بررسی آیات تجسم اعمال

آیات تجسم اعمال را میتوان در ذیل چند دسته جای داد:

1. عمل،
2. تجسم عمل،
3. جزاي به عمل،
4. رهين عمل بودن انسان،
5. اينكه عمل داراي گونه‌اي از واقعيت است،
6. مصوّر شدن عمل به برخي صورتها،
7. ظهور عامل به صورت عمل،
8. ظهور عمل به صورت جزا،
و...

البته حصر این اقسام عقلی نبوده و قابل تغییر میباشند.

گروه اول:
آياتي كه بر اصلِ بودن عمل، (اعم از خير يا شر، كوچك يا بزرگ) و اينكه انسان در قيامت متن عمل خويش را مي‌بيند، دلالت دارد؛ مانند:

آیت الله جوادی آملی در ذیل این آیه میفرماید:
اگر عمل، موجود و در محضر عمل‏كننده نمي‌بود و عامل در گرو آن قرار نداشت، بلكه عمل مثلاً حادثه‌اي واقع شده در چندين هزار سال گذشته يا آينده مي‌بود و كاملاً از هم جدا بودند، ارتباطي با عمل‏كننده نداشت تا وي چنان آرزو و علاقه‌اي داشته باشد.(تسنيم، جلد 8صفحه 359)

علامه طباطبایی نیز میفرماید:
جمله" تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَها وَ بَيْنَهُ أَمَداً بَعِيداً" دلالت دارد بر اينكه حاضر شدن عمل زشت باعث ناراحتى نفس مى ‏شود، هم چنان كه از راه مقابله فهميده مى‏ شود كه عمل خير باعث مسرت نفس مى‏ گردد، و اگر فرمود صاحب عمل زشت دوست مى‏ دارد كه: اى كاش بين او و آن عمل، فاصله‏ اى زمانى مى ‏بود، و نفرمود دوست مى‏ دارد كه كاش اصلا آن عمل را نكرده بود، براى اين است كه عمل خود را حاضر مى‏ بيند و مى ‏بيند كه خداى تعالى عملش را حفظ كرده، ديگر هيچ آرزويى نمى ‏تواند داشته باشد، بجز اينكه بگويد اى كاش در چنين موقعيتى كه سخت‏ترين احوال است بين من و اين عمل زشت فاصله زيادى بود، و اينطور نزدم حاضر نمى‏ شد.( الميزان، ج‏3، ص: 246)

صاحب تفسیر نمونه نیز اینگونه آیه را تفسیر میکند:
قرآن مجيد در آيه مورد بحث و آيات زياد ديگرى از اين حقيقت پرده بر مى ‏دارد كه در قيامت اعمال نيك و بد انسان، هر كدام در شكلى تجسم يافته و در عرصه محشر حاضر مى‏ شود.
واژه" تجد" از ماده" و جدان" (يافتن) ضد فقدان و نابودى است و كلمه" خير" و" سوء" كه به صورت نكره آمده در اينجا مفيد عموم است، يعنى هر انسانى در آن روز تمام اعمال خوب و بد خود را- هر چند كم باشد- در نزد خود مى ‏يابد.
اين آيه به روشنى مى ‏گويد كه انسان در روز رستاخيز،" خود عمل" را مى‏ يابد، و در ذيل آيه مى ‏خوانيم گناهكار آرزو دارد كه بين او و عمل زشتى كه انجام داده جدايى بيفتد، و در اينجا نيز خود عمل، مورد بحث آيه است نه نامه عمل و نه كيفر و پاداش آنها.
گواه ديگر اينكه در آيه مورد بحث مى‏ خوانيم: گناهكار دوست مى‏ دارد ميان او و عملش فاصله زيادى بيفتد و هرگز آرزوى از بين رفتن عمل خود را نمى ‏كند. اين نشان مى‏ دهد كه نابودى اعمال امكان‏پذير نيست و به همين دليل تمناى آن را نمى‏ نمايد.(تفسير نمونه، ج‏2، ص: 507)

با سلام وعرض ادب

استاد چرا هرگز آرزو ی از بین رفتن عمل را نمکیند؟ این فردنمیتواند یا نمیخواهد ؟کدومشون؟

لطفا این قسمت رو بیشتر توضیح بفرمایید .با تشکر

سلام
تجسم عمل چون اثر تکوینی اعمال ماست و خاصیت اثر تکوینی اینه که همراه عمل خواهد بود پس نمیتواند آن را از بین ببرد و یا مهو کند(البته این مطلب مربوط به آخرت است که زمان عمل گذشته و هنگام جزا فرا رسیده و گرنه در این دنیا با توبه این اثر از بین میرود) بنابراین آرزوی دور شدن از آن را میکند.

