جمع بندی فشارهای نفس...

[="DarkSlateBlue"]

سلام!
وقتی آژیر خطر میشنویم سریع به پناهگاه میریم! وقتی چشممون به نامحرم میفته سریع کجا بریم؟ دقیقا چیکار کنیم که عمل کرده باشیم و زبانی نباشد؟؟؟؟؟؟؟؟
من مغازه دار هستم و با خانم ها سروکار دارم باید چیکار کنم که حکم رفتن به اون پناهگاه رو داشته باشه و مصداق این حرف شما نشم؟؟؟

[="DarkSlateBlue"]

سلام
بنده مغازه داران، پزشکان و مهندسانی دیده ام که در حین پاسخگویی به خانم ها، اصلا به چهره ی آنها نگاه نمی کنند.

طوبی لهم و حسن ماب

[="DarkSlateBlue"]

سلام

اگر اکثراً به مغازه خانم ها مراجعه دارند شاید بتوانید مغازه را به یکی از آشنایان(مونث و ترجیحا محرم) بسپارید و بصورت غیر مستقیم آنرا بگردانید و خودتان به شغل دومی بپردازید!

یا یکی از محارم را برای پاسخگویی به زنان و خود را برای پاسخگویی به مردان قرار بدهید و از فرصت پیش آمده در مغازه به تحصیل علم و کسب معرفت، کار فرهنگی و توسعه شغل و درآمد بیشتر بپردازید!

شاید بگویید درآمدم نصف می شود... ولی اینکار برکت دارد و مشتریان مذهبی شما هم بیشتر می شوند

اگر هنوز راهی برای تغییر وضعیت نبود متوسل شوید تا راهی از سیره علما پیدا کنید!

موفق باشید

با سلام و عرض ادب محضر کارشناس محترم

آیا راهی هم وجود دارد که انسان به شیطان اجازه ندهد که او را وسوسه کند؟ یا کمتر سراغ او بیاید؟

با عرض سلام خدمت شما

منظور بنده سرکوب یا تضعیف قوای جنسی نیست منظورم کنترل آن هست و جلوگیری نفس از زیاده خواهی

متشکرم از راهنمایی

:Gol::Gol::Gol:

[=Microsoft Sans Serif]درود :Gol:

اراده‌ی شما، ستودنی است؛ ایستادن در برابر بتِ نفس، کار آسانی نیست:

ولی باید دانست که سرکوب نیاز جنسی، در میانسالی، عوارض روحی ناگواری پدید خواهد آورد.
روزه گرفتن، یک ریاضت سخت است و ریاضت را باید در زیر نظر یک عارف انجام داد (تا نتیجه‌ی مناسب بدست آید) در غیر این‌صورت، نه‌تنها آن ریاضت، که بیهوده تلاش کردن است (همانند کاشتن دانه در کویر) سودی نخواهد داشت؛ بلکه باعث دین‌زدگی (در آینده‌ای نزدیک) نیز می‌شود.

نیاز جنسی، یک نیاز ذاتی است؛ همانند نیاز به آب خوردن؛ بدن، ذاتاً به آب نیاز دارد.
اگر کسی، تشنه‌اش باشد و به او بگویند: «قرآن بخوان، نماز بخوان، دعا بخوان» تفاوتی در تشنگی وی نخواهد داشت؛ او به آب نیاز دارد و تنها با آب سیرآب می‌شود (مگر آنکه به مقام‌های عرفانی رسیده باشد).
اگر نیازِ به آب سرکوب شود، بدون‌شک در آینده، مشکل بروز خواهد داد.

ورزش، یک کار جسمی است ولی آمیزش، یک کار جنسی؛ این‌دو پیوستگی‌ای با هم ندارند که اگر یکی انجام شود، از دیگری بی‌نیاز شویم.

وسوسه‌ی نفس، همانند اژدهاست و کسی به جنگ اژدها می‌رود، که نیرو و سرباز لازم را داشته باشد وگرنه، خود را خسته و زخمی (دین‌زده) و اژدها را وحشی‌تر می‌کند:

جنگ‌افزار این جنگ، تنها رسیدن به مقام عرفانی است و در غیر اینصورت، اگر کسی خودسرانه (و نه زیر نظر پیر) بخواهد با نفس بجنگد نفس برای چند روز، عقب‌نشینی می‌کند؛ ولی پس از آن، شعله‌ورتر می‌شود.

سلام علیکم

برای افرادی که نمیتوانند ازدواج کنند نیازی به رسیدن به مقامات عرفانی نیست فقط کافیست این غریضه را به طرق مختلف مهار کنند و بقول قرآن کریم عفت ورزند تا زمانیکه مشکلشان را خداوند حل کند...

سلام
مقاله ای دیشب خوندم در همین سایت .. که برام جالب بود..

از بزرگی نقل شده بود... بزرگترین فاکتور توجه هست.. توجه. توجه توجه
توجه به حضور خدا
امام عصر
دیدن اعمال ما توسط مومنان در روز قیامت
توجه به دریافت نتیجه عمل و..

