نقد کرامات علما و عرفای شیعه

با سلام و عرض ادب؛
آن چه از کرامات اولیاء شنیدید، انکار نکنید، زیرا خداوند قادر بر همه چیز است . چنان که معجزات را به انبیا عنایت کرده است، می ‏تواند کرامات و قدرت انجام کارهای خارق العاده را به اولیای خویش عنایت نماید.
اما هر چه هم شنیدید و خواندید، زود هم باور نکنید، زیرا اولاً مدعیان دروغین در جامعه کم نیستند . اغراق و غلوّ و گزافه گویی مریدانِ یک شخصیت زنده یا مرده درباره کمالات وی امری رائج است.
توانایی انجام کارهای خارق‏العاده، ویژه اولیای الهی نیست، بلکه راه‏های متعددی برای کسب این توانایی وجود دارد؛ مانند: جادوگری، کیمیا و استفاده از علم شیمی، ارتباط با جن، تردستی، چشم بندی، طلسمات، علوم غریبه و .....
عارفان و سالکان پاکی که به این مقامات دست یافته ‏اند، از راه تقوا و پرهیز کاری و مناجات ‏های خلوت و جلوت و پرهیز از دنیا گرایی بوده است. خداوند راه تکامل را برای همگان باز گذاشته است.
استادِ عارف حسن زاده آملی در درس‏ ها توصیه‏ می‏ فرمود:
عزیزان! هیچ گاه عبادت و مناجات و ریاضت را به قصد رسیدن به این کمالات و توانائی‏ ها انجام ندهید، زیرا ممکن است خداوند شما را محروم نکند و آن توانایی‏ ها را به شما عنایت کند، اما خداپرست نبوده ‏اید، بلکه تاجر و خود پرست بوده‏ اید که با یک تجارت مزد خود را از خدا گرفته‏ اید و در قیامت استحقاق مزد دیگری ندارید. خداوند در هر زمانی اولیا و حجت‏هایی در زمین دارد و الان هم هستند،
اما:
هر که را اسرار حـــق آموختند مُهر کردند و دهانش دوختند
کرامات بزرگان در صورتی قابل اعتماد است که مستند باشد و مخالف آن نقل نشده باشد. علاوه بر آن که معمولاً اولیای الهی از تشکیل حلقات و مرید پروری و ادعاها در این موضوعات پرهیز می کنند.

با سلام
ما نیز به این مهم اشاره کرده ایم :
هر که را اسرار حـــق آموختند مُهر کردند و دهانش دوختند
کرامات بزرگان در صورتی قابل اعتماد است که مستند باشد و مخالف آن نقل نشده باشد. علاوه بر آن که معمولاً اولیای الهی از تشکیل حلقات و مرید پروری و ادعاها در این موضوعات پرهیز می کنند.
کابر گرامی؛
خودتان نیز فرموده اید مدرک مستندی وجود ندارد. به صرف یک ادعا موضوعی نه اثبات می شود و نه نفی. در این گونه موارد که تحصیل یقین ممکن نیست، نه به طور کلی نفی کنید و نه بپذیرید. بلکه با توجه به این که این امکان وجود دارد سعی کنید با سکوت خود، مسیر تقوی را طی کنید.

سلام
چرا غیر منطقی است؟

چرا از بین این سه احتمال، احتمال اول را انتخاب کردید؟
اتفاقا می توان به راه سوم اعتماد کرد و دلیل آن اعتبار خود علامه است.
همین اندازه که نقل مخالفی نیز وجود نداشته باشد، برای پذیرش کافی است. که قبلا نیز به آن اشاره شد:

علاوه بر آن که ناقلین نیز مهم هستند اگر ناقلین این موضوع از کسانی باشند که کلام ایشان معتبر است، نقل ایشان را می توان پذیرفت.
یکی از راه های اعتماد به این گونه نقل ها بررسی سندی آن است که چه کسانی آن را نقل کرده اند. اگر ناقلین و در واقع راویان معتبر باشد به آن اعتماد می کنیم. دقیقا عین همان که در بحث بررسی سند روایات انجام می شود.
با این راهکار، موضوع ابهام در نقل کرامات بزرگان و به قول شما "بت سازی" نیز حل می شود.
چنان چه تمایل به بررسی موضوع از این زاویه دارید می توانید موضوع را در انجمن قرآن و حدیث مطرح کنید تا همکاران معزز پاسخ دهند.
موفق باشید.

