بهانه های عاشقی...اینجا برای اثبات عشق جان می گیرند!!...کرامات شهدا

با سلام و تشکر از تاپیک بسیار عالیتون .:Gol:

ما مشتاقانه منتظریم.:Gol:

بسم الله الرحمن الرحیم

[=b jadid][=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]شهید مهندس مصطفی ابراهیمی مجد فرزند احمد
[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]محل ولادت – تهران
[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]سال ولادت – 29/7/1333
[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]محل شهادت – دارخوین
[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]سال شهادت – 26/6/1360
[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]محل دفن – گلزار شهدای بهشت زهرا ( س ) تهران – قطعه 24 ردیف 95 شماره 24

شهید بزرگوار موسوی در خرمشهر

به گزارش «تابناک»، آنچه در بالا آمد، روایتی است کوتاه از دلاورمردی از خطه سوزان خرمشهر که به همراه «محمد جهان آرا» سپاه این شهر را سر و سامان داد و تا زمان شهادت «محمد» سمت جانشینی سپاه خرمشهر را به عهده داشت.

او کسی نیست جز «سردار شهید دکتر سید عبدالرضا موسوی» متولد 1335 که با وجود اینکه دانشجوی سال آخر پزشکی بود، در زمان عملیات غرور آفرین «بیت المقدس» که منجر به فتح خونین شهر شد، فرماندهی سپاه این شهر را به عهده داشت و در نهایت، همچون «محمد»، نبود و نماند تا آزادی شهرش را به تماشا بنشیند و در اواسط عملیات بزرگ بیت المقدس ـ هفدهم اردیبهشت 1361 ـ به دیدار معبود شتافت.

شهید بزرگوار موسوی در کنار شهید بزرگوار محمد جهان آرا

«تابناک» بنا به وظیفه خود، به مناسبت سالگرد آن روزهای حماسه و خون، روایاتی کوتاه از زندگی این شهید بزرگوار را به محضر عاشقان شهادت تقدیم می کند، باشد که یاد و راه این عزیزان را زنده نگهداشته و ذخیره قبر و قیامتمان باشد:

اخراج

رضا در درس، بهترین بود. او پس از گرفتن دیپلم و دعوت‌نامه بورسیه خارج از کشور و به رغم تأکیدات خانواده مبنی بر اعزام به کشور، نپذیرفت و اصرار داشت که در ایران مشغول به تحصیل شود. از هنگامی که با آرمان‌های حضرت امام آشنا شد، مبارزاتش شکل تازه‌ای گرفت.

مادرش در این زمینه می‌گوید: در همه دوران تحصیل در دانشگاه، دانشجوی ممتازی بود به طوری که با وجود وارد شدن در فعالیت‌های سیاسی و مذهبی، مدتی او را تحمل کردند ولی سرانجام او را از دانشگاه اخراج کردند. آذر ماه سال 1356 وقتی به خرمشهر بازگشت جلسه‌ای انقلابی را با جوانان مبارز شهر آغاز کرد.

شهید بزرگوار موسوی در خرمشهر

انجمن اسلامی

شهید موسوی وقتی به دانشگاه اهواز آمد، در دانشکده دندانپزشکی، انجمن اسلامی تشکیل داد. تشکیل این انجمن با توجه به بافت دانشجویی آن زمان، کار مهمی بود. آقایان دکتر صداقت‌پیشه، جزینی، دکتر حیات ممبینی و دکتر غفوریان و همچنین شهید دکتر محمد بقایی و شهید دکتر علی حکیم از هم دوره‌ای‌ها و همفکران او بودند.

فعالیت‌های سیاسی ایشان باعث شد که چند بار به او تذکر دادند اگر فعالیت‌هایش ادامه پیدا کند، او را اخراج می‌کنند و سرانجام نیز این کار را کردند.

