جمع بندی احساس خسران من

دوست گرامی
فکر می کنید که در حال گذراندنِ دوره جوانی هستید و به رشد و پیشرفتی که در نظر داشتید، نرسیده اید. این یک «فکر» است. این فکر دو نتیجه دارد: اول اینکه احساسِ نااُمیدی و غمگینی می کنید (احساس) و دوم اینکه دست از تلاشِ بیشتر بر می دارید (رفتار).
اجازه بدهید مثالِ روشنی برایتان ذکر کنم تا تأثیر افکار در احساسات و رفتار انسان را بیشتر توضیح دهم:
فرض کنید نصف شب از خواب بیدار می شوید و در تاریکی سایه ای را می بینید. اگر در یک لحظه این فکر به ذهن تان خطور کند که اینْ سایه یک نفر غریبه است، چه احساسی به شما دست می دهد؟ به چه رفتاری دست می زنید؟ پیداست که اگر فکر کنید این سایه یک نفر غریبه است، دچار اضطراب می شوید (احساس) و ممکن است داد و فریاد به راه اندازید (رفتار). حال اگر در همان لحظه این فکر به ذهن تان برسد که این سایه پدرم است که برای خوردن آب بلند شده، چه احساسی به شما دست می دهد و چه رفتاری انجام می دهید؟ مشخص است که دچار اضطراب نمی شوید، احساس اطمینان می نمایید (احساس) و دوباره می خوابید (رفتار).
بنابراین اینکه افراد درباره یک مسأله چه احساسی داشته باشند و چگونه رفتار نمایند، به تفسیر آنها از آن مسأله (شیوه تفکرّ آنها در مورد مسأله) بستگی دارد. این که گفتم، نشأت گرفته از یکی از معتبرترین نظریه های روانشناختی (نظریه شناختی) است که پژوهش های زیادی در مورد کاراییِ آن در برطرف کردنِ مشکلات روانشناختی انجام شده است.
اگر شما همین فکر خود یعنی «در حال گذراندنِ جوانی هستم و به رشدی که می خواستم نرسیدم» را زیر سؤال ببرید، احساس و رفتارِ ناشی از آن تغییر خواهد کرد. برای زیر سؤال بردنِ این فکرِ ناخوشایند، این سؤالات را از خود بپرسید:
- چه شواهدی وجود دارد که این فکر را ردّ می کند؟
- آیا توضیحِ بهتری برای رسیدن به این سنّ وجود ندارد؟
- آیا من نرسیدن به بعضی خواسته ها را بزرگ تر از آن چه هست، برای خود جلوه نداده ام؟ آیا در این مورد، بزرگ نمایی نکرده ام؟
- اگر دوستم در موقعیت من باشد و این فکر را داشته باشد، به او چه می گویم؟
- به جای مقایسه خودم با افرادی که در این سنّ به بعضی پیشرفت ها رسیده اند، آیا بهتر نیست خودم را با بعضی هم سنّ و سال های خودم که هیچ رشد و پیشرفتی نداشته اند مقایسه کنم؟
شاید بگویید:«چرا باید خودم را گول بزنم؟ من به رشدی که مدّ نظرم بود، نرسیدم». در جواب این حرف می گویم:
فکر نمی کنید خیلی ایده آل گرا هستید؟ آیا همه افراد در این سنّ به آن رشد و پیشرفت می رسند؟
می توانید بگویید چه رشد و پیشرفتی را در نظر داشتید که تاکنون به آن نرسیده اید؟

سلام
وظیفه من هست که به دوستان کمک کنم. از شما بابت طرح سؤالتان تشکر می کنم که باعث طرح مسأله مهمّی شدید.
می گویید:«من موفق نشدم از جوونیم اونطوری که باید و شاید استفاده کنم». می توانید به میزان موفقیت خود تا این سنّ از صفر تا صد نمره بدهید؟

خوبه. حالا می توانید برای نمراتِ کمتر از 70 بگویید که به نظر شما یک فرد باید چه ویژگی هایی داشته باشد تا آن نمرات را دریافت کند؟
مثلا برای نمره 60، 50، 40، 20،30، 10 به ترتیب یک نفر چه مشخّصاتی باید داشته باشد تا این نمرات را شما به او بدهید؟
لطفا برایِ «هر یک از نمرات»، ویژگی هایی که در نظر دارید را بیان کنید.