عرض سلام و ادب؛

سپاس و عرض ارادت :Gol:

مرحبا بناصرنا
:hamdel:

سلام
برای بررسی سند، به انجمن حدیث مراجعه کنید و موضوع را با ایشان مطرح کنید.

کاربر گرامی؛
اول :
از نظر اخلاقی اصل اولیه اعتماد به قول مومن عادل و حمل گفتار او به صحت است. مگر این که دلیلی بر خلاف آن نقل شود و یا به هر شکلی یقین به عدم تطابق آن با واقعیت داشته باشیم.
دوم :
اگر این گونه باشد که شما می گویید بسیار خوب است. زیرا در صورتی ناقل علما باشند، اعتماد بر نقل تک تک ایشان خالی از وجه نیست.
سوم :
برخی از این نقل ها، شهادت بزرگان بر منقولات است. و می دانیم که شهادت بر صدق موضوعی و یا عدم کذب از شاهد عادل پذیرفته می شود.
چهارم:
شبهه شما با روشن شدن اعتبار ناقلین حل می شود و این امر مربوط است به اعتبار سنجی راوی که در بخش حدیث به این مهم پرداخته می شود و گرنه در مباحث اخلاقی اصل همان است که در بند اول گذشت و شما چه اعتباری بالاتر از نقل بزرگان و مراجعی که هر یک خود از فحول هستند، می خواهید؟!

با سلام
بزرگی از شماست.
در پست 17 پاسخی نداده اید و یا بنده متوجه نشدم!
این یک امر طبیعی است که یک سفر بین شهری در زمان های قبل برخی سوار بر مرکب بوده اند و برخی نیز پیاده بوده اند. کمک پیاده به سواره نیز تا زمانی که با اقتضائات ادب تنافی نداشته باشد، امر ناپسندی نیست. این چه امر غیر بدیهی است که شما از آن به غیر منطقی تعبیر کرده اید؟!
علاوه بر آن که علامه حلی تا زمانی که حضرت را نمی شناختند بر مرکب سوار بوده اند اما بعد از شناخت از روی مرکب به پای حضرت افتاده اند که این نیز مقتضای ادب بوده است.

در پست های قبل گفتیم هر ادعایی پذیرفته نمی شود بلکه ادعاهای کرامات و .... در صورتی قابل اعتماد است که :

سلام
این سخن شما محل تامل است. آیا واقعا افتادن تازیانه حکمت می خواهد؟!!!!!!!!

آیا نظر شما تخصصی است؟!
قبلا هم عرض کردم اعتبار سنجی سلسله راویان در حوزه متخصصین حدیث است که تا چه اندازه می توان به سخنان راویان در منقولات اعتماد کرد؟

به نظر به سخن چه کسانی باید اعتماد کرد ؟

سلام و عرض ادب،
ظاهرا شما قصد نداريد موضوع را در انجمن تخصصي آن پيگيري كنيد. خوب منعي ندارد ما نيز طبق ضوابط انجمن هاي علمي سايت عمل مي كنيم و در اين جا و به عنوان آخرين مطالب در اين خصوص عرض مي كنم :

