تاثیر لقمه حلال و حرام

سلام
یکی از مباحثی که تاثیر ظاهر در باطن و جسم برجان را ثابت می کند همین بحث تاثیر لقمه حلال و حرام است . به نظر بنده محوریت این بحث بر اساس این اصل است که :
نفس انسان بدن مثالی خود را در توجه ایجادی به بدن جسمانی می سازد و این بدن مثالی واسطه جسم مادی و جان مجرد است
لذا وقتی جسم از صفای لازم برخوردار نباشد تمام واسطه های مراتب مادون و مافوق نفس انسان نیز کدورت خواهد داشت و این کدورت مانع از تجلی و ظهور حقایق عالم بالا در نفس انسان و محرومیت او خواهد شد . اما باز هم در اینکه چه غذایی بلکه چه میزان و چه کیفیتی از غذا موجب صفا و کدام موجب کدورت جسم و در نتیجه جان خواهد گشت از رموزی است که جز به بیان شرع بدان راه نیافته ایم و والحمد لله
موفق در پناه حق

معصيت‌ها مثل آهن ربا و لقمه حرام مانند ذرّات آهن است، وقتي كه انسان در وجودش لقمه حرام نباشد، مي‌تواند از كنار معصيت‌ها عبور كند و خود را نگه دارد، امّا وقتي كه لقمة حرامي را خورد، از كنار معصيت كه مي‌گذرد، مجذوب آن مي‌شود، اين خاصيت دروني نان و لقمه حرام است.

آهن ربا، ذرّه آهن را هر كجا كه باشد، به سمت خود مي‌كشد. اگر يك مقدار پنبه را از كنار يك آهن ربا عبور دهيد، آهن ربا كششي نسبت به پنبه ندارد، امّا اگر مقداري خرده آهن را درون پنبه قرار دهيم، در اين حالت پنبه به سمت آهن ربا كشيده شده و جذب آن مي‌شود.

در اين‌جا خود پنبه جذب نمي‌شود؛ بلكه براده‌هاي آهني كه با خود آهن ربا هم جنس هستند، به سمت آن كشيده مي‌شوند.

معصيت‌ها مثل آهن ربا و لقمه حرام مانند ذرّات آهن است، وقتي كه انسان در وجودش لقمه حرام نباشد، مي‌تواند از كنار معصيت‌ها عبور كند و خود را نگه دارد، امّا وقتي كه لقمة حرامي را خورد، از كنار معصيت كه مي‌گذرد، مجذوب آن مي‌شود، اين خاصيت دروني نان و لقمه حرام است.

امّا لقمه صددرصد حلال كه انسان كار صحيح درستي را انجام داده است و اجرت طيّب و صحيح و طاهري را در مقابل آن به انسان داده‌اند؛ وقتي كه اين لقمه را انسان مصرف مي‌كند، از كنار عبادات كه مي‌گذرد، عبادات او را جذب مي‌كنند، از كنار امامزاده كه مي‌گذرد، به زيارت آن ميل و گرايش پيدا مي‌كند. ميل و گرايش به مسجد، روضه و تربت شهدا پيدا مي‌كند و اين جزو خاصيت و ذات لقمه‌اي است كه از همه جهت حلال باشد.

هنگامي كه انسان آن را مصرف مي‌كند، در او نوري را ايجاد مي‌كند. همه طاعات و عبادات، جذابيّت و گيرايي دارند؛ ولي همه آن‌ها با لقمه حلال سنخيّت دارند، نه تنها با لقمه حلال، با مسكن و لباس حلال و امثال اين‌ها هم سنخيّت دارند. در محلّي كه از راه حلال به دست آورده‌ايد، موقع نماز كه فرا مي‌رسد، نسبت به نماز شوق و رغبت پيدا مي‌كنيد، امّا اگر از راه حرام به دست بيايد، وقتي كه در آن محل غيبت انجام شود، نسبت به غيبت ميل پيدا مي‌كنيد و قوه جلوگيري كم مي‌شود. حلال و حرام وقتي مخلوط شود، طاعات و معصيت هم با هم مخلوط مي‌شود.

منبع:كتاب «پندها و اندرزها» - آيت الله حائري شيرازي

در روايات متعددي آمده كه يكي از شرايط استجابت دعا، پرهيز از غذاي حرام مي باشد.