سلام
ببخشید کدوم آیه؟

سلام آیه بصورت پاور پوئینت(عکس) ارائه شده است.

با سلام و ادب

استاد گرامی آیا دلیل آن نمی تواند این باشد که عمل با عامل آن اتحاد داشته و عینیت دارد؟

و حقیقت انسان در آن روز همان اعمال و نیاتش است؟

چنانکه به تعبیر حضرت علامه جوادی آملی حفظه الله تعالی در قیامت باطن انسان،ظاهر او خواهد شد.

سلام
دقیقا همینطور است که میفرمایید.
باز به تعبیر استاد جوادی آملی اعمال و اعتقادات انسان فصل مقوم او خواهد شد(فصل هر چیز ذاتی اوست و قابل جدا شدن از او نیست) و این فصل مقوم در این دنیا به دلیل تخدیر انسان به لذات دنیوی و حجابهای مادی قابل درک نیست اما در آخرت که یوم تبلی السرائر است این فصل مقوم ظهور و بروز پیدا میکند.

گروه اول:
آياتي كه بر اصلِ بودن عمل، (اعم از خير يا شر، كوچك يا بزرگ) و اينكه انسان در قيامت متن عمل خويش را مي‌بيند، دلالت دارد؛ مانند:

در مورد این آیه شریفه آیت الله مکارم میفرماید:
با توجه به اين نكته كه نامه اعمال انسانها در قيامت شبيه دفتر و كتاب معمولى اين جهان نيست، مجموعه ‏اى است گويا، غير قابل انكار كه شايد محصول طبيعى خود اعمال آدمى باشد. و به هر حال آيات مورد بحث نشان مى ‏دهد كه علاوه بر ثبت اعمال انسانى در كتب ويژه، خود اعمال نيز در آنجا تجسم مى‏ يابند و حضور پيدا مى‏ كنند وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً.( تفسير نمونه، ج‏12، ص: 457)

علامه طباطبایی نیز در شرح آیه مذکور میفرماید:
از ظاهر سياق برمى‏ آيد كه جمله مورد بحث(وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً) مطلب تازه‏ اى باشد نه عطف تفسير براى جمله" لا يُغادِرُ صَغِيرَةً وَ لا كَبِيرَةً". و بنا بر اين، از آن برمى ‏آيد كه آنچه را حاضر نزد خود مى ‏يابند خود اعمال است، كه هر يك به صورت مناسب خود مجسم مى ‏شود نه كتاب اعمال و نوشته شده آنها، هم چنان كه از امثال آيه" يا أَيُّهَا الَّذِينَ كَفَرُوا لا تَعْتَذِرُوا الْيَوْمَ إِنَّما تُجْزَوْنَ ما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ" نيز همين معنا استفاده مى ‏شود، و جمله" وَ لا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَداً" نيز كه در ذيل آيه مورد بحث است همين معنا را تاييد مى ‏كند چون ظلم نكردن بنا بر تجسم اعمال روشنتر است، زيرا وقتى پاداش انسان خود كرده ‏هاى او باشد و احدى در آن دخالت نداشته باشد ديگر ظلم معنا ندارد _دقت فرمائيد_.( الميزان، ج‏13، ص: 453)

آیت الله جوادی آملی در مورد تجسم اعمال میفرماید:

