آیا مال و فرزند در آخرت نافعند ؟

سلام بر شما..

البته پرونده انسان تا خود قیامت باز است ولی در کل نفس چون کارش با ماده است پس با بود ماده می تواند تکامل پیدا کند ،نتیجتا بعد از مرگ حرف از تکامل نفس در صورتی معنی دارد که شخص تخمی در ماده بکارد که اثر ان در برزخ و قیامت ظهور یابد و انرا کامل کند،پس مال و فرزند به نفسه نفعی برای انسان ندارد ولی وقتی تخم ان از طرف شخص در جهان مادی بماند ،اثرات ان بر نفس وارد می گردد حالا یا به صورت خیرات و یا به صورت عقاب....

ولی صحنه قیامت صحنه ای است عجیب با احکام خاص ان ،در ورته قیامت بواطن ظهور کامل می یابد نتیجتا هر چه باید به نفس و تکامل ان برسد تا قیامت ادامه دارد یعنی وقتی دنیایی نباشد ،دیگر رسیدن خیرات به نفس معنی ندارد ،نتیجتا اسباب و علل در قیامت برچیده شده و تنها خدا مسبب است ،به عبارتی دار قیامت دار ظهور و حضور بنده و حق برای یکدیگر می باشد واین همان لقاء است نتیجتا چیزی جز باطن وقلب در ان روز بین حق و خود شخص حاضر نیست نتیجتا سببی نیست تا بتوان از ان کمک گرفت جز خود حق که سبب اصلی در ان روز خود اوست...

یاحق

بديهى است منظور در اينجا از مال و فرزندان، مال و فرزندانى نيست كه در طريق جلب رضاى خدا به كار گرفته شده باشند، بلكه تكيه روى جنبه‏هاى مادى مساله است، منظور اين است كه سرمايه‏هاى مادى در آن روز مشكلى را حل نمى‏كند، اما در صورتى كه در طريق اطاعت فرمان پروردگار قرار گيرند سرمايه مادى نخواهند بود، رنگ الهى و صبغه اللَّه به خود مى‏گيرند و" الباقيات
الصالحات" محسوب مى‏شوند.

یا ستار..

سلام بر شما..

نفعیات مادی،همه اعتباری است ،اصلا دار ماده دار اعتبار است ،مال و فرزند قیام وجودی و وحقیقی به شخص ندارد ،بلکه همه اسباب به اعتبار برخی قوانین و احکام اجتماعی و شرعی است که منطبق با ویژگیهای مادی می باشد،نتیجتا با عدم شخص انها همچنان پابرجا هستند ،حتی روابط فامیلی و خویشاوندی نیز چنین است ،همه اینها تا وقتی در دار مادی باشد صادق است ،پس اسباب رسیدن خیرات و برکات به شخص از طرف فرزند ومال فقط تاو قتی است که ان مال وفرزند در ماده باشند و اصالت ماهیتی خود را حفظ نمایند ،ولی وقتی صحنه مادی برچیده شود همه اعتباریات از کار می افتد ودیگر سببی باقی نمی ماند،نتیجتا تا دار مادی وجود دارد شخص از موارد مذکور ذی نفع می باشد ،ولی دار اخرت دار فرار و گریز فرزند از پدر و فامیل می باشد ،این فرار و دوری ،فرار متعارف نیست بلکه تکوینی است وحقیقی نتیجتا اسباب اعتباری در ان صحنه ارزش خود را از دست می دهد ،نتیجتا سود رسانی اعتباری از بین خواهد رفت،و این همان روشن شدن ارض به نور پروردگار می باشد یعنی سببی غیر او در زمین حکم فرما نیست ،..

علهذا وقتی سبب و روابط در اغیار برچیده شود چیزی بین انسان و حق باقی نمی ماند،حتی مال و فرزند نیز از این دایره اثر خارج است ،نتیجتا فقط انسان می ماند و حق واینجاست که فقط قلب پاک به درد می خورد.....