[="Microsoft Sans Serif"]درود :Gol:

آدم‌های ساده، دارای عقل معاش هستند و این‌گونه از عقل، اگرچه می‌داند چه چیزی خوب، و چه چیزی بد است؛ ولی در زمان روبرو شدن با سختی‌ها، به دلیل ضعیف بودن، عقل معاش از کار می‌افتد و دیگر نمی‌تواند فرمانی استوار و بازدارنده بدهد تا زمانی که کار انجام شود و پس از آن است که دوباره عقل به کار می‌افتد و آغاز به سرزنش کردن فرد می‌کند؛ ولی اگر دوباره همان شرایط ایجاد شود، بازهم عقل از کار می‌افتد و ... زیرا عقل معاش، توانایی ایستادن در برابر وسوسه‌ی نفس را ندارد.

آیه‌های قرآن، ظاهر و باطنی دارند؛ اگر به ظاهر قرآن بخواهیم نگاه کنیم، تناقض‌های زیادی در آن می‌توان دید.
برای نمونه: در جایی می‌گوید: «هر بدی و نیکی‌ای که به شما می‌رسد، از سوی خداست» و بلافاصله پس از آن می‌گوید: «هر بدی که به شما می‌رسد، از سوی خود شماست».

مثال آژیر بسیار مثال جالبی بود

رزاق خداست.. سوره ذاریات 21-22
و روزی شما با تمام وعده ها که به شما دادند در آسمان است، پس به خدای آسمان و زمین قسم که (این وعده رزق مقدر) به مانند قدرت تکلم شما حق و حقیقت است

خدای تو خدای خالق آسمان ها و زمین باشه اما اگه بخاطر عشق به اون شغلت رو بخوای تغییر بدی یاریت نکنه و نتونه رزقت رو فراهم کنه..؟!
پیشنهاد دوستم خوب بود یا یه محرم همکارت کن یا اینکه کار رو بسپار به شخص قابل اعتماد و خودت سراغ شغل دوم باش.. ساده ترین کاره
انشاله که توسعه رزق پیدا کنی

این پیشنهاد خداوند برای کنترل شهوت هست.
کار هرکسی هم نیست.. خداوند میفرماید به مومنین بگو(یعنی کسی که مدعی هست...) مطمئنا خدا یاری میکنه
لازمه ش تلاش و صبر هست.. توبه...

توکل به خدا..
همیشه از خدا بخواه
توی دعا
بازم میگم اگه مدت زیادی خیال بافی یا نگاه نادرست داشتی انتظار نداشته باش که یک روزه همه چی درست بشه.. لازمش تلاش هست..
و البته قطعا خداوند به پشتوانه این تلاش که جهت جلب رضایت اون داره انجام میشه مزد میده.. پاداشی که شیرین هست..
حالا برای یکی میتون برکت باشه
برای دیگری همسر خوب
برای دیگری رفع بالا..
شکلش متفاوت هست ولی قطعا خداوند به مومنین متقی(دوری کننده از گناه) مزدی میده بیش از تلاش اونها.. و در این راه یاری شون میکنه

انشالله خداواند همگی ما رو جزو تقوا پیشگان قرار بده و لذت ترک گناه رو بمون بچشونه

سلام علیکم مؤمن به خدا، دست راستتون زیر سر ما
پاسخ را کارشناس محترم داده‌اند، اینها فقط چند نکته است که شاید کمکتان کند، از تجربیات سالیان گذشته است:

