خلبانان شهید نهاجا در طول دفاع مقدس

سلام

دوستان خوبم، اگر نام عزیزی از قلم افتاده بر من حقیر منت گذاشته و اضافه نمایید

التماس دعا

زندگی‌نامه غلامحسین افشین آذر بهمن سال ۱۳۲۶ در شهر تهران و در یک خانواده متوسط و پرجمعیت به دنیا آمد. وی از همان کودکی به تحصیل اشتیاق فراوان داشت ولی به علت شرایط مالی خانواده مجبور بود در کنار درس کار هم بکند.
افشین آذر پس از اتمام تحصیلات متوسطه با نمرات بالا و همچنین به علت علاقه به رشته خلبانی وارد دانشکده افسری شد.

سپس برای تکمیل تحصیلات به آمریکا رفت و گواهینامه پرواز با هواپیماهای مختلف از جمله جنگنده اف ۵ را اخذ کرد.
غلامحسین افشین آذر پس از دو سال به ایران بازگشت و در پایگاه‌های مختلف نیروی هوایی خصوصا پایگاه دوم شکاری تبریز مشغول به خدمت شد و چندی بعد به درجه استاد خلبانی و فرماندهی گردان ۲۳ تبریز نائل آمد.وی اوایل سال ۱۳۵۶ ازدواج کرد که ماحصل آن دو فرزند پسر و دختر می‌باشد که بعدها هر دو موفق به کسب مدرک پزشکی شدند.همسرم بی نهایت مهربان و دلسوز بودند، تمام نزدیکان ایشان حتی کسانی که برای اولین بار با ایشان برخورد داشتند تحت تاثیر قرار می گرفتند و ایشان بسیار خوش اخلاق و مهربان بود و همیشه تاکید داشت اگر کسی در هر شغلی با هر لباسی که باشد توجه به مادیات فکر و ذهنش را مشغول کند مطمئنا نه خودش از کارش راضی خواهد بود و نه خداوند و به عکس اگر کسی عاشق کارش باشد و هدفش فقط خدمت به مردم باشد هم خدا از کار وی راضی خواهد بود و هم خودش. ایشان بسیار صادق و درستکار بودند و خدا میداند که چقدر از تبعیض تنفر داشت. ایشان به مسائل مذهبی و دینی پایبند بودند و دلی پاک و روحی بزرگ داشتند. یکی از کارهایشان که من هم شاهدش بودم این بود که به خانواده هایی که می شناختند و میدانستند ابرومندانه زندگی میکنند ولی از نظر مالی وضعیت خوبی ندارند سر میزد و تا انجاییکه می توانست کمک میکرد. و من واقعا حسرت این صفات خوبشان را می خوردم و در دلم ایشان را تحسین می کنم. بی نهایت خانواده دوست بود و همیشه به یاد خانواده اش خصوصا پدر و مادرش بودند و به انها نهایت احترام را داشت و هر وقت یکی از نزدیکان یا دوستان و یا اشنایان فرقی نمی کرد با شکلی روبرو می شدند با ایشان در میان می گذاشتند. روحش شاد ویژگی‌های اخلاقی غلامحسین افشین آذر: بسیار به وظیفه و حرفه خود متعهد بود و انجام مسئولیت آن هم به نحو احسن از هر کاری برایشان ارجحیت داشت. وی در عین حال بسیار شوخ طبع، مهربان، فروتن و خانواده دوست بود. این خلبان سرافراز پس از انقلاب اسلامی و با آغاز جنگ تحمیلی همراه با دیگر دوستان غیورش به قصد دفاع از خاک میهن در مقابل دشمن ایستاد تا دین خود را به میهن و ملت ادا کند.

شهادتسرانجام سرلشکر خلبان غلامحسین افشین آذر اول مهر سال ۱۳۵۹ در حین عملیات ۱۴۰ فروندی پس‌ازانجام ماموریت و پیاده کردن اهداف با موفقیت کامل، هواپیمای وی هنگام بازگشت نزدیک (کمان ۶۶) موصل در خاک عراق سقوط کرد و وی مفقودالاثر شد.