تجسم اعمال و خلود اهل آتش و ابديت عذاب، به هم پيوسته است و چنانچه اوّلي روشن شد دومي به آساني قابل حل است.
از سوي ديگر تبيين اقسام كيفر و تعذيب، تا حدودي در روشن شدن مسئله تجسّم اعمال سودمند است. انتقام، كيفر، تعذيب و مجازات انسان به چند طریق قابل فرض است که بهترین توجیه آن اینچنین قابل توضیح است:
انتقامي كه ولي مهربان از كودك بازيگوش مي‌گيرد، آنگاه كه به او مي‌گويد: به آتش دست نزن كه مي‌سوزي، به مارِ سمّي دست نزن كه مسموم مي‌شوي و مانند آن. چنين نيست كه اگر كودك، هشدار ولي را ناديده گرفت، در آينده مصدوم يا مسموم شود، بلكه هم‌اكنون مصدوم مي‌شود. اين آتش كه به ظاهر شعله‌اي زيبا دارد، حقيقت آن سوزنده است و آن مار كه به ظاهر نرم است حقيقتي زهرآگين دارد. كودك چون از سمي و گزنده بودن مار و سوزاننده بودن آتش بي‌خبر است، فريب نرمي پوست مار يا زيبايي شعله آتش را مي‌خورد. در اين حال چنانچه او با بي‌اعتنايي به سخن ولي خود به آتش دست زد اگر چه نمي‌فهمد كه آنچه او با آن در ارتباط است آتش است و دست مي‌زند، ليكن دست زدن همان و سوختن همان. ممكن است او هم‌اكنون متوجّه نقص عضو خود نشود و در آينده بفهمد؛ ليكن دست او هم اكنون ناقص مي‌شود؛ نه در آينده...(تسنيم، جلد 8صفحه 341)

بدین ترتیب انسان که گناه میکند هم اکنون در حال سوختن است...

ایشان اضافه میکند بنابر این توجیه، درون گناه، آتش و سمّ است، اگر چه در درازمدّت معلوم مي‌شود و گنهكار در قيامت مي‌فهمد كه سمّ و آتش مي‌خورده است. گناه، هم اكنون سمّ و آتش است؛ نه اينكه عملِ حرام در درازمدّتْ به صورت سمّ درآيد و عامل در قيامت مسموم شود. گناه مانند سمّ خوش گواري است كه شخص نمي‌داند سمّ است و آن را مي‌نوشد و از نوشيدنش لذت مي‌برد؛ ليكن درون آن هلاكت است.

يك سوال دارم واينكه خداي سبحان چگونه اعمال بد را تبديل به حسنات ميكند ؟!

إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُوْلَئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا {الفرقان/70}

سلام
در مورد این چگونگی چندین نظر داده اند، مثلا در تفسیر نمونه سه بیان نقل شده:
1- هنگامى كه انسان توبه مى ‏كند و ايمان به خدا مى ‏آورد، سيئات اعمالش در آينده تبديل به حسنات مى ‏شود، اگر در گذشته مرتكب قتل نفس مى ‏شد در آينده دفاع از مظلومان و مبارزه با ظالمان را جاى آن مى‏ گذارد.
2- ديگر اين كه خداوند به لطف و كرم و فضل و انعامش بعد از توبه كردن سيئات اعمال او را محو مى ‏كند، و به جاى آن حسنات مى ‏نشاند.
3- سومين تفسير اين كه منظور از سيئات آثار سوئى است كه از آن بر روح و جان انسان نشسته، هنگامى كه توبه كند و ايمان آورد آن آثار سوء از روح و جانش بر چيده مى‏ شود، و تبديل به آثار خير مى‏ گردد.(برگزيده تفسير نمونه، ج‏3، ص: 351)