۱. عرفان شیعه با عرفان عارفانی که وصفشان به عرفان در متون ادبی و ... شنیده و خوانده می‌شود کمی تفاوت دارد. زمانی حقیر تحت تأثیر همین اوصاف عرفای صاحب کرامت اقدام به مراقبه کردم، به این ترتیب که چشم و گوش و زبان و ذهن و خوردن و آشامیدن و ... همه را به اختیار خودم در بیاورم، هم کنترل کنم و هم تا حدود زیادی با خواهش‌های آنها مخالفت کنم. چند ماهی در این راه پیش رفتم اما سه معضل بزرگ جلویم سبز شد که فکرش را هم نمی‌کردم:
الف) دیگران خیال می‌کردند که از اولیای خدا هستم و رفتارشان و حرفهایشان خیلی اذیتم می‌کرد، می‌دانستم که نیستم ولی آنها فقط مخالفت من نفسم را می‌دیدند از شکل ارتباط قلبیم با خداوند (اولیاء بودن در درجه‌ی اول به دوستی با خدا برمی‌گردد، محبت و پذیرفتن اولویت خداوند بر خود) که خبر نداشتند. نمازهایم با حال بود و ... اما هرچه از نگاه دیگران فراری بودم نمی‌توانستم از این نگاه فرار کنم و البته به تعاریف ایشان از خودم هم در دل احساس خوبی پیدا می‌کردم که پر پیدا بود که اشکال دارد و اعمالم را باطل می‌کرد (این خوشحالی مرتبه‌ای از ریاست)
ب) بسیار با این نفس سرکش مخالفت کردم و انتظارم این بود که کم‌کم برایم ساده شود ولی نه برعکس شد! هرچه بیشتر با خواهش‌های نفس مخالفت می‌کردم غول نفس در جلویم بزرگتر می‌شد. این غول آنقدر بزرگ شد که کوچکترین لذات معمول هم برایم مانند آرزوهای بزرگی شده بود. داشتم دیوانه می‌شدم، خواستم کمی از آنچه دوست دارد را به او بدهم که خواهشش کم شود ولی ترس داشتم که از طرفی نکند از نخورده بگیر بده به خورده پیش بیاید و شروع به خوردن و ... که کند دیگر نتوانم جلویش را بگیرم، و از طرفی در ذهن خودم برای خودم یک رکورد داشتم که در فلان کار این قدر مقاومت کرده‌ام و نباید بگذارم خراب شود و ترس داشتم که این رکوردم خراب شود و دیگر نتوانم پیش خود به تلاش‌ها و ریاضت‌هایم افتخار کنم! الآن که به آن طرز تفکر نگاه می‌کنم جز تکبر و خودبرتر بینی در آن نمی‌بینم. با این حال غول نفس روزبروز داشت بزرگتر می‌شد و من نه جرأت موافقت آن را داشتم و نه دوست داشتم که این کار را بکنم و نه میلی به سرکوب بیشتر آن. از ترسم همچنان نفس را سرکوب می‌کردم و فشار روانی هم روزبروز بر رویم بیشتر می‌شد. در چنین مواقعی دیگر اگر کسی باز ازم تعریف می‌کرد که فلانی چنین است و چنان است دیگر می‌خواستم بترکم!
ج) برای سرکوب نفس با تعارفات و مهربانیهای خیلی‌ها از جمله نزدیکان مخالفت می‌کردم و نه از مال دنیا چیزی می‌خواستم زیاده بر کمترین نیازهایم داشته باشم و نه از خوردنی‌ها و آشامیدنی‌های خوش‌مزه‌اش می‌خواستم بخورم (بیشتر قبل از آنکه غول نفس به میزان قابل توجهی بزرگ شود). در این میان هم دل برخی از این کارهای من شکست، برخی هم گمان می‌کردند من ال ایشان را حلال نمی‌دانم و بهشان بر میخورد، گروهی هم نگران حال خودم بودند که پوست روی استخوان شده بود. خلاصه مدام از همه اصرار بود و از حقیر انکار. در دل ناراحت بودم که واقعاً راه خداوند اینقدر ناراحت کردن اطرافیان را دارد؟ نباید داشته باشد.
تا قبل از این معضلات از مفاهیم عمیق تشیع چیز زیادی نمی‌دانستم، اصلاً جایگاه امام را نمی‌دانستم، مدام عرفا را تقدیس می‌کردم و امامان شیعه هم به نظرم حداکثر همانقدر ارزش داشتند و نمی‌دانستم چطور ممکن است یک نفر مقامش از کسی که تمام عمرش را ریاضت کشیده و در کاری که اینقدر برای من سخت است جلو رفته است بیشتر باشد. اگر بود هم لابد زیاد نبود. ولی وقتی معضلات فوق درگیرم کرد و دربدر دنبال چاره بودم در صحن حرم رضوی جمله‌ای از معصوم علیه‌آلسلام به گوشم رسید که تکانم داد، اینکه اسلام دین تعادل است. ناگهان نگاهی فوری به تمام کارهای خودم و تمام آن عرفای به نامی که متأسفانه هنوز در کتابهای ادبی اسمشان به خوبی یاد می‌شود افتادم و جز افراط و تفریط چیز زیادی ندیدم. بعدها سعی کردم سنت پیامبر خدا صل‌الله‌علیه‌و‌آله را دنبال کنم، یعنی مثلاً بخورم ولی یک قاشق قبل از سیر شدن از خوردن دست بکشم. تازه فهمیدم سختی راه خدا در چیست! تا قبل از آن ترجیح می‌دادم از چیزی که دوست دارم اصلاً نخورم تا اینکه بخورم ولی زیاده‌روی نکنم! نخوردن ساده‌تر از به اندازه خوردن بود. بعدترها که به احکام خداوند و حکمت‌هایش فکر می‌کردم و احادیث را می‌خواندم دیدم که شهوات را خداوند به عبث به انسان نداده است که ما سرکوبش کنیم و هرکدام جایگاه خود را دارند که باید در آن جایگاه ارضا شوند، مثل اینکه وقتی میل به مزه‌ای داریم (اگر ذائقه‌امان با غذهای مصنوعی معاصر فاسد نشده باشد) یعنی بدنمان به برخی املاح و ... نیاز دارد که از خوردن به اندازه‌ی کافی غذاهای حاوی آن مواد برطرف می‌شود و اصطلاحاً برطرف شدن میل را سیر شدن می‌گوییم (الآن سیر شدن گاهی تعبیر به جا نداشتن شکم می‌شود البته!).
چون شما هم دارید مراقبه‌ی شدید می‌کنید تمام اعمالتان را گفتم حواستان باشد که باید مو به مو احکام خداوند و توصیه‌های اهل بیت علیهم‌السلام را پیگیری نمایید و هرجا گمان کردید که می‌توانید از ایشان سبقت هم بگیرید بدانید که دارید به افراط در دین خدا دچار می‌شوید. شاید بخاطر همین است که عرفای شیعه همگی تأکید بسیاری دارند به داشتن استاد در عرفان و البته عرفان باید بعد از شریعت و در راستای شریعت باشد نه جایگزین آن. یعنی اولین قدم در عرفان ترک محرمات و انجام واجبات است، گاهی قدم‌ها از پس این مرحله است. مثل حقیری که هنوز در انجام واجبات و ترک محرمات بگیر نگیر دارد در مقام عمل عرفان هنوز شروع نشده است، هنوز اندر خم یک کوچه‌ایم ...
اینکه فرموید در خانه مشکلی ندارید احتمالاً به این معنی است که مشکلات بیان شده در بالا را ندارید و مسیرتان درست است و اگرچه این نیاز شما به استاد واصل به خدا را نفی نمی‌کند ولی حداقل جای امیدواری زیادی دارد که تابحال راه را درست رفته باشید. اما بدانید که نفس پیچیدگی‌های زیادی دارد، درست کاری را که مطمئن هستیم برای خداست وقتی انجامش تمام می‌شود و مدتی بعد مرورش می‌کنیم می‌بینیم که در اصل برای فلان دلیل انجامش داده بودیم و حواسمان نبود و گمان می‌کردیم که برای خداست. انگار که نفس انسان یک سیستم دفاعی هوشمند داشته باشد که نگذارد راحت یک کار درست را تر و تمیز فقط برای بندگی خداوند انجام دهیم.