اصالت حضور نیز همین است ،کسی که حق را با قلب مشاهده نماید ،مبری از دلیل و استدلال است ،چون ذهن و امور اعتباری از این دایره اتصال خارج است نتیجتا نمی تواند انرا با استدلال برای دیگران بیان نماید...
واین همان شناخت حق به به واسطه خودش می باشد و کسی که حق را با خودش شناخت دیگر با چه بر او استدلال نماید...نتیجتا حضور و انکشاف حق برای بنده همه اغیار را بر می دارد جز انچه ،انسان شده است...

یاحق

یا سلام..

اینکه صورت معنوی یک فرزند و مال در دنیا تا ابد در نفس بماند یک مطلب است و اینکه صدور این معنویت فقط تا قیامت به نفس شخص تعالی دهد ان نیز یک مطلب است...

در قیامت هر چه هست همان است که ظهور یافته و دیگر در انجا حرکت جوهری متوقف می شود ،به عبارتی تکامل در اخرت از طریق حرکت جوهری معنی ندارد جایی که دار قرار است حرکت بی معنی است...نتیجتا تکامل در مقام استعداد و حرکت است ولی جایی که قرار حکم فرماست حرکت معنی ندارد پس در قیامت پرونده حرکت بسته می شود و انسان انچه شده تا قبل از قیامت همان است وبس...

پس اصل حرکت در مراتب استعدادی است چه در ماده چه در عالم مثال برای نفس از طریق انچه در ماده کاشته و خارج از جریان مادی تکامل معنی ندارد هر چند هدایت معنی دارد...

پس نفس در قیامت انچه را که کسب کرده ظهور می دهد حال این کسب هر چه هست تا قبل از قیامت است وبس...

پس دراخرت نفع در انحصار قلب سلیم هست وبس و مال و فرزند نفعشان در انحصار ماده هست وبس...

جایی که فعلیت تمام است ؛تکامل معنا ندارد نتیجتا انتفاع معنا ندارد،به عبارتی قیام فرزند واموال به شخص قیامی اعتباری است و اعتبار فقط در دنیای مادی است در اخرت خبری از اینها نیست...

یاحق

سلام بر شما..

دار قیامت دار ظهور جواهر است،چون قیامت دار قرار است و دار قرار دار یکپارچگی است ،واین یکپارچگی همان یکپارچگی وجود است ،واین همان فعلیت تام است ،ولی چیزی که هست هدایت در قیامت پابرجاست ان هم هدایتی تکوینی یا همان ایصال الی المطلوب ،انسان انچه ظهور داده است همان مطلوبش هست ،چون جوهر ذاتی انسان است نتیجتا کسی که مرتبه ای از بهشت را هم مرتبه خود نموده است ،ان مرتبه ذاتی او گشته برای همین ان مرتبه دار ملال و یکنواختی برای او نیست،به عبارتی به مطلوب نائل گشته و کسی که به مطلوب نائل گردد ارامش می گیرد.....و این همان ایصال الی المطلوب است،توضیح انکه انسان در سیر تکاملی خود مواردی را که برای ارامش بدست می اورد بعد از مدتی می فهمد که ان مطلوبش نیست و به قول معروف از ان سیر می گردد،ولی دار اخرت و مراتب مختلف قرب وبهشت ذاتی شخص می گردد نتیجتا ایصال حاصل می گردد و دلخوردگی به همراه ندارد وبه ان ارامش می گیرد ....

پس هدایت در اخرت برای ایصال مهیا است،وهر کس به مقام قربی که رسیده خرسند است ،چون درک مراتب بالا برایش میسر نیست و جوهر وجودیش این مسئله را بر می تابد چون جوهرش مرتبه قربش را ساخته است و این همان ایصال واقعی است....

در اخر اینکه مال وفرزند هر چه هستند ،باعث تعالی روح می گردد و این مطلب فقط در دار مادی مصداق دارد.....چون باقی هستند به بقای تاثیر و این تاثیر چون در دار مادی قرار دارد نتیجتا به اعتبار ماده مصداق دارد.پس اینها تعلقات وجودی برای شخص حساب نمی گردند بلکه اثر خیر اینها برای شخص تعلقی حاصل می کند وان نیز در دار مادی است........