شخصي نزد پيامبر(ص) آمد وعرض كرد: دوست دارم دعاي من مستجاب شود.حضرت فرمود:

«طهر ماكلك و لاتدخل بطنك الحرام؛ غذاي خود را پاك كن واز غذاي حرام پرهيز نما». عده الداعي ونجاح الساعي، ص 139.

ونيز فرمود:

«من احب ان يستجاب دعاوه فليطيب مطعمه و مكسبه؛ كسي كه دوست دارد دعايش مستجاب شود، طعام وكسب خود را از حرام پاك كند».

بحارالانوار، ج90، ص367.

به نام خدا
و با سلام،

درباره لقمه حرام برای بنده شبهه ای پیش اومده، پیامبرانی مثل حضرت موسی یا حضرت یوسف از کودکی تا جوانی رو توی دستگاه طاغوت زندگی کردند و از طعام اونها خوردند، حتی در مورد پیامبر میدونیم که هدیه رو رد نمیکرند اگر به جرئه ای شیر بوده باشه

سوال اینه آیا همه اینها حلال بودن، اگر نه، تائیری نداشتند و اگر نه چرا نداشتند؟ و اگه داشتند چه تائیری داشتند؟

در پناه حق موفق و موید باشید

به نام خدا
و با سلام،

درباره لقمه حرام برای بنده شبهه ای پیش اومده، پیامبرانی مثل حضرت موسی یا حضرت یوسف از کودکی تا جوانی رو توی دستگاه طاغوت زندگی کردند و از طعام اونها خوردند، حتی در مورد پیامبر میدونیم که هدیه رو رد نمیکرند اگر به جرئه ای شیر بوده باشه

سوال اینه آیا همه اینها حلال بودن، اگر نه، تائیری نداشتند و اگر نه چرا نداشتند؟ و اگه داشتند چه تائیری داشتند؟

در پناه حق موفق و موید باشید

[/color]

بنام خدا
و با سلام و تشکر خدمت استاد سینا

بر مبنای منطق توحیدی ، هیچ کس جز خدا صاحب هیچ مالی نیست. مالک تمام اموال خداست و او هر گونه بخواهد آن را بین بندگانش تقسیم می کند.

این مورد که فرمودید آیا برای همه صادقه؟ یا نه فقط برای پیامبر(ان) بوده؟

یعنی بنده اگر در مجلسی شامی شرکت کنم که میدونم صاحبش ثروتش رو از راهی حرام بدست اورده اما نمیدونم این مال حرام هست یا حرام و فقط میدونم با پول این شخص تهیه شده باید این رو ندیده بگیرم و با اون هم سفره بشم؟ یا اینکه نه این مال حرامه و از خوردن طعام برحذر باشم چون اون مال اگه حرام باشه تاثیر خودش رو داره؟

با تشکر دوباره
در پناه حق پیروز و سربلند باشید

باسمه تعالی

بنده اگر در مجلسی شامی شرکت کنم که میدونم صاحبش ثروتش رو از راهی حرام بدست اورده اما نمیدونم این مال حرام هست یا حرام و فقط میدونم با پول این شخص تهیه شده باید این رو ندیده بگیرم و با اون هم سفره بشم؟ یا اینکه نه این مال حرامه و از خوردن طعام برحذر باشم چون اون مال اگه حرام باشه تاثیر خودش رو داره؟

آنچه که از سیره علما و عارفان بدست آوردم نشون میده که مال شبهه ناک و حرام تأثیرات خودش رو بر

شخص میگذاره هرچند شخص نسبت به آن امر مطمئن نباشد و یا مضطر باشد.

مثلا در خصوص نشستن سر سفره فردی که از راه حرام ارتزاق میکند، به خود حقیر توصیه شده که اگر

مجبورم بخورم ولی بعد از ان به جهت برطرف شدن آثار بد آن لقمه، رد مظالم بدم.

