[h=1]عزت نفس حسین علیه السلام
[/h] یكى از خـصوصیات و امتیازات بارز حسین بن على علیه السلام كه او را از همه مجاهدان تـاریخ بشریت ممتاز ساخته است اباء از ضیم است . تا آنجا كه ملقب به (اتى الضیم )1 گـشتـه كه این لقـب از مـشهورتـرین القـاب است بلكه حسین مثل اعلاى این عنوان و مصداق بارز آن به حساب آمده است .
مـورخ مـشهور یعقوبى حسین علیه السلام را به (شدیدالعزه ) توصیف كرده ، و ابن ابى الحدید مى گوید: حسین سید اهل اباء است كه حمیت و غیرت را به مردم جهان آموخت و فرمود: كشته شدن با شمشیر، زندگى است لیكن زندگى با ذلت مرگ است .
چنانكه یكى از شعراى سرشناس (عبدالغربن نباته سعدى ) درباره اش مى گوید:
« حسین كسى است كه مرگ با عزت را حیات و زندگى ذلت بار را مرگ مى داند. »
مصعب بن زبیر مى گوید:
یعـنى «حسین مرگ با شرافت را بر زندگى ذلت بار ترجیح داد»، سپس به این بیت متمثل مى شود:
یعـنى : «مـردان بزرگى از آل هاشم در كربلا در برابر ظلم مقاومتى به خرج دادند كه براى بزرگان تاریخ سنت و الگو شد.»
سخنان حسین علیه السلام در روز عاشورا عالیترین و برترین بیان در مورد حفظ حیثیت و عزت نفس مى باشد:
« همـانا زنازاده پـسر زنازاده مـرا مـیان دو امـر مـخیر ساخته كشته شدن با شمشیر یا پـذیرش ذلت چـه دور است ذلت از مـا، كه خدا و رسولش و مؤمنین ذلت را براى من نمى پسندند بلكه پدران و مادرانى كه در دامن پاكشان مرا پرورش داده اند و مردان غیور و با حمیت و انسان هایی كه امتناع مى ورزند از اینكه طاعت انسانهاى پست را بر كشته شدن ترجیح دهند.»
این عـزت نفـس حسین است كه نمى گذارد تسلیم مردمى پست و فرومایه همچون ابن زیاد دست نشانده بنى امیه بشود تا هر گونه بى احترامى را درباره اش انجام دهند و لذا چون كوه در برابر سپاه كوفه مى ایستد و بدون هیچ دغدغه و هراسى از گرگان بنى امیه درس زندگى با عزت را به جهانیان مى آموزد و فریاد مى كشد: و الله لا اعـطیكم بیدى اعطاء الذّلیل و لا افرّ فرار العبید انى عذت بربّى و ربّكم ان ترجمون .
« بخـدا سوگند مانند افراد فرومایه تسلیم شما نمى شوم و مانند بردگان هم فرار نمى كنم و تنها به خداى خود و خداى شما پناه مى برم از اینكه خون مرا بریزید. »
شعراى اهل بیت در ترسیم و تنظیم این صفت ممتاز حسین علیه السلام به مسابقه پرداخته و بهترین اشعار را در این زمینه سروده اند كه از جمله اشعار ابو تمام است :
1 ـ « انسانیكه از پـذیرش ذلت در روز جنگ آنچـنان خـود را دور مى دارد كه گویا پذیرش ذلت كفر است یا كفر از آن بهتر است . »
2 ـ « پاى خود را در باتلاق مرگ محكم كرد و به آن خطاب كرد در روز قیامت از زیر چنین قدمى باید محشور شد.»
