+++ فضـائل و سیره‌ي فـردى امـام على(ع)+++

زن گفت: على بن ابیطالب شوهر مرا به بعضى از ثغور فرستاد، در آنجا كشته شد، چند طفل یتیم براى من گذاشت، احتیاج مرا وادار كرده براى مردم خدمت كنم، تا خود و اطفالم را تأمین نمایم.

امام سلام الله علیه از آنجا بازگشت، شب را با ناراحتى به روز آورد، سپس زنبیلى كه در آن طعام بود برداشت و قصد خانه زن كرد، بعضى از یارانش گفتند: بگذارید ما ببریم فرمود: كیست كه بار مرا در قیامت بردارد؟

چون به درخانه زن رسید، زن پرسید كیست؟ فرمود: من همان بنده خدا هستم كه دیروز مشك آب را براى تو آوردم، در را باز كن براى بچه‏هایت طعام آورده‏ام. زن گفت: خدا از تو راضى باشد و میان من و على بن ابیطالب حكم كند، سپس در را باز كرد، امام داخل شد، فرمود: من كسب ثواب را دوست دارم، مى‏خواهى تو خمیر كن و نان بپز و من بچه ‏ها را آرام كنم و یا من خمیر كنم تو آنها را آرام كنى؟

زن گفت: من به نان پختن آگاهترم، زن شروع به خمیر گرفتن كرد، امام گوشت را آماده كرد، لقمه لقمه به دهان اطفال گوشت و خرما مى‏گذاشت و به هر یك مى‏فرمود: على را حلال كن در حق تو قصور شده است . چون خمیر آماده شد، زن گفت: بنده خدا تنور را آتش كن، امام صلوات الله علیه تنور را آتش كرد، حرارت شعله به چهره آن انسان مافوق مى‏رسید مي‏گفت: بچش یا على این سزاى كسى است كه زنان بیوه و اطفال یتیم را ضایع كند،

در این میان زنى از همسایه داخل خانه شد او امیرالمؤمنین (ع) را شناخت به زن صاحب خانه گفت: واى بر تو این كسیت كه براى تو تنور را آتش مى‏كند؟ زن جواب داد مردى است كه به اطفال من رحم كرده است، زن همسایه گفت: واى بر تو این امیرالمؤمنین على بن ابیطالب است . آن زن چون امام را شناخت پیش دوید و گفت: «و احیائى منك یا امیرالمؤمنین» اى امیر مؤمنان از شرمندگى آتش گرفتم، مرا ببخشید، امام (ع) فرمود: «بل واحیائى منك یا امه الله فیما قصرت فى حقك» بلكه من از تو شرمنده‏ام اى كنیز خدا در حق تو قصور شده است.