اما علامه طباطبایی یک تفسیر بهتری ارائه میکند، ایشان میفرماید:
هر يك از گناهان ايشان خودش مبدل به حسنه مى‏شود، نه عقابش و نه ملكه‏ اش و نه اعمال آينده‏ اش، بلكه يك يك گناهان گذشته ‏اش مبدل به حسنه مى‏ شود، اين ظاهر آيه است، پس بايد با حفظ اين ظاهر چاره‏ اى انديشيد.
سپس اضافه میکند:
عمل گناه با ثواب در ظاهر هیچ فرقی ندارند، بلکه نیت(خدایی و یا شیطانی بودن) باعث عنوان گناه یا ثواب میشود، مثلا خوردن كه در حلال و حرام يكى است، اگر دقتى كنيم خواهيم ديد تفاوت اين دو در موافقت و مخالفت خدا است، مخالفت و موافقتى كه در انسان اثر گذاشته و در نامه اعمالش نوشته مى ‏شود، نه خود نفس فعل. از طرفی عمل انسان چون سايه دنبالش هست، پس مقصود آثار عمل است كه يا مستتبع عقاب است و يا ثواب و همواره با آدمى هست تا در روز" تُبْلَى السَّرائِرُ" خود را نمايان كند.
بنابراین میتوان گفت: اعمال زشت از آثار شقاوت و خباثت ذات آدمى است.
حال اگر فرض كنيم چنين ذاتى از راه توبه و ايمان و عمل صالح مبدل به ذاتى طيب و طاهر و خالى از شقاوت و خباثت شد و آن ذات مبدل به ذاتى گشت كه هيچ شائبه شقاوت در آن نبود، لازمه اين تبدل اين است كه آثارى هم كه در سابق داشت و ما نام گناه بر آن نهاده بوديم، با مغفرت و رحمت خدا مبدل به آثارى شود كه با نفس سعيد و طيب و طاهر مناسب باشد و آن اين است كه: عنوان گناه از آن برداشته شود و عنوان حسنه و ثواب به خود بگيرد. و چه بسا ذكر رحمت و مغفرت در ذيل آيه اشاره به همين معنا باشد.
البته بحث توبه مربوط به زمان حیات و زندگی شخص است و بعد از مرگ قادر به توبه نخواهد بود...

نوشته اصلی توسط عامل
در قيامت متن عمل خويش را مي‌بيند، دلالت دارد؛ مانند:
سلام مانند چی؟!

اگه عکس هست یا نوشته هست که نمی بینیم؟!ویرایش لطفا

بعد از مانندِ یک تصویر قرار گرفته!
یک پاور پوئینته که نوشته: وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً (آنچه انجام داده را عینا میبیند...)

سلام من شنیدم خداوند در روز قیامت گناهان بنده را به رخ او می کشد و می گوید یادت هست این همه کارهای بد انجام دادی و من چشم پوشی کردم وبنده از ترس سخنی نمی گوید و همه را اقرار می کند.

بعد خداوند می گوید: کارهای بدت را نشانت دادم که بدانی از آنها درگذشته ام و همه ی آنها تبدیل به حسنات و خوبی ها شده اند.

در کتاب شریف تفسیر صافی روایتی که فرمودید وجود دارد:


عن الباقر عليه السلام انّه سئل عن قول اللَّه عزّ و جل فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ فقال يؤتى بالمؤمن المذنب يوم القيامة حتّى يوقف بموقف الحساب فيكون اللَّه تعالى هو الذي يتولّى حسابه لا يطّلع على حسابه احداً من الناس فيعرفه ذنوبه حتّى إذا اقرّ بسيّئاته قال اللَّه عزّ و جلّ للكتبة بدّلوها حسنات و أظهروها للنّاس فيقول الناس حينئذ ما كان لهذا العبد سيّئة واحدة ثم يأمر اللَّه به الى الجنّة فهذا تأويل الآية و هي في المذنبين من شيعتنا خاصّة.(تفسير الصافي، ج‏4، ص: 25)
البته این روایت به شیعیان اختصاص یافته و مبتنی بر مومن بودن آنهاست، یعنی اینها انسانهای مومنی هستند ولی دچار لغزش هم شده اند و خداوند به خاطر ایمانشان از سر تقصیرات آنها میگذرد.