اینکه بیان ویژگی های افراد دارای پیشرفتِ کمتر برایتان سخت است و کلّی گویی می کنید، نشان دهنده «تفکّر همه یا هیچ» است. «تفکّر همه یا هیچ» نوعی خطای شناختی است. خطاهای شناختیْ الگوهای تفکرِ اغراق شده ای هستند که احساسات و عواطفِ منفی و ناخوشایند را برای فرد به دنبال دارند و باعث می شوند فردْ نسبت به خود، دنیا و آینده نگرشی منفی داشته باشد. شما در مورد خودتان احساس خسران می کنید، در مورد دنیا فکر می کنید که در آن عدالتی وجود ندارد (در متن سؤال به آن اشاره کردید) و به آینده خود (پس از سی سالگی) امیدی ندارید. این باعثِ افسردگی و غمگینیِ شما شده است.
افرادی که از «تفکّر همه یا هیچ» بهره می برند، عقیده دارند هر نوع عملِ غیرِ کاملی ارزشی ندارد. در حرف هایتان گفتید:«ورزش حرفه ای رو از دست دادم و نمیتونم بدنم رو به بهترین حالت ممکنش برسونم». این حرف می فهماند که شما برای کمتر از «ورزش حرفه ای و بهترین حالتِ بدنی» ارزشی قائل نیستید. تا این سنّ تحصیلات بالایی داشته اید، ولی چون به مرحله ای که در ذهنتان به عنوان ایده آل شمرده می شود، نرسیده اید؛ این تحصیل را نیز ارزشمند به حساب نمی آورید. منبعی که من در بیان این مطالب به آن استناد می کنم، کتاب "رفتاردرمانیِ شناختی" نوشته «هاوتون، کرک، سالکووس کیس و کلارک» ترجمه «دکتر حبیب الله قاسم زاده» می باشد.

به این سؤال _ ان شاءالله_ جواب خواهم داد.
فعلا منتظر اظهار نظر دوستِ شروع کننده موضوع می مانیم.

گر برای پیشرفت هایتان ارزش قائل باشید، به اندازه ی پیشرفت هایتان احساسِ خُشنودی می کنید و به دست آوردنِ آنها باعثِ افزایشِ اعتماد به نفستان می شود. این اعتماد به نفسْ شما را در تلاش برای رسیدن به پیشرفت ها و رشد بعدی کمک می کند.
در مورد نگرانی از ورود به سی سالگی باید بگویم:
به نظر می رسد شما اطلاع چندانی از توانایی های افرادِ میانسال و کهن سال ندارید و احتمالا فکر می کنید جوانی و انرژی آنْ تنها نیروی محرّکه جامعه به سوی موفقیّت است.
در مورد توانایی های افراد میانسال و کهن سال باید بگویم:
عده بسیار زیادی از افراد موفق، در سنین جوانی چندان موفقیتی کسب نکردند. درست است که آنها در جوانی تلاش می نمودند، ولی تلاش هایشان به دلیل کمبود تجربه چندان ثمری به همراه نداشت. به چند نمونه اشاره می کنم:
- خانم «جی کی رولینگ» نویسنده مجموعه کتاب های هری پاتر، بعد از بارها عدم پذیرش از سوی ناشران، وقتی که نسخه دستنویس «هری پاتر و سنگ جادو» را برای شرکت انتشاراتی بلومزبری در لندن فرستاد، این شرکت به چاپ این کتاب در سال 1997 چراغ سبز نشان داد. در این زمان، این خانم 32 ساله بود. تا پیش از آن، خانم رولینگ زندگی سخت و پرمشقّتی داشت.
- هارلند دیوید ساندرز، مؤسس رستوران های زنجیره ای KFC که هم اکنون در بیش از صد کشور جهان دارای بیش از سیزده هزار رستوران است، در سال 1952 در حالی که 62 ساله بود، اولین رستورانش را تأسیس کرد. تا قبل از 40 سالگی شغل های مختلفی مانند: فروشندگی، کارمندیِ بیمه، کار در مزرعه و پمپ بنزین را تجربه کرده بود. در 40 سالگی یعنی در سال 1930 کارش را با یک رستوران کوچک بین راهی در اتاقکی در یک پمپ بنزین شروع کرد و از ابتدا خودش سر آشپز و صاحب امتیاز بود.
- رابرت نِویس، که با اختراع میکروچیپ هایش تحوّلی عظیم در تکنولوژی کامپیوتر پدید آورد، در 41 سالگی شرکت اینتِل را تأسیس کرد.
- رید هافمن، مؤسس شرکت LinkedIn ، در زمان تأسیس شرکتش 35 سال داشت و هنگامی که به شهرت رسید، 43 ساله بود.
- سام والتون، مؤسس فروشگاه های معروف Walmart در 1950 در سن 32 سالگی با سرمایه ای که جمع کرده بود و قرضی که از پدرزنش گرفته بود، اولین فروشگاهش را افتتاح کرد. در سه سال فروشِ او به 225 هزار دلار رسید و در سال 1962 نام "وال مارت" را به خاطر سادگی برای فروشگاه هایش انتخاب کرد.

سلام
برای مقابله با افکارِ منفی: