چرا در دوران خلافت امام حسن از امام حسین در کنار ایشان خبری نیست؟

[=tahoma][=&quot]این تعبیر درست نمی باشد وامام حسین علیه السلام یاور وحامی برادر امامحسن علیه السلام بودند چه در زمان شش ماه خلافت برادرشان وچه در زمان صلح ایشان با معاویه در مطیع بوده امام حسین نسبت به امام حسن علیهما السلام این داستان شهادت می دهد [/][/]
[=tahoma][=&quot]يك روز كه معاويه , در حضور امام حسن (ع[/] ( [=&quot]وامام حسين (ع ) دهان آلوده اش را به بدگويى نسبت به امام حسن (ع ) و پدر بزرگوارشان اميرمؤمنان (ع ) گشود, امام حسين (ع ) به دفاع برخاست تا سخن در گلوى معاويه بشكند و سزاى ناهنجاريش را به كنارش بگذارد, ولى امام حسن [/]([=&quot]ع ) او را به سكوت و خاموشى فراخواند, امام حسين (ع ) پذيرا شد و به جايش بازگشت , آن گاه امام حسن (ع ) خود به پاسخ معاويه برآمد, و با بيانى رسا و كوبنده خاموشش ساخت .(1)[/][/]
[=tahoma][=&quot]همچنین عدم قیام امام حسین در زمان معاویه نشانگر این است که ایشان حتی در زمان امامت نیز پایبند به عهد نامه برادرشان بودند و نسبت به صلح وفاداری نشان دادند ، این سکوت امام حسین علیه السلام در مقابل معاویه آنهم بعد از شهادت امام حسن علیه السلام نمی تواند از روی ترس باشد چون ایشان وقتی كه معاويه از مردم براى ولايتعهدى يزيد, بيعت مي گرفت و عهد نامه ر انقض نمود به شدت با اومخالفت كرد, و هرگز تن به بيعت يزيد نداد و وليعهدى او را نپذيرفت و حتى گاهى سخنانى تند به معاويه گفت و يا نامه اى كوبنده براى او نوشت که نشان می دهد مدارای امام حسین علیه السلام جهت پایبندی به تعهد برادر یوده و هنگام نقض تهعد از طرف مقابل ایشان اعتراض می نمایند .(2)[/][/]
[=tahoma][=&quot]1.ارشاد مفيد, ص 173[/].[=&quot][/][/]
[=tahoma][=&quot]2.رجال كشى , ص 94 - كشف الغمة , ج 2, ص [/]206.[/][=tahoma][=&quot][/][/]

[=tahoma][=&quot]علاوه بر آنچه عرض شد مـوضـع امـام حـسـیـن علیه السلام در بـرابـر هـمـه تـصمیم ها و موضع گیری های امام حسن علیه السلام، موضع شـریـکـی هـمـکـار و یـاوری پـشتیبان بود[/][=&quot]. [/][=&quot]این حقیقتی است که پژوهش های تاریخی مربوط به روابـط آن دو بـزرگوار در دوران امامت امام حسن علیه السلام آن را تأیید می کند. در آنـچـه بـه مـوضوع صلح با معاویه مربوط می شد، امام حسین علیه السلام پـشـتـیـبانی کامل خود را نسبت به تصمیم امام حسن علیه السلام اعلام داشت و در مناسبت های گوناگون از مـوضـع مـشـتـرک خـود بـا برادرش و امتثال فرمان وی به عنوان امامی که اطاعتش واجب است پرده برمی داشت[/][=&quot].
[/][=&quot]عـدی بـن حـاتـم بـه امـام حسین علیه السلام گفت: یا اباعبدالله ذلّت را به عزّت خریدید، چیز اندک را پذیرفتید و چیز بسیار را وانهادید. تو امروز ما را اطاعت کن و سپس برای همیشه ی روزگار با ما مـخـالفـت نـمـا[/][=&quot]. [/][=&quot]حـسـن و تـصـمـیـم او دربـاره ی ایـن صـلح را واگـذار و شـیـعـیـانـت را، از اهـل کـوفـه و دیـگـران فـرابـخـوان؛ و مـن و دوستم (یعنی عبیدة بن عمر[/][=&quot]) [/][=&quot]را بر این پیشقراولان بـگمار که در این صورت، پیش از آن که پسر هند متوجّه شود، ما با شمشیر او را از پای درمی آوریـم. امـام حـسـین علیه السلام در پاسخ فرمود: ما بیعت کرده و پیمان بسته ایم و راهی برای شکستن بیعت ما نیست[/][=&quot]
[/][=&quot]هنگامی که حجر بن عدی نیز چنین درخواستی را مطرح کرد، امام حسین علیه السلام باز همین پاسخ را داد: «ما بیعت کرده ایم، و راهی به سوی آنچه گفتی نیست» (1)[/][/]
[=tahoma] [=&quot]
آن حضرت همچنین در پاسخ علی بن محمد بن بشیر هَمْدانی، که یادآور شد امام حسن پس از صلح تـقـاضای کسانی را که به وی پیشنهاد انقلاب داده اند، نپذیرفته است، نیز تأیید برادرش را در التزام به پیمان نامه و لوازم عملی آن ابراز داشت و فرمود: «راست گفت ابومحمد! و همه مردان شما، تا هنگامی که این انسان [معاویه] زنده است، باید خانه نشین باشند.»(2) [/][/][=tahoma][=&quot]
[/][/]
[=tahoma][=&quot]1.انساب الاشراف، ج 3، ص 151، شماره 12[/][=&quot].[/][=&quot][/][/]
[=tahoma][=&quot]2.[/][=&quot] اخبار الطوال، ص 221[/][=&quot][/][/]
[=tahoma][=&quot]ادامه دارد [/][/]