سلام و تشکر

پس گناهان چگونه بخشیده میشوند؟
در خیلی از دعا ها آمده که خدایا ما را مجازات نکن
اگر اثرات عمل ، تکوینی و محو ناشدنی است چگونه معاف شدن از مجازات ممکن است؟

سلام برادر
تجسم عمل مسبب است و گناه سبب، بدین ترتیب نمیتوان گفت سبب و دلیل باقی است اما مسبب و معلول از بین رفته یا خواهد رفت. بنابراین باید اصل گناه یا از طریق توبه در این دنیا و یا با شفاعت و بخشش الهی در آخرت از بین برود و به تبع آن اثرش نیز از بین خواهد رفت.
بنابراین آنچه از ادعیه و روایات در این مورد آمده حمل بر غفران الهی نسبت به اصل گناه میشود.
در پناه حق

سوال بنده هم همین است
چگونه یک چیز تکوینی از بین میرود؟

بحث تجسم اعمال یعنی اینکه پاداش و جزا براساس تکوین است نه قرارداد مثل دنیا که امکان چشم پوشی باشد

باتشکر

با توضیحی که از تفسیر علامه طباطبایی ذکر شد، فکر کنم این جواب هم داده میشه.
ببینید ثواب و عقاب اثر تکوینی عمل ماست که این عمل یا خیر است و یا شر(نسبت به نیت و ...)، اگر خداوند از سر تقصیرات کسی بگذرد و سبب را از بین ببرد دیگر وجهی برای باقی ماندن آثار آن اعم از تکوینی و تقنینی نخواهد بود. چرا که با از بین رفتن علت، وجود معلول بدون وجه است. از طرفی اگر بگوییم خدا از گناهان کسی درگذرد ولی او را در جهنم بسوزاند، نه با ایات سازگاری دارد و نه با روایات و عقل.

سلام استاد گرامی

از این دست داستانها زیاد میشنویم ... آیا میشه نتیجه گرفت که اعمالی که مربوط به خود فرد میشه ( از قبیل نماز و روزه ) قابل عفو و پاکسازیست با اعمالی که در ملاعام و بصورت اجتماعی انجام میشه ؟!

نمیدونم این شخص یاد شده تکبیر رو در چه حالی گفته ، اما بنظر میرسه ! که تکبیر رو بصورت جمعی و گروهی میگن .

سلام
بنده فقط روایت رو تایید کردم.
اما در مورد این قبیل داستانها که غالبا سند آنها ضعیف است، نمیتوان حساب باز کرد...
البته از رحمت واسعه خداوند به دور نیست که فرد گناه کاری را در آخر عمر با ایمان از دنیا برده و او را به دلایلی(مانند حسن خلق فرد گنه کار و ...) مورد رحمت و غفران خویش قرار دهد.

سلام علیکم

خب این علت چگونه از بین میرود؟ مگر همه چیز در همین تجسم اعمال نیست؟؟؟
اگر قرار است که ورای اعمال ما قدرتی بیاید و و در اعمال تصرف کند صحبت از تکوین چه موضوعیتی پیدا میکند؟؟؟
یعنی هیچ بعید نیست که کافر و مشرک هم بهشتی شوند...

سلام علیکم
ممنون از پیگیری شما
اولا: همه چیز در تجسم اعمال نیست! علمای متاخر همچون استاد جوادی آملی، استاد مصباح و ... علاوه بر تجسم اعمال، عنایت و رحمت ویژه الهی را هم دخیل در ثواب میدانند، یعنی اینطور نیست که هر چه در بهشت نصیب ما میشود تجسم اعمال ما باشد بلکه این بخشی از ثواب است.
ثانیا: برای پاسخ دقیق به این سوال مقدماتی لازم است:
1. انسان از زمان تولد در حال رشد است و کسب کمال بطوری که مفسرین و فلاسفه حتی در بهشت هم قائل به رشد وتکامل انسان هستند.
2. اینکه رابطه عمل با عامل و به تبع آن رابطه عمل با ثواب و عقاب تکوینی است به این معنا نیست که هیچ گاه از آن جدا نمیشود! چرا که گاهی انسان: الف) فقط یک عمل خوب یا بد در زنگی انجام میدهد و گاهی ب) اعمل خوب یا بد او بصورت ملکه در آمده و گاهی ج) آنقدر به این اعمال انس پیدا کرده که فصل مقوم او میشوند. مسلما جدا شدن و تغییر کردن این سه حالت یکسان نیست.
3. همانطور که در دنیا و زمان حیات انسان، توبه باعث تغییر انسان و تبدیل سیئات به حسنات میشود، در برزخ و قیامت سختی کشیدن و معذب شدن او باعث پاک شدنش میگردد.
4. طبق آیات و روایات در کنار تعذیب عامل دیگری که همان رحمت الهی است باعث پاکی فرد گنه کار میشود.