یاحق

تنها سرمايه نجاتبخش در قيامت، قلب سليم است، چه تعبير جامع و جالبى؟ تعبيرى كه هم ايمان خالص و نيت پاك در آن وجود دارد، و هم هر گونه عمل صالح، چرا كه چنين قلب پاكى، ثمره‏اى جز عمل پاك نخواهد داشت، و به تعبير ديگر همانگونه كه قلب و روح انسان در اعمال انسان مؤثر است اعمال او نيز بازتاب وسيعى در قلب و جان دارد و آن را به رنگ خود- خواه رحمانى يا شيطانى- درمى‏آورند.

سلام.

اینکه هر چیز به خدا ختم می گردد دلیل به تکامل طولی برای اهل بهشت نیست ،بلکه اثبات انتهای هستی را برای همه چیز به حق می کند،حال یا از ابتدا و یا انتهای هستی....نتیجتا جهنم نیز به حق منتهی است یعنی نزد اوست...

مراتب پایین بهشتیان از رسیدن و درک مقام اولیا و بالاتر عاجزند ،بلکه هر چه هست در مراتب عرضی دور می زند نه طولی زیبایی بیشتر بهشتیان دلیل به تکامل طولی انها نیست ،بلکه احکام خاصه این مراتب باعث چنین مواردی است به عبارتی ویژگیهای مراتب بهشت باعث این عوامل می گرددکه ان نیز ذاتی ان مرتبه است...

نجات جهنمیان به خدا بر می گردد نه به خود انها ،به عبارتی فضل و بخشش الهی تراوش وجود می کند و خلا وجودی انها را پر می کند نتیجتا از عذاب عدم وجود کمالات خلاص می گردند،نه اینکه انها بتوانند برسند به مقام اولیا ...در حالی که تجسم عمل هیچ وقت از شخص دست بر نمی دارد پس انها به واسطه همین بخشش است که خلا کمالی انها پر می گردد ،....ولی کافران از این امر بی نصیبند چون جوهره وجودیشان این امر را بر نمی تابد...یعنی کمال را...

کمال را باید خود شخص کسب کند ،واین نیاز به حرکت و ظرفیت وجودی شخص دارد...

نفع مال و فرزندان ،مانند رابطه علم با عمل صالح است ،انچه بالا می رود علم است وعمل صالح انرا بالا می برد ؛ولی تا عمل صالح بر قرار است...دقت کنید.

یاحق

سلام بر شما..

اینکه همه به سوی او رجوع می کنند حرفی نیست،چون همه الیه الراجعون هستند ،یا الیه المصیر ند و غیره ،نتیجتا رجوع به جهنم نیز رجوع به حق است ،چون کافران ومشرکین نیز در این رجوع صادقند،نتیجتا خداوند (انه بكل شى ء محيط) می باشد ..چه جهنم و چه بهشت...والبته جهنم چیزی جز دوری از حق نیست بر خلاف رجوع به او....

مطلب را نگرفتید منظور پر کردن خلا کمالی در ان مرتبه می باشد،دار اخرت دار برداشت است نتیجتا تکامل شخص به نفسه به دست خودش نیست بر خلاف دار دنیا که دار کشت است یعنی تعالی کمال به دست خود فرد است،پس معطی کمال کمال را می دهد منتهی ویژگی گرفتن است که فرق می کند ،که این بر می گردد به معطی الیه...نتیجتا انکه بهشتی است مرتبه کمال خود گشته است نتیجتا دلخوردگی ندارد و راضی است و به ارامش رسیده ،ولی انکه جهنمی است که راضی نیست ،که اگر این طور بود ان مرتبه ذاتی او می گشت ،نتیجتا عدم وجود کمال اثر دلخوردگی اوست و کسب ان از خودش نیست بلکه باید خود حق به فضلش بدهد و ان خلا را پر نماید تا ان اثر عدمی از بین برود وشخص به مرتبه کمالی که ارامش می یابد برسد برای همین بین جهنم و بهشت مرتبه وجودی دیگری است..که جهنمیانی که جوهره وجودیشان تقبل این فضل را دارد به ان مرتبه برسند...و این همان است که هر کس به اصل خود بر می گردد ،نتیجتا این بر می گردد به جوهره وجودی اشخاص نتیجتا اصلها همان مراتب هستند....و اشخاصی هم که نجات می یابند به خاطر پر کردن همان خلا هایی است که به جوهره انها مخلوط گشته...