سرانجام پس از آن سالها چشم انتظاری در سال ۱۳۸۱ بقایای پیکر پاک شهید سرلشکر خلبان غلامحسین افشین آذر به میهن بازگردانده شد و در گلزار شهدای بهشت زهرا (س) تهران آرام گرفت.آخرین وداع از زبان همسر شهیداواخر شهریور سال ۱۳۵۹ بود. ایشان طبق معمول هر سال دو هفته مرخصی گرفتند. در آن سال ما جهت دیدار پدر و مادر همسرم از تبریز به تهران آمدیم. هنوز دو سه روزی از آمدن ما به تهران نگذشته بود که از پایگاه تبریز با همسرم تماس گرفتند و اعلام کردند که هرچه سریع‏تر خودشان را به ستاد معرفی کنند. ایشان بلافاصله عازم تبریز شدند و فردای آن روز طی تماس تلفنی گفتند که در حال آماده باش هستند و از ما خواستند به تبریز بازگردیم.

صبح فردا تبریز بودیم که ناگهان هواپیماهای دشمن پایگاه را بمباران کردند و ما بسیار وحشت‏زده و نگران شدیم! با گردان تماس گرفتم ولی موفق نشدم با ایشان صحبت کنم. مجدداً بعدازظهر همان روز پایگاه هوایی تبریز توسط هواپیماهای دشمن بمباران شد که این بار پس از چند ساعت خودشان به منزل آمدند و سعی کردند تا ما را آرام کنند. در آن زمان پسرم به سختی بیمار بود و دچار تب شدیدی شده بود.

از ایشان خواستم چند ساعتی مرخصی بگیرند تا پسرمان را به درمانگاه ببریم ولی با در نظر گرفتن شرایط خاص و حساس پیش آمده، این کار را به من سپردند و خود به ستاد بازگشتند. به دستور پزشک درمانگاه، پسرم باید به مدت ۲۴ ساعت در آنجا بستری می‏شد! سعی کردم ایشان را پیدا کنم ولی باز هم موفق نشدم، تا اینکه خودشان با درمانگاه تماس گرفتند و من موضوع بستری شدن پسرمان را با پدرش در میان گذاشتم.

آن شب همسرم تنها نیم ساعت فرصت کرد به درمانگاه آمده تا با پزشک صحبت کند و مجدداً به پایگاه بازگشت.
فردا صبح در حالی که بمباران هوایی همچنان ادامه داشت با وجودی که پسرم هنوز وضعیت جسمی خوبی نداشت و طبق دستور پزشک می‏بایست تحت‏نظر قرار می‏گرفت، به دلیل دلشوره زیادی که داشتم از پزشک معالجش درخواست کردم اجازه ترخیص شدن پسرم را از درمانگاه بدهد و با توجه به اینکه خودآموخته رشته پرستاری بودم با گرفتن دستورات لازم از پزشک به منزل بازگشتم. ‌

به محض ورود به منزل با همسرم روبرو شدم که در حال پوشیدن لباس پروازش بود.
پرسیدم:

ـ کی بر می‌‌گردین؟

همانطور که از من خداحافظی می‏کردند و صورت پسر کوچک‏مان را می‏‌بوسیدند، گفتند:

ـ مشخص نیست، فقط شما نترسید و مواظب خودتان باشید.

ایشان سعی کردند من را که به شدت نگران بودم و دلشوره عجیبی داشتم، آرام کنند! تا پله‌‏ها همسرم را بدرقه کردم. ‌در آخرین لحظه با نگاهی که پر از نگرانی بود ـ چون ما بچه دوم را نیز در راه داشتیم ـ گفتند:
ـ مواظب خودتان باشید و با سپردن ما به خدا، خداحافظی کردند و رفتند...

این آخرین خداحافظی و دیدار من با همسرم بود. تا بعدازظهر صبر کردم و منتظر تماسی از طرف ایشان بودم ولی هیچ خبری نشد!

