چرا عذاب...؟!!!

کارشناس بحث: استاد کریم

مسئله شهادت آب که ساختگی و دروغین و تبلیغاتی است و قانون دوم نیوتن ربطی به نیکی و بدی انسان نداره و مربوط به نیروهای وارده به جسم و شتاب آن هست (احتمالا منظور شما قانون سوم نیوتن است که مربوط به عمل و عکس العمل است که آن هم مربوط به نیروهای وارده به یک جسم و عکس العمل آن است و قابل تعمیم به اعمال خوب و بد نیست).

کلا استدلالتون به نظر میاد که اینه: خدا عذاب میده چون خودش بهتر می دونه.

به نام خدا
سلام

یازهرا:Gol:

این عالم "ذر" واقعا یک چیزی هست که باوجود اینکه من چندین بار تو این زمینه مطالعه داشتم ولی باز هم نتونستم خودم رو قانع کنم!
ولی اینکه خدا چرا ما رو بخاطر ترک واجبات عذاب میده....
ببینید خودتون میگین "واجبات"...... این یعنی چی؟
شما اگه تو یه اداره ای یا هر جای دیگه مشغول به کار بشید، باید طبق دستور کارفرما و مافوقتون پیش برید...
این هم مصداقش همین هست... بعنوان یک مسلمون شما باید از دستور خدا پیروی کنید....
خدایی که ملائکه رو بخاطر ما به سجده در اورد، آیا اونقدری برامون ارزش نداره که ازش اطاعت کنیم و واجباتش رو بجا بیاریم؟

آن چیزی که به عذاب و یا پاداش تعبیر میشود، صورت اعمال ماست،
هر عملی دارای یک صورت برزخی است و بلافاصله با انجام آن عمل ما دارای صورت آن عمل می گردیم ولی به دلیل ظرفیت پایین عالم ماده، آن را حس نمی کنیم تا وقتی که به تجرد دست پیدا کنیم و یا با مرگ از عالم ماده بریده شویم و آنوقت حس می کنیم.
مثلا خوردن مال یتیم، فرو بردن آتش به شکم می باشد که بلافاصله پس از این عمل، آتشی در وجودمان برافروخته می شود که فعلا آن را حس نمی کنیم ولی پس از مرگ این آتش را دقیقا حس می کنیم. (برخی از افراد که دارای چشم برزخی هستند، این نتایج را بر روی افراد مشاهده می کنند)
جهنم و یا بهشتی با آن تصوراتی که داریم که مکانی هست به نام بهشت یا جهنم وجود ندارد و آنچه که هست نتیجه اعمال و احاطه آن صورتهای اعمال ماست.
شاید مثال ملموس تری که بشود زد اینکه وقتی ما یک چاقوی تیز و برنده را به انگشت دستمان بکشیم نتیجه این عمل این خواهد بود که پوست دستمان بریده شده و خونریزی می کند و حال آنکه بریده شدن دست نتیجه عمل انجام شده قبل آن یعنی کشیدن چاقو روی دست است.
و در آخر با توجه به آنچه گفتم میشود نتیجه گرفت که: کسی ما را عذاب نمیکند بلکه این خود ما هستیم که با انتخاب و انجام یک عمل، نتیجه و عواقب آن را نیز پذیرفته ایم (مثل همان بریدن دست).

با سلام خدمت دوستان محترم و کارشناس بزرگوار

دوست عزیزم جناب pooyan101

نکته اول : هر عملی، دارای اثر یا آثاری هست و این مطلب یک مطلب بدیهی هست. مثال 1 : شخصی غذایی را می خورد و اثر آن را ( که سیر شدن است )

می بیند. مثال 2 : شخص دیگری، خودش را از بالای درخت به سمت پایین می اندازد، طبیعتاً این شخص، بدنش صدمه خواهد دید و دست و پایش

زخمی و یا شکسته خواهد شد.

بنابراین هر کاری، یک ( و یا چند ) اثر و نتیجه خواهد داشت.

نکته دوم : کارهای واجب و حرام هم از این قانون اسثتناء نمی شود. حتماً هر عمل خوب و بدی دارای اثر و یا آثاری هست.

نکته سوم : همان طور که شما شخصی که خود را از بالای درخت به پایین بیندازد و مصدوم شود، مصدوم شدن او را به خاطر

کار خودش و به قول خودمونی تقصیر خودش می دانید، در انجام محرمات و ترک کردن واجبات هم، دقیقاً همین اتقاف می افتد.