ظاهرا شما همه را با يك ديد مي نگريد! آيا ادعاي علامه حلي را به عنوان يك عالم با تقواي مسلمان با يك فرد عادي كه او نيز مسلمان است يكي مي دانيد؟!
و بلكه اگر طرف شما يك عالم متقي نمي بود،‌ بر اساس آيات قرآن اصل اوليه حسن ظن و حمل بر صحت گفتار و رفتار انسان مومن و متقي است. مگر نه اين است كه قرآن مي فرمايد:
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ (1) اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد! از بسيارى از گمان ها بپرهيزيد، چرا كه بعضى از گمانها گناه است.
لذا در روايات دستور داده شده كه :
ضَعْ أَمْرَ أَخِيكَ عَلَى أَحْسَنِهِ حَتَّى يَأْتِيَكَ مِنْهُ مَا يَغْلِبُكَ وَ لَا تَظُنَّنَّ بِكَلِمَةٍ خَرَجَتْ مِنْ أَخِيكَ سُوءاً وَ أَنْتَ تَجِدُ لَهَا فِي الْخَيْرِ مَحْمِلًا (2)اعمال برادرت را بر نيكوترين وجه ممكن حمل كن، تا دليلى بر خلاف آن قائم شود، و هرگز نسبت به سخنى كه از برادر مسلمانت صادر شده گمان بد مبر، ما دام كه مى‏ توانى محمل نيكى براى آن بيابى.
اعتماد و حمل بر صحت گفتار مومن تا زمان ظهور و بروز خلاف كه در اين روايت به آن اشاره شده است همان است كه از ابتدا تا كنون ما درباره آن سخن گفته ايم .(لطفا دقت کنید)

پي نوشت ها:
1. حجرات (49) آيه 12.
2. شيخ حر عاملى، وسائل الشيعة، مؤسسه آل البيت عليهم‏السلام قم، 1409 هجرى قمري،‌ج 12،‌ص 302 .

قرآن مي فرمايد :
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِنْ جاءَكُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا (1) اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد! اگر شخص فاسقى خبرى براى شما بياورد، درباره آن تحقيق كنيد.
اين آيه از آيات محكمى است كه دلالت بر" حجيت خبر واحد" حتى در" موضوعات" دارد. جمعى از علما نيز براى حجيت خبر واحد به اين آيه استدلال كرده‏ اند.(2)
نمى‏ توان انكار كرد كه مساله اعتماد بر اخبار موثق اساس تاريخ و زندگى بشر را تشكيل مى‏ دهد، به طورى كه اگر مساله حجيت خبر واحد عادل يا موثق از جوامع انسانى حذف شود بسيارى از ميراث هاى علمى گذشته، و اطلاعات مربوط به جوامع بشرى، و حتى مسائل زيادى از آنچه امروز در جامعه خود با آن سر و كار داريم به كلى حذف خواهد شد، و نه تنها انسان به عقب باز مى‏ گردد، بلكه گردش چرخ هاى زندگى فعلى او نيز متوقف خواهد شد.
البته ولى به همان اندازه كه حجيت خبر واحد ثقه به زندگى سامان مى‏ بخشد، تكيه بر اخبار غير موثق بسيار خطرناك، و موجب از هم پاشيدگى نظام جامعه‏ ها است(لطفا دقت کنید)
بر اساس اين آيه همين اندازه كه در سلسله نقلي ،‌جمعي از علما و فحول از بزرگان باشند،‌ كه هر يك خود عادل هستند،‌ مي توان به آن قول اعتماد كرد.(لطفا دقت کنید)
علاوه بر آن كه اگر بنا بود جمعي محضر امام عليه السلام را درك كرده باشند خوب همه نقل مي كردند و ديگر شبهه اي نبود!
اما اينكه آيا امكان ملاقات با حضرت وجود دارد يا نه ؟ آيا اين ملاقات ها فردي خواهد بود يا جمعي؟ موضوع ديگري است كه بايد بعدا درباره آن بحث شود.

البته اين خيلي خوب است كه انسان از هر كسي هر ادعايي را نپذيرد اما آيا امثال علامه ،‌هر كسي است ؟!
اين كه شما به كسي اعتماد نداريد يعني سوء ظن به همه و اين محل تامل است. كمي بينديشيد بينيد دين اسلام از شما چه مي خواهد؟(لطفا دقت کنید)
اما اين كه به چه ادعايي مي توان اعتماد كرد؟،‌در پست هاي قبل جواب داده شد.

