جمع بندی رویت حضرت صاحب الزمان عج

با سلام
مسئله غیبت حضرت ولی عصر(ع) با توجه به مصالحی که در روایات به آن اشاره شده است، اتفاق افتاده، مصالحی چون حفظ جان حضرت(ع)، که البته زمینه‌ای برای امتحان مردم نیز هست، امام کاظم(ع) در این باره می‌فرمایند:

«لَا بُدَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ غَيْبَةٍ ... إِنَّمَا هِيَ مِحْنَةٌ مِنَ اللَّهِ امْتَحَنَ اللَّهُ تَعَالَى بِهَا خَلْقَه‏» (کتاب الغیبة، شیخ طوسی، ص337)
چاره ای از غیبت برای ولی عصر(ع) نیست... و همانا که آن(غیبت) بلایی است از جانب خدا که خلقش را به وسیله آن امتحان می‌کند.

پس مسئله دیدار نباید اولا با فلسفه غیبت، در تعارض باشد، بلکه باید به حدی اندک باشد که «غیبت» و «امتحان» را تحت الشعاء قرار ندهد، و ثانیا همین دیدار اندک نیز باید در چاچوب هدف و غایتی باشد، چون حضرت(ع) کسی را بی جهت بر دیگری برتری نخواهند داد.
قبل از اینکه به ملاک‌های حضرت(ع) بپردازیم لازم است بین دیدارهای حضرت(ع) تفاوت قائل شد، برخی از ملاقات‌ها جهت امداد به دیگران است، این سنخ از ملاقات‌ها ممکن است برای هر کسی که به حالت اضطرار افتاده و از حضرت(ع) مدد خواسته باشد اتفاق بیفتد، همان‌طور که از شفای بیماران و نجات مضطرین قصص بسیاری نقل شده است.(ر.ک نجم الثاقب، میرزا حسین نوری، باب 6، ص343 الی 363؛ و 383 الی654)
اما ملاقات‌های دسته دوم، ملاقات‌هایی هستند که به خاطر امداد نبوده و مختص برخی از اولیاء الهی می‌باشد، این دیدارها یقینا در چارچوب ملاک‌هایی هست، اما این ملاک‌ها برای دیدار چیست؟

برای دیدار خصوصی، باید یک عامل را تحقق بخشید، و آن این است که:
«مورد توجه خاص حضرت قرار گرفت»
بدیهی است توجه حضرت(ع) مثل توجه اکثر مردم، به دارایی، مقام، یا حتی شهرت به معنویت نیست، امام زمان(ع) مثل باقی ائمه(ع) تجلی عملی قرآن کریم، و خلیفة الله در زمین هستند، پس ملاک ایشان، ملاک‌های قرآنی هست:

«إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُم‏»(حجرات-13)
به درستی که گرامی ترین شما نزد خداوند پرهیزگارترین شماست.

آری، دیدارهای اولیاء الهی چون مقدس اردبیلی(ره)(بحار الانوار، ج52، ص176) علامه بحرالعلوم(ره)(نجم الثاقب، ص612)، سید بن طاووس(همان،ص449) و دیگر بزرگان با حضرت(ع) نیز در چارچوب همین قاعده است.
البته دعاهایی نیز در این زمینه وارد شده است(بحارالانوار، ج83، ص61) که راه را هموارتر می‌سازند.
بالاخره در هر دیدار و همنشینی، سنخیت و مشاکلت شرط است، حضرت(ع) هرگز خارج از چارچوب دیدار نخواهند داشت، و کسی را بی جهت بر دیگری ترجیح نخواهند داد.
به قول حضرت امام خمینی(ره):
عیب از ماست اگر دوست زما مستور است دیده بگشای که بینی همه عالم طور است
لاف کم زن که نبیند رخ خورشید جهان چشم خفاش که از دیدن نوری کور است

تقوا و پرهیزگاری و در یک کلام، عمل به شریعت، به عنوان مقدمه سازی برای دیدار است اما آیا با رعایت این امور، و جلب توجهات خاص حضرت(ع)، حتما دیدار اتفاق خواهد افتاد؟ به طور قطع نمی‌توان پاسخ مثبت داد، چرا که ما احاطه کامل به جزئیات عوامل زمینه ساز برای دیدار نداریم و همچنین از موانع احتمالی برای اتفاق افتادن این امر نیز بی خبریم؛ بالاخره در زمان غیبت مشیت الهی بر این قرار گرفته است که حضرت(ع) از نظرها پنهان باشد، و اگر قرار بود با چله نشینی یا ریاضت، یا هر عمل خاصی، یقینا دیدار حاصل شود رؤیای دیدار حضرت(ع) به یک آرزوی در دسترس تبدیل شده، و چه بسا لوازم و اهداف غیبت، مانند امتحان به حفظ ایمان مردم در دوران غیبت، یا امتحان رجوع به علمای دین و سایر امتحانات منوط به امر غیبت، بی معنا می‌گشت.
همین که یقین به دیدار با حضرت(ع) نداریم، و همین شوق توأم با تردید است که این رابطه را لذت بخش می‌کند و در عین حال زمینه برای امتحان را نیز بر هم نمی‌زند.
آنچه که در زمان غیبت اهمیت دارد رابطه عاطفی با حضرت(ع) است، این که انسان در زمان غیبت حضرت(ع)، ایشان را فراموش نکند، روزش را با سلام به ایشان آغاز کند، و برای فرج ایشان دعا کند و از طرف ایشان صدقه بدهد، و در اماکن زیارتی از طرف حضرت(ع) نیز زیارت کند.

ان شاالله با ظهور حضرت(ع) توفیق دیدار همگانی فراهم شود.