بعد از مدتی ‌با گردان تماس گرفتم و جویای حال ایشان شدم که جواب درستی نمی‏دادند تا سرانجام از فرماندهی تماس گرفتند و گفتند: در مأموریتی که همسرم همراه با دیگر همرزمانش رفته بودند دو نفر بازنگشته‌اند که ایشان یکی از آن دو نفر بودند و در عین حال به من امیدواری می ‏دادند که ایشان زنده‏اند و در جستجوی یافتن نشانی از ایشان هستند.
تنها خدا می‏‌داند که در آن ساعت‏های انتظار و بی‏خبری، ما چه لحظه‏های سختی را پشت‏سر گذاشتیم!

پس از دو روز خبر آوردند که هواپیمای همسرم در خاک عراق افتاده و خودش هم اسیر شده‏! ‌به این صورت سال‏های طاقت‏فرسای انتظار به امید آزادی ایشان پس از پایان جنگ شروع شد.

پس از اتمام جنگ و بازگشت اسرا به ایران، ‌از این خوشحال بودیم که ایشان نیز جزء اسرای آزاد شده باشند و یا لااقل خبری از ایشان برایمان بیاورند، ولی متأسفانه حتی خلبانانی که اسیر بودند و همسرم را می‏شناختند نیز خبر درستی برای ما نداشتند.

با این که هیچ خبری از زنده بودن یا شهادت ایشان نداشتیم، ولی قطع امید نکردیم. تا اینکه سرانجام پس از گذشت ۲۳ سال از مفقودالاثر شدن ایشان، در سال ۱۳۸۱ بقایای پیکر مطهرش همراه ۹ نفر از همرزمان خلبانش به میهن بازگردانده شد و پس از سال‏ها غربت و تنهایی استخوان‏های پاکشان در خاک میهن آرام گرفت.

همسر شهید سرلشگر خلبان غلامحسین افشین آذر با سعی و تلاش و از خودگذشتگی و با احساس حضور روح بزرگوار آن شهید والامقام، فرزندان خود را تربیت کرد و به آخرین مراحل رشد و پیشرفت رساند.

شهید مراد علی جهانشاهلو

شهید سرگرد خلبان منصور ناظریان

در دی ماه ۱۳۳۳ در اصفهان متولد شد و پس از پایان تحصیلات با شوق به پرواز وارد نیروی هوایی گردید، دوره مقدمات پرواز را در قلعه‌مرغی گذراند و برای دور پیشرفته پرواز به آمریکا اعزام شد و با اتمام تحصیلات و اخذ وینگ پروازی به ایران باز میگردد و بعنوان خلبان اف-۵ تایگر به پایگاه چهارم شکاری دزفول منتقل میشود.روز یکم مهر ماه ۱۳۵۹ در قالب عملیات کمان ۹۹ ماموریت مییابد پایگاه هوایی ناصریه را در استان زیقار عراق بمباران نماید دسته پرواز راس ساعت ۵:۳۰ صبح به پرواز در میآیند و هر چهار فروند به خوبی پایگاه را بمباران و به سمت مرز خودی گردش و وارد خاک کشور میشوند ولی در نزدیکی پایگاه دزفول در روزی که پدافند منطقه حداقل چهار هواپیما را مورد اصابت قرار داد وی نیز به اشتباه مورد هدف پدافند خودی قرار میگیرد و بدلیل ارتفاع پائین فرصت ترک هواپیما را نمییابد، منصور که به تازگی پدر خود را از دست داده بود در کنار پدر خود در آرامگاه تخت فولاد اصفهان آرام میگیرد.

شهید غلام حسین عروجی

سردار رشيد اسلام شهيد غلامحسين عروجي
نام پدر : محمد ابراهيم
نوع عضويت : ارتش _ نيروي هوايي
محل تولد : ملاير
تاريخ تولد : ۰۵ / ۰۲ / ۱۳۲۹
تحصيلات : ليسانس
سمت : خلبان بمب‌افكن F5 پايگاه چهارم شكاري
محل شهادت : خاك دشمن
عمليات : برون مرزي
تاريخ شهادت : ۰۱ / ۰۷ / ۱۳۵۹

زندگی نامه:

در شهرستان سامن ملاير غلام حسين عروجي معصومانه چشم بر جهان گشود. عارفانه زيست و عاشقانه به لقاء دوست رسيد.
در هنگام تولد او اوضاع مادي خانواده‌اش در شرايط نابه‌ساماني قرار داشت. به‌همين دليل از همان ابتدا شهيد عروجي با مشکلات و دشواري‌هاي زندگي مواجه گرديد. روح مقاوم و متوکل او همه ناملايمات را در برابرش تسهيل و جهت آزموني بزرگ و حساس آماده‌اش نموده، پدرش به معلمي اشتغال و از همين طريق امرار معاش مي‌کرد.
او پس از گذراندن دوران مقدماتي تحصيل به سازمان ارتش ملحق گرديد و در دانشکده خلباني به ادامه تحصيل پرداخت. شهيد عروجي با توجه به هوش و استعداد سرشارش خيلي زود مقطع دانشکده را به‌پايان برده و به‌عنوان خلباني زبده و آماده فارق التحصيل گرديد. او اگر چه در ارتش و تحت مقررات دقيق آن قرار داشت اما اين وضعيت باعث نگرديد که از عشق امام و اتقلاب حسيني اش صرف نظر کرده و خاموش بماند. از هر فرصتي بر عليه رﮊيم پليد پهلوي استفاده مي‌نمود و با درايت ردي از خود بر جا نمي گذاشت.

شهيد عروجي بعد از پيروزي انقلاب اسلامي ازدواج کرد و تشکيل خانواده داد. او سپس به دزفول منتقل شده و در آنجا به‌خدمت پرداخت. با شروع جنگ ۸ ساله چون پروانه‌اي عاشق از آتش و خطر دوري نورزيد و به‌عنوان خلبان هواپيماي شکاريF ۵ مأموريت خود را آغاز کرده تا آنکه در يکي از مأموريت‌هاي هوايي به‌دست پدافند خصم مورد اصابت قرار گرفته و در آسمان آسماني شد.

شهید سرلشکر خلبان غلامحسین عروجی

در اردیبهشت ماه سال 1329 در ملایر متولد شد با پایان تحصیلات مهر 49 وارد نیروی هوایی شد پس از پایان دوره پیشرفته پرواز در آمریکا در فروردین 1355 به ایران بازگشت و بعنوان خلبان اف5 انتخاب و به پایگاه چهارم شکاری منتقل گردید . در روز یکم مهر ماه سال 1359در قالب عملیات کمان 99 ماموریت می یابد پایگاه هوایی ناصریه را بمباران نماید ولی روی هدف مورد اصابت پدافند دشمن قرار می گیرد و به شهادت می رسد پیکر پاک ایشان هنوز به میهن بازنگشته است
سلسله مطالب "اولین ها و خواص پیرسواران"

سرلشگر، خلبان شهید :

غلامحسین عروجی

غلامحسين عروجی فرزند مرحوم محمدابراهیم متولد 1329 در پیرسواران.

شهید بزرگوار، تحصیلات ابتدایی را در پیرسواران گذراند. برادرش او را برای ادامه تحصیل نزد خانواده خود به اهواز برد. حسین دوره متوسطه تا دیپلم را در اهواز سپری کرد. او دانش آموز زرنگ و تیزهوشی بود. وی در آزمون خلبانی سال49 پذیرفته شد و دوره پیشرفته لیسانس خلبانی را در آمریکا سپری کرد و در فروردین 55 به ایران بازگشت و به عنوان خلبان بمب ‌افكن F5 در پایگاه شکاری دزفول مشغول خدمت در نیروی هوایی ارتش شد. حسین جزو خلبانان زبده نیروی هوایی بود.

مرحوم پدرش معلم قرآن بود و بعد از مرحومین افراسیاب و شیخ مهدی، سومین کسی بود که در پیرسواران مربی مکتب خانه بود.

شهید گرانقدر عروجی، پس از انقلاب اسلامی با یکی از دختران فامیل به نام افسانه عروجی ازدواج کرد و با شروع جنگ تحمیلی، متهورانه از ساعات آغازین جنگ در عملیات های مختلف نیروی هوایی علیه دشمن شرکت کرد تا نهایتا یکم مهر ماه 1359 طی یک عملیات هوایی، هنگام حمله به پایگاه هوایی ناصریه عراق، هواپیمایش مورد اصابت ضد هوایی دشمن قرار گرفت و به شهادت رسید.