آیا با توبه گناه کبیره بخشیده می شود؟

سلام.
شرایط توبه واقعی رو به تفصیل بیان میکنید؟
و اینکه چه جوری میشه آثار و عواقب گناه رو کمرنگ تر کرد چه جوری باید از خدا بخوایم؟
آیا نماز شب باعث میشه که مجازاته گناهمون در این دنیا کم بشه آخه من شنیدم بعد از توبه اگر ان شاء الله خدا عقوبت اخروی رو ببخشه،مجازات رو به دنیا محدودش میکنه چه جور میشه مجازات این دنیا رو هم کم کرد.
با تشکر.

با سلام

گناه های کبیره خیلی بزرگ را چه طور (گناهایی که جبران ندارد را معرفی کنید )

در روایت است که شخصی به نزد رسول الله صلی الله علیه و اله امد و عرض کرد

گناهانی بسیار عظیم دارم و عملم اندک است برای بخشایش گناهانم چه کنم؟

فرمود : آیا مادر داری ؟

عرض کرد : خیر به دیار باقی شتافته است

فرمود : آیا خاله داری؟

عرض کرد بلی

فرمود به دیدارش بشتاب و از او بسیار تفقد و دلجوئی کن که این عمل باعث جلب رحمت پروردگار و بخشایش گناهان عظام است

-----

حال که دیدار از خاله اینطور معجزه می کند تفقد از مادر و محبت به او .............سبحان الله

امام صادق (ع ) : من صلی رکعتین یعلم مایقول فیهما انصرف و لیس بینه و بین الله – عز وجل – ذنب الا غفره له
هر کس دو رکعت نماز بخواند و بداند چه می گوید، از نماز فارغ می شود، در حالی که میان اوو میان خدای عز و جل گناهی نیست ، مگر اینکه خداوند برای او می بخشاید.
( بحار الانوار، ج ,۸۴ ص .۲۴۰ اصول وافی ، ج ۲، ص ۱۰۰ )

امام علی (ع ) : ا اهمنی ذب امهلت بعده حتی اصلی رکعتین ، و اسال الله العافیة
از آن گناه پروایی ندارم که پس از آن فرصت یابم دو رکعت نماز گزارم و ازخدا عافیت و سلامتی بطلبم .
( نهج البلاغه ، فیض الاسلام ، ص ۱۲۳۰ )

در حقیقت از تمام مطالب ذکر شده در قران مجید و سخنان اهل بیت می توان به این مهم دست یافت که حضرت رحمان به راحتی گناهان هرچه باشند (((( جز حق الناس که آن هم در شرایط خاص آمرزیده می شود))))
را می آمرزد و شرط ان فقط خلوص قلبی توبه کننده و تصمیم قطعی به ترک گناه است
و از همه مهمتر چنگ زدن به حبل متین ولایت علی علیه السلام

با سلام
اگر فردی مال کسی دیگر را به امانت گرفت ولی به او خیانت کرد(جزوه درسی گرفت و نیاورد یا گذاشت جایی ولی فرد صاحب مال مطلع نشد و جزوه گم شد حال ان فرد جزوه ناقص تر ان فرد امانت گیرنده را گرفت و سر موعد اورد ولی به او پس نداد و گفت که تو به مال من خیانت کردی این در عوض ان به من می رسد(قبل از امتحان ان درس به توری که صاحب مال جزوه اول نیز نمی توانست جزوه ای دست و پا کند) و مال را پس نداد(البته در آن زمان نمی دانسته است که خیانت را با خیانت جواب نمی دهند)
حال بعد از گذشت سال ها که دیگر نه دفتری است و نه امتحانی چگونه این حق الناس پرداخت میشود(ان افراد هم دیگر را نمی بینند) :ok:

دوست گرامی سلام علیکم

اول این که : از مضمون آیات و روایات اسلامی استفاده می شود که کسی که توفیق توبه پیدا می کند یقین بداند که توبه اش از طرف حضرت حقّ پذیرفته می شود چون تک تک ما نسحه های منحصر به فرد خداییم ، خداوند دوست ندارد حتّی یک نفر از ابنای بشر به خاطر معصیت و نافرمانبرداری دچار آتش دوزخ شوند .

و دوم این که : توبه ی هر گناهی متناسب با آن گناه باشد . به صرف استغفار بخشیده نمی شود بلکه می بایست عملکرد ما نیز تغییر یابد . تا گناه ما تداوم نداشته باشد . این تغییر عملکرد نشان از پشیمانی واقعی ما دارد .

