آنگاه 30 ق شدم (ختمی بر یک شروع)

کار هر روزم شده بود؛ صبح به صبح پنجره رو باز می کردم تا هوای خونه عوض بشه، بعدشم کمی دونه برا کبوترا و گنجشکایی که لب پنجره می نشستن می ریختم. راستش من به اونا انس زیادی گرفته بود. اگه یه روزی دیر می اومدن نگرونشون می شدم و با خودم می گفتم: «نکنه...نکنه یه وقت از دست من رنجیده باشن.»
خسته شده بودم از بس زندگی بی تحرک و جامدی دیدم.
یه روز یه فکری به سرم خطور کرد. به ذهنم رسید متناسب با فصل ها، گل ها و درخت های مصنوعی آپارتمانی رو تغییر بدهم. پاییز که می شد. برگ های درخت رو یکی یکی کنار می گذاشتم. برخی رو زرد می کردم و...اما به این نتیجه رسیدم که باید بروم سراغ گل های طبیعی.
کارها و ایده های زیادی به ذهنم می رسید. خسته شده بودم. تصمیم گرفتم به جای این که طبیعت رو تو خونه بیارم خودم گاهی بزنم به دل طبیعت. زندگی تکراری شده بود گرگ تیز دندای برای بره های سفید شادیم.

بزرگ کردن مهدی و مهسا برای یک زن تنها، درد سرهای زیادی داشت، با لبخند آنها شکفته می شدم و با تب آنها می مردم و زنده.و من به مجموع این سردی ها و گرمی ها، شیرینی ها و تلخی ها، شکفته شدن ها و زرد شدن ها و...عشق می ورزیدم.
اگر چه زندگی تو اوج شیرینی و شادی خواسته ما هاست و فقدان دل رو مچاله می کند و سخت می فشارد، ولی سخت باور دارم که اگه غم و بیماری، و هجران نبود زندگی یکنواخت میشد و یه چیزایش کم بود. من داستان آفرینش و خلقت رو از کتاب رنج ها و غصه هایم ،دوباره خواندم و تفسیر کردم و برای زندگی، رنج، بودن، فدا شدن، و حتی مرگ معنایی یافتم. و چه دوست داشتنی بود معنا زندگی ام که آن را نه یافته بودم بافته.