موفق باشید

جمع بندی
_____________________________________________________
موضوع: رؤیت امام زمان(عج)

سوال:
ملاک رؤیت امام زمان(ع) در زمان غیبت چیست؟ آیا تنها اولیاء الهی می توانند آن حضرت را مشاهده کنند؟

پاسخ:
در مورد اصل رؤیت آن حضرت(ع) در دوران غیبت بین بزرگان اختلاف نظر وجود دارد، که بر فرض صحت وقایع فراوان نقل شده از دیدار با آن حضرت(ع)، و پذیرش امکان آن باید عرض کنیم، یقینا مصالحی چون حفظ جان حضرت(ع) و امتحان مردم، موجب غائب شدن آن حضرت(ع) از نظرها گشته است، امام کاظم(ع) در این باره می‌فرمایند:

«لَا بُدَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ غَيْبَةٍ ... إِنَّمَا هِيَ مِحْنَةٌ مِنَ اللَّهِ امْتَحَنَ اللَّهُ تَعَالَى بِهَا خَلْقَه‏» (کتاب الغیبة، شیخ طوسی، ص337)
چاره ای از غیبت برای ولی عصر(ع) نیست... و همانا که آن(غیبت) بلایی است از جانب خدا که خلقش را به وسیله آن امتحان می‌کند.

پس مسئله دیدار بر فرض پذیرش، نباید اولا با فلسفه غیبت، در تعارض باشد، بلکه باید به حدی اندک و معدود باشد که «غیبت» و «امتحان» را تحت الشعاء قرار ندهد، و ثانیا همین دیدار اندک نیز باید در چاچوب هدف و غایتی باشد، چون حضرت(ع) کسی را بی جهت بر دیگری ترجیح نخواهند داد.
قبل از اینکه به ملاک‌های حضرت(ع) بپردازیم لازم است بین دیدارهای حضرت(ع) تفاوت قائل شد، برخی از ملاقات‌ها جهت امداد به دیگران است، این سنخ از ملاقات‌ها ممکن است برای هر کسی که به حالت اضطرار افتاده و از حضرت(ع) مدد خواسته باشد اتفاق بیفتد، همان‌طور که از شفای بیماران و نجات مضطرین قصص بسیاری نقل شده است.(ر.ک نجم الثاقب، میرزا حسین نوری، باب 6، ص343 الی 363؛ و 383 الی654)
اما ملاقات‌های دسته دوم، ملاقات‌هایی هستند که به خاطر امداد نبوده و مختص برخی از اولیاء الهی می‌باشد، این دیدارها یقینا در چارچوب ملاک‌هایی هست.
دیدار اولیاء الهی با آن حضرت(ع)، یک ملاک کلی دارد، و آن این است که:
«برای دیدار باید مورد توجه خاص حضرت قرار گرفت»
و بدیهی است، ملاک توجه حضرت(ع)، ملاک‌های قرآنی هست، امام زمان(ع) مثل باقی ائمه(ع) تجلی عملی قرآن کریم، و خلیفة الله در زمین هستند:

«إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُم‏»(حجرات-13)
به درستی که گرامی ترین شما نزد خداوند پرهیزگارترین شماست.
پس گرامی ترنی انسان‌ها نزد امام زمان(ع) هم، با تقواترین آنها هستند.
آری، دیدارهای اولیاء الهی چون مقدس اردبیلی(ره)(بحار الانوار، ج52، ص176) علامه بحرالعلوم(ره)(نجم الثاقب، ص612)، سید بن طاووس(همان،ص449) و دیگر بزرگان با حضرت(ع) نیز بر فرض پذیرش سند، در چارچوب همین قاعده است.
البته دعاهایی نیز برای زمینه سازی دیدار وارد شده است.(بحارالانوار، ج83، ص61)
بالاخره در هر دیدار و همنشینی، سنخیت و مشاکلت شرط است، به قول حضرت امام خمینی(ره):

عیب از ماست اگر دوست زما مستور است_______________دیده بگشای که بینی همه عالم طور است
لاف کم زن که نبیند رخ خورشید جهان___________________چشم خفاش که از دیدن نوری کور است

تقوا و پرهیزگاری و در یک کلام، عمل به شریعت، به عنوان مقدمه سازی برای دیدار است اما آیا با رعایت این امور، و جلب توجهات خاص حضرت(ع)، حتما دیدار اتفاق خواهد افتاد؟ به طور قطع نمی‌توان پاسخ مثبت داد، چرا که ما احاطه کامل به جزئیات عوامل زمینه ساز برای دیدار نداریم و همچنین از موانع احتمالی برای اتفاق افتادن این امر نیز بی خبریم؛ بالاخره در زمان غیبت مشیت الهی بر این قرار گرفته است که حضرت(ع) از نظرها پنهان باشد، و اگر قرار بود با چله نشینی یا ریاضت، یا هر عمل خاصی، یقینا دیدار حاصل شود رؤیای دیدار حضرت(ع) به یک آرزوی در دسترس تبدیل شده، و چه بسا لوازم و اهداف غیبت، مانند امتحان به حفظ ایمان مردم در دوران غیبت، یا امتحان رجوع به علمای دین و سایر امتحانات منوط به امر غیبت، بی معنا می‌گشت.
همین که یقین به دیدار با حضرت(ع) نداریم، و همین شوق توأم با تردید است که این رابطه را لذت بخش می‌کند و در عین حال زمینه برای امتحان را نیز بر هم نمی‌زند.
آنچه که در زمان غیبت اهمیت دارد رابطه عاطفی با حضرت(ع) است، این که انسان در زمان غیبت حضرت(ع)، ایشان را فراموش نکند، روزش را با سلام به ایشان آغاز کند، و برای فرج ایشان دعا کند و از طرف ایشان صدقه بدهد، و در اماکن زیارتی از طرف حضرت(ع) نیز زیارت کند.