و سوم این که : در مواردی مانند آن چه دوست گرامی ذکر نمودند ، ردّ مظالم و احسان به نیت صاحب مال و استغفار در حق خود و در حق او کفایت می کند .

و من الله التوفیق

گناه کبیره
هیچ گناهی نیست که بخشش نداشته باشه و توبه اش قبول نباشه، اما نکته اینجاست که بعضی گناه ها فرصت توبه رو از ما میگیرند.
ادامه دارد...

با سلام وعصر بخیر

واعظی در بین سخنرانی عنوان نمودند که کسی را که خدای نکرده گناه کبیره مثل: زنا / قتل عمد و .... کرده است را به دلیل این که خداوند هرگز نمی بخشد باید رسوا کرد.
لطفا بفرمایید براستی چه باید کرد.
مرجع تقلید ایت الله مکارم شیرازی

با سلام

بزرگوار به اسک دین خوش امدید

.کسی حق ندارد آبروی انسان دیگری را هر چند گناه کبیره کرده باشد ببرد و به قول شما رسوا کند

سلام علیکم
با اجازه اساتید محترم

دوست عزیز :

1_ خداوند انشاالله غفار الذنوب است به شرط توبه واقعی و استغفار و رعایت کامل شرایط توبه

2_ خداوند ستار العیوب است . بنابراین هیچ کس حق ندارد گناه شخص دیگری را افشا نماید . مگر اینکه طبق نص صریح قرآن کریم . ظلمی بر آن شخص وارد شده باشد . آنهم فقط به اندازه بزرگی همان ظلم نه بیشتر .
مثلا اگر کسی مالی را به ناحق از شما غصب کرد و در ضمن آن شخص غیبت دیگران را هم میکند و گناهان دیگر هم مرتکب میشود . فقط جایز است به اطلاع دیگران برسانید که آن شخص مقداری از مال شما را غصب نموده .... بیش از این مقدار رسوا کردن آن شخص معصیت بزرگی محسوب میشود. .

3_ با توجه به این که اعتراف به گناهان توسط شخص گناهکار نزد بندگان دیگر خودش گناه محسوب میشود . بنابراین به طریق اولی فاش کردن گناه دیگران . گناه بزرگی است .

4_ من تعجب میکنم از بیانات آن واعظی که این حرف را بیان فرموده است .

(ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذِينَ أَساؤُا السُّواى‏ أَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ وَ كانُوا بِها يَسْتَهْزِؤُنَ).

" سپس سرانجام كسانى كه اعمال بد انجام دادند بجايى رسيد كه آيات خدا را تكذيب كردند، و از آن بدتر به استهزاء و مسخره كردن آن برخاستند"

گناه و آلودگى همچون بيمارى خوره به جان انسان مى‏افتد، و روح ايمان را مى‏خورد و از بين مى‏برد، و كار به جايى مى‏رسد كه سر از تكذيب آيات الهى در مى‏آورد، و از آن هم فراتر مى‏رود، و او را به استهزاء و سخريه پيامبران و آيات الهى وامى‏دارد، و به مرحله‏اى مى‏رسد كه ديگر هيچ وعظ و اندرز و انذارى مؤثر نيست و جز تازيانه عذاب دردناك الهى راهى باقى نمى‏ماند!

يك نگاه به صفحات تاريخ زندگى بسيارى از ياغيان و جانيان نشان مى‏دهد كه آنها در آغاز كار چنين نبودند حد اقل نور ضعيفى از ايمان در قلب آنها مى‏تابيد ولى ارتكاب گناهان پى در پى سبب شد كه روز به روز از ايمان و تقوا فاصله بگيرند و سرانجام به آخرين مرحله كفر برسند.
در خطبه معروف حضرت زينب شير زن كربلا ع كه در شام در مقابل يزيد ايراد فرمود نيز اين آيه با همان برداشتى كه در بالا گفتيم آمده است.
زيرا آن حضرت هنگامى كه ديد يزيد با گفتن كلمات كفرآميز و اشعار معروف" لعبت هاشم بالملك ..." كه بيانگر عدم ايمان او به اساس اسلام بود همه چيز را به سخريه گرفته، بعد از حمد الهى و درود بر پيامبر ص چنين فرمود:
صدق اللَّه كذلك يقول ثم كان عاقبة الذين اساؤا السوأى ان كذبوا بآيات اللَّه و كانوا بها يستهزءون ...
يعنى اگر تو امروز با اين اشعار كفرآميز اسلام و ايمان را انكار مى‏كنى و به نياكان مشركت كه در جنگ بدر به دست مسلمانان كشته شدند مى‏گويى اى كاش بوديد و انتقام‏گيرى مرا از خاندان بنى هاشم مى‏ديديد، جاى تعجب نيست اين همان چيزى است كه خدا فرموده كه مجرمان سرانجام آيات ما را تكذيب مى‏كنند ..