پي نوشت ها :
1. حجرات (49) آيه 6 .
2. مكارم شيرازي و همكاران،‌تفسير نمونه ،‌دارالتب الاسلاميه ،‌ج 22،‌ص 155 .

كاربر گرامي؛
لازمه سخنان شما نه فقط حذف کلی از احادیث کتاب بحار و بلكه همه معارف ديني جز امثال واقعه غدير است. (لطفا دقت کنید)
مساله مهم وثوق و اعتماد به خود خبر است، منتها گاهى اين وثوق از ناحيه اعتماد به" شخص خبر دهنده" حاصل مى‏ شود، و گاه از قرائن ديگرى از بيرون، لذا در پاره ‏اى از موارد با اينكه گوينده خبر فاسق است ما به خبر او اطمينان پيدا مى‏ كنيم.
بنا براين اين وثوق و اعتماد از هر راهى حاصل شود، خواه از طريق عدالت و تقوا و صداقت گوينده باشد، و يا از قرائن خارجى، براى ما معتبر است، و سيره عقلا كه مورد امضاى شرع اسلام قرار گرفته، نيز بر همين اساس است.
به همين دليل در فقه اسلامى مى‏ بينيم در بسياري از موارد با اين كه راوي يك نفر است آنها از روى قرائنى به صحت خبر واقف شده‏ اند، روايت را معيار عمل قرار داده و بر طبق آن فتوا مي دهمند.
البته عكس آن نيز صادق است. گاه اخبارى نقل شده كه گوينده آن شخص معتبرى است ولى قرائنى از خارج ما را نسبت به آن خبر بدبين مى‏ سازد، اينجاست كه چاره ‏اى از رها كردن آن نداريم، هر چند گوينده آن شخص عادل و معتبرى است.
بنابراين معيار در همه جا اعتماد به خود" خبر" است، هر چند عدالت و صداقت راوى غالبا وسيله ‏اى است براى اين اعتماد؛ اما يك قانون كلى نيست (بسيار دقت كنيد)

[SPOILER]كاربر گرامي،‌
از آن جايي محل شبهه شما در اعتبار نقل ها و راويان است و بايد موضوع را در انجمن حديث برررسي كنيد،‌ تقاضا مي كنم شبهه تان در انجمن مذكور مطرح كنيد.[/SPOILER]

آيا هر جا كه عقل ناكار آمد بود،‌راه بر انسان بسته مي شود؟!
آيا فقط عقل حجيت دارد؟!
آيا اگر بنا بود فقط عقل حجت شرعي باشد،‌ ديگر كتاب خدا و روايات (سنت) و اجماع كه هر يك از ادله حجيت در شريعت هستند از چه چايگاهي برخوردار بودند؟!
آيا حجيت كتاب خدا و روايات (سنت) و اجماع يعني تخته كردن عقل؟!
و ؟؟؟؟؟؟!!!!!!!

سلام و عرض ادب؛
ارجاع همكاران به اين بخش درست بود و ما نيز تا به جايي كه شما مباحث مربوط به بررسي اعتبار راويان نبود،‌در محضر شما بوديم. به هر حال اميد است بخش هاي پاياني اين بحث براي همه ما مفيد بوده باشد.
موفق باشيد.:Gol:

