرق و برق آن خرج نمود تا تکمیل نمود. وقتی خواست به دیدن باغ برود همین که خواست از اسب پیاده شود و پای راست از رکاب به زمین نهد، هنوز پای چپش بر رکاب بود که فرمان از سوی خدا آمد که جان او را بگیرم، آن تیره بخت از پشت اسب بین زمین و رکاب اسب گیر کرد و مرد، دلم به حال او سوخت بدین جهت که او عمری را به امید دیدار باغی که ساخته بود سپری کرد اما هنوز چشمش به باغ نیفتاده بود اسیر مرگ شد.
در این هنگام جبرئیل به محضر پیامبر (صل الله علیه و آله) رسید و گفت ای محمد! خدایت سلام می رساند و می فرماید: به عظمت و جلالم سوگند شداد بن عاد همان کودکی بود که او را از دریای بیکران به لطف خود گرفتیم و از آن جزیره دور افتاده نجاتش دادیم و او را بی مادر تربیت کردیم و به پادشاهی رساندیم، در عین حال کفران نعمت کرد و خود بینی و تکبر نمود و پرچم مخالفت با ما بر افراشت، سر انجام عذاب سخت ما او را فرا گرفت، تا جهانیان بدانند که ما به کافران مهلت می دهیم و لی آنها را رها نمی کنیم.
منبع : راسخون
هیچ سخنی رساتر از این آیه کریمه نیست که می فرماید:نحن اقرب من حبل الورید؛ ما به او از رگ قلبش نزديكتريم!؛( ق ، 16 )
ان ربک لبالمرصاد؛به يقين پروردگار تو در كمينگاه (ستمگران) است.( فجر ، 14 )
[="darkgreen"]با تشکر از همکار اجرایی چندرسانه ای فرهنگی
در مورد قسمت اول
1- روزی دریایی طوفانی شد و امواج سهمگین آن یک کشتی را در هم شکست همه سر نشینان کشتی غرق شدند، تنها یک زن حامله نجات یافت او سوار بر پاره تخته کشتی شد و امواج ملایم دریا او را به ساحل آورد و در جزیره ای افکند و در همین هنگام فارغ شد و پسرش متولد شد، من مأمور شدم که جان آن زن را بگیرم، دلم به حال آن پسر سوخت.
من شنیدم که این کودک [="red"]نمرود[/] می شود
شاهد بر گفته ام : اشعار مرحومه پروین اعتصامی (ره)
کشتی ای ز آسیب موجی هولناک
رفت وقتی سوی غرقاب هلاک
تندبادی ، کرد سیرش را تباه
روزگار اهل کشتی شد سیاه
طاقتی در لنگر و سکان نماند
قوتی در دست کشتیبان نماند
ناخدایان را کیاست اندکی است
ناخدای کشتی امکان ، یکی است
بندها را تار و پود از هم گسیخت
موج از هر جائی که راهی یافت ریخت
هر چه بود از مال و مردم ، آب برد
زان گروه رفته طفلی ماند خرد
طفل مسکین چون کبوتر پر گرفت
بحر را چون دامن مادر گرفت
موجش اول وهله چون طومار کرد
تندباد اندیشه پیکار کرد
بحر را گفتم دگر طوفان مکن
این بنای شوق را ویران نکن
در میان مستمندان ، فرق نیست
این غریق خرد بهر غرق نیست
صخره را گفتم مکن با او ستیز
قطره را گفتم بدان جانب مریز
امر دادم باد را ، کان شیرخوار
گیرد از دریا ، گذارد در کنار
سنگ را گفتم به زیرش نرم شو
برف را گفتم ، که آب گرم شو
صبح را گفتم به رویش خنده کن
نور را گفتم ، دلش را زنده کن
لاله را گفتم که نزدیکش بروی
ژاله را گفتم که رخسارش بشوی
خار را گفتم ، که خلخالش مکن
مار را گفتم که طفلک را مزن
رنج را گفتم ، که صبرش اندک است
اشک را گفتم مکاهش ، کودک است
گرگ را گفتم ، تن خردش مدر
دزد را گفتم گلوبندش مبر
بخت را گفتم ، جهانداریش ده
هوش را گفتم که هوشیاریش ده
تیره گی ها را نمودم روشنی
ترسها را جمله کردم ایمنی
ایمنی دیدند و نا ایمن شدند
دوستی کردم ، مرا دشمن شدند
کارها کردند ، اما پست و زشت
ساختند آئینه ها اما زخشت
تا که خود بشناختند از راه ، چاه
چاه ها کندند مردم را به راه
روشنی ها خواستند ، اما ز دود
قصرها افراشتند ، اما به رود
قصه ها گفتند بی اصل و اساس
دزد ها بگماشتند از بهر پاس
جامها لبریز کردند از فساد
رشته ها رشتند در دوک عناد
درس ها خواندند ، اما درس عار
اسبها راندند ، اما بی فسار
دیوها کردند دربان و وکیل
در چه محضر ، محضر رب جلیل
سجده ها کردند بر هر سنگ و خاک
در چه معبد ، معبد یزدان پاک
رهنمون گشتند در تیه ضلال
توشه ها بردند از وزر و وبال
از تنور خودپسندی ، شد بلند
شعله ی کردارهای ناپسند
وارهاندیم آن غریق بی نوا
تا رهید از مرگ ، شد صید هوی
آخر ، آن نور تجلی دود شد
آن یتیم بی گنه ، نمرود شد
رزمجوئی کرد با چون من کسی
خواست یاری ، از عقاب و کرکسی
کردمش با مهربانی ها بزرگ
شد بزرگ و تیره دل تر شد ز گرگ
برق عجب آتش بسی افروخته
وز شراری ، خانمان ها سوخته
خواست تا لاف خداوندی زند
برج و باروی خدا را بشکند
رای بد زد ، گشت پست و تیره رای
سرکشی کرد و فکندیمش ز پای
پشه ای را حکم فرمودم ، که خیز
خاکش اندر دیده خود بین بریز
تا نماند باد عجبش در دماغ
تیرگی را نام نگذارد چراغ
ما که دشمن را چنین می پروریم
دوستان را از نظر ، چون می بریم
[="magenta"]آنکه با نمرود ، این احسان کند[/]
ظلم ، کی با موسی عمران کند
این سخن ، پروین ، نه از روی هواست
هر کجا نوری است از انوار خداست[/]