با سلام

قرأن كريم مي فرمايد:
(إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ)نسا/48

آيه فوق صريحا اعلام مى‏كند كه همه گناهان ممكن است مورد عفو و بخشش واقع شوند، ولى" شرك" به هيچ وجه بخشوده نمى‏شود، مگر اينكه از آن دست بردارند و توبه كنند و موحد شوند، و به عبارت ديگر هيچ گناهى به تنهايى ايمان را از بين نمى‏برد همانطور كه هيچ عمل صالحى با شرك، انسان را نجات نمى‏بخشد.

طبق روايتى كه مرحوم طبرسى در مجمع البيان از امير مؤمنان على ع نقل كرده، اين آيه اميدبخش‏ترين آيات قرآن است (ما فى القرآن آية ارجى عندى من هذه الاية).
و به گفته ابن عباس" اين آيه از جمله آياتى است كه خداوند در سوره نساء بيان كرده و براى افراد با ايمان بهتر است از آنچه خورشيد بر آن مى‏تابد".
زيرا افراد بسيارى هستند كه مرتكب گناهان عظيمى مى‏شوند و براى هميشه از رحمت و آمرزش الهى مايوس مى‏گردند، و همان سبب مى‏شود كه در باقيمانده عمر، راه گناه و خطا را با همان شدت بپيمايند، ولى اميد به آمرزش و عفو خداوند وسيله مؤثر باز دارنده‏اى نسبت به آنان در برابر گناه و طغيان مى‏گردد، بنا بر اين آيه در واقع يك مسئله تربيتى را تعقيب مى‏كند.
هنگامى كه مى‏بينيم (طبق گفته بعضى مفسران و پاره‏اى از روايات كه در ذيل آيه نقل شده) افراد جنايتكارى همچون" وحشى" قاتل افسر رشيد اسلام حمزة بن عبد المطلب عموى پيامبر ص با نزول اين آيه ايمان مى‏آورد و دست از جنايات خود مى‏كشد، اين اميدوارى براى ديگر گناهكاران پيدا مى‏شود، كه از رحمت پروردگار مايوس نشوند و بيش از آنچه گناه كرده‏اند خود را آلوده نسازند.
ممكن است گفته شود كه اين آيه در عين حال مردم را به گناه تشويق مى‏كند، زيرا وعده آمرزش" همه گناهان غير از شرك" در آن داده شده است.

ولى شك نيست كه منظور از اين وعده آمرزش، وعده بدون قيد و شرط نيست بلكه افرادى را شامل مى‏شود كه يك نوع شايستگى از خود نشان بدهند، و همانطور كه سابقا هم اشاره كرده‏ايم،" مشيت" و خواست خداوند كه در اين آيه و آيات مشابه آن، ذكر شده به معنى" حكمت" الهى است، زيرا هرگز خواست خدا از حكمت او جدا نيست، و مسلما حكمت او اقتضا نمى‏كند كه بدون شايستگى، كسى را مورد عفو قرار دهد، بنا بر اين جنبه تربيتى و سازندگى آيه به مراتب بيش از سوء استفاده‏هائى است كه ممكن است از آن بشود.

نكته قابل توجه اينكه آيه فوق، ارتباطى با مسئله توبه ندارد، زيرا توبه و بازگشت از گناه، همه گناهان حتى شرك را مى‏شويد، بلكه منظور از آن امكان شمول عفو الهى نسبت به كسانى است كه توفيق توبه نيافته‏اند، يعنى قبل از آنكه از كرده‏هاى خود پشيمان شوند و يا بعد از پشيمانى و قبل از جبران اعمال بد خويش از دنيا بروند. (تفسير نمونه، ج‏3، ص: 411)