3 ـ « لباس سرخ مـرگ را بر تـن كرد امـا هنوز شب نشده به سندس سبز بهشتى تبدیل گردید. »
این عـزت نفـس حسین است كه نمى گذارد تسلیم مردمى پست و فرومایه همچون ابن زیاد دست نشانده بنى امیه بشود تا هر گونه بى احترامى را درباره اش انجام دهند و لذا چون كوه در برابر سپاه كوفه مى ایستد و بدون هیچ دغدغه و هراسى از گرگان بنى امیه درس زندگى با عزت را به جهانیان مى آموزد و فریاد مى كشد: « بخـدا سوگند مانند افراد فرومایه تسلیم شما نمى شوم و مانند بردگان هم فرار نمى كنم و تنها به خداى خود و خداى شما پناه مى برم از اینكه خون مرا بریزید»
سید حیدر حلى نیز در این زمینه چنین سروده است:
1 ـ «حكومـت بین امـیه طمـع كرد كه حسین را خوار سازد لیكن خدا و شمشیر از آن امتناع دارد»
2 ـ «آخر چگونه گردنى كه جز براى خدا خم نشده در برابر ناكسان خم گردد. »
3 ـ «جز زندگـى با عـزت را نمـى پـذیرد حتـى اگـر در این ره جان خـود را از كف بدهد. »
آرى بنى امیه میخواستند كه حسین در برابر ظلم و جور حكومت خودكامه آنان تسلیم گردد و زبان به اعـتـراض نگـشاید و از ایراد و انتـقـاد لب فـرو بندد، و چـون این عـمل براى حسین سرور آزادگان ذلت و خوارى در برداشت كه نه خدا بر آن رضایت داشت و نه با عزت نفس حسین سازگار بود و حسین از جد و پدر آموخته بود كه جز در برابر اراده خـدا و حق در برابر هیچ قـدرتـى نباید گـردن كج نمـود لذا از مرگ و شهادت استـقـبال مى كند كه عزتش در آن است امام تسلیم خواسته هاى آنان نمى شود كه همراه با ذلت است. 2
[h=2]اباة الضیم كیانند؟
[/h]اباة الضیم یعنى كسانى كه هرگز زیر بار ظلم و ذلت و خوارى نرفته اند در تاریخ گـذشتـگـان مـخـصوصا تاریخ اسلام و به ویژه تاریخ شیعه كه پس از وقوع حادثه جانگـداز كربلا و شهادت امـام حسین عـلیه السلام شیعیان و پیروان آنحضرت از آن بزرگوار الگو برداشته و راه آن حضرت را دنبال كردند نام افراد زیادى ثبت شده است .
پـیشگام در این خصلت و امتیاز در تاریخ اسلام حضرت مولاى متقیان امیر مؤمنان على علیه السلام است كه پس از ورود به صفین و قرار گرفتن شریعه در اختیار سپاه شام و منع آب از سپـاهیان عـلى عـلیه السلام آن حضرت با این جملات یارانش را براى تصرف شریعه تحریك نمود:
« سپاه شام جنگ را بر شما تحمیل كردند در این مورد یا مى باید ذلت و عقب ماندگى را بپذیرید یا شمشیرها را از خونها سیراب كنید، كه مرگ شما در حیات شما است در حالیكه سرافكنده اید، لیكن حیاة و زندگى در مرگ شما است در صورتیكه مرگ شرافتمندانه را اخـتـیار كنید، همـانا مـعـاویه عـده اى از ستـمـكاران و گـمـراهان را گـسیل كرده كه چون حقیقت بر آنها پوشیده است گلوهایشان را هدف تیرهاى شما قرار داده اند.»
از جمـله اباة الضیم یزید بن مهلب است و دیگر زید بن على بن الحسین علیهماالسلام و مـحمد و ابراهیم پسران عبدالله محض كه بحمدالله در كتاب شاگردان مكتب امام مكتوب است و همـچـنین یحیى بن زید و سایر سادات از نسل امیرالمؤمنین علیه السلام كه ابن ابى الحدید در جلد اول شرح نهج البلاغـه از صفـحه 300 ذیل خطبه یاد شده حالات بیشتر آنان را ذكر نموده است.3
منبع: آنچه در كربلا گذشت، آیت الله محمد على عالمى
[/HR]پی نوشت ها:
1- ابى الضیم یعنى كسى كه هرگز تن به ذلت نمیدهد و زیر بار ظلم و زور نمیرود جمع آن اباة الضیم است .
2- حیاة الحسین ج 1 / ص 113- ابن ابى الحدید ج 1 ص 113- بلاغة الحسین ص 45 و 49.
3- شرح ابن ابى الحدید ج 1 طبع بیروت ص 300- نهج البلاغه خطبه 51.
فکرش را بکنید ...
یه بچه ی 3 ساله وقتی پدرش رو میبینه !
چه شیطنتهایی که براش میکنه ، از همه چیز براش تعریف میکنه و ...
اما وقتی رقیه سر بابا رو دید ...
از زبان رقیه:
بابا جانم دست دشمن از صورت من بزرگتر است...
لا اله الا الله ، یک ضربه زد دو گونه ی زرد من کبود شد...
خدا کند عمویم نبیند که غوغا میکند...