سلام و عرض ادب؛
راه های رسیدن به یقین و پیدا کردن راه هدایت فراوان است و محدود به ابراز چند کرامت نیست. اولین آنها فطرت است. اگر کسی دنبال هدایت است کافی است قبل از گرفتن یقه بزرگان دین و علما، به هدایت فطرت خویش توجه کند و خود را از قید نفس آزاد کند.
توضیح مطلب این که :
خداوند در عمق جان و فطرت انسان میل به رشد و کمال و حق‏ جویی را قرار داده، اگر انسان این میل و کشش را در پرتو تعلیمات انبیا پرورش داد، مورد عنایت خاص خداوند قرار می‏ گیرد: والّذین اهتَدَوا زادَهُم هُدی ؛ آنان که هدایت را بپذیرند، خداوند هدایتشان را بیش تر می ‏کند و راه‏ های خودش را به آن‏ها نشان می‏ دهد. (1).
بر اساس آیه اهدنا الصّراط المستقیم (2):
1. هدایت پیمودن طریق تکامل است که انسان تدریجاً مراحل نقصان را پشت سر بگذارد و به مراحل بالاتر برسد.
2. هدایت گام نهادن در صراط مستقیم است.صراط مستقیم آیین خداپرستی و دین حقّ و پایبند بودن به دستور خداوند است.
3. هدایت یعنی تلاش جهت شناخت و پیروی از امامان معصوم. چون امام صادق(ع) فرمود: والله نحن الصراط المستقیم ؛به خدا سوگند ما (اهل بیت) صراط مستقیم هستیم. (3).
4. هدایت یعنی پیروی کامل از امام زمان، در زمان غیبت کبری، و دعا برای آن وجود نازنین؛ چون آن بزرگوار هادی و راهنمای بندگان خدا به راه صحیح و روش استوار است .هدایت تمام اهل ایمان از پرتو نور حضرت است، گذشته از این که حضرتش واسطه فیض برای تمام موجودات است.
و کلام آخر این که :
مهم ترین عامل هدایت انسان ،توسل و تمسک به قرآن و اجرا و عمل به احکام و قوانین آن است . قرآن مجید می فرماید :‌ "...تِلْکَ ءَایَـَت‌ُ الْقُرْءَان‌ِ وَ کِتَاب‌ٍ مُّبِین هُدًی وَ بُشْرَی‌َ لِلْمُؤْمِنِین‌َ ;(4)...این آیات قرآن و کتاب مبین است‌، وسیلة هدایت و بشارت برای مؤمنان است‌."
با این اوصاف و با وجود حجت هایی الهی چون کتب آسمانی، انبیاء الهی و اوصیاء ایشان جایی برای این نمی ماند که فرد بگوید برای هدایت من چرا علما کرامات خود را بیان نکردند. بر فرض این که بیان کنند باز هم فردی که به قول شما شکاک است، هیچگاه سخنان ایشان را نمی پذیرد.
البته حساب غلو ها و نسبت های بی جا در محل بحث ما روشن است اما آن چه حقیقت هم دارد باز هم پذیرفته نمی شد.

پی نوشت ها :
1. محمد(47) آیه 17
2. حمد(1) آیه‏ 5
3. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، دارالکتب الاسلامیه، ج 1 ص77
4. نمل‌(27) آیه 1ـ2

سلام ؛
با توجه به بخش پایانی این جانب در پست قبل، پاسخ این سوالتان روشن می شد.
بنده عرض نکرده که مقصود شما محدود بودن دامنه اسباب هدایت است. بلکه عرض بنده این بود که اگر کسی بخواهد راه هدایت را بیابد باید از راه قرآن و پیامبر و اوصیائش وارد شود و سایر راه ها براساس همین موارد ارزیابی شوند.
موارد بسیاری وجو د ارد که در نقل کرامات درست و نادرست با یکدیگر آمیخته شده اند و برای تشخیص درست و نادرست از آن نیاز است فردی که با سه راهبر قرآن و نبی و وصی آشنا است آن ها را ارزیابی کند.
لذا کسی که خواهان هدایت است بهتر است مایه هدایت خویش را از کسانی بگیرد که به منبع اصلی و وحی متصل اند.
ای چه بسا کسی در درستی و نادرستی کرامات شک و تردید کند اما کسی که دارای عقل سلیم باشد، در قرآن و نبی و وصی شک نمی کند.
اگر دقت کنید اصل موضوع این تاپیک نیز همین است که تا چه اندازه می توان به این نقل کرامات اعتماد کرد؟