حضرت داوود (ع)

يکي از پيامبران بزرگي که علاوه بر قدرت معنوي و نبوّت، داراي حکومت ظاهري وسيع نيز بود، حضرت داود - عليه السلام - است که نام مبارکش شانزده بار در قرآن آمده است.
حضرت داود - عليه السلام - در سرزميني بين مصر و شام ديده به جهان گشود، او از نواده‌هاي حضرت يعقوب است و به نُه واسطه به يکي از فرزندان حضرت يعقوب مي‌رسد، پدرش «ايشا» نام داشت.
او صد سال عمر کرد، که چهل سال از آن را حکومت نمود.(1)
ماجراي شهرت داود - عليه السلام -
- همان طور که پيش از اين شرح داده شد - آن هنگام شروع شد که به عنوان يکي از سربازان طالوت، به جنگ جالوت و لشکرش رفت و با سنگي که در فلاخن خود نهاده بود، جالوت جبّار را کشت (که داستانش در صفحه قبل گذشت).
«ايشا» ده پسر داشت، داود - عليه السلام - کوچکترين آنها بود.
حضرت داود - عليه السلام - بسيار خوش صوت بود، به طوري که وقتي صدايش به مناجات بلند مي‌شد، پرندگان به سوي او مي‌آمدند و حيوانات وحشي گردن مي‌کشيدند تا صداي دلنشين او را بشنوند، او کوتاه قد و کبود چشم و کم مود بود، در ميان بني اسرائيل و در پيشگاه طالوت فرمانده شجاع و با ايمان لشکر بني اسرائيل، داراي موقعيت عظيم بود، پس از آن که طالوت از دنيا رفت، بني اسرائيل حکومت و فرماندهي طالوت را، در اختيار داود - عليه السلام - گذاشتند، و همه ثروتهاي طالوت را به او سپردند، وقتي که به حاکميّت رسيد، خداوند او را به مقام پيامبري نيز رسانيد.(2)

ده خصلت عظيم داود - عليه السلام -

در قرآن، در آيه 15 تا 20 سوره ص، خداوند داوود - عليه السلام - را با ده خصلت ارجمند مي‌ستايد، حتي به پيامبر اسلام - صلّي الله عليه و آله - سفارش کرده که در برابر گزند مخالفان و بدخواهان همانند داوود - عليه السلام - صبر و مقاومت داشته باشد.
در آيه نخست (آيه 17 ص) چنين آمده:
«اِصْبِرْ عَلي ما يَقُولُونَ وَ اذْکرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَيْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ؛ اي پيامبر! در برابر آن چه مخالفان مي‌گويند شکيبا باش و به خاطر بياور بنده ما داوود - عليه السلام - را که صاحب قدرت، و بسيار بازگشت کننده به خدا بود.»
خصال ده‌گانه ارجمند داوود - عليه السلام - عبارتند از:
1. صبر و مقاومت.
2. مقام عبوديّت و بندگي.
3. قوّت و قدرت معنوي و جسمي.
4. بازگشت و رجوع مداوم به خدا، و رابطه تنگاتنگ با خدا.
5. کوه‌ها در تسخير او بودند و با او صبح و شام تسبيح خدا مي‌گفتند.
6. پرندگان در تسبيح خدا با او هم آواز مي‌شدند.
7. آنها نه تنها در آغاز کار بلکه در همه احوال، با تسبيح او هماهنگ مي‌شدند.
8. داشتن حکومت استوار و مقتدرانه.
9. علم و دانش سرشار که مايه برکات است.
10. منطقي گويا، و بياني لطيف و شيوا.(3)
خداوند گاهي او را به عنوان «نِعمَ العَبدِ» «نيکوترين بنده» و زماني او را به عنوان خليفه خود(4)، و نيز به داشتن امتياز و فضايل(5) علم و حکمت(6) معرفي کرده، و نزول کتاب اخلاقي و مهم زبور را بر او، بر شمرده(7) او را با عاليترين خصلت‌ها ستوده است.
کتاب زبور مشتمل بر نصايح و مناجات و امور اخلاقي است، مزامير زبور در کتاب عهدين، مشتمل بر 150 فصل است که هر کدام به نام مزمور ناميده شده و آن به شکل اندرز، دعا و مناجات است.
------------------------------
1- کامل ابن اثير، ج 1، ص 76 تا 78؛ بحار، ج 14، ص 14 و 15.
2- بحار، ج 14، ص 14 و 15.
3- تفسير فخر رازي، ج 26، ص 183 (با استفاده از آيات 17 تا 19 صاد).
4- سوره ص، آيه 30 و 26.
5- سبأ، 26.
6- نمل، 15.
7- اسراء، 55؛ نساء، 163. اين کتاب در شب 28 رمضان به آن حضرت نازل شد (بحار، ج 4، ص 33).