[=tahoma][=&quot]هـنـگـامی که معاویه ایشان و برادرش و آن دسته از اصحاب علی را که همراهشان بودند برای بیعت بـه شـام دعـوت کـرد نـیـز آن حـضرت از امتثال کامل خویش در برابر فرمان امام حسن علیه السلام پرده بـرداشـت. از جـمـله کـسـانـی کـه بـا آنان بودند قیس بن سعد بن عباده انصاری بود. چون نزد مـعـاویه رسیدند، وی حسن علیه السلام را به بیعت فراخواند و او بیعت کرد[/][=&quot]. [/][=&quot]سپس ‍ حسین را فراخواند و او هم بیعت کرد. ولی هنگامی که از قیس بن سعد درخواست بیعت کرد، وی نگاهی به امام حسین علیه السلام انـداخـت تـا بـبـیند که چه فرمان می دهد و امام فرمود: «ای قیس او ـ یعنی امام حسن علیه السلام ـ امام من است.» [/][=&quot]
[/][=&quot]ایـن حـقیقت با آنچه در مجموعه دیگری از نصوص مبنی بر ناخشنودی آن حضرت از این بیعت آمده است منافاتی ندارد. مانند این سخن ایشان که به برخی از شیعیان فرمود: صلحی بوده است و بـیعتی که من از آن ناخشنود بودم. پس تا هنگامی که این مرد زنده است منتظر باشید؛ و چنانچه او مرد ما و شما خواهیم دید که چه کنیم . دلیل اظهار چنین سخنانی این است که صلح، ناخوشایندترین انتخابی بود که در برابر امام حـسـن علیه السلام قرار داشت و او به خاطر مصالح عالیه اسلام و از روی ناچاری به آن تن داد. بدون شـک رعـایـت این گونه مصالح، گاه امام علیه السلام را در شرایط دشوار و نامناسبی قرار می دهد که مجبور می شود به کاری که نزد او از حنظل تلخ تر، از سم کشنده تر و از مرگ فاجعه آمیزتر است، اقدام کند[/][/]
[=tahoma][=&quot]
[/][=&quot]ایـن صلح برای امام حسن و امام حسین علیه السلام به یک اندازه ناخوشایند بود، ولی ناخوشایند بودن کـاری بـه مـعنای ناخشنود بودن از انجام آن نیست. چرا که رضایت دادن به این صلح به لحاظ امیدواری به نتایج مترتّب بر آن، امر دیگری بود[/][=&quot].
[/][=&quot]هـمـچـنـیـن رضـایـت بـه آن بـرای امـام حـسـن یـا امـام حـسـیـن یـا هـر کـدام از دیـگـر امـامـان اهـل بـیـت تـفاوتی نمی کند. امام باقرعلیه السلام از دیدگاه رضایت آمیز خود نسبت به این صلح پرده بـرداشـتـه مـی فرماید: به خدا سوگند، کاری که حسن بن علی علیه السلام انجام داد از آنچه خورشید بر آن بتابد برای این امّت بهتر بود(3)[/][/]
[=tahoma][=&quot]1.اختیار معرفة الرجال، ج 1، ص 325، شماره 176[/][=&quot].[/][/]
[=tahoma][=&quot]2. انساب الاشراف، ج 3، ص 150، شماره 10[/][/]
[=tahoma][=&quot]3.کافی، ج 8، ص 330، شماره 506[/][/][=&quot].

[/]