جمع بندی آیا دعا نوعی انرژی مثبت است؟

با سلام  دعا تفاوتهای اساسی و گوناگونی با انرژی مثبت دارد که با وجودی که شاید بتوان در مواردی شباهتهایی میان آنها پیدا کرد ولی اختلافات اساسی قابل توجه هست. با این حال اگر تعریف دقیق تر و جامعی از انرژی مثبت دارید بفرمایید تا بر مبنای آن بحث را ادامه دهیم.

دُعا، طلب و درخواست بندگان از خدا یا آنچه معبود می‌پندارند، برای رسیدن به خواسته‌هاست. در متون دینی، دعا به عنوان یکی از راه‌های ارتباط با خدا و برترین عبادت‌ها تأکید و با تعابیری مانند سلاح مؤمن و نور آسمان و زمین توصیف شده است. برای دعا آداب و شرایطی از جمله خواندن خدا با اسماء الحسنی، طلب از پروردگار از سر بیم و امید و از روی تضرع و خشوع، شروع دعا با بسمله و حمد و صلوات، ذکر شده است. دعا به زمان و مکان خاصی محدود نشده ولی بعضی از زمان‌ها و برخی از مکان‌ها برای دعا کردن مناسب‌تر معرفی شده است. استجابت دعا در آیات و روایات به رعایت شروطی از جمله همسویی دل و زبان، انقطاع از غیر خدا و دعا همراه با استغفار و عمل صالح مشروط شده است. علی رغم وعده استجابت دعا از سوی خدا، گاه دعای انسان‌ها به دلائلی مانند لقمه حرام، ترک امر به معروف و نهی از منکر و قطع رحم مستجاب نمی‌شود.

دعا ارتباط میان خالق و مخلوق را برقرار کرده و احساس نیاز و بندگی را نشان می دهد و با اتصال به وجود بی نهایت الهی انسان را دارای نیروی مضاعفی کرده و ضمن این که خواسته و نیاز خود را به معبود می گوید، نوعی پشتوانه بی نظیری وجود دارد که با توکل و دلگرمی از آن انسان می تواند امور خویش را پیش می برد. انرژی مثبت در صورتی که بتوان واقعی و حقیقی آن را دانست، معلوم نیست دارای پشتوانه باشد و این که موجود رابط میان انسان چه کسی هست؟ با تغییر حالت انسان و یا شک و شبهه این انرژی می تواند از بین برود و یا حتی تبدیل به منفی گردد. اگر هم اتصال به موجود دیگری باشد بسیار فاصله هست میان خدا و موجودات دیگر که در نتیجه کار نیز تفاوت قابل توجهی وجود دارد و یا با مقایسه موجودات محدود و موجود نامحدود می توان گفت قابل مقایسه نیست. بنابراین دعا اساسا متفاوت با انرژی مثبت بوده و اثر و نتیجه ای که از آن به دست می آید فوق العاده و تعیین کننده است؛ البته دعا نیز مراتب و درجاتی دارد و هر چقدر شرایط آن فراهم تر باشد نتیجه بهتری به دست می آيد.

جمع‌بندی   پرسش: آیا دعا همان انرژی مثبت هست؟ پاسخ: دُعا، طلب و درخواست بندگان از خدا یا آنچه معبود می‌پندارند، برای رسیدن به خواسته‌هاست. طبق آیات و روایات، دعا به عنوان یکی از راه‌های ارتباط با خدا و برترین عبادت‌ها تأکید و با تعابیری مانند سلاح مؤمن و نور آسمان و زمین توصیف شده است. برای دعا آداب و شرایطی از جمله خواندن خدا با اسماء الحسنی، طلب از پروردگار از سر بیم و امید و از روی تضرع و خشوع، شروع دعا با بسمله و حمد و صلوات، ذکر شده است. دعا به زمان و مکان خاصی محدود نشده ولی بعضی از زمان‌ها و برخی از مکان‌ها برای دعا کردن مناسب‌تر معرفی شده است. استجابت دعا در منابع دینی به رعایت شروطی از جمله همسویی دل و زبان، انقطاع از غیر خدا و دعا همراه با استغفار و عمل صالح مشروط شده است. علی رغم وعده استجابت دعا از سوی خدا، گاه دعای انسان‌ها به دلائلی مانند لقمه حرام، ترک امر به معروف و نهی از منکر و قطع رحم مستجاب نمی‌شود. دعا ارتباط میان خالق و مخلوق را برقرار کرده و احساس نیاز و بندگی را نشان می دهد و با اتصال به وجود بی نهایت الهی انسان را دارای نیروی مضاعفی کرده و ضمن این که خواسته و نیاز خود را به معبود می گوید، نوعی پشتوانه بی نظیری وجود دارد که با توکل و دلگرمی از آن انسان می تواند امور خویش را پیش می برد. انرژی مثبت در صورتی که بتوان واقعی و حقیقی آن را دانست، معلوم نیست دارای پشتوانه باشد و این که موجود رابط میان انسان چه کسی هست. با تغییر حالت انسان و یا شک و شبهه این انرژی می تواند از بین برود و یا حتی تبدیل به منفی گردد. اگر هم اتصال به موجود دیگری باشد بسیار فاصله هست میان خدا و موجودات دیگر که در نتیجه کار نیز تفاوت قابل توجهی وجود دارد و یا با مقایسه موجودات محدود و موجود نامحدود می توان گفت قابل مقایسه نیست. بنابراین دعا اساسا متفاوت با انرژی مثبت بوده و اثر و نتیجه ای که از آن به دست می آید فوق العاده و تعیین کننده است؛ البته دعا نیز مراتب و درجاتی دارد و هر چقدر شرایط آن فراهم تر باشد نتیجه بهتری به دست می آيد.