جمع بندی اجر نبوت در آیه مودت

پرسش:
سؤالم درباره آیه مودت است. اینکه گفته می شود اجر نبوت نه برای پیامبر و نه برای مصادیق القربی نفعی ندارد و به نفع خود مردم است، نفع نداشتنش برای پیامبر مشخص است، ولی ظاهرا برای خویشاوندان او که مصداق القربی در این آیه هستند، نفع زیادی دارد، چرا که حکومت و ولایت بر مردم، خالی از نفع نیست؛ حتی اگر نفع مالی نداشته باشد، ظاهرا موجب فخر هست. این چگونه است؟

پاسخ:
«قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏»؛ بگو: من هيچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمى ‏كنم جز دوست ‏داشتن نزديكانم [اهل بيتم‏].(1)

این آیه شریفه اشاره دارد به ادامه نبوت توسط امامت و رهبری؛ یعنی مودت به ائمه معصومین (علیهم السلام) سبب ادامه هدایت خواهد بود.

از اینرو این هدایت، نفعش به مردم می رسد:

«قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ»؛ بگو: هر اجر و پاداشى از شما خواسته ‏ام براى خود شماست.(2)

و البته این مودت در راستای هدایت به سوی خداوند است:

«قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ‏ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلاَّ مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى‏ رَبِّهِ سَبيلاً»؛ بگو: من در برابر آن (ابلاغ آيين خدا) هيچ گونه پاداشى از شما نمى ‏طلبم؛ مگر كسى كه بخواهد راهى بسوى پروردگارش برگزيند.(3)

لازم به ذکر است، طبق روایات وارده، مراد از «القربی»، ائمه معصومین(علیهم السلام) هستند.(4)

چند نکته:

1. اگر کسی زعیم و حاکم باشد، طبیعی و منطقی است که طبق اقتضائات آن مقام، رفاه و امکاناتی هم داشته باشد.

2. با مطالعه تاریخ، می بینیم ائمه معصومین(علیهم السلام) همیشه توسط حاکمان وقت، در فشار و سختی و زندان و... بوده و سرانجام نیز توسط نقشه شوم همان حاکمان، به شهادت رسیده اند.

3. ائمه معصومین(علیهم السلام) هر کدام در زمان خود، از بهترین و والاترین و پاک ترین افراد بوده اند؛ این افتخار و بزرگی، شایسته و سزاوار آن هاست و دوست و دشمن بدان اعتراف دارند.

4. معصومین، دارای مقام عصمت بوده و هیچ گاه، فریب این بزرگی و فخر را نخورده و از آن سوء استفاده نکرده اند.

پی نوشت ها:
1. شوری: 42/ 23.
2. سبأ: 34/ 47.
3. فرقان: 25/ 57.
4. حویزی، تفسير نور الثقلين، مصحح: رسولی، ناشر: اسماعیلیان ـ قم، ج 4، ص 571 و 572؛ بحرانی، تفسیر البرهان فی تفسیر القرآن، موسسة البعثة، قسم الدراسات الاسلامیه ـ قم، ج 4، ص 815.