در مورد اینکه در باره‌ی نامحرم گفتید، بحث از این هم فراتر است. اگر روی خودتان مدتی دقت کنید احتمالاً شما هم این موضوع را بهتر درک می‌کنید. در یک جمع که هم خانم هست و هم آقا یک هیجانی در عمق وجود هست که مانع آرامش روان است ولی اگر از شخص در این محیط سؤال شود که آیا هیجانی دارید انکار می‌کند، مثل کسی که یک صدای مداوم در گوشش باشد و دیگر آن را نمی‌شنود تا اینکه صدا قطع شود، بعد تازه می‌گوید یک صدایی بود که الآن نیست! حقیر آن موقع که نگاهم به کنترلم درآمده بود از حضور نامحرم این به هم خوردن آرامش را کامل احساس می‌کردم. بعدها دیدم که در محیط‌های کاملاً مردانه خیلی آرامش بیشتری دارم. خیلی عجیب است که دیدم در حضور نامحرم خلوص کارهایم به شدت کم می‌شد، انگار که بر خلاف میلم هر کاری که می‌کردم مقداری از آن برای جلب توجه ایشان بوده است! حتی خیلی‌وقتها آن نامحرم‌ها را نمی‌شناختم یا اگر میشناختم می‌دانستم که برایم مناسب هم نیستند که توجهشان مطلوبم باشد ولی باز ...! گاهی آدم به نفسش که نگاه می‌کند از چیزی که هست خجالت می‌کشد. خدا کند که روزی نگاه نفس به ملکوت افتد و از این ظاهر کثیف نگاه بردارد تا اماره‌ بودنش را با مطمئنه بودن جایگزین کند. موقع انتخاب کار خیلی سعی کردم محیطی کاملاً مردانه پیدا کنم که جوّش هم غربزده روشنفکرمآب نباشد و شکر خداوند منان محل کارم الآن مردانه است و پر از مؤمنانی که جوّ را پر کرده‌اند از یاد خدا، الحمدلله. ان شاء الله با نجات از جوّ دانشگاه شما هم کار مناسبی پیدا کنید که از شر جوّ فرهنگی آخرالزمان حفظتان کند و کمتر آتش در دستتان آزارتان دهد. در حدیث است که کسی که می‌تواند در خانه بماند بهتر است که بماند، یعنی کار در خانه پیدا کنید و سالم بمانید بهتر است از اینکه بخاطر پیشرفت مادی و مقامی تن به هر کار و هر محل کاری بدهید. البته ظرفیت انسان‌ها متفاوت است و ان شاء الله هرآنچه خیرتان است نصیبتان شود و بر نعمات خداوند هرچه که بد شکرگزار باشید

اینها نکاتی بود که در کنار پاسخ کارشناس محترم به ذهنم رسید.
روی دعایتان حساب می‌کنم

سلام علیکم مؤمن!
در قرآن به پناهگاهی اشاره شده که در حدیث توضیح داده شده است، ما که پناه بردیم خیلی مناسب و خوب بود و سریع جواب داد شما هم پناه ببرید حتماً مفید است:

إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِّنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُ‌وا فَإِذَا هُم مُّبْصِرُ‌ونَ [الأعراف، ۲۰۱]
كسانى كه پرهيزگارى كردند چون وسوسه‌اى از شيطان به آنان رسد [خداى را] ياد كنند، پس آنگاه بينايان باشند.