در واقع ما با اعمال و رفتار خود در این دنیا داریم برای خودمان بهشت و یا خدای نکرده جهنم می سازیم.

یعنی اعمال بد ما هست که اثر عذاب را دارد. خود عمل بد، عذاب را می سازد و رقم می زد.

ان شاء الله تونسته باشم مطلب را خوب بیان کرده باشم.

بسیار عجیب است که برخی افراد ساده اندیش و جاهل، مسئله ی شهادت آب و آزمایش ایموتو را دروغ و تبلیغاتی می پندارند!!!! اما سخنان داروین را واقعی!!!!
علتش این است که برخی مکاتب برای تأیید یاوه گویی های خود فقط و فقط سخنان داروین را می توانند شاهد بگیرند به خاطر همین است که این نظریه ی ردشده را می پذیرند.
اما موضوع شهادت ملکولهای آب، زیاد انکار می شود زیرا اثبات کننده ی بسیاری از حقایق دین مبین و عزیز اسلام است و همچنین اثبات کننده ی اعجاز قرآن. قطعاً اثبات حقانیت اسلام برای برخی افراد، سنگین است. به همین جهت، خود را با دروغ انگاشتن نظریه ی ایموتو می فریبند.
---------
خداوند در قرآن گفته که از ما عهد گرفته که فقط از خدا اطاعت کنیم و از شیطان پیروی نکنیم. یعنی ما قول دادیم که خدا را بپرستیم.
من هم اینو یادم نمیاد. ولی ملاک درست یا غلط بودن یک چیز، یادآوری یا عدم یادآوری من نیست.
من هم یادم نمیاد که تو بچگی شیر خورده باشم. ولی اثرش روی بدن من هست الان.
یادمون نمیاد که نه ماه در رحم مادرمون بودیم و وهناً علی وهن، مارو نگه داشت. ولی همینطور بوده و به خاطر همین باید خاک پای مادر باشیم.
کسی نمی تونه بگه "من که یادم نمیاد مامانم منو حامله بوده!!! پس چرا ازش تشکر کنم و بهش احترام بذارم؟؟؟؟"
کسی هم نمی تونه بگه "من که یادم نمیاد با خدا عهد بسته باشم. پس چرا باید منو به خاطر ترک واجبات، عذاب بده؟؟؟؟"
و من الله توفیق

سلام و عرض ادب

چرا گناه؟؟؟
چرا گناه؟؟؟
خالق عذاب منم...

«تجسم اعمال» که دلالت بر رابطه تکوینی و علّی و معلولی بین جرم و کیفر داردبه طوری که تمام عذاب و کیفرهای اخروی اعم از آتش موقت و سرمدی جهنم، نه تنها معلول تکوینی و ضروری اعمال انسانهای خاطی هستند، بلکه با نظر دقیق کیفر اخروی، عین عمل انسان است (رابطه عینیت و اتحاد) خداوند در روز قیامت یک شکنجه گاهی به نام جهنم با مأموران عذاب، برای خاطئان آماده نکرده است تا از انگیزه ایجاد آن برای عاصیان استیضاح شود، بلکه خالق و آتش بیار معرکه در حقیقت خود انسانهایند و اگر قرار است کسی پاسخگو و مسؤول عذاب اخروی و جهنم باشد، آن فقط در صلاحدید خود انسان گناهکار است.

این تیکه رو هم لینکی چیزی ازش دارین؟

السلام علیکم و رحمة الله
دوجمله ی آخر شما سوالی دیگر است که بحثی دیگر را می طلبد.
من فعلاً بحث قبلی را تکمیل می کنم. اجازه دهید یک بحث، خاتمه یابد سپس شبهه ی بعدی را مطرح نمایید.

ما به اختیار خودمان با خدا عهد بستیم.
اینکه یادمان نمی آید دلیل بر عدم اختیار ما نیست.
خداوند با لحن سرزنش گونه می گوید: "مگر با شما عهد نکردم که غیر از من را نپرستید؟؟؟!!!"
این لحن، نشان دهنده ی عهد بستن اختیاری است. چرا که خدا هرگز کسی را به خاطر کاری که خارج از اختیارش بوده سرزنش و مجازات نمی کند.
جایی نمی بینیم که به خاطر کار غیر اختیاری، خداوند به ما وعده ی عذاب یا پاداش داده باشد.