پاسخ کاملتر و صحیح تر رو ان شاء الله اساتید گرامی میفرمایند.:Gol:

به نام خدا
با سلام
ممنون بابت پاسختون
از اینکه میرفتم اما هنوز نتونسته بودم جواب برخی سوال هامو بگیرم ناراحت بود
حداقل یکیش کم شد :ok:
با تشکر
موفق و موید باشید

بنام خدا
و با سلام و تشکر خدمت استاد سینا

این مورد که فرمودید آیا برای همه صادقه؟ یا نه فقط برای پیامبر(ان) بوده؟

یعنی بنده اگر در مجلسی شامی شرکت کنم که میدونم صاحبش ثروتش رو از راهی حرام بدست اورده اما نمیدونم این مال حرام هست یا حرام و فقط میدونم با پول این شخص تهیه شده باید این رو ندیده بگیرم و با اون هم سفره بشم؟ یا اینکه نه این مال حرامه و از خوردن طعام برحذر باشم چون اون مال اگه حرام باشه تاثیر خودش رو داره؟

با تشکر دوباره
در پناه حق پیروز و سربلند باشید

بهتره یه تعریف از غذای شبهه ناک داشته باشیم:غذاي شبهه ناك در واقع به غذایی گفته میشه كه شخص احتمال عقلايي بده كه از راه حرام بدست اومده. مثلا احتمال مي ده كه صاحب اين غذا از راه دزدی ویا ...این غذا را تهیه کرده .آنچه که خوردن غذای حرام را برما حرام کرده یقین وعلم قطعی به حرام بودنشه.تا علم پيدا نكنيم كه آن غذايى كه براى ما مى‏آورند غذائى از مال حرامه براى ما خوردن آن اشكالى ندارد اين حكم شرعى است. اما از ديد علماى اخلاق و عرفان با توجه به بعضى روايات در مورد غذاى حرام و مشتبه، اگر چه انسان علم به حرمت و مشتبه بودن آن نداشته باشد اثر خودش را بر روى روح انسان مى‏گذارد و باعث كدورت روح و سلب توفيق مى‏شود لذا تا آنجا كه ممكن است اگر انسان بتواند احتياط كند خوب است .در موارد مشكوكي هم كه ناچار از خوردن هستيد ،ميتوانيد با دادن صدقه واستغفار وذكر صلوات آثار سوء آن را خنثي كنيد.

با عرض سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات همه بزرگواران

در مورد لقمه حلال و حرام یه سوال داشتم اگر اساتید راهنمایی بفرمایند استفاده می برم .

آیا کسانی هم که استخدام رسمی یا غیر رسمی در جایی هستند . اگر دقیقا و دقیقا طبق مقررات شرکت یا اداره ای که درش کار می کنند عمل نکنند منظورم مسائل ریز هست . آیا در اون صورت حقوقشون حرام میشه ؟

اگه مثلا رییس همون جا بگه این کار رو انجام بده ولی خلاف قوانین باشه چی ؟ آیا در اون صورت شخص حقوقش حرامه ؟ گاهی هم قوانین یه خورده فرمالیته هستند . کلا در موارد ریز منظورم هست .

گاها هم مثلا مسئول اون بخش میگه مافوق ما خودش اطلاع داره .

لطفا در همون زمینه اخلاقی بفرمایید . حکم شرعی رو بعدا از محضر اساتید می پرسم .

با تشکر و آرزوی موفقیت

با عرض سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات همه بزرگواران

در مورد لقمه حلال و حرام یه سوال داشتم اگر اساتید راهنمایی بفرمایند استفاده می برم .

آیا کسانی هم که استخدام رسمی یا غیر رسمی در جایی هستند . اگر دقیقا و دقیقا طبق مقررات شرکت یا اداره ای که درش کار می کنند عمل نکنند منظورم مسائل ریز هست . آیا در اون صورت حقوقشون حرام میشه ؟

اگه مثلا رییس همون جا بگه این کار رو انجام بده ولی خلاف قوانین باشه چی ؟ آیا در اون صورت شخص حقوقش حرامه ؟ گاهی هم قوانین یه خورده فرمالیته هستند . کلا در موارد ریز منظورم هست .

گاها هم مثلا مسئول اون بخش میگه مافوق ما خودش اطلاع داره .

لطفا در همون زمینه اخلاقی بفرمایید . حکم شرعی رو بعدا از محضر اساتید می پرسم .

با تشکر و آرزوی موفقیت

سلام به شما


باید در جواب این نکته عرض کنم : و من مثقال ذرة شرا یره و ...

البته اگر کسی تمام تلاش را داشته باشد که چنین نشود و قرارش این باشد تا بندگی کند و توبه کند،خدای عالم از گناهان او می گذرد گرچه زیاد باشد.


اگر متولی کار به شما دستور بدهد دو حالت دارد: 1- اینکه میدانید حتما مخالف قوانین و غیر قابل تصحیح است و اخیاراتی هم به رئیس داده نشده، نمیتوانید پی روی کنید و باید سر باز بزنید ولی اگر میدانید اختیارات به آن متولی و رئیس اجازه تغییر در قوانین می دهد مشکلی در انجام آن کار نیست.