شهید بزرگوار موسوی نماز عشق می خواند

زندانی

رضا به خاطر فعالیت‌های سیاسی مجبور شد از دانشگاه تهران به دانشگاه اهواز انتقال یابد. این فرصتی بود تا ما رضا را بیشتر ببینیم. او همه کتاب‌ها و اعلامیه‌ها را به انبار خانه منتقل کرده بود. روزی به من گفت: مادر خیلی از دوستانم را ساواک دستگیر کرده و ممکن است همین شب‌ها سراغ من بیایند. به او گفتم: زندان برای مرد است. اصلا ناراحت نباش. من افتخار می‌کنم تو را برای اسلام زندانی کنند.

شهید بزرگوار موسوی در جمع یاران

نان حلال

پس از قضیه دستگیری رضا، از او خبری نداشتیم تا این‌که پدر رضا به ساواک احضار شد. در آغاز ورود رئیس ساواک سیلی محکمی به صورت پدرش زد و گفت: پسرتان نان دانشجویی شاه را می‌خورد و علیه شاه اقدام می‌کند.

پدر رضا می‌گوید: پسرم هیچ وقت نان حرام نخورده و همه‌ش با تلاش و زحمت خودش بوده است و به او افتخار می‌کنم.

نخستین بار که او را در زندان کارون دیدیم خیلی لاغر شده بود. من گریه کردم. رضا گفت: مگر تو نمی‌گفتی زندان برای مردان است و تو به من افتخار می‌کنی؟ ساکت شدم او در زندان هم به ما و خواهران و برادرانش درس اخلاق می‌داد. بعد از آزادی از زندان نمی‌توانست درست بنشیند ولی جلوی من رعایت می‌کرد. بعدها فهمیدم به خاطر شکنجه‌هایی بود که در زندان متحمل شده بود.

شهید بزرگوار موسوی در جمع یاران

در همین قطعه

تماس تلفنی می‌گرفت و دایما طلب دعا می‌کرد. چند ماه پیش از شهادتش خیلی با من صحبت می‌کرد و سعی او بر این بود که مرا برای روبه‌رو شدن با شهادتش آماده کند. او یک بار مرا به گلزار شهدای آبادان برد و در آنجا به من گفت: من به این زودی شهید می‌شوم و در همین قطعه و در همین جا به خاک سپرده می‌شوم.

من گفتم: خدا نکند. مادر تو باید زنده باشی و خدمت کنی اما با نشان دادن محلی از گلزار تمام تنم لرزید. من تکه چوبی را در همان جا دیدم آن را برداشته و رویش تکه پارچه‌ای بسته و در آن محل در خاک فرو کردم. بعد از شهادتش و در روز هفتمش همان تکه چوب را بالای سرش دیدم.

شهید بزرگوار موسوی در جمع یاران

از نامه‌های رضا

همسرم؛ تو ندیده‌ای که لحظه‌های جان دادن یک شهید چقدر دردناک است؛ اما شیرین و باشکوه است. ای یار وفادار، ای مهربان، مبادا خود را غمگین و غریب بیابی که در خلوت‌های پرهراس ذکر اوست که آرام و روشن می‌دارد و تو ای مهربان که بسیار تو را آزردم، اکنون جشن عشق و عید ایمان را بگذار و تو اکنون عزیزت و عزیزمان را قربانی بدار و خونش را ریخته بپندار.

همسرم، من از چشم‌های معصوم تو که به امیدی بر من خیره و دوخته مانده‌اند، شرم دارم، مبادا که از حلقومت ناله‌ای برخیزد. مبادا که رنجت را جز تنهایی کسی بداند. مبادا و این همه را تنها یاد اوست که می‌بخشد.

شهیدان بزرگوار جهان آرا و موسوی

نادرترین حماسه

حماسه خرمشهر، بی‌تردید از نادرترین حماسه‌ها در تاریخ ایران اسلامی است و نقش رضا در این حماسه، نقشی ویژه است. یک بخش آن برمی‌گردد به پیش از جنگ و نیروهای ایشان و بخش دیگر آن در آغاز حمله عراق به ایران بود.

