جمع بندی کار خوب با چه نیتی؟

کارشناس بحث: استاد نسیم رحمت

این کار و کلاً کارهای خوب در چه حالتی پسندیده است؟

معیار سنجش عمل از دیدگاه اسلام اخلاص می‌باشد.
از نظر اسلام عملی پسندیده است که رنگ و بوی خدایی داشته باشد و اگر انسان بخواهد اعمال و رفتار او کاملاً رنگ خدایی داشته باشد، باید اخلاص در اعمال نیک داشته باشد. اخلاص روح عبودیت و بندگی است و به تعبیر امام صادق(ع): «نیت برتر از عمل است و آگاه باشید که نیت، حقیقت عمل است».(1)
اخلاص پاک کردن نیت از شرک و ریا است. در روایات آمده است: چون اخلاص امری قلبی و وجدانی است،‌نمی‌توان آن را ظاهر زیبا و حجم کار ارزیابی کرد. پیامبراکرم(ص) می‌فرماید: «خداوند متعال به اموال و صورت‌های شما نگاه نمی‌کند، بلکه به قلوب و اعمال شما نگاه می‌کند».(2)
اگر انسان بخواهد به مرحله‌ای از خلوص برسد که کارهای او برای خدا باشد، بسیار دشوار می‌باشد. هر کس نمی‌تواند به راستی چنین ادّعایی نماید، البته نباید انسان مأیوس شود. بلکه در این مسیر هر مقدار که بتواند اخلاص در اعمال را به دست آورد، نیکو و ارزشمند است، یا حتی بتواند به آن نزدیک شود. باید تمرین کرد.
چرا که خودسازی و ریاضت نفسانی همانند ورزش جسمانی است. همان طور که در تربیت بدن، باید از کم شروع کرد و به تدریج بالا رفت تا به مرحلة قهرمانی رسید، در تهذیب روح نیز باید از کم شروع کرد و به تدریج بالا رفت و هر مقدار که حاصل شود، ارزشمند است. آنان که به مراحلی از کمال رسیده‌اند، بدون زحمت و رنج بدین مقام نایل نشده‌اند، بلکه سال‌ها زحمت کشیده و با هوای نفس مبارزه کرده و کوشیده‌اند نیت خود را خالص کنند و برای جلب رضایت پروردگار وظایف خویش را انجام دهند.

پی‌نوشت‌ها:
1.کلینی، اصول کافی،‌ج 2،‌ص 16، حدیث 4.
2. ری شهری، میزان الحکمه، ج 3، ص 2601، حدیث 16917.

از طرفی دیگر سیر بودن و اخلاص داشتن نمی توانند در کنار هم قرار گیرند...

چه منافاتي دارند كه جمع بين بين اينها ممكن نيست؟
و يا به قول شما سیر بودن و اخلاص داشتن نمی توانند در کنار هم قرار گیرند. چرا؟

غذا جنبۀ مادی دارد و اخلاص جنبۀ روحانی و معنوی دارد...غذا خوردن به اندازه کافی مانعی ندارد اما اگر در حد سیر شدن انسان باشد جنبه حیوانیت انسان رشد می یابد.

احتمالا منظور شما از سيري،‌بيش ازاندازه خوردن و اسراف در آن است.
خوب در اين صورت بايد اين نكته را مورد توجه قرار داد كه آيا شما به اندازه نياز بدن و سنتان آيا غذا مي خوريد يا نه؟
و نيز بايد دليل اصرار والدين بر خوردن غذاي بيشتر را جويا شد. اي چه بسا شما از غذاي كمي استفاده مي كني ! و يا حداقل به نظر والدين غذاي مورد نياز بدن را استفاده نمي كني.
اگر چنين باشد بايد بدانيد اين امر غلطي است زيرا با جسم ناتوان نمي توان رشد معنوي داشت.
بر اين اساس:
غذا خوردن اگر به مقدار مورد نياز بدن و به قصد قدرت يافتن بر انجام كارهاي خير و خداپسندانه باشد مي تواند همراه با اخلاص باشد به شرط آن كه رنگ و بوي خدايي داشته باشد. منافاتي هم در جمع بين آنها نيست.