امام صادق (علیه السّلام) می فرمایند: وَ إِذا أکَلتَ فَکُل حَلالاً: هنگامی هم که می خواهی چیزی بخوری، لقمه ی حلال بخور.

» شرح استاد:

نقش غذای حلال در سیر الی الله بحث بسیار دقیقی است. عذا علاوه بر نیروی جسمانی، انرژی سیر معنوی ما را هم تأمین می کند. همین غذای مادی که فرد می خورد به او انرژی می بخشد تا در جلسه ای بنشیند، به بحث گوش دهد، دل دهد و از آن استفاده کند. اگر غذا نخورده بود، برای این کار انرژی نداشت. نمازی که فرد می خواند با انرژیی است که غذا در او ایجاد کرده است. خصوصیّات روحی و روانی ما هم متأثّر از غذاست. غذا در نوع روحیات و رفتارهای انسان نقش تعیین کننده ای دارد.

خدای متعال به پیامبران خطاب کرد: يَا أَيُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا:1 اى پيامبران، لقمه ی پاک و حلال بخورید بخوريد تا عمل صالح انجام دهید.


لقمه خیلی مؤثّر است. هر لقمه ای نمی تواند روحیات لطیف معنوی در انسان ایجاد کند. با هر غذا و خوراکی نمی شود به مدارج معنوی رسید. روایت داریم کسی که چهل روز غذای حلال بخورد قلبش نورانیّت پیدا می کند. 2 پس لقمه ی حلال آثاری دارد؛ برای انسان نورانیّت قلب می آورد و انرژی عبادت و حال معنوی در انسان ایجاد می کند. همان طور لقمه ی حرام تاریکی دل و روح می آورد. انرژی خباثت، معصیت و گناه در انسان می آفریند.

گاهی شخص مراجعه می کند و می گوید: من دیگر از دست خودم خسته شده ام. می گویم: چه شده است؟ می گوید: من همه ی تلاشم را می کنم که فلان عمل را که می دانم درست نیست، مرتکب نشوم، مثلاً دروغ نگویم، غیبت نکنم، حسد نورزم، به گناه میل نکنم؛ ولی بالأخره غیبت از دهانم بیرون می آید، بالأخره دروغ می گویم. از دست خودم خسته شده ام.
بعضی وقت ها می بینم بنده ی خدا راست می گوید. همه ی سعیش را می کند؛ ولی نمی تواند مانع سرزدن گناه از وجودش شود. کمی که دقیق می شوم می بینم مشکل از لقمه ای است که او می خورد. این لقمه است که انرژی گناه و اخلاق زشت را در او ایجاد می کند و تا لقمه اش پاک و حلال نشود، تلاش هایش اثری نخواهد داشت.

در سیر و سلوک تا انسان لقمه ی حلال نخورد، ذکر، عبادت، نماز و شب زنده داری اش هیچ دردی را دوا نخواهد کرد و اثری نخواهد بخشید. اینکه در روایات، طلب رزق حلال نُه دهم عبادت شمرده شده است، 3 به همین خاطر است. 4 اینکه برخی از بزرگان فرموده اند نُه دهم راه سلوک را رزق حلال طی می کند، همین است. چون عبادت، ذکر، خلوت، اطاعت، وقتی اثر می گذارد که انسان لقمه ی حلال خورده باشد. به این ترتیب لقمه ی حلال خیلی مهم است.

از این رو امام صادق (علیه السّلام) فرمودند: وقتی هم که خواستی بخوری، لقمه ی حلال بخور. حال که در مکتب امام صادق (علیه السّلام) طالب سیر و سلوک الی الله شدی، بدان که انسان با لقمه ی حرام و شبهه ناک به جایی نمی رسد.

آنچه گفته شد عیناً در مورد لقمه و غذای روحانی هم صادق است. همان طور که لقمه و غذای ظاهری وجود دارد، لقمه ی باطنی و معنوی هم هست. لقمه ی حلال بخورید. هرکس گفت: من عارف و اهل معرفتم و مکتب و مجلس سیر و سلوک دارم، به صرف ادّعا نمی شود سر سفره و پای صحبت او نشست.