وی به عنوان فرمانده عملیات سپاه خرمشهر در هجدهم مهر ماه سال 1359 در یک نبرد تن به تن در گمرک خرمشهر از ناحیه کمر مورد اصابت قرار گرفت. او تا ساعت‌ها با همین وضعیت جنگید و نیروها را فرماندهی کرد و سرانجام از پای افتاد و او را به عقب منتقل کردند؛ اما خیلی زود برگشت. با شهادت جهان‌‌آرا بچه‌های سپاه جهان‌آرا را در او جستجو می‌کردند. او به سمت فرمانده سپاه منصوب شد و سرانجام در راه آزادسازی خرمشهر به محمد جهان‌آرا پیوست.

:Gol:شهید بزرگوار حاج محمد ابراهیم همت:Gol::Sham:
شهیدی که دوست داشت بی سر وارد بهشت شود و به آرزویش رسید....

شهید همت خیلی دلبره ،خیلی ها با عکس و خاطرات شهید همت خودشون رو پیدا کردن...
قسمتی از وصیت نامه شهید همت:
پدر و مادر ؛ من زندگی را دوست دارم ولی نه آنقدر که آلوده اش شوم و خویشتن را گم و فراموش کنم علی وار زیستن و علی وار شهید شدن, حسین وار زیستن و حسین وار شهید شدن را دوست می دارم شهادت در قاموس اسلام کاری‌ترین ضربات را بر پیکر ظلم، جور،شرک و الحاد می‌زند و خواهد زد. ببین ما به چه روزی افتاده ایم و استعمار چقدر جامعه ما را به لجنزار کشیده است ولی چاره ای نیست اینها سد راه انقلاب اسلامیند ؛ پس سد راه اسلام باید برداشته شودند تا راه تکامل طی شود مادر جان به خدا قسم اگر گریه کنی و به خاطر من گریه کنی اصلا از تو راضی نخواهم بود. زینب وار زندگی کن و مرا نیز به خدا بسپار ( اللهم ارزقنی توفیق الشهادة فی سبیلک) .

و السلام؛

چفیه هاتان را به دست فراموشی سپردیم و وصیت نامه هاتان را نخوانده رها کردیم.پلاکهایتان که تادیروز نشانی از شما بودند امروز گمنام مانده اند.
ما گمنامتان کردیم.ما نگذاشتیم که نام زیبایتان،برسر کوچه ها وخیابان هامان بماند.هر کوچه ایی را که یافتیم دعوا که بر سر نامش آمد ما یادمان از شما رفت...
یادمان رفت از اینکه اگر ناموسی برای ما ماند از شما بود.یادمان رفت از اینکه اگر شکوفه ایی وغچه ایی برسر درختی ایستاد،از ایستادگی و جوانمردی شما بود وبازهم با این احوال نام کو چه هامان را گذاشتیم،شکوفه،غنچه،بنفشه.......

نمی خوام تاپیک زیباتون خراب کنم

ولی چندروز پیش سر درس دفاع مقدس همکلاسی من وقتی اسم شهید اومد همه تیکه مینداختن!

ما چه کردیم مقابل این خوبی هاشون ....

دلم گرفته خیلی شرمنده شون شدیم ...

ببخشید تاپیک خراب کردم

بسم الله الرحمن الرحیم

آنها 15 سال در « فکه » بودند...