سؤال اینجاست که باتقایان چه ذکری بگویند که برایشان رفع شیطان و در نتیجه رفع وسوسه نماید؟

التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري عليه السلام، ص: ۳۹۶-۳۹۸
ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ... أَلَا فَاذْكُرُوا يَا أُمَّةَ مُحَمَّدٍ، مُحَمَّداً وَ آلَهُ عِنْدَ نَوَائِبِكُمْ وَ شَدَائِدِكُمْ لِيَنْصُرَ اللَّهُ بِهِ مَلَائِكَتَكُمْ عَلَى الشَّيَاطِينِ الَّذِينَ يَقْصِدُونَكُمْ.
فَإِنَّ كُلَّ وَاحِدٍ مِنْكُمْ مَعَهُ مَلَكٌ عَنْ يَمِينِهِ يَكْتُبُ حَسَنَاتِهِ، وَ مَلَكٌ عَنْ يَسَارِهِ يَكْتُبُ سَيِّئَاتِهِ، وَ مَعَهُ شَيْطَانَانِ مِنْ عِنْدِ إِبْلِيسَ يُغْوِيَانِهِ، فَإِذَا وَسْوَسَا فِي قَلْبِهِ، ذَكَرَ اللَّهَ وَ قَالَ:
لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ، وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبِينَ، خَنَسَ الشَّيْطَانَانِ- ثُمَّ صَارَا إِلَى إِبْلِيسَ فَشَكَوَاهُ وَ قَالا لَهُ: قَدْ أَعْيَانَا أَمْرُهُ، فَأَمْدِدْنَا بِالْمَرَدَةِ. فَلَا يَزَالُ يُمِدُّهُمَا حَتَّى يُمِدَّهُمَا بِأَلْفِ مَارِدٍ، فَيَأْتُونَهُ، فَكُلَّمَا رَامُوهُ ذَكَرَ اللَّهَ، وَ صَلَّى عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبِينَ- لَمْ يَجِدُوا عَلَيْهِ طَرِيقاً وَ لَا مَنْفَذاً.
قَالُوا لِإِبْلِيسَ: لَيْسَ لَهُ غَيْرُكَ تُبَاشِرُهُ بِجُنُودِكَ- فَتَغْلِبَهُ وَ تُغْوِيَهُ، فَيَقْصِدُهُ إِبْلِيسُ بِجُنُودِهِ.
فَيَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى لِلْمَلَائِكَةِ: «هَذَا إِبْلِيسُ قَدْ قَصَدَ عَبْدِي فُلَاناً، أَوْ أَمَتِي فُلَانَةَ بِجُنُودِهِ أَلَا فَقَاتِلُوهُمْ» فَيُقَاتِلُهُمْ بِإِزَاءِ كُلِّ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ مِنْهُمْ، مِائَةُ [أَلْفِ‏] مَلَكٍ، وَ هُمْ عَلَى أَفْرَاسٍ مِنْ نَارٍ- بِأَيْدِيهِمْ سُيُوفٌ مِنْ نَارٍ وَ رِمَاحٌ مِنْ نَارٍ، وَ قِسِيٌّ وَ نَشَاشِيبُ «1» وَ سَكَاكِينُ وَ أَسْلِحَتُهُمْ مِنْ نَارٍ، فَلَا يَزَالُونَ يُخْرِجُونَهُمْ وَ يَقْتُلُونَهُمْ بِهَا، وَ يَأْسِرُونَ إِبْلِيسَ، فَيَضَعُونَ عَلَيْهِ تِلْكَ الْأَسْلِحَةِ- فَيَقُولُ: يَا رَبِّ وَعْدَكَ وَعْدَكَ، قَدْ أَجَّلْتَنِي إِلَى يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ.
فَيَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى لِلْمَلَائِكَةِ: «وَعَدْتُهُ أَنْ لَا أُمِيتَهُ، وَ لَمْ أَعِدْهُ أَنْ لَا أُسَلِّطَ عَلَيْهِ السِّلَاحَ وَ الْعَذَابَ وَ الْآلَامَ، اشْتَفُوا «2» مِنْهُ ضَرْباً بِأَسْلِحَتِكُمْ فَإِنِّي لَا أُمِيتُهُ» فَيُثْخِنُونَهُ بِالْجِرَاحَاتِ ثُمَّ يَدْعُونَهُ، فَلَا يَزَالُ سَخِينَ الْعَيْنِ «3» عَلَى نَفْسِهِ- وَ أَوْلَادِهِ الْمَقْتُولِينَ- وَ لَا يَنْدَمِلُ شَيْ‏ءٌ مِنْ جِرَاحَاتِهِ- إِلَّا بِسَمَاعِهِ أَصْوَاتَ الْمُشْرِكِينَ بِكُفْرِهِمْ.
فَإِنْ بَقِيَ هَذَا الْمُؤْمِنُ عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ وَ ذِكْرِهِ، وَ الصَّلَاةِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، بَقِيَ عَلَى إِبْلِيسَ تِلْكَ الْجِرَاحَاتُ، وَ إِنْ زَالَ الْعَبْدُ عَنْ ذَلِكَ، وَ انْهَمَكَ فِي مُخَالَفَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَعَاصِيهِ، انْدَمَلَتْ جِرَاحَاتُ إِبْلِيسَ، ثُمَّ قَوِيَ عَلَى ذَلِكَ الْعَبْدِ حَتَّى يُلْجِمَهُ- وَ يُسْرِجَ عَلَى ظَهْرِهِ وَ يَرْكَبَهُ، ثُمَّ يَنْزِلُ عَنْهُ وَ يُرْكِبُ عَلَى ظَهْرِهِ شَيْطَاناً مِنْ شَيَاطِينِهِ، وَ يَقُولُ لِأَصْحَابِهِ:
أَ مَا تَذْكُرُونَ مَا أَصَابَنَا مِنْ شَأْنِ هَذَا ذَلَّ وَ انْقَادَ لَنَا الْآنَ حَتَّى صَارَ يَرْكَبُهُ هَذَا.
ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: فَإِنْ أَرَدْتُمْ أَنْ تُدِيمُوا عَلَى إِبْلِيسَ سُخْنَةَ عَيْنِهِ- وَ أَلَمَ جِرَاحَاتِهِ فَدَاوِمُوا عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ وَ ذِكْرِهِ، وَ الصَّلَاةِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ إِنْ زِلْتُمْ عَنْ ذَلِكَ كُنْتُمْ‏ أُسَرَاءَ إِبْلِيسَ فَيَرْكَبُ أَقْفِيَتَكُمْ «1» بَعْضُ مَرَدَتِهِ «2».