در این زمینه روایات فراوانی از اهل بیت (علیهم السّلام) داریم. امیرالمؤمنین (علیه السّلام) به کمیل که از اصحاب سرّ آن حضرت بود، فرمودند: یا کُمَیلُ لا تَأخُذ إِلاّ عَنّا تَکُن مِنّا: 5 ای کمیل جز از ما اهل بیت نگیر تا از ما اهل بیت باشی.

هرکس کشف و کرامت یا تخته پوست و خانقاهی داشت، صلاحیّت ندارد سر سفره اش بنشینیم. نشستن سر هر سفره ای جز سفره اهل بیت (علیهم السّلام) ضرر دارد. لقمه ی حرام است. اگرچه آن لقمه غذای مقوّی باشد؛ ولی غذای حرام است. از این رو برخی که در سیر و سلوک به بحث ولایت بی توجّه اند و آن را بی اثر تلقّی کرده اند، اشتباه بزرگی مرتکب شده اند.

گرچه صوفی سنّی ای هم اگر حرف حقّی داشته باشد از کنار سفره ی اهل بیت (علیهم السّلام) دارد. 6

امام باقر (علیه السّلام) فرمودند: هر جای عالم که بگردید، به شرق عالم بروید یا به غرب آن، علوم حقیقی و معارف حقیقی را نمی یابید و پیدا نمی کنید مگر سر سفره ی ما اهل بیت.7


هر جای دنیا هم که لقمه ی مغذّی و مقوّی سر سفره اس هست، از سفره ی اهل بیت (علیهم السّلام) به آنجا رفته است. از این رو فلان صوفی اهل سنّت هم اگر صاحب معرفت یا کرامت شده، ریزه خوار سفره ی اهل بیت (علیهم السّلام) است، اگرچه خودش هم نداند؛ چون آب گوارای معارف الهیّه جز از سرچشمه ی اهل بیت (علیهم السّلام) در این عالم جاری نشده است.

امیرالمؤمنین (علیه السّلام) فرمودند: یَنحَدِرُ عَنِّی السَّیلُ:8 همه ی سیل فیوضاتی که در این عالم جاری شده، از قلّه ی وجود منِ علی است. کس دیگری کاره ای نیست.

ذکر و فکر و دستورالعمل صحیح سلوکی که احیاناً در طریقت های اهل سنّت یا طریقت هایی که در عین شیعه بودن، از مسیر اهل بیت (علیهم السّلام) منحرف شده اند، پیدا می شود، آن هم از سفره ی اهل بیت (علیهم السّلام) است؛ ولی پیروان آنها با وجود لقمه ی حلال، سراغ لقمه ی مغذّی حرام و غصبی رفته اند. آن طریقت ها لقمه را از اهل بیت (علیهم السّلام) گرفتند؛ ولی غصب کردند و خود اهل بیت (علیهم السّلام) را انکار کردند. مثل پایه گذاران مذاهب اربعه ی فقهی اهل تسنّن که مطالب خود را از سر سفره ی امام صادق (علیه السّلام) برداشتند، امّا حرام خواری کرده و برای خود دکّانی باز کردند.

از این رو اگر چیز به دردخوری سر سفره ی ابوحنیفه، شافعی، احمد حنبل و مالک بن انس پیدا شود، از سفره امام صادق (علیه السّلام) به آنجا رفته است. آنها ولایت اهل بیت (علیهم السّلام) را انکار کردند و این لقمه ها را عرضه نمودند؛ لذا لقمه هایشان غصبی و حرام است. کسی که سر سفره ی آنها بنشیند، حرام خواری کرده است. جز سر سفره ی اهل بیت (علیهم السّلام) انسان سر هر سفره ای نشست، اگرچه غذای آن سفره لذیذ و مقوّی باشد، ولی غذای حرام است.

............................................................
پی نوشت ها:
1. سوره ی مؤمنون، آیه ی 51.
2. مجلسی، بحارالانوار، ج 100، ص 16.
3. مجلسی، بحارالانوار، ج 100، ص 7.
4. گاهی اوقات از این روایات سوء استفاده می شود. مثلاً به فردی می گوییم: چرا این قدر برای مالدنیا حرص می زنی؟ برای خودت یک دقیقه استراحت گذاشته ای؟ نه. وقت تفکّر؟ نه. وقت مطالعه؟ نه. وقت عبادت؟ نه. همه ی وقتت را از صبح تا شب برای کسب مال دنیا صرف می کنی. می گوید: مگر نشنیده ای نُه دهم عبادت طلب معیشت و رزق حلال است؟ من دنبال رزق حلالم. دنیاطلبی اش را می خواهد با این روایات توجیه کند.
5. مجلسی، بحارالانوار، ج 74، ص 264.
6. ن. ک. به: مهدی طیّب، سرّحقّ، صص 88 – 90 و 96 و مهدی طیّب، شراب طهور، صص 31 و 32.
7. کلینی، کافی، ج1، ص 43 و 51.
8. سیّد رضی، نهج البلاغه، ص 48.