آمدن به این دنیا هم لطف بوده.
خداوند به ما این امکان را داده که با قبول شدن در آزمون های دنیا و اطاعت امر خدا، به مقام های بالای معنوی و لقاء الله برسیم.
این هم لطف بزرگی است.
چطور ما زاییدن مادر را لطف بزرگ می دانیم اما آفرینش خود از طرف خدا را لطف نمی دانیم؟
خداوند که از مادر هم مهربان تر است.
اصلا همان مادری که به شما محبت کرده را کی به شما داده؟
آیا به خاطر همان نعمت مادر، خدا شایسته ی اطاعت نیست؟
حالا نعمت های دیگه را هم درنظر بگیریم که قطعاً لزوم اطاعت، بیشتر می شود.

و اما اینکه ما حُسن و قُبح کارها را فطرتاً می دانیم ناشی از آن است که : فاالهمها فجورها و تقواها(سوره ی مبارکه ی شمس)
موفق باشید.

سلام علیکم،
در روایت مبارکه داریم که رسول خدا صل‌الله‌علیه‌وآله فرمودند یا علی زمانی که امت من رو به سوی مستحبات آوردند تو به واجبات بپپرداز!
عموم مردم واجبات را سرسری و از روی تکلیف انجام می‌دهند و بعد خود را سرگرم مستحبات می‌کنند، در حالیکه اهمیت کوچکترین واجب از اهمیت بزرگترین مستحب بالاتر است ... یادم نیست که در روایت آمده یا حرف بزرگی بود که کسی که اهمیت بیشتر را به مستحبات بدهد علم و حکمت و رأفت و رحمت و ... خداوند را زیر سؤال برده است! اینکه کسی فکر کند کار دیگری اثرات بیشتر و مهم‌تری در او دارد اما خداوند کار کم‌اهمیت‌تر را برای او واجب نموده که انجام دهد! در حالیکه خداوند آن چیزهایی را واجب کرده است که اهمیتشان در زندگی انسان ضروری بوده است، بحث واجبات بحث نیازهای حیاتی است، عمل به آنها لازمه‌ی حیات معنوی است و ترک آنها سم مهلک برای زندگی معنوی. مستحبات در این وسط نه لازم هستند برای زندگی معنوی و نه کافی، آنها فقط مناسب هستند و خوب، باشند چه بهتر و نباشند ضرری به اصل حیات معنوی نمی‌زنند و فقط کیفیت آن پایین‌تر است ...
حالا خودتان بفرمایید ... کسی که واجبات را ترک کرد و خود را در مهلکه انداخته است اگر هلاک شود این عذاب است یا نتیجه‌ی عمل خودش؟ خودکشی کردن اگر منجر به مرگ شود این مرگ عذاب از طرف خداست؟ ترک واجبات خودکشی معنوی است، اگر خداوند در بسیاری از موارد به انسان رحم می‌کند و راه توبه را برایش باز می‌کند آن از کرم خداست ... اگر خداوند رحم کرده و اثر مهلک این خودکشی‌ها بلند مدت است و مثل سیانور سریع مرگ معنوی را به ارمغان نمی‌آورند باز از رحمت خداست اگرچه برخی گناهان سخط خداوند درشان خفته است مثل شرک جلی که ظلم عظیم است یا هر چیزی که هبط اعمال را سبب می‌شود.
عذاب جهنم هم عذابی در جهنم آماده برای انسان نیست بلکه انسان خود هیزم آتش جهنم خودش است:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ نَارً‌ا وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَ‌ةُ ... [التحریم، ۶]
ای کسانی که ایمان آورده‌اید خود و خانواده خویش را از آتشی که هیزم آن انسانها و سنگهاست نگه دارید ...
آتشی که هیزمش انسان باشد تا انسان واردش نشود آتش نیست.