در این حدیث که در بحارالأنوار و البرهان هم آمده ذکر شده است که هرکه بگوید «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ، وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبِينَ» شیاطین به او راه نمی‌یابند، به سراغ ابلیس می‌روند که چاره کند و او لشگریان اضافه می‌فرستد و باز مؤمن این ذکر را می‌گوید و آنها راه نمی‌یابند تا اینکه شیاطین به ابلیس می‌گویند فقط خودت از پس او برمی‌آیی و ابلیس خودش به همراه لشگریانش به سراغ آن مؤمن می‌اید و اگر باز همین ذکر بیان شد خداوند لشگری از فرشتگانش را به کمک مؤمن می‌فرستد که شیاطین را و فرزندان ابلیس را می‌کشند و قصد ابلیس را هم می‌کنند که ابلیس با حال زار به خداوند می‌گوید که به من مهلت داده‌ای خداوند هم میفرماید از مرگ مهلت داری نه از جراحت و فرشتگان آسیب بسیار بر او وارد می‌کنند و شیاطین باقی‌مانده دست خالی از میدان جنگ برمیگردند درحالیکه هم عزادارند و هم منتظر فرصت انتقام. پس اگر مؤمن یک سره این ذکر را داشته باشد و از بدیها دوری بجوید ابلیس پیوسته در رنج شکست خود باشد اما اگر آن مؤمن به گناهی روی کرد و از سپر محافظت خداوند بیرون شد ابلیس و جنودش فرصت را غنیمت شمرده و بر پشت او یکی پس از دیگری سوار می‌شوند و سعی دارند تا انتقام خود را به سختی از او بگیرند. البته بدیهی است که این ذکر برای کسی اثر خواهد داشت که در زمان انجام گناه در دل آرزوی انجام گناه را نداشته باشد و برای گفتن این ذکر باید حواسش باشد که گفتن آن یعنی اعلام جنگی خونین به ابلیس و باید مراقب خود از بعد از آن بیشتر باشد.

اینها تنها اذکار موجود نست، کلاً صلوات بر پیامبر خدا صل‌الله‌علیه‌وآله و لعن دشمنان آنها راه مناسبی برای دور شدن از وساوس است، ذکر لا حول و لا قوة الا بالله هم ذکر بلندی است که در تفسیر ان آمده «َ لَا حَوْلَ عَنْ مَعْصِيَةِ اللَّهِ إِلَّا بِعِصْمَتِهِ وَ لَا قُوَّةَ عَلَى طَاعَتِهِ إِلَّا بِعَوْنِهِ». در حدیث دیگری هم آمده که:
وَ سَأَلْتُ الْعَالِمَ ع عَنِ الْوَسْوَسَةِ وَ إِنْ كَثُرَتْ قَالَ لَا شَيْ‏ءَ فِيهَا تَقُولُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ «1» وَ فِي خَبَرٍ آخَرَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّه‏

حرز امام علی علیه‌السلام هم جملات تکان‌دهنده‌ای دارد که نوشته شده همراه دارنده‌ی آن از بسیاری آفات از جمله وساوس در امان خواهد بود. مسائل دیگری هم هست مثل اینکه شستن سر با سدر وسوه را ۴۰ روز از انسان دور می‌کند. دور شدن وسوسه البته به معنای معصوم شدن از گناه نیست، یعنی اگر کسی بخواهد گناه نکند وسوسه که نباشد ایمن است مگرنه کسی که دوست داشته باشد گناهی را بکند وسوسه نیاز ندارد و خودش راغب هست و اغوای اضافه نمی‌خواهدک.

