آيا بايد اعجاز هاي قرآن با علم روز منطبق باشد؟

يكي از ويژگي هاي اعجازي قران ساخنتر عجيب و به هم پيوسته قران است نظريه جديدي در اين زمينه مطرح است به عنوان هندسه چند وجهي قران كريم كه معتقد است هر سوره از هندسه هاي چند گانه و منسجمي تشكيل شده كه هريك براي خود داراي غرض و ساختاري ويژه است نه يك غرض و ساختار كه وحدت موضوعي را مدعي است http://quran-p.com/index.php?option=com_k2&view=item&id=140
براي مشاهده مقاله به اين لينك مراجعه شود

در راستاى پاسخ به اين پرسش که:چرا بعد از كشف هر حقيقت علمى ادعا مى‏كنيم كه اين حقيقت در قرآن بيان شده است؟ ، نكاتى چند شايان توجه است:
يكم. از آن رو كه علم دستخوش نوسان است و هر روز تئورى تازه‏اى به بازار علم مى‏آيد و نظريات قبلى را يا به كلى ابطال كرده يا دستخوش تزلزل مى‏سازد، لذا مفسران در تطبيق آيات قرآن با علوم روز، با احتياط و دست به عصا راه مى‏روند. به ديگر عبارت: علما و دانشمندان از اظهار اين نكات، خوددارى كرده و اجازه نمى‏دهند اشتباهات گذشته تكرار شود.


دوم. در قرآن به برخى از موضوعات اشاراتى شده است و وقتى يك مسئله علمى كشف شد، آن گاه روشن مى‏شود كه آن اشاره براى چه بوده است. در اين آيه دقت كنيد: «رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها»؛ رعد (13)، آيه 2.؛ «خداست آن ذات پاكى كه آسمان‏ها را بدون ستونى كه مشاهده كنيد، برافراشته است». تا قبل از اينكه جاذبه زمين و اجرام مادى توسط «نيوتن» كشف شود، معناى اين آيه در هاله‏اى از ابهام بود. اما وقتى جاذبه كشف شد، معناى آن وضوح بيشترى يافت. مى‏دانيم كه در عالم طبيعت براى هر چيزى سببى قرار داده شده و بر اين اساس برافراشتن آسمان‏ها، بدون سبب امكان ندارد. بنابراين پايه و نيرويى وجود دارد؛ ولى آن را نمى‏بينيم.
سوم. در تفسير برخى از آيات، مطالبى بيان شده كه بر ما روشن نيست و بايد در انتظار بمانيم تا حقايق جديدى كشف شود. از باب نمونه: «خَلَقَ سَبْعَ سَماواتٍ وَ مِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ»؛ طلاق (65)، آيه 12.؛ «خدا كسى است كه هفت آسمان را آفريد و مانند آن آسمان‏ها از زمين خلق فرمود». منظور از هفت آسمان و هفت زمين، هنوز كاملاً مشخص نيست و بايد در انتظار پيشرفت ابزار و كشفيات جديد بود. با اين بيان كسانى كه چنين اعتراضى مى‏كنند، بايد به نكات فوق توجه كرده و به مطالعه بيشترى بپردازند.
ر. ك:
الف. پژوهشى در اعجاز علمى قرآن، دكتر محمدعلى رضايى اصفهانى؛
ب. علوم قرآنى، محمدهادى معرفت، فصل هشتم.

اجازه نمى‏دهند اشتباهات گذشته تكرار شود.

میبدی از مفسران اهل سنت در قرن ششم ذیل آیه «الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِراشاً وَ السَّماءَ بِناءً وَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَراتِ رِزْقاً لَكُمْ فَلا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْداداً وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ (بقره/22):

«همان [خدايى‏] كه زمين را براى شما فرشى [گسترده‏]، و آسمان را بنايى [افراشته‏] قرار داد و از آسمان آبى فرود آورد و بدان از ميوه‏ها رزقى براى شما بيرون آورد پس براى خدا همتايانى قرار ندهيد، در حالى كه خود مى‏دانيد»

در رد کرویت زمین می نویسد:

«لفظ فراش ردّ است بر اهل تنجيم كه ميگويند اين زمين همچون گويى است مدوّر، كه

اگر مدوّر بودى فراش نگفتى كه فراش باز گسترده باشد پهن، و دليل برين دريا است كه

از كنارها آن راست است و آب در آن راست قرار گرفته، كه اگر مدوّر بودى بر يك گوشه

آن آب بودى و كنارها با نشيب و فراز بودى، و اليه اشار ابن مسعود:- فقال: «بنى

السماء على الارض كهيأة القبة فهى سقف على الارض». و قال تعالى وَ جَعَلْنَا السَّماءَ

سَقْفاً مَحْفُوظاً و فراشا نه آن را گفت كه اين زمين هامون است و راست كه در زمين هم

كوه است و هم تلّ، و هم دريا و هم بيابان و شكسته، و اين همه بكار است آدميان را و

منفعت ايشان را»(كشف الأسرار و عدة الأبرار، ج‏1، ص: 100)