دعا و مناجات در آئینه ی آشعار

:hamdel: ملكا ذكر تو گويم :hamdel:

ملكا ذكر تو گويم كه تو پاكي و خدايي

نروم جز به همان ره كه توام راهنمائي

همه درگاه تو جويم، همه از فضل تو پويم

همه توحيد تو گويم كه به توحيد سزائي

تو زن و جفت نداري، تو خور و خفت نداري

احد بي‌زن و جفتي، ملك كامروايي

نه نيازت به ولادت، نه به فرزندت حاجت

تو جليل الجبروتي،‌ تونصير الامرايي[1]

تو حكيمي، تو عظيمي، تو كريمي، تو رحيمي

تو نمايندة فضلي، تو سزاوار ثنائي

بري از رنج و گدازي، بري از درد ونيازي

بري از بيم و اميدي، بري از چون و چرائي

بري از خوردن و خفتن،‌بري از شرك و شبيهي

بري از صورت و رنگي، بري از عيب و خطائي

نتوان وصف تو گفتن كه در فهم نگنجي

نتوان شبه تو گفتن كه تو در وهم نيايي

نبُد اين خلق و تو بودي، ‌نبود خلق و تو باشي

نه بجنبي نه بگردي، نه بكاهي نه فزايي

همه عزي و جلالي، همه علم و يقيني

همه نوري و سروري، همه جودي و جزايي

همه غيبي تو بداني، ‌همه عيبي تو بپوشي

همه بيشي تو بكاهي، همه كمّي تو فزايي

احدٌ ليس كمثله، صمدٌ ليس له ضدّ

لِمَنْ المُلك[2] تو گويي كه مرآن را تو سزايي

لب و دندان «سنائي» همه توحيد تو گويد

مگر از آتش دوزخ بودش روي رهايي[3]