آيا مي توان با توجه به اين دو آيه صحابه را ارزيابي كرد ؟
تب‌های اولیه
آيات 74 و 75 سوره طه را با هم مي خوانيم .
انه من يات ربه مجرما فان له جهنم لا يموت فيها و لا يحيي. و من ياته مومنا قد عمل الصالحات فاولئك لهم الدرجات العلي . هر كس گناه كار به حضور پروردگارش رسد،قطعا جهنم براي او خواهد بود، كه در آن جا نه مي ميرد تا عذاب نبيند و نه مي رهد تا به حياتي آسوده رسد. و كساني كه با ايمان به نزد پروردگارشان آيند در حالي كه كارهاي شايسته كرده باشند آنان بالاترين درجات را خواهند داشت.اين دو آيه ملاك خوبي براي ارزيابي شخصيت صحابه و بهشتي و جهنمي بودن ايشان است. اگر در حال ظلم مرده باشند و گناه كار مرده باشند كه جهنمي اند و الا بهشتي اند.
نظر شما چيست ؟كارشناسان محترم جواب بدن.
با تشکر از جناب آرزومند
این دو آیه به نظر می آید ملاک خوبی برای شناسایی صحابه باشند. زیرا هر کدام از صحابه و یا اشخاص دیگر را می توان با این ملاک شناسایی کرد و مورد نقد و یا تایید قرار داد. بویژه کسانی که در پایان عمر سخنانی را گفتند که معلوم شد از کرده خود پشیمان شده اند. مانند عمر و ابوبکر که در پستهای قبلی درباره سخنهای پایان حیاتشان بحث شده است. به هر حال به نظر من هم این آیه و هم آیه ای که می فرماید من جاء بالحسنه فله عشر امثالها، اشاره دارند که تنها انجام کار نیک کافی نیست بلکه باید کار نیک را باطل نکرد. همانگونه که اذیت و منت بنابر صریح قرآن کارهای نیک را باطل می کنند. در این موارد یعنی بحث صحابه هم اگر کار ایشان با اذیت و یا انحراف از حقانیت اسلام و اعتقادی که نخست بدان پایبند بودند،همراه باشد در واقع نتیجه اعمال و کارشان بنابر صریح قران باطل است و نتیجه ای جز خسران ندارد.