بله دوام دارد تا زمانی که این عمل پابرجا باشد ، نتیجتا دوام یک دوام مقید است و ان قید همان به بودن اصل فعل است و ان نیز در زمان معنی دارد....نتیجتا عمل صالح همان مصداق کشت است که این امر در اخرت به برداشت منتهی می گردد نتیجتا زمان کشت به سر امد و زمان برداشت شد هر چه عمل صالح انجام داده ایم همان است که در دنیا بوده و علم نیز به وسعت ان بالا رفته است وبس.. وقتی عملی نباشد علمی بالا نمی رود...

یاحق

ا

یا ستار..

با سلام..

دوام داشتن ارتباطی به استمرار در کمال طولی ندارد،چون همه ماسوی در قیام به حق استمرار دارند و خود جهنم نیز در ان صادق است،به گفته حضرت امیر الیه الراجعون یعنی هلاکت و این هلاکت همان هلاک شدن واز بین رفتن حجابهای غیر الهی است که البته چیزی جز ظهور و لقاء نیست....نتیجتا مطلوب در ظهور معنا پیدا می کند که خود عین هدایت است...

ظهور یعنی شدن ذات مقام افعالش ،وقتی ذات بشود مقام فعلش به ان می گویند ظهور ذات در ان مرتبه و یا مقام ،نتیجتا مراتب اشخاص جدا از مقام افعال انها نیست ،این از واضحات است نتیجتا چه برا ی جهنمی وچه برای بهشتی ذات شخص شده است مقام فعلش و این همان مرتبه اش می باشد ،ولی چون مرتبه کمال مقام و تراوش وجود می باشد شخص در مرتبه ان راضی است ،ولی افعال جهنمیان در مرتبه ذاتشان کمال نیست بلکه خلا کمال است پس انچه جهنمی به ان دچار است اثر این خلا است که به صورت ان عذاب برایش ایجاد می گردد ،و با تراوش وجود این خلا پر می شود نتیجتا اثر انرا نیز از بین می برد....

پس وقتی می گوییم افعال مقام ذات شخص می گردد،این افعال یا منشا واجد بودن دارند ویا فاقد بودن ،واجدیت به کمال بر می گردد و فقدان به عدم کمال و عدم خود چیزی نیست که بخواهد مقام ومرتبه چیزی گردد بلکه هر عدمی مترتب به اثاری می گردد که ان اثار همان ظهور عذاب برای شخص می باشد..پس فقدان مقام ذات نمی شود ولی اثار مترتبه از این فقدان برای نفس انطور نمودار می گردد که البته مرتبه ذاتی نفس نمی گردد چون منشا ان همچین چیزی را بر نمی تابد...

انسان در پذیرش کمال دچار هیچ نقصی نیست ،واین عین عدالت است و عدالت نیز چیزی جز این نیست وگرنه در ان نقض غرض می شد،نقص از معطی نیست بلکه از معطی االیه می باشد،پس اینکه کسی جوهرش ناقص باشد و دیرتر کمال گرایی نماید سخنی نادرست است بلکه اصل در روش گرفتن کمال است نه در غایت ان بله اگر روشهای کمال گرایی را خداوند برای اشخاص بر جوهره خاص هریک تمییز می داد سخن شما مبنی بر اینکه برخی از جواهر در ظهور کمالات متاخر از برخی دیگر هستند کاملا درست بود ....

صعود مقید به عمل صالح است ،هر چند اثر ان در نفس باقی باشد ،به عبارتی بقای اثر عمل صالح به رفعت علم است و رفعت نیز مقید به فعل و عمل نتیجتا این دو از هم جدا شدنی نیستند...