خداوند در این جنگ با شیاطین ظاهر و باطن کمکتان کند و با دعای شما ما رو هم کمک کند.

[=Microsoft Sans Serif]

چرا آدمهای ساده؟ باید گفت ادمهایی که ایمان و اراده ضعیف تری دارند. چون تنها آن دسته ای از انسانها میتوانند دربرابر خواهشهای نفسانی مقاومت کنند که ایمان مستحکمی دارند...

[=Microsoft Sans Serif]

[=Microsoft Sans Serif]

در کل نمیشود گفت که این کار برای چه کسانی ساده است و برای چه کسانی ساده نیست. ...

ممکن هست برای بعضی از زنان ساده تر از بعضی از مردان باشد. ممکن هم هست برای گروهی از مردان خیلی ساده تر از گروهی از زنان باشد و این برمیگردد به میزان ایمان و تقوای اشخاص نه جسم و روان افراد.

وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا

و هر كس از خدا پروا كند [خدا] براى او راه بيرون‏ شدنى قرار مى‏ دهد
فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَ اتَّقَى‌ (5)

امّا آنکه [ حقّ خدا را ] داد و پروا داشت ،

وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنَى‌ (6)

و [ پاداش ] نیکوتر را تصدیق کرد ،

فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى‌ (7)
بزودى راهِ آسانى پیش پاى او خواهیم گذاشت .


وَ أَمَّا مَنْ بَخِلَ وَ اسْتَغْنَى‌ (8)

و امّا آنکه بخل ورزید و خود را بى‏نیاز دید ،

وَ کَذَّبَ بِالْحُسْنَى‌ (9)

و [ پاداش ] نیکوتر را به دروغ گرفت ،

فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى‌ (10)

بزودى راهِ دشوارى به او خواهیم نمود .

اما یک دلیل: همان امری که باعث میشود شما سختی حفظ عفت را به آقایان نسبت دهید، همان امر از سوی ایشان میتواند بعضی از زنان را به سادگی تحت تاثیر قرار داده و در مقابل شکننده نماید و مسبب ویرانی ایمان آنها شود.

و همینطور عوامل متعدد دیگری هست که بهتره کارشناسان در موردش نظر دهند... پس کار برای خانمها هم ساده نیست و عوامل گوناگون پیمودن این مسیر را برایشان صعب و سخت میکند.

عواملی که عمدتا برای مردها وجود ندارد و ایشان هم میتوانند بگویند که حفظ تقوا برای زنان سختتر از مردان هست. مثلا اینکه آدم از گرسنگی میمیرد اما از رفع نکردن نیاز جنسی کسی تا بحال نمرده...

مهمترین بالاترین پرافتخارترین با ارزش ترین ارزان ترین پرثمر ترین زیباترین برترین حالت ممکن برای انسان این است که تحت هر شرایطی خدا با اوست و در قلب است...اگر انسان به این حقیقت برسید که در اوج گناه چه در اوج پاکی و ایمان خداست بهترین عشق برای او...اگر بفهمد که هیچ چیز جز خدا مهم نیست آنگاه مابقی اعمال او خودبخود اوج ریاضت نفس می شوند ولو گناهان کبیره....الله مبدل گناهان است...پس بیشتر از اینکه بفکر ترک گناه و انجام ثواب باشیم بهتر است فقط به فکر خود خدا باشیم آنگاه همه چیز داریم

با عرض سلام و تشکر از پاسخ شما

البته اینکه فرمودید ، یعنی توجه به حضور خدا و ایمان به آمدن قیامت که یوم تبلی السرائر هست ، چیزیست که اکثریت مومنین رعایت میکنند و جزئی از زندگیشان هست.. اما عواملی باعث میشود که به خود جرات گناه دهند از جمله این عوامل مهربانی خداوند پرده پوشی او و عالم بودن بر احوال انسانهاست و اینکه خواهد بخشید...

یا توجیهات دیگری که میشنویم. مثل این توجیه که خداوند زیبایی را دوست دارد و زیباییها را برای ما انسانها آفریده تا از آن بهره بریم نه اینکه بپوشانیم و مخفی کنیم...

بله دوست عزیز برداشت سطحی نتیجه ی خوبی نداره..
بخشی از منظور خداوند از اینکه زینت خودتون رو درمساجد استفاده کنید همین این هست که زیبایی و لباس زیبا و ظاهر زیبای خودرا هنگامه ملاقات با او بکار ببریم.. عطر خوب.. عطری که در عروسی ها به خودمون میزنیم.. نه اینکه برای نماز اورانیوم غنی شده بزنیم برای عروسی عطری و اسپری که از نظرما خوش بو تره.. یا امثال دیگه، لباس شیک و تمیز.. نه اینکه فقط برای ملاقات با انسانها بکار برن..!