ای ذبیح کوچکم، ای شهید آخرم
پر زدی از دوش من، روی دست مادرم
پیش پیکان حنجر خود را سپر کردی
خون به جای لاله تقدیم پدر کردی
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
غنچه ی بی آب من چون گل از هم واشدی
مُهر طومار حسین، روز عاشورا شدی
تو تمامِ هستیِ فرزند زهرایی
تو مدال شانه ی خونین بابایی
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
بلبل خاموش من، مقتلت آغوش من
هم نشان غربت و هم مدال دوش من
پیش چشمم با لب عطشان تو را کشتند
کودکم را بر سر دستم چرا کشتند
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
خون سرخ حنجرت، آبروی من شده
هم خضاب من شده، هم وضوی من شده
صید خونین بال من، آهسته جان دادی
عاقبت با دست و پای بسته، جان دادی
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
باسرشک دیده ام شویم و پاکت کنم
می برم در خیمه ها تا خودم خاکت کنم
می کنم دفنت که چون گوهر نهان باشی
شاید از سُم ستوران در امان باشی
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
مانده سقا را مدام در گلو این زمزمه
می دهد برتو پیام از کنار علقمه
کای عمو تا صبح محشر، دیده گریانت
معذرت می خواهم از لبهای عطشانت
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
طفل همیشه عاشق، سرباز شیرخواره مادر شود فدایت، یک خنده کن دوباره
می دانم از لب خشک، لبخند بر نیاید لب هات بسته مادر با چشم کن اشاره
وقتی کشید بابا تیر از گلوت بیرون شد حنجر تو مثل قرآنِ پاره پاره
تو شیر خواهی از من، من عذر خواهم از تو کز سینه جای شیرم، آید برون شراره
در خیمه ماه رویان، سوزند همچو خورشید کی دیده جان مادر، خون ریزد از ستاره
بگذار تا بسوزم، بگذار تا بگریم بر زخم داغدیده جز گریه چیست چاره
هر قطره اشک، ما را، موج هزار دریا هر لحظه در غم توست صد سال یادواره
اینجاست جای تکبیر یارب که دیده با تیر راه نفس ببندند بر طفل شیر خواره
مادر اگر بگرید بر زخم تو عجب نیست بالله کم است اگر خون، جوشد زسنگ خاره
هم طفل بود معصوم، هم تیر بود مسموم میثم از این مصیبت، خون گریه کن هماره
ذبیح من که زخمت به خون بخشیده زیبایی دهان خشک و چشم نیم بازت گشته دریایی
منم خورشید و تو همچون ستاره بر سر دوشم رخت گردیده چون ماه بنی هاشم تماشایی
تبسم های تو دل برده از عباس و از اکبر تلظی های تو داده حرم را شغل سقایی
به قد کوچک و سن کمت نازم که تا محشر دهد زخم گلویت آب بر گل های زهرایی
تو دیشب تا سحر بیدار بودی و در اطرافت صدای العطش گردیده بود آوای لالایی
تبسم کن که می بینم سر ببریده ات با من چهل منزل کند بالای نیزه راه پیمایی
تمام تشنگان را بود بر لب حرفِ آب اما تو بهر آب گفتن هم نبودت هیچ یارایی
زبس زیبا شدی برروی دستم دم به دم ازمن گلویت دل ربایی می کند، رویت دل آرایی
به روی دست من ذبح تو بر من سخت اما تو با لبخند خونینت به من دادی شکیبایی
اگر چه دم به دم رفتم زمیدان کشته آوردم تو تا بودی مرا در دل نبود احساس تنهایی
آن اســـب آمــــــــــــــد.
ولی آن مــرد را نیـــاورد.
.
.
زیــر بــــــــاران نــیــزه دشـمــــــن
در رکـــــــوع و ســجـود بــود امـام
در منـــــاجــــات ظـــهر عــــاشورا
شــــعر پـــــرواز مــی سـرود امام
تـــــرک ســـجـــاده و نماز نـــــکرد
گـرچه از جـــان پریده بود حســین
سر به درگـــاه دوست مــــی آورد
عشق را گزیـــده بود حســـــــــین
.
.
السلام عـلیک یا حــــسیـن بن علی(ع)
السلام عـلیک یا عــبـــاس بـن علی(ع)
السلام عـلیک یا زیـــنـــب کــبـری (س)
السلام عـلیک یا عـــلــی اکـــــبــــر (ع)
السلام علیک یا قاسم ابن الحسن (ع)
السلام عـلیک یا عــــــلــی اصــغـــر(ع)
.
.
الا يا اهل العالم قتل الحسين بكربلا عطشانا
.
.
وَلَعَنَ اللهُ آل زِيَاد وَآلَ مَرْوانَ ، وَلَعَنَ اللهُ بَنِي اُمَيَّةَ قاطِبَةً ، وَلَعَنَ اللهُ ابْنَ مَرْجانَةَ ، وَلَعَنَ اللهُ عُمَرَ بْنَ سَعْد ، وَلَعَنَ اللهُ شِمْراً ، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً أسْرَجَتْ وَألْجَمَتْ وَتَنَقَّبَتْ لِقِتالِكَ. . .
هر کدام از اصحاب که رفتندامام حسین(علیه السلام)،حرفی میزد،دعایی میکرد...
اما علی اکبر که خواست برود؛
فقط گفت
مقابلم راه برو...