اما این تنها یک جنبه از نگاه به مسأله‌ی عذاب خداوند است ... این مسأله را از چندین جهت می‌توان نگاه کرد ... مثل اینکه از رحمان رحیم و ارحم‌الرحمین جز رحمت صادر نمی‌شود و عذاب هم که کند باز از رحمت است، برای مؤمنین برای پاک شدن از کثافاتشان، برای بسیاری از گمراهان هم همینطور ولی شدیدتر چون گمراهی ایشان دورتر است، برای برخی هم در جهت تغییر ذات ایشان از انسان به غیر انسان و وقف پیدا کردنشان با جهنم ... و الله العالم

یا علی

سلام علیکم و با اجازه‌ی کارشناس محترم استاد کریم،
انسان در وجود داشتنش مجبور است اما در چگونه زندگی کردنش مختار است و این چگونگی مقید است به قیودی که باز جبری هستند و از هیچ کس هم بیش از وسع او انتظار نمی‌رود ...
پاداش و عقاب در قبال وجود داشتن یا نداشتن نیست، در قبال افعال اختیاری است، اینکه از آنچه انتظار می‌رفتیم باشیم چقدر دور هستیم ... به بازدهی انسان است که نمره داده می‌شود، دست‌اورد در مقابل امکانات و فرصت‌ها
شما قبل از وجود داشتن چطور می‌خواستید نظر بدهید که حاضر هستید به دنیا بیایید یا نیایید؟ وقتی هم که وجود پیدا کردید که دیگر با ماهیت انسانی به وجود آمده بودید و ناچار از ورود به دنیا برای طی کردن سیر تکاملی خواهید بود، مگر اینکه مانند خیلی از نطفه‌های غیر مخلقه می‌شدید که هرگز پایشان به زندگی دنیا باز نشده از دنیا می‌رفتند ... آنهایی که فرصت زندگی بیش از حد نباتی را نیافتند و به مرحله‌ی نفخت من روحی نرسیدند ... خداوند از میان بندگان دست به انتخاب نمی‌زند و هرچه ممکن‌الوجود باشد را به همان صورت که ممکن است خلقت هدیه می‌دهد و عطا می‌کند ... و الله العالم
حجر الأسود در کنج دیوار کعبه سنگی است که عهد انسان با خدا را در دل خود مخفی کرده است و استلام حجر که در هر شوط از طواف مستحب است به مثابه‌ی تجدید بیعت با خداوند است، و کعبه قبله است برای مسجد الحرم و مسجد‌الحرام قبله است برای حرم و حرم که حدودش با تشعشع نور حجر الأسود مشخص شده است هم قبله است برای کل دنیای خارج از حرم. نماز و دعا به سمت همان جایی است که عهد الست انسان با خدا در آن است و غیرمسلمان اجازه‌ی ورود به محدوده‌ی حرم را ندارد، یعنی اجازه‌ی نزدیک شدن به عهدنامه‌ی خودش را ندارد ... اینکه ما و شما چیزی از آن واقعه را یاد نداریم کوتاهی از خداوند نیست، انسان بر اساس فطرت پاک خدایی به دنیا می‌آید و این والدین هستند که انسان را مسیحی یا یهودی یا زردشتی و ... تربیت می‌کنند و این خود انسان است که کم‌کم محو محسوسات احساس شده با سنسورهای کارگذاشته شده در بدن دنیایی‌اش می‌شود و این حیرانی در عجایب دنیا او را از فطرتش و عهدش و وجدانش که اگر بیراهه نگویم دادگاهی بر اساس همین عهدنامه‌ی الست می‌باشد غافل می‌شود، و انسان از ریشه‌ی نسی به معنی نسیان‌کار است که از یادش می‌رود هرآنچه از دیده‌اش برفت ... انسان و غفلت عجین هم هستند ... پس دستور داده شده‌ایم به ذکر و ذکر یعنی یادآوری ... کسانی که مدام در ذکر هستند کم‌کم پرده‌های غفلتشان کنار می‌رود و متذکر خود می‌شود و من عرف نفسه فقد عرف ربه، به اندازه‌ی ظرفیت خودش خداوند را می‌شناسد و به جایگاه خداوندی او شهادت دوباره می‌دهد که تجدید عهد است
اقرار شهادتین که شرط ورود به اسلام است تجدید عهد است، گفتن شهادتین نزد مرگ یعنی مردن با وفای به عهد الست و در روایت مبارکه داریم (در مفاتیح آمده و خواندن آن در حال احتضار توصیه شده است) که آن عهدی که خداوند در سوره‌ی مریم به آن اشاره فرموده است چه می‌باشد.
عهد الست البته مخصوص انسان هم نیست و همه‌ ... داشته‌اند