[="Microsoft Sans Serif"]درود :Gol:

[="Microsoft Sans Serif"]

[=Microsoft Sans Serif]درود :Gol:

سپاس از کارشناس گرامی.
بنده از بسیاری از سخنان شما، به ویژه به عنوان یک کارشناس عرفان، شگفت‌زده شدم.
گمان کنم اگر پاسخ یک پرسش بنده داده شود، این گفت و گو به پایان برسد.

[=Microsoft Sans Serif]درود:Gol:[=Microsoft Sans Serif]

با عرض سلام :Gol:

و در این آیه نیز میفرماید:

وَلْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ نِكَاحًا حَتَّى يُغْنِيَهُمْ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ...
﴿۳۳﴾

و كسانى كه [وسيله] زناشويى نمى‏ يابند بايد عفت ورزند تا خدا آنان را از فضل خويش بى‏ نياز گرداند
[=microsoft sans serif]
از اینرو اصرار شما بر اینکه همه نمیتوانند عفت بورزند پس منظور آیه عفت کامل نیست ، صحیح نمیباشد. چون منظور آیه از عفت، برقرار نکردن رابطه جنسی نامشروع است. و اینکار کامل و ناقص ندارد. یا انسان مرتکب زنا میشود یا نمیشود..

[=Microsoft Sans Serif][=Microsoft Sans Serif]

پس در اصل آنچه که آتش گناه را شعله ور میکند همان غریضه جنسی است که کششی است از سوی دوطرف...مگر اینکه یک طرف آنقدر معصوم باشد که فریب بخورد. یا از اجبار تن به اینکار بدهد که اینها دیگر حسابش جداست....

[=Microsoft Sans Serif][=Microsoft Sans Serif]

بحث ما در مورد گناهان جنسی است. سخن بنده هم در اینباره بود.

شما میفرمایید خداوند بین زن و مرد زمینه های ارتکاب گناه را تقسیم کرده؟ به یکی گفته تو بیشتر در زمینه جنسی گناه کن و به دیگری گفته تو بیشتر در زمینه دیگری گناه کن تا تعادل برقرار شود؟

این دیدگاه اشتباهه چون اصلا هدف خداوند از خلقت این نیست که انسانها گناه کنند. هدف بندگی است. منتها لازم است انسانها نفس خود را تربیت کنند.

با تربیت نفس نقطه ضعفها هم برطرف میشود و دیگر مشکلاتی که شما آنها را لاینحل میدانید آنقدر بزرگ جلوه نمیکند که نتوان از پس آن برآمد...

[=Microsoft Sans Serif][=Microsoft Sans Serif]

[=Microsoft Sans Serif][=Microsoft Sans Serif]

بله نگاه کردن را مفید دانستید اما از سوی دیگر چنین فرمودید:

شما اول با روزه گرفتن و کارهایی که از نظر خودتان فقط برای عرفا مفید میدانید ، مخالفت کرده و سپس فرمودید عفت خواسته شده از افراد مختلف متفاوت است و مثلا از همه عفت نگاه یا عفت سخن گفتن با نامحرم خواسته نشده.
اما غافل از اینکه بی عفتی و روابط نامشروع ثمره ی نداشتن عفت نگاه و عفت کلام است..

در پست قبلی مشخص شد منظور از حفظ عفت، جلوگیری از ارتکاب رابطه نامشروع است.

با این وصف آیا باز هم شما اصرار دارید که روزه و دعا و دیگر موارد هیچ اثری در جلوگیری از گناه ندارد و تنها راهش نوشیدن آب یا همان عمل خلاف شرع است؟

[="Microsoft Sans Serif"]درود :Gol:

با عرض سلام

جناب آبرنگ با تشکر از توضیحات. به نظر میاید تا حد زیادی توافق نظر داریم اما فقط یک نکته لازم به عرض است و آن اینکه روی سخن خداوند در قرآن کریم انسانهایی هستند که عقل دارند اما عقلشان را بکار نمیبندند.

افرادی که بقول شما عقل معاد ندارند، یا اینکه دارند اما نمیخواهند از این عقل استفاده کنند، این افراد اصلا دغدغه اینکه خداوند به چه چیز امر کرده و از چه چیز نهی کرده را ندارند و اگر هم (اشتباها) کاری مافوق طاقتشان انجام دهند(روزه) و از دین زده شوند بسته به اینکه چقدر عقل داشته اند مواخذه میشوند.

هرکس به اندازه ی تواناییهایی که خداوند به او داده است چه از لحاظ عقلانی و چه جسمانی مواخذه میشود و نه بیشتر.

پس این مساله که همگان طاقت انجام این کارها را ندارند نباید مانع ترویج راههای جلوگیری از طغیان این غریزه شود.