بنابر مقدمه دوم تنها اشخاص که اعمال و نیات زشت، فصل مقوم آنها شده قابلیت تغییر ندارند، اما دو قسم دیگر قابل تغییر اند. چرا که منظور از تکوینی ذاتی نیست که قابل تغییر نباشد. زیرا اگر تکوینی به معنای غیر قابل تغییر باشد در این دنیا هم بر اثر توبه و احباط و تکفیر نباید تغییر کند! در حالی که با این عوامل تغییر میکند پس به معنای ذاتی نیست.
بنابراین ورای اعمال ما عواملی هستند که در تجسم اعمال دخیل اند، که یکی از آنها بخشش الهی است.

در پناه حق باشید...

گروه اول:
آياتي كه بر اصلِ بودن عمل، (اعم از خير يا شر، كوچك يا بزرگ) و اينكه انسان در قيامت متن عمل خويش را مي‌بيند، دلالت دارد؛ مانند:

مرحوم علامه طباطبایی در این رابطه میفرماید:
در آن روز اهل سعادت و رستگارى از اهل شقاوت و هلاكت متمايز مى‏ شوند، تا اعمال خود را ببينند، جزاى اعمالشان را نشانشان دهند، آن هم نه از دور، بلكه داخل در آن جزايشان كنند، و يا به اينكه خود اعمالشان را بنا بر تجسم اعمال به ايشان نشان دهند.
ارائه اعمال هيچ عملى نه خير و نه شر نه كوچك و نه بزرگ حتى به سنگينى ذره استثناء نمى ‏شود(همه اعمال انسان را از کوچک و بزرگ به او نشان میدهند)، و نيز حال هر يك از صاحبان عمل خير و عمل شر را در يك جمله مستقل بيان نموده(" فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ")، جمله را به عنوان يك ضابطه و قاعده كلى (كه مورد هيچ خصوصيتى ندارد) ذكر مى‏ فرمايد.(ترجمه الميزان، ج‏20، ص: 584)

صاحب تفسیر نمونه نیز در ذیل این آیه مینویسد:
ظاهر اين آيات نيز تأكيد مجددى است بر مسأله «تجسم اعمال» و مشاهده خود عمل، اعم از نيك و بد در روز قيامت، كه حتى اگر سر سوزنى كار نيك يا بد باشد در برابر صاحب آن مجسم مى ‏شود و آن را مشاهده مى‏ كند.
منظور از «ذرّة» در اينجا كوچكترين وزنهاست.
نه تنها از آيات فوق، كه از آيات مختلف قرآن به خوبى استفاده مى ‏شود كه در حسابرسى اعمال در قيامت فوق العاده دقت و موشكافى مى‏ شود، در آيه 16 سوره لقمان مى‏ خوانيم: «پسرم! اگر به اندازه سنگينى دانه خردلى (عمل نيك يا بد) باشد و در دل سنگى يا در گوشه‏اى از آسمانها يا زمين پنهان گردد، خداوند آن را (در قيامت) براى حسابرسى مى ‏آورد، خداوند دقيق و آگاه است».
اين تعبيرات نشان مى ‏دهد كه در آن حسابرسى بزرگ كوچكترين كارها محاسبه مى‏ شود.
ضمنا اين آيات هشدار مى‏ دهد كه: نه گناهان كوچك را كم اهميت بشمرند، و نه اعمال خير را كوچك، چيزى كه مورد محاسبه الهى قرار مى ‏گيرد هر چه باشد كم اهميت نيست.( برگزيده تفسير نمونه، ج‏5، ص: 560)

سلام اگرعکس نوشته باشد معلوم نیست لطفا بنویسید

سلام
(" فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ")

سلام دوستان
عکس ها(پاورپوئینت) رو همه نمیبینن؟
یا برای بعضی قابل رویته و برای بعضی نه؟
لطفا جواب بدید تا اگه مشکلی هست برطرف کنم...
ممنون