روایت زیر خاطره حاج رحیم صارمی از گروه تفحص لشکر 31 عاشورا تفحص پیکر دو شهید در فکه است: یکی دو روزی بود که شهیدی پیدا نکرده بودیم. یعنی راستش شهدا ما را پیدا نکرده بودند. گرفته و خسته بودیم و گرما هم بدجوری اذیتمان می‌کرد.
همراه یکی دو تا از بچه‌ها داشتیم از کنار گودال شهدای فکه که زمانی در سال 1361 عملیات والفجر مقدماتی آنجا رخ داده بود، رد می‌شدیم ناگهان نیرویی ناخواسته مرا به خودش جذب کرد. متوجه نشدم چیست اما احساس کردم چیزی مرا بسوی خود می‌خواند.
ایستادم، نظرم به پشت بوته‌ای بزرگ جلب شد؛ کسی که همراهم بود تعجب کرد که کجا می‌روم؛ فقط گفتم بیا تا بگویم؛ دست خودم نبود؛ انگار مرا می‌بردند؛ پاهایم جلوتر می‌رفتند؛. به پشت بوته که رسیدم، جا خوردم.
صحنه خیلی تکان دهنده و عجیبی بود. همین بود که مرا به سوی خود خوانده بود. آرام روی زمین نشستم و ناخودآگاه زبانم به سبحان الله چرخید؛ همراهم متوجه حالم شد؛ به سرعت جلو آمد؛ او هم در جا میخکوب شد؛ شهیدی که لباس بسیجی به تن داشت به کپه‌ای خاک کنار بته تکیه داده و پاهایش را دراز کرده بود؛ یکی دیگر هم سرش را روی ران پای او گذاشته بود، دراز کشیده و خوابیده بود.
15 سال بود که خوابیده بودند. آدم یاد اصحاب کهف می‌افتاد اما اینها اصحاب رمل بودند. اصحاب فکه، اصحاب قتلگاه والفجر و اصحاب روح الله.
بدن دومی که سرش را بر روی پای دوستش گذاشته بود تا کمر زیر خاک بود. باد و طوفان ماسه و رمل را بر روی بدنش آورده بود؛ آرام در کنار یکدیگر خفته بودند؛ ظواهر امر نشان می‌داد مجروح بوده و در کنار تپه خاکی پناه گرفته بودند و همانطور به شهادت رسیده بودند. با احترام و صلوات پیکرهای مطهرشان را جمع کردیم و پلاک‌هایشان را کنار هم قرار دادیم.

بخش فرهنگ پایداری تبیان
منبع : خبرگزاری فارس

سلام و ادب

مقام معظم رهبری امام خامنه ای (حفظه الله): زنده کردن یاد و خاطره شهدا کمتر از شهادت نیست.

تنهاترین سردار و دوستان عزیزی که که در احیای یاد و خاطره شهدا مشارکت می کنید، شهادت تون مبارک ...

دوستان؛ بیاییم آرزوی شهادت را سرلوحه اندیشه و رفتار خود قرار دهیم و در این انتخاب آگاهانه و متعالی راه هزینه کردن پای این شجره طیبه را هم بیاموزیم و تجربه کنیم.

باور کنید اگر آرزوی شهادت را با تصمیم و عزم راسخ بر ترک گناه و دنیادوستی و درک فضایل اخلاقی، عجین کنیم، نتیجه ای جز راه یافتن به پل شهادت در پی نخواهد داشت.

همان راهی که شهدا رفتند و امری تجربه شده است، باور کنید راه شهادت هیچ زمانی بسته نیست، کلید این در بسته به انتخابگری آگاهانه و خالصانه خود ماست.:Sham:

التماس دعا

شهادتتون مبارک

بسم الله الرحمن الرحیم

در خواب پدرم را دیدم

پرسیدم: پدر جان از کجا آمده ای؟
گفت: از پیش رزمندگانی که با من شهید شدند.
پرسیدم:خانه ات کجاست؟
گفت: من پیش یاران خدا هستم.
پرسیدم: می گویند شما مرده ای؟
گفت: شهیدان زنده اند و پیش خدا و امامان هستند.
پرسیدم: امام خمینی هم زنده است؟
گفت: بله دخترم،نزد ماست.

سبدی پر از لاله سرخ دست پدرم بود
آن را به من هدیه کرد و گفت:
این را برای تو از طرف امام خمینی آوردم.