» منبع: کتاب حدیث دوست(رهنمودها و دستورالعمل های سلوکی امام صادق علیه السّلام به عنوان بصری)،تألیف استاد مهدی طیّب، صص 110 - 115

امام صادق علیه السلام فرمود: «مَنْ بَاتَ سَاهِراً فِی كَسْبٍ وَ لَمْ یُعْطِ الْعَیْنَ حَظَّهَا مِنَ النَّوْمِ فَكَسْبُهُ ذَلِكَ حَرَامٌ ؛ كسی كه شب‌ها نمی خوابد ، كمی خوابش می برد و بیدار می ‌شود حق چشمش را نمی دهد، درآمدش گوارا نیست و حرام است. »10 (البته این حرام ، حرام فقهی نیست ،بلکه حرام اخلاقی می باشد.)
داده‌ها، دلیل لطف خدا و گرفتن‌ها ، دلیل قهر خدا نیست!

به نظر می رسه منظور این است که خواب به نوعی لذت و حظ چشم است. اگر کسی به خاطر کسب درآمد بیشتر از خواب خودش بزنه و شبا بیدار باشه بخاطر کسب و کار، ممکنه درآمدش حرام نباشه ولی برکتی نداره

با سلام

ببخشید میشه لطفا کمی در مورد این حدیث توضیح بدید؟ یعنی چی؟

با سلام و عرض ادب
«علي بن محمد ، عن صالح بن أبي حماد ، عن غير واحد ، عن الشعيري ، عن أبي عبد الله ( عليه السلام ) قال : من بات ساهرا في كسب[1] ولم يعط العين حظها من النوم فكسبه ذلك حرام؛[2]كسى كه سراسر شب را با بيدار خوابى كار كند و بهره چشم را از خواب ندهد كسب او حرام است».

حرمت در این روایت از منظر فقهی حمل بر کراهت شدیده است.مرحوم علامۀ حلی در این رابطه می فرمایند:

«وعندي ان ذلك تغليظا للكراهية لا انه حرام حقيقة».[3]در نظر من این حرمت برای نشان دادن کراهت شدیده است نه اینکه این عمل حقیقتا حرام باشد.
در جایی دیگر می فرمایند:
«ويكره للصانع سهر الليل كله في عمل صنعته ؛ لما فيه من كثرة الحرص على الدنيا وترك الالتفات إلى أمور الآخرة».[4] برای صنعت گر کراهت دارد که برای کارش سراسر شب را بیدار بماند، چون در این عمل کثرت حرص بر دنیا و ترک التفات به آخرت نهفته است.

از مفهوم روايت بر مى آيد كه اگر صنعت گر بهره چشم را از خواب بدهد روزها استراحت و شبها كار كند اشكال ندارد؛ زيرا ضررى متوجه چشم و بدن او نيست. يا اگر بنا به ضرورتى در شب كار كرد حرام نخواهد بود.

اما در صورتی که این عمل مانع انجام واجبات شود حرام است.[5][6]

[1] . مراد اشتغال به کسب در سراسر شب است محقق نراقی در توضیح این فقره می فرمایند:«الاشتغال بالكسب في الليل كله»، مستند الشیعه، محقق نراقی،ج14،ص26.

[2] .الکافی، الکلینی،ج5،ص127.

[3] .منتهی المطلب، علامه حلی، ج2ص1022.

[4] .تذکرةالفقهاء، علامه حلی،ج12،ص186.

[5] . هو محمول على الكراهة الشديدة أو على التحريم إذا منع من الواجبات،تذکرةالفقهاء،ج1ص587.

[6] .البته اگر کسی سراسر شب را به کسب و کار مشغول باشد واین کار او مانع انجام واجبات شود کار او حرام است اما این ملازمه ای با بطلان معاملۀ او ندارد تفصیل مطلب از کارشناس فقه سوال شود.