خدا و خلفایش و عالمان دین حقیقت مسأله را بهتر می‌دانند
یا علی

سلام علیکم،
البته بحث سر اینکه موارد شمرده شده در قران حقیقی هستند یا تمثیلی بحث‌هایی وجود دارد، اما وقتی آخرت هم جسمانی است و هم معنوی پس استبعادی هم وجود ندارد که توصیف‌های جسمانی به کار رفته شده در قرآن ناظر بر حقایق هم باشند، اگرچه چه بسا تمثیلاتی هم در میان آنها باشد ...
اما نکته‌ی مهم این است که حتی اگر بخواهیم روی تمثیل بودن مواردی از آن بحث نماییم هم باید به خاطر داشته باشیم که تمثیل زننده خود خداست و اگر آن موارد طور بهتری قابل درک بودند برای انسان حاضر در دنیا همانطور مثل می‌آورد و اگر اینطور آورده یعنی ما باید برای درک بهتر مسأله همان‌ها را مد نظر قرار دهیم. یعنی بهترین درکی که انسان می‌تواند از عذاب جهنم داشته باشد همان آتش است، مار و عقرب است، وحوش درنده هستند، اینکه بگوییم مقصود خداوند آتشی که پوست را بسوزاند نیست یا چیزی شبیه به این و اینها فقط تمثیل هستند و بعد برخی بگویند الحمدلله خیالمان راحت شد آتش نباشد اگر فقط حرمان از زیارت خداوند باشد می‌شود تحمل کرد این تفکرات انحراف است، زیرا حتی اگر فقط حرمان‌های روحی باشد هم باز اثرش را خداوند برای مای حاضر در دنیا به آتش تشبیه کرده است و اگر می‌خواست می‌توانست به صورت مثلاٍ محرومیت از دیدن دوستان و والدین و ... تشبیهشان گرداند. پس برای اینکه نقض غرض نشود عاقلانه‌تر این است که همین تمثیل‌های خداوند را موجه بدانیم و بگوییم همانقدر که آتش در این دنیا برای ما قابل تحمل نیست (حتی اگر آتش شمع باشد تا چه رسد به آتش‌های عظیم که از همه طرف انسان را در بر بگیرند و ...) عذاب‌های آخرت هم از هر نوعی که باشد برایمان قابل تحمل نیست، اگرچه چاره‌ای هم از صبر کردن بر آن نخواهند داشت اهل جهنم ...
خداوند ما را از ایشان قرار ندهد ...
و مشابه همین قصه را هم می‌توان درباره‌ی نعمات بهشتی عنوان کرد ...
اگرچه باز تأکید باید کرد که چون آخرت بعد جسمانی هم دارد به احتمال زیاد آتش و ... خودشان هم جزء عذابها هستند و حوری و ... هم خودشان جزء پاداش‌ها خواهند بود و اینها تنها تمثیل نمی‌باشند ...
یا علی

سلام و عرض ادب

اگر منظور کلیتون بر اینه که چرا وقتی ثواب هم میکنیم گاهی بعدش دچار سختیهایی میشیم.
خب اولا گاهی قبل از اون ثواب ما اشتباهاتی داشتیم که عقوبتش گریبانمون رو گرفته که اگر اینچنین تنبیهاتی نبود حتی بعضی از انسانهایی با پتانسیل خوب از راه درست خارج میشدن.نوعی شوک برای به خود اومدن
دوما شما با شخص دوستی.برای اینکه دوستیه این فرد برات ثابت بشه میای و برای مثال یک بطری آب برمیدارین میرید پیاده روی در یک هوای گرم.به دوستت میگی من خیلی تشنمه قرصمم آوردم بخورم اگه نخورم اتفاق بدی میفته دکتر گفته با آب زیاد باید بخورم بعد بهش بگی میشه این بطری آبو همشو من بردارم؟این دوست اگر دوست خوبی باشه حتی از مکانی که درش آب پیدا بشه دور هم باشه اون سختی رو تحمل میکنه ولی در عوض شما متوجه میشی چقدر دوست داره و از اون به بعد اون دوست شما محبتو علاقتون رو بدست میاره و شما براش کم نمیزاری و این میشه پاداشش.واگر اون کارو نمیکرد شما ازش دورتر و اون به دوستی نالایقتر نزدیک میشد که معلوم نبود به کجاها میکشوندش.
خدا هم شبیه به همین شکل دوستاش رو امتحان میکنه و در این امتحان که فوقش عمر نوح کنی در عوض پاداشش دوستیو محبتش و بهشتی جاویدان برای شماست.
اگر هم که دوستیش رو نخوایم اونوقت گیر شیطان میفتیم چون فرصت دوستی با خدا رو از دست دادیم و قدر ندونستیم.