واشک ریخت...
.
زخم قلب پدر از جسم پسر بدتر بود
اربا اربا دل بابای علی اکبر بود...
السلام علی الحسین و علی علی ابن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین...
گهواره چرا خالی و کس دور و برش نیست؟
اصغر بغل کیست که این جا خبرش نیست
در زیر عبا چیست که مخفی بنمودی
اصغر به کجا رفته که حتی اثرش نیست
من مادرم و غصه ی اصغر جگرم سوخت
سخت است به مادر که بفهمد پسرش نیست
فهمیدم از آن خنده ی مستانه ی دشمن
دشمن هدفِ رفعِ عطش در نظرش نیست
این تیر سه شعبه که کمان کرده رهایش
والله که اندازه ی این قد و برش نیست
کاربر مهمان خوش آمدید
[h=5]امیر عظیمی[/h]
[h=1]عزت نفس حسین علیه السلام
[/h]
یكى از خـصوصیات و امتیازات بارز حسین بن على علیه السلام كه او را از همه مجاهدان تـاریخ بشریت ممتاز ساخته است اباء از ضیم است . تا آنجا كه ملقب به (اتى الضیم )1 گـشتـه كه این لقـب از مـشهورتـرین القـاب است بلكه حسین مثل اعلاى این عنوان و مصداق بارز آن به حساب آمده است .
مـورخ مـشهور یعقوبى حسین علیه السلام را به (شدیدالعزه ) توصیف كرده ، و ابن ابى الحدید مى گوید: حسین سید اهل اباء است كه حمیت و غیرت را به مردم جهان آموخت و فرمود: كشته شدن با شمشیر، زندگى است لیكن زندگى با ذلت مرگ است .
چنانكه یكى از شعراى سرشناس (عبدالغربن نباته سعدى ) درباره اش مى گوید:
[/TD]
[/TD]
« حسین كسى است كه مرگ با عزت را حیات و زندگى ذلت بار را مرگ مى داند. »
مصعب بن زبیر مى گوید:
یعـنى «حسین مرگ با شرافت را بر زندگى ذلت بار ترجیح داد»، سپس به این بیت متمثل مى شود:
یعـنى : «مـردان بزرگى از آل هاشم در كربلا در برابر ظلم مقاومتى به خرج دادند كه براى بزرگان تاریخ سنت و الگو شد.»
سخنان حسین علیه السلام در روز عاشورا عالیترین و برترین بیان در مورد حفظ حیثیت و عزت نفس مى باشد:
« همـانا زنازاده پـسر زنازاده مـرا مـیان دو امـر مـخیر ساخته كشته شدن با شمشیر یا پـذیرش ذلت چـه دور است ذلت از مـا، كه خدا و رسولش و مؤمنین ذلت را براى من نمى پسندند بلكه پدران و مادرانى كه در دامن پاكشان مرا پرورش داده اند و مردان غیور و با حمیت و انسان هایی كه امتناع مى ورزند از اینكه طاعت انسانهاى پست را بر كشته شدن ترجیح دهند.»
این عـزت نفـس حسین است كه نمى گذارد تسلیم مردمى پست و فرومایه همچون ابن زیاد دست نشانده بنى امیه بشود تا هر گونه بى احترامى را درباره اش انجام دهند و لذا چون كوه در برابر سپاه كوفه مى ایستد و بدون هیچ دغدغه و هراسى از گرگان بنى امیه درس زندگى با عزت را به جهانیان مى آموزد و فریاد مى كشد:
و الله لا اعـطیكم بیدى اعطاء الذّلیل و لا افرّ فرار العبید انى عذت بربّى و ربّكم ان ترجمون .
« بخـدا سوگند مانند افراد فرومایه تسلیم شما نمى شوم و مانند بردگان هم فرار نمى كنم و تنها به خداى خود و خداى شما پناه مى برم از اینكه خون مرا بریزید. »
شعراى اهل بیت در ترسیم و تنظیم این صفت ممتاز حسین علیه السلام به مسابقه پرداخته و بهترین اشعار را در این زمینه سروده اند كه از جمله اشعار ابو تمام است :
1 ـ « انسانیكه از پـذیرش ذلت در روز جنگ آنچـنان خـود را دور مى دارد كه گویا پذیرش ذلت كفر است یا كفر از آن بهتر است . »
2 ـ « پاى خود را در باتلاق مرگ محكم كرد و به آن خطاب كرد در روز قیامت از زیر چنین قدمى باید محشور شد.»
3 ـ « لباس سرخ مـرگ را بر تـن كرد امـا هنوز شب نشده به سندس سبز بهشتى تبدیل گردید. »
این عـزت نفـس حسین است كه نمى گذارد تسلیم مردمى پست و فرومایه همچون ابن زیاد دست نشانده بنى امیه بشود تا هر گونه بى احترامى را درباره اش انجام دهند و لذا چون كوه در برابر سپاه كوفه مى ایستد و بدون هیچ دغدغه و هراسى از گرگان بنى امیه درس زندگى با عزت را به جهانیان مى آموزد و فریاد مى كشد: « بخـدا سوگند مانند افراد فرومایه تسلیم شما نمى شوم و مانند بردگان هم فرار نمى كنم و تنها به خداى خود و خداى شما پناه مى برم از اینكه خون مرا بریزید»
سید حیدر حلى نیز در این زمینه چنین سروده است:
1 ـ «حكومـت بین امـیه طمـع كرد كه حسین را خوار سازد لیكن خدا و شمشیر از آن امتناع دارد»
2 ـ «آخر چگونه گردنى كه جز براى خدا خم نشده در برابر ناكسان خم گردد. »
3 ـ «جز زندگـى با عـزت را نمـى پـذیرد حتـى اگـر در این ره جان خـود را از كف بدهد. »
آرى بنى امیه میخواستند كه حسین در برابر ظلم و جور حكومت خودكامه آنان تسلیم گردد و زبان به اعـتـراض نگـشاید و از ایراد و انتـقـاد لب فـرو بندد، و چـون این عـمل براى حسین سرور آزادگان ذلت و خوارى در برداشت كه نه خدا بر آن رضایت داشت و نه با عزت نفس حسین سازگار بود و حسین از جد و پدر آموخته بود كه جز در برابر اراده خـدا و حق در برابر هیچ قـدرتـى نباید گـردن كج نمـود لذا از مرگ و شهادت استـقـبال مى كند كه عزتش در آن است امام تسلیم خواسته هاى آنان نمى شود كه همراه با ذلت است. 2
[h=2]اباة الضیم كیانند؟
[/h]اباة الضیم یعنى كسانى كه هرگز زیر بار ظلم و ذلت و خوارى نرفته اند در تاریخ گـذشتـگـان مـخـصوصا تاریخ اسلام و به ویژه تاریخ شیعه كه پس از وقوع حادثه جانگـداز كربلا و شهادت امـام حسین عـلیه السلام شیعیان و پیروان آنحضرت از آن بزرگوار الگو برداشته و راه آن حضرت را دنبال كردند نام افراد زیادى ثبت شده است .
پـیشگام در این خصلت و امتیاز در تاریخ اسلام حضرت مولاى متقیان امیر مؤمنان على علیه السلام است كه پس از ورود به صفین و قرار گرفتن شریعه در اختیار سپاه شام و منع آب از سپـاهیان عـلى عـلیه السلام آن حضرت با این جملات یارانش را براى تصرف شریعه تحریك نمود:
« سپاه شام جنگ را بر شما تحمیل كردند در این مورد یا مى باید ذلت و عقب ماندگى را بپذیرید یا شمشیرها را از خونها سیراب كنید، كه مرگ شما در حیات شما است در حالیكه سرافكنده اید، لیكن حیاة و زندگى در مرگ شما است در صورتیكه مرگ شرافتمندانه را اخـتـیار كنید، همـانا مـعـاویه عـده اى از ستـمـكاران و گـمـراهان را گـسیل كرده كه چون حقیقت بر آنها پوشیده است گلوهایشان را هدف تیرهاى شما قرار داده اند.»
از جمـله اباة الضیم یزید بن مهلب است و دیگر زید بن على بن الحسین علیهماالسلام و مـحمد و ابراهیم پسران عبدالله محض كه بحمدالله در كتاب شاگردان مكتب امام مكتوب است و همـچـنین یحیى بن زید و سایر سادات از نسل امیرالمؤمنین علیه السلام كه ابن ابى الحدید در جلد اول شرح نهج البلاغـه از صفـحه 300 ذیل خطبه یاد شده حالات بیشتر آنان را ذكر نموده است.3
منبع: آنچه در كربلا گذشت، آیت الله محمد على عالمى
[/HR]پی نوشت ها:
1- ابى الضیم یعنى كسى كه هرگز تن به ذلت نمیدهد و زیر بار ظلم و زور نمیرود جمع آن اباة الضیم است .
2- حیاة الحسین ج 1 / ص 113- ابن ابى الحدید ج 1 ص 113- بلاغة الحسین ص 45 و 49.
3- شرح ابن ابى الحدید ج 1 طبع بیروت ص 300- نهج البلاغه خطبه 51.
دستـش کـه بـه آب خـورد...یـادش افـتـاد وصیـت هـای عـلی را...
کـنـارش بـمـان مـظلوم تـر از حسین وجـود نـدارد...
چـنـان سـراسیـمـه بـازگشت کـه دسـت هـایـش را جـاگـذاشـت...
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَبَاالْفَضْلِ الْعَبّاسَ . . .
پایى نمانده است برایم؛ ولى پدر
چون كم زند عدو كتكم، راه میروم
ازشرح رنج، بعد تو این نكته بس بود
دیوار می كند كمكم راه میروم
فکرش را بکنید ...
یه بچه ی 3 ساله وقتی پدرش رو میبینه !
چه شیطنتهایی که براش میکنه ، از همه چیز براش تعریف میکنه و ...
اما وقتی رقیه سر بابا رو دید ...
از زبان رقیه:
بابا جانم دست دشمن از صورت من بزرگتر است...
لا اله الا الله ، یک ضربه زد دو گونه ی زرد من کبود شد...
خدا کند عمویم نبیند که غوغا میکند...
نقل است که روزی از مولا علی (ع) سوال میکنند که #مالک_اشتر چقدر شجاع است ؟
مولا در جواب میفرمایند :
مالک آنقدر شجاع است که اگر در شب پای خود را بر روی بدن یک شیر ماده بگذارد و شیر بر وی نعره زند ، مالک حتی پلک هم نمیزند .
آنوقت از مالک میپرسند که تو با این همه شجاعت ، تا به حال ترسیده ای ؟
مالک میگوید :
در جنگ #صفین بود که مولا علی (ع) فرمودند :
پسرم #ابوالفضل (ع) امروز به میدان میرود .
من رو به مولا کردم و گفتم :
در جنگاوری و دلاوری ابوالفضل (ع) شکی نیست ، اما جنگ احتیاج به تجربه دارد و اگر شما اجازه دهید من خود به میدان بروم .
مالک ادامه میدهد ؛
بعد از گفتن این حرف ، ابوالفضل (ع) چنان نگاهی به من انداخت که من برای اولین بار در عمرم ترسیدم .
به شوکت حیدری ، سالار علقمه ، ابوالفضل العباس (ع) صلوات .
سـیـنـه صــحـــرا غـــرق عذابه/
قــلـــب رقــیــه در تــبــــ و تابه /
چــشـــای زیــنــب غـرق گلابه/
عمه سادات دل نگرون طفل ربابه. ..
اسلام العلیک یا علی اصغر ...
السلام علیک یا اباعبدا..الحسین
می پیچد شمیمت همه جا ای تن بی سر
چون شیشه عطری که سرش گم شده باشد...
دادیم به حکاک، عقيقِ دل و گفتیم:
حَک کن به عقيق دل ما "حضرت ارباب "
(((یا حسین)))
من "شاعرم" ، اما اگر "نقاش" بودم
یک «عصر عاشورا»ی دیگر می کشیدم...
قطعا برای تسلیت دادن به زینب
حتی شده "یک نیزه" "کمتر" می کشیدم...!
روضه شب پنجم ـ مصیبت عبدالله بن حسن(ع)
روضه شب ششم ـ مصيبت قاسم (س) ؛ بلاي خوش‌تر از عسل
سید پوریا هاشمی
محمود ژولیده
علیرضا شریف
محمد سهرابی
روضه شب هفتم ـ علي‌اصغر(س) ؛ داغي بر دل اهل‌بيت
سید حمید رضا برقعی
قاسم نعمتی
حبیب باقر زاده
روضه شب دوم ـ ورود كاروان عشق به كربلا(پست 11)
روضه شب سوم ـ حكايت حر ؛ حماسه توبه و تصميم (پست 13)
روضه شب چهارم ـ مصيبت فرزندان و برادران زينب (س) ( پست 19)
روضه شب پنجم ـ مصیبت عبدالله بن حسن(ع) (( پست 40))
روضه شب ششم ـ مصيبت قاسم (ع) ؛ بلاي خوش‌تر از عسل(( پست 50))
روضه شب هفتم ـ علي‌اصغر(ع) ؛ داغي بر دل اهل‌بيت((پست 51))
روضه شب هشتم ـ مصيبت علي‌اكبر (ع) ؛ شبيه پيامبر(( پست53 ))
چهل نکته آماری در مورد نهضت کربلا (( پست 52))
روضه شب نهم ـ مصيبت ساقي لب‌تشنگان ((پست 54))
روضه شب عاشورا ـ ذکر مصائب امام حسین (ع) ((پست 55))
روضه شب هشتم ـ مصيبت علي‌اكبر (ع) ؛ شبيه پيامبر
مجتبی کرمی
علیرضا شریف
حسن لطفی
محمود ژولیده
ای علی اصغر
ای ذبیح کوچکم، ای شهید آخرم
پر زدی از دوش من، روی دست مادرم
پیش پیکان حنجر خود را سپر کردی
خون به جای لاله تقدیم پدر کردی
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
غنچه ی بی آب من چون گل از هم واشدی
مُهر طومار حسین، روز عاشورا شدی
تو تمامِ هستیِ فرزند زهرایی
تو مدال شانه ی خونین بابایی
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
بلبل خاموش من، مقتلت آغوش من
هم نشان غربت و هم مدال دوش من
پیش چشمم با لب عطشان تو را کشتند
کودکم را بر سر دستم چرا کشتند
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
خون سرخ حنجرت، آبروی من شده
هم خضاب من شده، هم وضوی من شده
صید خونین بال من، آهسته جان دادی
عاقبت با دست و پای بسته، جان دادی
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
باسرشک دیده ام شویم و پاکت کنم
می برم در خیمه ها تا خودم خاکت کنم
می کنم دفنت که چون گوهر نهان باشی
شاید از سُم ستوران در امان باشی
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
مانده سقا را مدام در گلو این زمزمه
می دهد برتو پیام از کنار علقمه
کای عمو تا صبح محشر، دیده گریانت
معذرت می خواهم از لبهای عطشانت
غنچه ی پرپر، ای علی اصغر
مجاهد شش ماهه
اصغرم – اصغرم – ای کودک جانبازم
ای آخرین سربازم
شیرین زبانم(2)
از تشنه کامی رنگ از رخسارت پریده
مجاهد شش ماهه در جهان که دیده(2)
***
سوزاندی – سوزاندی – آخر قلب پدر را
آتش زدی مادر را
شیرین زبانم(2)
از تشنه کامی رنگ از رخسارت پریده
مجاهد شش ماهه در جهان که دیده(2)
***
آورم – آورم – واللهِ روزِ موعود
قنداقةِ خون آلود
شیرین زبانم(2)
از تشنه کامی رنگ از رخسارت پریده
مجاهد شش ماهه در جهان که دیده(2)
ذبیح شش ماهه ی من، ای علی اصغر
غنچه ی من، چرا شدی مثل گل پرپر
ای همه هستم بر سر دستم
طوطی بی سر! ای علی اصغر!
ای شانه ی خون خدا قتلگاه تو
تمام مظلومی من در نگاه تو
یار مظلومم طفل معصومم
طوطی بی سر! ای علی اصغر!
تو یار و یاور منی ای علی اصغر
تمام لشگر منی ای علی اصغر
مُهر طومارم من تو را دارم
طوطی بی سر! ای علی اصغر!
پدر فدای خنده ی دل نواز تو
تبسم تو پیش تیر شد نماز تو
نماز ایثارت قبول دادارت
طوطی بی سر! ای علی اصغر!
تو علم غربت من، من علمدارت
سرخی این علم بود خون رخسارت
زخم خونبارت مهر ایثارت
طوطی بی سر! ای علی اصغر!
خون گلوی تو شده آبروی من
هم آبروی من شده، هم وضوی من
باید از این خون رخ کنم گلگون
طوطی بی سر! ای علی اصغر!
خون گلوی تو علی، گشته قوت تو
ناله ی مظلومی من، در سکوت تو
یا تکلم کن یا تبسم کن
طوطی بی سر! ای علی اصغر!
"غلامرضا سازگار"
طفل همیشه عاشق، سرباز شیرخواره مادر شود فدایت، یک خنده کن دوباره
می دانم از لب خشک، لبخند بر نیاید لب هات بسته مادر با چشم کن اشاره
وقتی کشید بابا تیر از گلوت بیرون شد حنجر تو مثل قرآنِ پاره پاره
تو شیر خواهی از من، من عذر خواهم از تو کز سینه جای شیرم، آید برون شراره
در خیمه ماه رویان، سوزند همچو خورشید کی دیده جان مادر، خون ریزد از ستاره
بگذار تا بسوزم، بگذار تا بگریم بر زخم داغدیده جز گریه چیست چاره
هر قطره اشک، ما را، موج هزار دریا هر لحظه در غم توست صد سال یادواره
اینجاست جای تکبیر یارب که دیده با تیر راه نفس ببندند بر طفل شیر خواره
مادر اگر بگرید بر زخم تو عجب نیست بالله کم است اگر خون، جوشد زسنگ خاره
هم طفل بود معصوم، هم تیر بود مسموم میثم از این مصیبت، خون گریه کن هماره
ذبیح من که زخمت به خون بخشیده زیبایی دهان خشک و چشم نیم بازت گشته دریایی
منم خورشید و تو همچون ستاره بر سر دوشم رخت گردیده چون ماه بنی هاشم تماشایی
تبسم های تو دل برده از عباس و از اکبر تلظی های تو داده حرم را شغل سقایی
به قد کوچک و سن کمت نازم که تا محشر دهد زخم گلویت آب بر گل های زهرایی
تو دیشب تا سحر بیدار بودی و در اطرافت صدای العطش گردیده بود آوای لالایی
تبسم کن که می بینم سر ببریده ات با من چهل منزل کند بالای نیزه راه پیمایی
تمام تشنگان را بود بر لب حرفِ آب اما تو بهر آب گفتن هم نبودت هیچ یارایی
زبس زیبا شدی برروی دستم دم به دم ازمن گلویت دل ربایی می کند، رویت دل آرایی
به روی دست من ذبح تو بر من سخت اما تو با لبخند خونینت به من دادی شکیبایی
اگر چه دم به دم رفتم زمیدان کشته آوردم تو تا بودی مرا در دل نبود احساس تنهایی
روضه شب نهم ـ مصيبت ساقي لب‌تشنگان
در باب مقام دست راست ابوالفضل العباس
افتاده دست راست خدایا ز پیکرم
بر دامن حسین برسان دست دیگرم
دست چپم به جاست گر نیست دست راست
اما هزار حیف که یک دست بی صداست
آخرین تصویر سیمای حسین است
این تمام آرزوهای حسین است
یا علی اصغر
خون بود زمین و آسمان در تب بود
خشکیده ترین واژه ی هستی لب بود
یک مرد فقط حادثه را زیبا کرد
آن مرد،امیر درد ها،زینب بود
پیراهنی اززخم،به تن دوخته است
این رسم،زتماشای حضرت غم آموخته است
ای سرور تماشایی ایمان،عباس!
دل،شعله به شعله،درغمت سوخته است
زیر بارون آسمون همیشه حرمت داره
زیر بارون دل من حس زیارت داره
زیر بارون همش این دلم شکایت داره
کجا بودی کربلا ولا خجالت داره
ببار بارون نمیخوام آروم بگیرم
ببار بارون نمیخوام روضه سقا بخونم
یا حسین
هر آدمی ز رفتن خود ردّ پا گذاشت
اما چرا ز رفتن تو ردّ دست ماند؟
السلام علیک یا ابالفضل العباس (ع)
آن اســـب آمــــــــــــــد.
ولی آن مــرد را نیـــاورد.
.
.
زیــر بــــــــاران نــیــزه دشـمــــــن
در رکـــــــوع و ســجـود بــود امـام
در منـــــاجــــات ظـــهر عــــاشورا
شــــعر پـــــرواز مــی سـرود امام
تـــــرک ســـجـــاده و نماز نـــــکرد
گـرچه از جـــان پریده بود حســین
سر به درگـــاه دوست مــــی آورد
عشق را گزیـــده بود حســـــــــین
.
.
السلام عـلیک یا حــــسیـن بن علی(ع)
السلام عـلیک یا عــبـــاس بـن علی(ع)
السلام عـلیک یا زیـــنـــب کــبـری (س)
السلام عـلیک یا عـــلــی اکـــــبــــر (ع)
السلام علیک یا قاسم ابن الحسن (ع)
السلام عـلیک یا عــــــلــی اصــغـــر(ع)
.
.
الا يا اهل العالم قتل الحسين بكربلا عطشانا
.
.
وَلَعَنَ اللهُ آل زِيَاد وَآلَ مَرْوانَ ، وَلَعَنَ اللهُ بَنِي اُمَيَّةَ قاطِبَةً ، وَلَعَنَ اللهُ ابْنَ مَرْجانَةَ ، وَلَعَنَ اللهُ عُمَرَ بْنَ سَعْد ، وَلَعَنَ اللهُ شِمْراً ، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً أسْرَجَتْ وَألْجَمَتْ وَتَنَقَّبَتْ لِقِتالِكَ. . .
هر کدام از اصحاب که رفتندامام حسین(علیه السلام)،حرفی میزد،دعایی میکرد...
اما علی اکبر که خواست برود؛
فقط گفت
مقابلم راه برو...
واشک ریخت...
.
زخم قلب پدر از جسم پسر بدتر بود
اربا اربا دل بابای علی اکبر بود...
السلام علی الحسین و علی علی ابن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین...
گهواره چرا خالی و کس دور و برش نیست؟
اصغر بغل کیست که این جا خبرش نیست
در زیر عبا چیست که مخفی بنمودی
اصغر به کجا رفته که حتی اثرش نیست
من مادرم و غصه ی اصغر جگرم سوخت
سخت است به مادر که بفهمد پسرش نیست
فهمیدم از آن خنده ی مستانه ی دشمن
دشمن هدفِ رفعِ عطش در نظرش نیست
این تیر سه شعبه که کمان کرده رهایش
والله که اندازه ی این قد و برش نیست
التماس دعا