یاحق

سلام بر شما..

اصل رجعت بر وجود اشخاص است نه اشخاص ،حال این وجود می خواهد سیال باشد یا ثابت،نتیجتا انچه رجوع به ان تحقق پیدا می کند وجود اشخاص است،به عبارتی انچه تحقق دارد وجود است و اثرات ان، که هر مرتبه از ان حکمی دارد مغایر با مراتب دیگر ...پس رجعت تماما به وجود افراد بر می گردد...و چون دار قیامت دار قرار است ثبات وجود اصالت دارد که خود عین دوام است...

در ثانی تقرب همان رفع موانع است ،وقتی غیری نباشد نتیجتا بین حق و مخلوقش چیزی باقی نمی ماند،نتیجتا فقط یک سبب می بیند وان چیزی جز حق نیست ،این ادراک است که برای همه باقی است به عبارتی رجوع همان وصول حقیقت وواقعیت امر است که در قیامت حاصل می گردد....

ظهور فعل تماما در نفس است ،منتها گفتم نفس در هر مقامی حکمی دارد غیر از مقامی دیگر...
نفس در مقامی مادی است در مقامی تجرد تام است در مقامی نیمه مجرد است و غیره هر یک حکمی دارد جدا...

یک بار ظهور فعل در مقام مادی ان حاصل است و دیگری در مقام مثال به بالا ،ولی تا وقتی نفس بتواند کار انجام دهد ،این ظهور در تمام مراتب باقی است به عبارتی ظهور منوط به بقای فعل و کار است حال این کار یا بدون واسطه ویا با واسطه انجام می گیرد...

توجه داشته باشید که حقیقت ظهور افعال در مقام استعدادی است ،نتیجتا منشا کندی و تندی را را همین حامل استعداد بازی می کند که ان هم در مقام کار و فعل صادق است منتها گفتم فعل یا با واسطه است یا بی واسطه مانند واسطه مال وفرزند و غیره که اثر فعلش مقید به بقای ان باشد...

اینکه انسان در کسب کمالات نقصی ندارد یک مطلب است واین همان عدالت است و اینکه انسان موجودی ناقص است این هم مطلبی جداست ،به عبارتی انسان در رسیدن به کمالش هیچ کم وکاستی ندارد،ولی خود همین امر نقصان او را نشان می دهد چون کمالات را بالقوه دارد نه بالفعل....

البته وقتی سخن از ذات است ،سخن تندی و کندی مرتفع است ،چون تفاوت در ذات یا به اجزاء است یا به تمام ذات ،البته به تمام ذات که نمی تواند باشد چون انوقت غیریت ذاتی پیش می اید ،نتیجتا خود کسب کمال زیر سوال می رود ولی اگر تفاوت در اجزاء ذات باشد مانند ذات حیوان وانسان که در ناطقیت تفاوت دارند انوقت نسبت تندی و کندی برای هر یک احکامی دارد جدا از دیگری نتیجتا یحث مقایسه در دو امر ازان جهت که مباینند بحثی مع الفارق است...

عمل و فعل یک امر ایجادی است نه ذاتی ،ولی صورت فعل که همان منشا اثرش می باشد در نفس ایجاد می گردد بلکه نفس عین صورت ان می گردد،نتیجتا صورت فعل که نفس را ساخته است باقی است ولی خود عمل با اراده شخص خلق می شود و تمام،....پس وقتی صورت عمل شد نفس ،یعنی مقام ذات گشت انوقت دو چیز نداریم بلکه یک چیز داریم واین همان ذاتی است که شده است این مقام ...پس نفس همان مقام فعلش می باشد و بس واین مقام تابع بقای عمل است و ان هم نیاز به ماده دارد یعنی در فعل در حالی که فعل بدون مادی که اثری در کمال ندارد ،حتی صور ذهنی نیز با ماده مغز ایجاد می گردند وبا اراده شخص...