بنده به اندازه کافی غذا مصرف می کنم اما در نظر خانوده ام، اندک بحساب می آید...

توصيه مي كنم در اين زمينه با خانواده به پزشكي مراجعه كنيد تا هر دو طرف را قانع كند.

سلام .
به نظر من هرکاری با خلوص نیت و به خاطر خدا انجام بشه بهتر و درست تره .
البته اینکه اون شخص مشکلی داره یا ما امیدش شدیم هم درسته ولی خلوص نیت مهم تره .
البته به نظر من .
موفق باشین. :Kaf::Gol:

المحاسن ـ به نقل از بكر بن محمّد اَزدى ـ : عَیثَمه ، در حالى كه پسر خویش را به همراه داشت ـ و به گمانم نام او محمّد بود ـ بر امام صادق علیه‏السلام وارد شد . امام صادق علیه‏السلام به او فرمود : «چرا مى‏بینم تن فرزندت ، نحیف است؟» . گفت : او بیمار است.
امام علیه‏السلام به او فرمود : «به او سویق بخوران ؛ چرا كه گوشت مى‏رویاند و استخوان را استحكام مى‏بخشد».

امام صادق علیه‏السلام : هر كس چهل روزْ سویق بخورد ، بازوانش پُرتوان مى‏شود.

پرسش :

معیار سنجش عمل از دیدگاه اسلام اخلاص می‌باشد.
از نظر اسلام عملی پسندیده است که رنگ و بوی خدایی داشته باشد و اگر انسان بخواهد اعمال و رفتار او کاملاً رنگ خدایی داشته باشد، باید اخلاص در اعمال نیک داشته باشد. اخلاص روح عبودیت و بندگی است و به تعبیر امام صادق(ع): «نیت برتر از عمل است و آگاه باشید که نیت، حقیقت عمل است».(1)
اخلاص پاک کردن نیت از شرک و ریا است. در روایات آمده است: چون اخلاص امری قلبی و وجدانی است،‌نمی‌توان آن را ظاهر زیبا و حجم کار ارزیابی کرد. پیامبراکرم(ص) می‌فرماید: «خداوند متعال به اموال و صورت‌های شما نگاه نمی‌کند، بلکه به قلوب و اعمال شما نگاه می‌کند».(2)
اگر انسان بخواهد به مرحله‌ای از خلوص برسد که کارهای او برای خدا باشد، بسیار دشوار می‌باشد. هر کس نمی‌تواند به راستی چنین ادّعایی نماید، البته نباید انسان مأیوس شود. بلکه در این مسیر هر مقدار که بتواند اخلاص در اعمال را به دست آورد، نیکو و ارزشمند است، یا حتی بتواند به آن نزدیک شود. باید تمرین کرد.
چرا که خودسازی و ریاضت نفسانی همانند ورزش جسمانی است. همان طور که در تربیت بدن، باید از کم شروع کرد و به تدریج بالا رفت تا به مرحلة قهرمانی رسید، در تهذیب روح نیز باید از کم شروع کرد و به تدریج بالا رفت و هر مقدار که حاصل شود، ارزشمند است. آنان که به مراحلی از کمال رسیده‌اند، بدون زحمت و رنج بدین مقام نایل نشده‌اند، بلکه سال‌ها زحمت کشیده و با هوای نفس مبارزه کرده و کوشیده‌اند نیت خود را خالص کنند و برای جلب رضایت پروردگار وظایف خویش را انجام دهند.

پی‌نوشت‌ها:
1.کلینی، اصول کافی،‌ج 2،‌ص 16، حدیث 4.
2. ری شهری، میزان الحکمه، ج 3، ص 2601، حدیث 16917.