(راوی :فرزند شهید علی مرادی..از جنس آسمان ص 90)

شهادت هنر مردان خداست.

شهیدان رفتند تا ایمان نرود،

آنها رفتند تا مانند ستاره ای درخشان در آسمان تیره بدرخشند

آنها از نسل شقایقند،نسلی همیشه جاوید و نسلی همیشه بیدار.

یادشان گرامی.

بسم الله الرحمن الرحیم

یكی از بچه های تخریب مجروح شده بود. وقتی بچه هااو را می بردند، در وسط راه گفته بود: «نگه دارید! چرا مرا دور می كنید؟» بچه ها گفته بودند: «برادر تو را از چه چیزی دور می كنیم؟» گفته بود: «آقا دارد می آید و شما دارید مرا دور می كنید! چرا این كار را می كنید؟»

تا اینكه درجایی یك دفعه خودش را بلند كرده و مثل اینكه دستش را توی گردن كسی بیندازد، دست را به حالت بغل كردن كسی حركت داده بود و بعد از روی برانكارد روی زمین افتاده بود. همین كه او را بلند كرده بودند، دیده بودند كه شهید شده است!

(سیدابوالقاسم حسینی)

یک قناسه چی ایرانی که به زبان عربی مسلط بود، اشک عراقی ها را در آورده بود و با سلاح دوربین دار مخصوصش، چند ده متری خط عراقی ها کمین کرده بود و شده بود عذاب عراقی ها، چه می کرد!
با راول بلند شد و فریاد زد: »ماجد کیه؟« یکی از عراقی ها که اسمش ماجد بود، سرش را از پس خاکریز آورد بالا و گفت :»منم«!
ماجد کله پا شد و قل خورد آمد پای خاکریز و قبض جناب عزراییل را امضا کرد! دفعه بعد قناسه چی فریاد زد: »یاسر کجایی« و یاسر هم به دست بوسی مالک دوزخ شتافت!
چند بار این کار را کرد؛ تا این که به رگ غیرت یکی از عراقی ها به نام جاسم برخورد. او فکری کرد و بعد با خوشحالی بشکن زد و سلاح دوربین داری پیدا کرد پرید رو خاکریز و فریاد زد: »حسین اسم کیه«؟ و نشانه رفت؛ اما چند لحظه ای صبر کرد و خبری نشد. با دل خوری از خاکریز سر خورد پایین. یک هو صدایی از سوی قناسه چی ایرانی بلند شد: »کی با حسین کار داشت«؟ جاسم با خوشحالی، هول و ولا کنان رفت بالای خاکریز و گفت: »من«!
ترق!
جاسم با یک خال هندی بین دو ابرو، خودش را در آن دنیا دید!
به نقل از مجله پرسمان، نویسنده داوود امیریان

امدادگر ایرانی رسید، به مجروحین عراقی و دلش به حالشون سوخت.
کوله اش رو باز کرد و سرگرم پانسمان کردن زخم و زیلی های مجروحین شد؛ تا این که رسید سر وقت مجروح عراقی که کولی بازی در می آورد و نعره پشت نعره از حنجره بیرون می داد. امدادگر تشر زد: خفه خون بگیر ببینم؛ سرسام گرفتم؛ چه مرگته، تو که سالمی!
مجروح سر تکان داد و گفت: لا لا، انا جاسم، هذا سالم و به سرباز کناری اش اشاره کرد. امدادگر هم پقی زد زیر خنده!
به نقل از مجله محترم و وزین پرسمان، نویسنده داوود امیریان

آنچه پیش روی شماست قسمتی از خاطرات شهید ابراهیم هادی است.
این شهید بزرگوار یک ورزشکار قوی بوده ولی اخلاق خوبی که داشته باعث شده خیلی ها شیفته ی او گردند. تا جایی که خدا هم خریدار او شد و به درجه رفیع شهادت نائل گشت.