البته عمل صالح مسبوق به ایمان است ،وایمان یک امر باطنی است که جوهره نفس را می سازد ،پس انکه جوهره نفسش درست نباشد عمل صالح افاقه ای به کمال ان نمی کند....البته گفتم کیفیت عمل شرط است نه کمیت ،واین همان تناسب عمل و علم است ،به عبارتی علم تحت عمل صالح رفعت می پذیرد و وسعت هر علمی نیز به کیفیت عملش می باشد،پس یک عمل صالح با کیفیت یا با خلوص تمام علم را چنان بالا می برد که بقیه امور تحت تاثیر ان قرار می گیرند و یا به عبارتی بقیه علوم تحت سیطره ان در می ایند،واین همان وسعت را می رساند که همه را می پوشاند ،نتیجتا شخص با یک عمل صالح خالص وسعت و رفعت را گسترش داده است واین یک امر ممکنی است و خلاف ان نیز صادق است مانند کسی که با یک عمل چاقویی را در قلب خود فرو برد و خود کشی نماید...

یاحق

سلام بر شما..

بنده نمی گویم قیامت در اینده اتفاق می افتد،بلکه همین الان نیز قیامت است منتها به گفته سخن وحی و یا همان قران ما در این دنیا از ان غافلیم وقتی پرده ها کنار رفت چشم انسان تیز می گردد،بله قیامت ظهور پیدا می کند ،واین ظهور یک امر تکوینی است،...

رفع موانع در این دنیا،با احتساب تکلیف معنا پیدا می کند ودار تکلیف قائم به تشریع است و ان هم در دار ماده وطبیعت است و البته ان هم امری اعتباری است وگرنه این کنم یا ان کنم معنی نداشت،ولی در اخرت انسان دیگر موانع را با این کنم یا ان کنم کنار نمی زند بلکه ،نفس به سمت انچه شده است هدایت می گردد،ویا به عبارتی به صورت عینی و تکوینی نفس در مرتبه و هم فرکانس خودش به طور اتومات قرار می گیرد نه اینکه کسی او را به محلی دعوت کند ،بلکه نفس بالضروره به مرتبه خودش هدایت می گردد و این عین همان مطلوب است وبس...البته هدایت به معنی رفع موانع نیست بلکه ،هم درجه شدن با مرتبه افعال است ان هم به صورت تکوینی وبالضروره چون عالم عین این طور است....

در درار اخرت نفس در مقام فاعل بالقصد نیست،بلکه در مقام فاعل بالعنایه می باشد...
فقط انسان کامل است که می تواند به مقام فاعل بالتجلی و بالرضا برسد،چون غیر از انسان کامل هیچ موجودی مظهر تامه اسما الهی نیست ،نتیجتا همه اسما الهی در انسان کامل جمع است ،وهمه هستی به خاطر همین انسان افریده شده است نتیجتا قلب انسان کامل محل مشیت الهی است ....

حقیقت بسیط که کمال شئ می باشد ،کمالی است که منشا شئ می باشد،نتیجتا علت است برای شی ،و از انجا که معلول بودن شئ ذاتی ان می باشد ،یعنی معلولیت از لوازم ذات معلول است ،نتیجتا هیچ وقت به مقام علت خود نخواهد رسید پس واقعیت شئ همیشه مرجعی است که انرا بالذات معلول نگه می دارد واین ارتباطی به این ندارد که این معلول تا چه مرتبه ای از قرب بالا رود ....

اینها دلیلی به کمال طولی در دار اخرت نیست،بلکه اینها از خصایص ذاتی ،مراتب قرب است که چنین خصایصی دارد ،بلکه انجا خدا به اعتبار ،چیزی افزون نمی کند بلکه حقیقتا مرتبه عمل این چندین برابری را بر می تابد،مثلا ان صورت توبه واقعی می شود مرتبه ذات نتیجتا جوهره نفس را پاک می کند و وقتی جوهره نفس پاک گشت عوارض نفسانی نیز به تبع از بین می روند،اینها همه تراوش وجود است که خلا ها را پر می کند،...در دار اخرت همه چیز عینی و واقعی است ،این همان مصداق ذره مثقال می باشد...

یاحق